Το πιρούνι στην παροχή δρόμου, ή Επιλέξτε έναν τρόπο, ο άλλος δεν μπορεί να κάνει χρήση του (αγγλική μετάφραση: «όταν έχει επιλεγεί ένας τρόπος, καμιά προσφυγή δεν δίνεται σε άλλο"[1]), ανήκει σε κατηγορία διατάξεων που απορρίπτουν τη δικαιοδοσία[2] σήμανση "τη σχέση μεταξύ διεθνούς διαιτησίας και δικαστικής απόφασης από εθνικά δικαστήρια."[3] Ωστόσο, Πρέπει να σημειωθεί ότι ορισμένα δικαστήρια έχουν κρίνει ότι το ζήτημα του πιρουνιού στην ρήτρα του δρόμου είναι περισσότερο ζήτημα παραδεκτού και όχι δικαιοδοσίας.[4]
Μαζί με την έννοια της παραίτησης (δεν συζητήθηκε εδώ), ένα πιρούνι στην οδική πρόληψη αποτρέπει την επανάληψη διαδικασιών και αξιώσεων. Όπως αναφέρεται στο Εποπτεία και έλεγχος v. Κόστα Ρίκα υπόθεση, «η ύπαρξη εθνικών δικαστηρίων και διεθνούς διαιτησίας ως μηχανισμών επίλυσης διαφορών μπορεί να δημιουργήσει σημαντικό κίνδυνο επανάληψης και πρόβλημα στον προσδιορισμό των κατάλληλων μηχανισμών επίλυσης διαφορών για διαφορές που ενδέχεται να προκύψουν κατά την επενδυτική περίοδο."[5]
Σύμφωνα με αυτήν τη διάταξη, ένας επενδυτής υποχρεούται να επιλέξει μεταξύ διαφορετικών δικαιοδοτικών συστημάτων. Κάνοντας μια τέτοια επιλογή, ο επενδυτής θεωρείται ότι επέλεξε αμετάκλητα το φόρουμ επίλυσης διαφορών. Αυτή η τελική επιλογή ακολουθεί τη λογική του estoppel από τις εκλογές.[6]
Όπως συνοψίζεται από το M.C.I. Ομάδα δύναμης δικαστήριο διαιτησίας, το πιρούνι στον κανόνα του δρόμου "αναφέρεται σε μια επιλογή, εκφράζεται ως δικαίωμα επιλογής αμετάκλητα μεταξύ διαφορετικών δικαιοδοτικών συστημάτων. Μόλις γίνει η επιλογή, δεν υπάρχει δυνατότητα προσφυγής σε άλλη επιλογή. Το δικαίωμα επιλογής μία φορά είναι η ουσία του κανόνα fork-in-the-road."[7]
Μια τέτοια διάταξη υπολογίζεται, για παράδειγμα, σε Άρθρο VII (2) και (3) του BIT που ολοκληρώθηκε μεταξύ των ΗΠΑ και της Αργεντινής το οποίο έχει ως εξής::
«2. Σε περίπτωση επενδυτικής διαφοράς, τα μέρη της διαφοράς πρέπει αρχικά να αναζητήσουν επίλυση μέσω διαβουλεύσεων και διαπραγματεύσεων. Εάν η διαφορά δεν μπορεί να επιλυθεί φιλικά, ο ενδιαφερόμενος υπήκοος ή εταιρεία μπορεί να επιλέξει να υποβάλει τη διαφορά για επίλυση:
(ένα) στα δικαστήρια ή τα διοικητικά δικαστήρια του συμβαλλόμενου μέρους που είναι μέρος της διαφοράς; ή
(σι) σύμφωνα με οποιαδήποτε ισχύουσα, προηγουμένως συμφωνηθείσες διαδικασίες επίλυσης διαφορών; ή
(ντο) σύμφωνα με τους όρους της παραγράφου 3.
