Η εμπιστευτικότητα θεωρείται συχνά ως ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα της διεθνούς διαιτησίας. Για παράδειγμα, Η εμπιστευτικότητα μειώνει την αποκάλυψη ευαίσθητων πληροφοριών και την επιρροή της κοινής γνώμης.[1] Η εμπιστευτικότητα πρέπει να διακρίνεται από το απόρρητο, που αφορά το γεγονός ότι μόνο τα μέρη της συμφωνίας διαιτησίας μπορούν να παρίστανται σε ακροάσεις και να συμμετέχουν σε διαιτητικές διαδικασίες.[2] Το απόρρητο αποτρέπει την παρέμβαση τρίτων στη διαδικασία, λαμβάνοντας υπόψη ότι η εμπιστευτικότητα αναφέρεται στις υποχρεώσεις των μερών να μην αποκαλύπτουν πληροφορίες σχετικά με τη διαιτητική διαδικασία σε τρίτους.[3]
Υπάρχει αβεβαιότητα σχετικά με τη ρύθμιση της εμπιστευτικότητας στη διεθνή διαιτησία λόγω των διαφορών μεταξύ της εθνικής νομοθεσίας διαιτησίας σχετικά με αυτό το θέμα.[4] Οι διεθνείς συμβάσεις διαιτησίας σιωπούν οι ίδιες για το ζήτημα της εμπιστευτικότητας. Ελλείψει τέτοιων συμβάσεων, το ερώτημα υπόκειται στην εθνική νομοθεσία.[5]
Αυτονομία του Κόμματος σχετικά με την εμπιστευτικότητα στη διεθνή διαιτησία
Τα μέρη έχουν το δικαίωμα να συμφωνήσουν σχετικά με το απόρρητο της διαιτητικής διαδικασίας. Αυτό το δικαίωμα προκύπτει από την εφαρμογή της αυτονομίας των μερών, αναγνωρίζεται στα σύγχρονα νομικά συστήματα.[6] Είναι ελεύθεροι να συνάψουν συμφωνία εμπιστευτικότητας, για παράδειγμα, σχετικά με τη διαδικασία διαιτησίας. Τέτοιες συμφωνίες παρέχουν δικαιώματα που μπορούν να προστατευθούν μέσω προσωρινών μέτρων ή άλλης κατάλληλης ανακούφισης.[7]
Ωστόσο, οι συμφωνίες εμπιστευτικότητας δεσμεύουν μόνο τα μέρη αυτής της συμφωνίας, και όχι τρίτα μέρη. Ως εκ τούτου, τρίτα μέρη είναι ελεύθερα να αποκαλύψουν υλικό που έχουν ληφθεί χωρίς περιορισμό εμπιστευτικότητας. Εξάλλου, Οι διατάξεις περί εμπιστευτικότητας ενδέχεται να υπόκεινται σε εξαιρέσεις δημόσιας πολιτικής.[8]
Η σιωπηρή υποχρέωση εμπιστευτικότητας στην Αγγλία, Γαλλία και Ηνωμένες Πολιτείες
Σε περιπτώσεις όπου τα συμβαλλόμενα μέρη δεν συμφωνούν ρητά για τις διατάξεις περί εμπιστευτικότητας, εθνικά δικαστήρια μπορούν να προβλέπουν σιωπηρές υποχρεώσεις εμπιστευτικότητας.[9]
Συγκεκριμένα, Τα αγγλικά δικαστήρια έχουν θεσπίσει σιωπηρές υποχρεώσεις εμπιστευτικότητας από την ύπαρξη συμφωνίας διαιτησίας. Τα αγγλικά δικαστήρια υπονοούν από το απόρρητο της διαιτητικής διαδικασίας τις υποχρεώσεις εμπιστευτικότητας. Το σκεπτικό αυτών των αποφάσεων είναι ότι η σιωπηρή υποχρέωση προκύπτει από τη φύση της ίδιας της διαιτησίας. Ωστόσο, Αυτό το τεκμήριο μπορεί να ανατραπεί όταν η αποκάλυψη αποδειχθεί απαραίτητη για την προστασία των δικαιωμάτων ενός μέρους.[10] Τα αγγλικά δικαστήρια προστατεύουν γενικά το υλικό της διαιτητικής διαδικασίας, επιτρέποντας παράλληλα την αποκάλυψη διαιτητικών αποφάσεων για την προστασία των δικαιωμάτων των μερών.
