Η διαιτησία Yukos, το μεγαλύτερο βραβείο διαιτησίας μέχρι σήμερα, παρέχει πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να προσδιοριστεί το εθελοντικό σφάλμα και ο υπολογισμός των ζημιών στις επενδυτικές διαιτησίες.
Το Διαιτητικό Δικαστήριο στη διαιτησία Yukos μείωσε το τελικό ποσό που θα δοθεί στους ενάγοντες από 25% για συνεισφορά λόγω της κατάχρησης του φορολογικού συστήματος στις περιοχές με χαμηλό φόρο. Το δικαστήριο διαπίστωσε ότι οι ενάγοντες συνέβαλαν ουσιαστικά στον τραυματισμό μέσω του «απατηλή φύση ορισμένων στοιχείων των δραστηριοτήτων της σε τουλάχιστον μερικές από τις περιοχές χαμηλού φόρου" (Τελικό βραβείο, 1611) και αυτό "Οι ενάγοντες πρέπει να πληρώσουν ένα τίμημα για την κατάχρηση της Yukos στις περιοχές χαμηλού φόρου από ορισμένες εμπορικές οντότητες της, συμπεριλαμβανομένης της αμφισβητήσιμης χρήσης του DTA Κύπρου-Ρωσίας (Συμφωνία μεταξύ της Κύπρου και της Ρωσικής Ομοσπονδίας για την αποφυγή της διπλής φορολογίας σε σχέση με τους φόρους εισοδήματος και κεφαλαίου της 5 Δεκέμβριος 1998), που συνέβαλε κατά τρόπο ουσιαστικό στην προκατάληψη που υπέστησαν στη συνέχεια στα χέρια του Ρωσική Ομοσπονδία" (Τελικό βραβείο, για 1634). Το δικαστήριο θεωρεί συνεπώς τους ενάγοντες «σύνδεση στην αιτιολογική αλυσίδα" (Τελικό βραβείο, για 1634), καθώς πυροδότησαν την αντίδραση του ερωτώμενου και αυτό, αλλά για τη χρήση των καθεστώτων χαμηλού φόρου για τους ενάγοντες, η εταιρεία Yukos πιθανότατα θα εξακολουθούσε να υπάρχει.
Παρόλο που το Δικαστήριο δεν το δηλώνει ρητά, φαίνεται να υιοθετεί τα επιχειρήματα του εναγόμενου ότι οι ενάγοντες έχουν προηγηθεί με το «ακάθαρτα χέρια"Και ότι οι αποζημιώσεις που επιβάλλονται στους Ενάγοντες θα πρέπει να προεξοφλούνται σε αυτή τη βάση. Υπάρχει μια σαφής αλληλεπικάλυψη μεταξύ της κατάχρησης του καθεστώτος χαμηλής φορολογίας που διαπίστωσε το Δικαστήριο και των κατηγοριών του εναγόμενου για τους ενάγοντες.παράνομη και κακή πίστη συμπεριφοράΣτη βάση, μεταξύ άλλων, απο "μείωση των κερδών από τη Yukos και τις θυγατρικές της παραγωγής για τον δικό τους εμπλουτισμό" (Τελικό βραβείο, για. 1283).
ο 25% είναι μια διακριτική ευχέρεια που δεν μπορεί να υποστηριχθεί από αντικειμενική εμπειρική εκτίμηση και δεν έχει επιστημονική βάση. Το Δικαστήριο έχει καθορίσει από μόνο του το προς κατανομή ποσοστό που θεωρεί «δίκαιο και εύλογο στις περιστάσεις της υπόθεσης" (Τελικό βραβείο, για 1637) προκειμένου να προσδιοριστεί το συμβάλλον σφάλμα.
Οι εμπειρογνώμονες αποτίμησης δεν έχουν πρόβλημα με την κατανομή αυτού του αριθμού από το Δικαστήριο, καθώς είναι ένα καθαρά νομικό ζήτημα και δεν έχει καμία σχέση με μια υποκείμενη αποτίμηση. Θα ήταν ενδιαφέρον από νομική άποψη να καταλάβουμε πώς το Δικαστήριο έφτασε σε αυτό το αποτέλεσμα, καθώς φαίνεται ότι θα μπορούσε να έχει φτάσει 20% ή 30% ή οποιοσδήποτε άλλος αριθμός όσον αφορά την κατανομή του συντελεστού σφάλματος.
– Olivier Marquais, Σύντροφος, Aceris Law LLC