- (ένα) Εφόσον ο ενδιαφερόμενος υπήκοος ή εταιρεία δεν έχει υποβληθεί η διαφορά επίλυσης σύμφωνα με την παράγραφο 2 (ένα) ή (σι) και ότι έχουν παρέλθει έξι μήνες από την ημερομηνία κατά την οποία προέκυψε η διαφορά, ο ενδιαφερόμενος υπήκοος ή εταιρεία μπορεί να επιλέξει να συναινέσει γραπτώς στην υποβολή της διαφοράς για διευθέτηση με δεσμευτική διαιτησία […]"
Πιρούνι στη δοκιμή Road and Triple Identity
Τα διαιτητικά δικαστήρια έχουν εφαρμόσει το πιρούνι στην οδική παροχή μέσω του φακού των αυστηρών συνθηκών που ονομάζονται τριπλή δοκιμή ταυτότητας. Προκειμένου μια τέτοια διάταξη να αναπτύξει τα αποτελέσματά της, η αίτηση που υποβάλλεται ενώπιον της εθνικής δικαιοδοσίας και ενώπιον των διαιτητικών δικαστηρίων πρέπει να έχει το ίδιο αντικείμενο, την ίδια αιτία δράσης και πρέπει να περιλαμβάνει τα ίδια μέρη.[8] Εχοντας πεί αυτό, Τα διαιτητικά δικαστήρια πρέπει να εξετάσουν εάν ο ίδιος ισχυρισμός είναι «σε διαφορετικό δρόμο, δηλ., ότι μια αξίωση με το ίδιο αντικείμενο, μέρη και αιτία δράσης, έχει ήδη παρουσιαστεί σε διαφορετικό δικαστικό φόρουμ."[9]
Σε Khan Resources v. Μογγολία, ο εναγόμενος ισχυρίστηκε ότι το τεστ τριπλής ταυτότητας ήταν πολύ αυστηρό και στερήθηκε κάθε πρακτικού αποτελέσματος δεδομένου ότι «δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε να ικανοποιηθούν και τα τρία άκρα του τεστ."[10] Σε αυτό το επιχείρημα, το διαιτητικό δικαστήριο απάντησε ότι αυτό το τεστ «δεν πρέπει να είναι εύκολο να ικανοποιηθεί".[11] Δήλωσε επίσης ότι οι απαιτήσεις ενεργοποίησης του πιρουνιού στην παροχή δρόμου πρέπει να παραμείνουν δύσκολο να ικανοποιηθούν, δεδομένου ότι «Αυτό θα μπορούσε να έχει καταπληκτική επίδραση στην υποβολή διαφορών από επενδυτές σε εγχώρια φόρουμ, ακόμα και όταν τα ζητήματα που διακυβεύονται εμπίπτουν σαφώς στον τομέα της τοπικής νομοθεσίας. Αυτό μπορεί να προκαλέσει την υποβολή αξιώσεων στη διεθνή διαιτησία πριν τεθούν σε ισχύ, απλώς επειδή ο επενδυτής φοβάται ότι υποβάλλοντας την υπάρχουσα διαφορά σε τοπικά δικαστήρια ή δικαστήρια, θα παραιτηθεί από το δικαίωμά του να υποβάλει αργότερα τυχόν αξιώσεις που σχετίζονται με την ίδια επένδυση ενώπιον διεθνούς διαιτητικού δικαστηρίου."[12]
Ωστόσο, Πρέπει να σημειωθεί ότι ορισμένα διαιτητικά δικαστήρια έκριναν ότι το τεστ τριπλής ταυτότητας δεν είναι σχετικό, ειδικά σε περιπτώσεις που ένα BIT δεν το απαιτεί ρητά. Ένα τέτοιο σενάριο έχει συμβεί στο Η&H Enterprises Investments v. Αίγυπτος υπόθεση. Εκεί, το διαιτητικό δικαστήριο έκρινε ότι «Το άρθρο VII του BIT ΗΠΑ-Αιγύπτου δεν απαιτεί ρητώς τη δοκιμή τριπλής ταυτότητας πριν από την επίκληση της διάταξης fork-in-the-road. Το τεστ τριπλής ταυτότητας που εγείρει ο ενάγων σε αυτήν την περίπτωση βασίζεται στην ανάγνωση της διαιτητικής νομολογίας σε αντίθεση με τη συγκεκριμένη γλώσσα του BIT ΗΠΑ-Αιγύπτου ή / και την ερμηνεία του."[13]