Σύμφωνα με το γαλλικό δίκαιο, Η νομολογία έκρινε αρχικά ότι υπήρχε μια σιωπηρή υποχρέωση εμπιστευτικότητας σχετικά με τις διαδικασίες διαιτησίας, προκύπτει από τη συμφωνία διαιτησίας. Ωστόσο, Στη συνέχεια, η Γαλλία ενέκρινε νομοθεσία η οποία περιελάμβανε ρητή υποχρέωση εμπιστευτικότητας για την εσωτερική διαιτησία, που δεν επεκτάθηκε στη διεθνή διαιτησία. Αυτός ο αποκλεισμός εξηγήθηκε ως αποτέλεσμα της τάσης για μεγαλύτερη διαφάνεια στη διεθνή επενδυτική διαιτησία. Για διεθνή εμπορική διαιτησία, Μπορεί να υποστηριχθεί ότι η σιωπηρή υποχρέωση που είχε προηγουμένως αναγνωριστεί από τα γαλλικά δικαστήρια εξακολουθεί να ισχύει. Λόγω αυτής της αβεβαιότητας, ωστόσο, για διαδικασία διαιτησίας που εδρεύει στη Γαλλία, Συνιστάται να συμπεριληφθεί ρητή διάταξη εμπιστευτικότητας στη συμφωνία διαιτησίας.[11]
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, Το ζήτημα της εμπιστευτικότητας προκύπτει συχνά στο πλαίσιο της αποκάλυψης του υλικού της διαιτητικής διαδικασίας, μετά από αίτηση τρίτου μέρους για ανακάλυψη. ΗΠΑ. Τα δικαστήρια παραδέχονται γενικά την παραγωγή υποβολών, αποδεικτικά στοιχεία και αντίγραφα από τις διαδικασίες διαιτησίας. Ωστόσο, Το κάνουν χωρίς να αντιμετωπίζουν το ζήτημα της σιωπηρής υποχρέωσης εμπιστευτικότητας και μερικές φορές παρά τις ρητές διατάξεις περί εμπιστευτικότητας στη συμφωνία διαιτησίας, ή την ύπαρξη σιωπηρών υποχρεώσεων εμπιστευτικότητας βάσει του νόμου της διαιτητικής έδρας.[12]
Christy Chidiac, Aceris Law LLC
[1] Ο Γκάρι γεννήθηκε, Διεθνής εμπορική διαιτησία, Δεύτερη έκδοση, Κεφάλαιο 20: Εμπιστευτικότητα στη Διεθνή Διαιτησία, Π. 2781.
[2] Ο Γκάρι γεννήθηκε, Διεθνής εμπορική διαιτησία, Δεύτερη έκδοση, Κεφάλαιο 20: Εμπιστευτικότητα στη Διεθνή Διαιτησία, Π. 2781.
[3] Ο Γκάρι γεννήθηκε, Διεθνής εμπορική διαιτησία, Δεύτερη έκδοση, Κεφάλαιο 20: Εμπιστευτικότητα στη Διεθνή Διαιτησία, Π. 2782.
[4] Ο Γκάρι γεννήθηκε, Διεθνής εμπορική διαιτησία, Δεύτερη έκδοση, Κεφάλαιο 20: Εμπιστευτικότητα στη Διεθνή Διαιτησία, σελ. 2782-2783.
[5] Ο Γκάρι γεννήθηκε, Διεθνής εμπορική διαιτησία, Δεύτερη έκδοση, Κεφάλαιο 20: Εμπιστευτικότητα στη Διεθνή Διαιτησία, Π. 2783.
[6] Ο Γκάρι γεννήθηκε, Διεθνής εμπορική διαιτησία, Δεύτερη έκδοση, Κεφάλαιο 20: Εμπιστευτικότητα στη Διεθνή Διαιτησία, Π. 2785.
[7] Ο Γκάρι γεννήθηκε, Διεθνής εμπορική διαιτησία, Δεύτερη έκδοση, Κεφάλαιο 20: Εμπιστευτικότητα στη Διεθνή Διαιτησία, Π. 2786.
[8] Ο Γκάρι γεννήθηκε, Διεθνής εμπορική διαιτησία, Δεύτερη έκδοση, Κεφάλαιο 20: Εμπιστευτικότητα στη Διεθνή Διαιτησία, Π. 2787.
[9] Ο Γκάρι γεννήθηκε, Διεθνής εμπορική διαιτησία, Δεύτερη έκδοση, Κεφάλαιο 20: Εμπιστευτικότητα στη Διεθνή Διαιτησία, Π. 2789.
[10] Ο Γκάρι γεννήθηκε, Διεθνής εμπορική διαιτησία, Δεύτερη έκδοση, Κεφάλαιο 20: Εμπιστευτικότητα στη Διεθνή Διαιτησία, Π. 2790.
[11] Ο Γκάρι γεννήθηκε, Διεθνής εμπορική διαιτησία, Δεύτερη έκδοση, Κεφάλαιο 20: Εμπιστευτικότητα στη Διεθνή Διαιτησία, σελ. 2794-2795.
[12] Ο Γκάρι γεννήθηκε, Διεθνής εμπορική διαιτησία, Δεύτερη έκδοση, Κεφάλαιο 20: Εμπιστευτικότητα στη Διεθνή Διαιτησία, σελ. 2795-2796.