Σύμφωνα με το άρθρο 15 των κανόνων LCIA[1], τα συμβαλλόμενα μέρη πρέπει να υποβάλουν μόνο απαραίτητα έγγραφα, που σημαίνει προσδιορισμένα έγγραφα που σχετίζονται με την υπόθεση και υλικό για την έκβασή της. Αυτή η έννοια είναι κοινή στη διεθνή διαιτησία, αλλά διαφέρει από τις αγγλικές παραδόσεις κοινού δικαίου, που απαιτούν πολύ πιο αυστηρή αποκάλυψη[2]. Προκειμένου να συμπεριληφθεί η διαιτησία που διεξάγεται τόσο σε δικαιοδοσίες κοινού δικαίου όσο και σε δικαιοδοσίες αστικού δικαίου, Τέχνη. 22(1)(β)[3] αφήνει μεγάλο περιθώριο διακριτικής ευχέρειας στο διαιτητικό δικαστήριο να διατάξει τα μέρη να προσκομίσουν σχετικά έγγραφα στην κατοχή τους, επιμέλεια ή εξουσία. Ωστόσο, Τα δικαστήρια θα πρέπει να δεσμεύονται από τη γενική τους υποχρέωση βάσει του άρθρου 14.4,[4] που απαιτεί από αυτούς να ενεργούν δίκαια και αμερόληπτα, και για την αποφυγή περιττών καθυστερήσεων και εξόδων.
Η μοναδική πτυχή των κανόνων LCIA για την παραγωγή εγγράφων είναι το παράρτημά του,[5] η οποία απαγορεύει στους νόμιμους εκπροσώπους να προμηθεύουν ή να βοηθούν εν γνώσει τους στην προετοιμασία του, ή βασίζομαι, τυχόν ψευδείς αποδείξεις,[6] και εν γνώσει της απόκρυψης ή βοήθειας στην απόκρυψη οποιουδήποτε εγγράφου όταν ο νόμιμος εκπρόσωπος ήξερε ότι το μέρος είχε την υποχρέωση να προσκομίσει το παραγγελθέν έγγραφο[7]. Σε περίπτωση παραβίασης, το δικαστήριο[8] μπορεί να εκδώσει ένα ‘γραπτή επίπληξη"Ή"γραπτή προσοχή ως προς τη μελλοντική συμπεριφορά στη διαιτησία,«Ή ακόμη και να αποκλείσετε νόμιμους εκπροσώπους από τη διαιτησία ή να αναφέρετε παραβάσεις σε τοπικές επαγγελματικές αρχές. Πρόκειται για πολύ ισχυρότερη κύρωση από ό, τι βάσει άλλων κανόνων διαιτησίας, όπου η κύρια κύρωση είναι η πιθανή αντίδραση αρνητικών συμπερασμάτων εναντίον ενός πάρτι.
– Γιούχα Ντενγκ, Νόμος της Aceris
[1] http://www.lcia.org/dispute_resolution_services/lcia-arbitration-rules-2014.aspx
[2] Τα δικαστήρια μπορούν να επιβάλλουν στα μέρη να αναζητήσουν και να αποκαλύψουν σχετικά έγγραφα μεταξύ τους και στο δικαστήριο, ανεξάρτητα αν αυτά τα έγγραφα είναι χρήσιμα ή δεν βοηθούν στην υπόθεση ενός μέρους.
[3] Αρθρο 22 (1) των κανόνων LCIA (2014) Το Διαιτητικό Δικαστήριο έχει την εξουσία, μετά από αίτηση οποιουδήποτε μέρους ή (αποθήκευση για υποπαραγράφους (viii), (ix) και (Χ) παρακάτω) με δική της πρωτοβουλία, αλλά και στις δύο περιπτώσεις μόνο αφού δοθεί στα μέρη μια εύλογη ευκαιρία να εκφράσουν τις απόψεις τους και με αυτούς τους όρους (ως προς το κόστος και αλλιώς) όπως μπορεί να αποφασίσει το Διαιτητικό Δικαστήριο: (β) να διατάξει οποιοδήποτε μέρος να προσκομίσει στο Διαιτητικό Δικαστήριο και σε άλλα μέρη έγγραφα ή αντίγραφα εγγράφων που βρίσκονται στην κατοχή τους, επιμέλεια ή εξουσία την οποία το Διαιτητικό Δικαστήριο αποφασίζει να είναι σχετική: http://www.lcia.org/dispute_resolution_services/lcia-arbitration-rules-2014.aspx
[4] http://www.lcia.org/dispute_resolution_services/lcia-arbitration-rules-2014.aspx
[5] Γενικές κατευθυντήριες γραμμές για τους νομικούς εκπροσώπους των μερών: http://www.lcia.org/dispute_resolution_services/lcia-arbitration-rules-2014.aspx
[6] Παράγραφος 4 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ LCIA: Ένας νόμιμος εκπρόσωπος δεν πρέπει εν γνώσει του να προμηθεύεται ή να βοηθά στην προετοιμασία ή να βασίζεται σε τυχόν ψευδείς αποδείξεις που υποβάλλονται στο Διαιτητικό Δικαστήριο ή στο Δικαστήριο LCIA.
[7] Παράγραφος 4 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ LCIA: Ένας νόμιμος εκπρόσωπος δεν θα πρέπει να κρύβει ή να βοηθά εν γνώσει της απόκρυψη οποιουδήποτε εγγράφου (ή οποιοδήποτε μέρος αυτού) που διατάσσεται να παραχθεί από το Διαιτητικό Δικαστήριο
[8] Αρθρο 18.6: Εάν διαπιστωθεί τέτοια παραβίαση από το Διαιτητικό Δικαστήριο, το Διαιτητικό Δικαστήριο μπορεί να διατάξει οποιαδήποτε ή όλες τις ακόλουθες κυρώσεις κατά του νόμιμου εκπροσώπου: (Εγώ) γραπτή επίπληξη; (ii) γραπτή προσοχή για τη μελλοντική συμπεριφορά στη διαιτησία; και (iii) κάθε άλλο μέτρο απαραίτητο για την εκπλήρωση των διαιτητικών καθηκόντων που απαιτούνται από το Διαιτητικό Δικαστήριο βάσει των άρθρων 14.4(Εγώ) και (ii): http://www.lcia.org/dispute_resolution_services/lcia-arbitration-rules-2014.aspx