Θεώρησε επίσης ότι «Το τεστ τριπλής ταυτότητας δεν είναι το σχετικό τεστ, καθώς θα καταργούσε τον σκοπό του άρθρου VII του BIT ΗΠΑ-Αιγύπτου, δηλαδή να διασφαλιστεί ότι η ίδια διαφορά δεν θα ασκηθεί προσφυγή πριν από διαφορετικά φόρα. Θα στερούσε επίσης το άρθρο VII από κάθε πρακτική έννοια. Το Tribunal σημειώνει ότι το τεστ τριπλής ταυτότητας προέρχεται από το δόγμα του res judicata. Ωστόσο, Οι διαδικασίες διαιτησίας των επενδύσεων και οι τοπικές δικαστικές διαδικασίες συχνά δεν βασίζονται μόνο σε διαφορετικές αιτίες αγωγής, αλλά επίσης εμπλέκουν διαφορετικά μέρη. Κυρίως, η γλώσσα του άρθρου VII δεν απαιτεί συγκεκριμένα τα μέρη να είναι τα ίδια, αλλά μάλλον να μην υποβληθεί η διαφορά σε άλλες διαδικασίες επίλυσης διαφορών; Αυτό που έχει σημασία επομένως είναι το αντικείμενο της διαφοράς και όχι εάν τα μέρη είναι ακριβώς τα ίδια. Τελικά, και σε κάθε περίπτωση, θα νικήσει τον σκοπό της Συνθήκης και θα επιτρέψει τη μορφή της επικράτησης της ουσίας εάν οι ερωτηθέντες έπρεπε να είναι αυστηρά οι ίδιοι επειδή στην πράξη, Οι τοπικές δικαστικές διαδικασίες ασκούνται συχνά κατά κρατικών οργάνων που έχουν ξεχωριστή νομική προσωπικότητα και όχι το ίδιο το κράτος."[14]
Πιρούνι στο δρόμο – Ταυτότητα των μερών
Τα διαιτητικά δικαστήρια έχουν αξιολογήσει αυστηρά αυτήν την απαίτηση. Για παράδειγμα, ο Λόντερ v. Τσεχική Δημοκρατία δικαστήριο, απορρίπτοντας ένα πιρούνι στην αντίρρηση που σχετίζεται με το δρόμο, τόνισε ότι «ούτε ο κ. Lauder ούτε η Τσεχική Δημοκρατία [ήταν] διάδικος σε οποιαδήποτε από τις πολυάριθμες διαδικασίες ενώπιον των τσεχικών δικαστηρίων."[15]
Επίσης, να ικανοποιήσει το κριτήριο της ταυτότητας των μερών, δεν αρκεί να αποδείξουμε ότι οι δύο οντότητες ανήκουν στον ίδιο εταιρικό όμιλο. Όπως επισημαίνεται στο Charanne BV κατά. Ισπανία, «Για να συμβεί αυτό, θα ήταν απαραίτητο να αποδειχθεί ότι οι ενάγοντες απολαμβάνουν εξουσίες λήψης αποφάσεων στα Grupo T-Solar και Grupo Isolux Corsan S.A.. με τέτοιο τρόπο ώστε αυτές οι εταιρείες ήταν στην πραγματικότητα ενδιάμεσες εταιρείες. "[16]
Πιρούνι στο δρόμο – Ταυτότητα του αντικειμένου και η αιτία της δράσης
Η σημασία της ταυτότητας του αντικειμένου και η αιτία της δράσης είναι σχετική με τη διάκριση μεταξύ αξιώσεων σύμβασης και αξιώσεων συνθήκης. Όπως αναφέρεται στο Toto Construzioni v. Λίβανος υπόθεση "οι συμβατικές αξιώσεις που προκύπτουν από τη Σύμβαση δεν έχουν την ίδια αιτία δράσης με τις απαιτήσεις της Συνθήκης. "[17]
Fork in the Road και η ρήτρα του πιο ευνοημένου έθνους
Ένα άλλο σημαντικό ερώτημα σχετικά με την εφαρμογή ενός πιρουνιού στην οδική παροχή αφορά τη δυνατότητα παράκαμψης των επιπτώσεών του επικαλούμενη μια ρήτρα του πιο ευνοημένου έθνους.. Αυτό το ζήτημα συζητήθηκε στο Maffezini v. Ισπανία. Το διαιτητικό δικαστήριο θεώρησε ότι το πιρούνι στην οδική παροχή «δεν μπορεί να παρακαμφθεί με επίκληση"Η πιο ευνοημένη ρήτρα έθνους από τότε που"Θα διαταράσσει το τελικό των ρυθμίσεων που πολλές χώρες θεωρούν σημαντικές ως θέμα δημόσιας πολιτικής."[18]
Ζουζάνα Βισούντιλοβα, Aceris Law LLC
[1] Ο νόμος του Μαύρου, 9ο Ed, 2009: Εγκυκλοπαίδεια νόμου, Π. 1828.
