Εισαγωγή
Πολλοί δεν καταλαβαίνουν ότι οι διαδικασίες διαιτησίας είναι απολύτως δυνατές ελλείψει ρήτρας διαιτησίας σε μια υποκείμενη σύμβαση.
Η δυνατότητα κίνησης διαδικασίας διαιτησίας εξαρτάται αποκλειστικά από τη βούληση των μερών, δεδομένου ότι αυτή η μέθοδος επίλυσης διαφορών είναι καθαρά συναινετική. Η απαιτούμενη θέληση (ή συγκατάθεση για διαιτησία) είναι συχνά, αλλά όχι πάντα, περιλαμβάνεται στη σύμβαση που συνάπτεται μεταξύ των μερών υπό τη μορφή ρήτρας διαιτησίας.
Αφού δεν εισήγαγε μια τέτοια ρήτρα στη σύμβασή τους, τα μέρη τείνουν να επιλύουν τις διαφορές τους καταφεύγοντας σε άλλα έξω (Κρατικά δικαστήρια), παρά το πολλά πιθανά πλεονεκτήματα της διαιτησίας σε σύγκριση με τις διαφορές.
Συχνά αυτό συμβαίνει επειδή τα μέρη δεν γνωρίζουν ότι η διαιτησία παραμένει δυνατή ελλείψει ρήτρας διαιτησίας.
Διαφορετικές μορφές συμφωνιών διαιτησίας
Γενικά αναγνωρίζεται ότι μια συμφωνία διαιτησίας μπορεί να έχει διάφορες μορφές.
Ο πρώτος, και τα πιο γνωστά, μορφή είναι ρήτρα διαιτησίας που περιλαμβάνεται στην κύρια σύμβαση που συνάπτεται μεταξύ των μερών, που προβλέπει την επίλυση όλων των πιθανών διαφορών μέσω διαιτησίας.
Σε αντίθεση, τη δεύτερη μορφή συμφωνίας διαιτησίας, τη λεγόμενη «συμφωνία υποβολής» ή το συμβιβασμός, συνάπτεται για τους σκοπούς μιας συγκεκριμένης διαφοράς, μετά από μια τέτοια διαφορά έχει ήδη προκύψει. Αυτή η συμφωνία υποβολής επιτρέπει στα μέρη που επιθυμούν να αποφύγουν τις κρατικές διαφορές να αρχίσουν διαιτησία χωρίς ρήτρα διαιτησίας.
Οι ρίζες αυτής της διάκρισης ανάγονται στις αρχές του 20ού αιώνα με την έκδοση του πρωτοκόλλου για τις ρήτρες διαιτησίας 24 Σεπτέμβριος 1923. Σύμφωνα με το άρθρο Ι του πρωτοκόλλου «Καθένα από τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζει την εγκυρότητα μιας συμφωνίας, είτε σχετίζεται με υφιστάμενες είτε μελλοντικές διαφορές μεταξύ των μερών που υπόκεινται αντίστοιχα στη δικαιοδοσία διαφορετικών Συμβαλλομένων Κρατών, με τα οποία τα συμβαλλόμενα μέρη συμφωνούν να υποβάλουν σε διαιτησία όλες ή τυχόν διαφορές που ενδέχεται να προκύψουν σε σχέση με με τέτοια σύμβαση που σχετίζεται με εμπορικά θέματα ή με οποιοδήποτε άλλο ζήτημα ικανό να διευθετηθεί με διαιτησία, κατά πόσον η διαιτησία θα πραγματοποιηθεί σε μια χώρα στην δικαιοδοσία της οποίας κανένα από τα μέρη δεν υπόκειται."[1]
Η τρέχουσα πρακτική δείχνει ότι οι ρήτρες διαιτησίας είναι ο πιο κοινός λόγος για την κίνηση διαδικασίας διαιτησίας, αφήνοντας τις συμφωνίες υποβολής στη σκιά τους. Ωστόσο, Αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι παρεμποδίζει τα μέρη να συνάψουν τέτοιες συμφωνίες μετά την ανάμειξη της διαφωνίας τους; αυτή η δυνατότητα παραμένει απολύτως δυνατή, παρόλο που σε μεγάλο βαθμό αγνοήθηκε.
Διάκριση μεταξύ διαφόρων μορφών συμφωνιών διαιτησίας από ιστορική άποψη
Η διάκριση μεταξύ των δύο προαναφερθέντων μορφών συμφωνιών διαιτησίας είναι πρωταρχική από ιστορική άποψη.
Από αυτή την άποψη, Πολλά καταστατικά θεωρούσαν στο παρελθόν ότι μόνο συμφωνίες υποβολής ήταν έγκυρες και εκτελεστές συμφωνίες, ακόμη και παρουσία ρήτρας διαιτησίας στην κύρια σύμβαση.
Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, στη Βραζιλία πριν από το Διαιτητικό Νόμο της 23 Σεπτέμβριος 1996. Όπως έχει τονιστεί από τους μελετητές, η πρώην πρακτική της Βραζιλίας απαιτούσε «ακόμα και όταν μια συμφωνία διαιτησίας [δηλ. ρήτρα διαιτησίας] υπήρχε, ήταν ακόμη απαραίτητο να συνάψει συμφωνία υποβολής όταν προέκυψε η διαφορά. Περαιτέρω, εάν ένα μέρος αρνήθηκε να συνάψει συμφωνία υποβολής, δεν θα μπορούσε να υποχρεωθεί να το πράξει."[2]
Στην εποχή μας, Αυτή η διάσπαση έχει γενικά υπερβεί τους εθνικούς νόμους, Και οι δύο μορφές συμφωνιών διαιτησίας είναι γενικά εκτελεστές. Για παράδειγμα, ο προαναφερθείς νόμος περί διαιτησίας της Βραζιλίας, στο άρθρο 3, σήμερα δηλώνει ότι «Τα ενδιαφερόμενα μέρη μπορούν να υποβάλουν την επίλυση των διαφορών τους σε διαιτητικό δικαστήριο δυνάμει συμφωνίας διαιτησίας, που μπορεί να έχει τη μορφή ρήτρας διαιτησίας ή υποβολής σε διαιτησία (πράξη συμβιβασμού)."[3] Αυτή η διάκριση δεν τροποποιήθηκε στο 2015 Νόμος περί διαιτησίας[4].
Αυτή η διάκριση αναφέρεται επίσης για παράδειγμα στην Ενότητα 1029(2) του γερμανικού κώδικα πολιτικής δικονομίας[5], Αρθρο 1442 του γαλλικού κώδικα πολιτικής δικονομίας[6] ή άρθρο 7(1) του UNCITRAL Model Law[7].
Πρακτικές δυσκολίες στην επίτευξη διαιτησίας μόλις προκύψει διαφορά
Στην πράξη, Δεν είναι πάντα εύκολο να πείσεις έναν επιχειρηματικό εταίρο να συμφωνήσει στη διαιτησία μετά από μια διαφορά, δεδομένου ότι το παραβιάζον μέρος μπορεί να επιθυμεί να αναβάλει την επίλυση μιας διαφοράς επ 'αόριστον.
Για τους διαδίκους που αντιμετωπίζουν την πιθανότητα δικαστικής προσφυγής ενώπιον υπερβολικού δικαστικού συστήματος, ωστόσο, Συχνά είναι προς το συμφέρον και των δύο μερών να συμφωνήσουν στη διαιτησία μόλις προκύψει διαφορά, προκειμένου να αποφευχθούν μακροχρόνιες δικαστικές διαδικασίες που δεν είναι συμφέροντα των διαδίκων.
Εξάλλου, Πολλοί επιχειρηματίες κατάφεραν να εξασφαλίσουν μια συμφωνία για υποβολή σε διαφορά σε διαιτησία, μετά από μια διαφορά, κάνοντας την προσφορά στη διαιτησία πιο εύγευστη: για παράδειγμα προτείνοντας διαμεσολάβηση, ακολουθείται από διαιτησία μόνο εάν η διαμεσολάβηση είναι ανεπιτυχής.
Εν ολίγοις, διαιτησία χωρίς ρήτρα διαιτησίας είναι μια απόλυτα διαθέσιμη μέθοδος επίλυσης διαφορών, υπό την προϋπόθεση ότι τα μέρη συνάπτουν συμφωνία υποβολής μόλις προκύψει διαφορά.
Η διαιτησία μέσω συμφωνίας υποβολής αντιπροσωπεύει, στην πραγματικότητα, την υπόθεση της συναινετικότητας επειδή τα μέρη δέχονται διαιτησία με πλήρη γνώση της έκτασης μιας υπάρχουσας διαφοράς.
- Zuzana Vysúdilová, Νόμος της Aceris
[1]https://treaties.un.org/doc/Publication/UNTS/LON/Volume%2027/v27.pdf
[2] Βλέπω μι. Γκάιλαρντ, Ι. Αγριος, Φουχάρντ, Γκάιλαρντ, Goldman για τη διεθνή εμπορική διαιτησία, Kluwer Law International, 1999, παρ. 632. Βλέπω επίσηςΙ. ρε. Μ. Λιου, «Ο νόμος που εφαρμόζεται στη μορφή και στην ουσία της ρήτρας διαιτησίας», σε ένα. Van den Berg (εκδόσεις), Βελτίωση της αποτελεσματικότητας των συμφωνιών και των διαιτητικών αποφάσεων: 40 Ναι, εφαρμογή των συμβάσεων της Νέας Υόρκης, Σειρά συνεδρίων ICCA, Τομ. 9, Kluwer Law International, 1999, Π. 115.
[3] Νόμος αριθ 9.307 του 23 Σεπτέμβριος 1996, Αρθρο 3
[4] Νόμος αριθ 13.129 του 26 Ενδέχεται 2015
[5] Γερμανικός Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας, Ενότητα 1029(2)