[2] ντο. McLachlan QC et al. (εκδόσεις), Διεθνής Διαιτησία Επενδύσεων - Ουσιαστικές Αρχές (2αρ εκδ., 2017), Π. 107, ¶ 4.48.
[3] Χρ. Κραυγή, «Ταξιδεύοντας στη διαδρομή BIT: Των περιόδων αναμονής, Ομπρέλες και πιρούνια στο δρόμο », 2004 Εφημερίδα της παγκόσμιας επένδυσης & Εμπορικές συναλλαγές, Τομ. 5, Οχι. 2, Π. 239.
[4] Βλέπω Έργα Γραμμής Ερήμου v. Γέμενη, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 05/17, Βραβείο, 6 Φεβρουάριος 2008, Π. 31, ¶ 128: «Το Διαιτητικό Δικαστήριο πιστεύει ότι το ζήτημα αυτό κατατάσσεται καταλληλότερα ως ζήτημα παραδεκτού και όχι δικαιοδοσίας; Το επιχείρημά του είναι ότι ένα δικαστήριο ICSID που έχει δικαιοδοσία θα πρέπει ωστόσο να αρνηθεί να το ασκήσει λόγω περιστάσεων που το δικαστήριο ICSID έχει την εξουσία να εξετάσει."
[5] Εποπτεία και έλεγχος v. Κόστα Ρίκα, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 12/4, Βραβείο, 18 Ιανουάριος 2017, σελ. 134-135, ¶¶ 293-294.
[6] ντο. McLachlan QC et al. (εκδόσεις), Διεθνής Διαιτησία Επενδύσεων - Ουσιαστικές Αρχές (2αρ εκδ., 2017), Π. 107, ¶ 4.48.
[7] M.C.I. Ομάδα ισχύος v. Εκουαδόρ, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 03/6, Βραβείο, 31 Ιούλιος 2007, Π. 42, ¶ 181.
[8] Βλέπω για παράδειγμα Victor Pey Casado κατά. χιλή, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 98/2, Βραβείο, 8 Ενδέχεται 2008, Π. 156, ¶ 483: «Η άσκηση της αμετάκλητης επιλογής προϋποθέτει ότι πληρούνται τρεις προϋποθέσεις. Οι αξιώσεις που ασκούνται αντίστοιχα ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων και ενώπιον του Διαιτητικού Δικαστηρίου πρέπει να έχουν το ίδιο αντικείμενο και την ίδια βάση και να παρουσιάζονται από τους ίδιους διαδίκους."
[9] Toto Construzioni v. Λίβανος, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 07/12, Απόφαση για τη δικαιοδοσία, 11 Σεπτέμβριος 2009, σελ 60-61, ¶ 211.
[10] Khan Resources v. Μογγολία, Υπόθεση PCA αριθ. 2011-09, Απόφαση για τη δικαιοδοσία, 25 Ιούλιος 2012, Π. 84, ¶ 391.
[11] ίδιος.
[12] ίδιος.
[13] Η&H Enterprises Investments v. Αίγυπτος, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 09/15, Αποσπάσματα του βραβείου, 6 Ενδέχεται 2014, σελ. 33-34, ¶ 364.
[14] Η&H Enterprises Investments v. Αίγυπτος, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 09/15, Αποσπάσματα του βραβείου, 6 Ενδέχεται 2014, σελ. 34-35, ¶ 367.
[15] Ρόναλντ Σ. Λόντερ v. Τσεχική Δημοκρατία, UNCITRAL Διαιτησία, Τελικό βραβείο, 3 Σεπτέμβριος 2001, Π. 34, ¶ 163.
[16] Charanne BV κατά. Ισπανία, Υπόθεση αριθ. SCC. Β 062/2012, Βραβείο, 21 Ιανουάριος 2016, Π. 92, ¶ 408 (ανεπίσημη αγγλική μετάφραση από την Mena Chambers).
[17] Toto Construzioni v. Λίβανος, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 07/12, Απόφαση για τη δικαιοδοσία, 11 Σεπτέμβριος 2009, σελ. 60-61, ¶ 211.
[18] Maffezini v. Ισπανία, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 97/7, Απόφαση του Δικαστηρίου για αντιρρήσεις στη δικαιοδοσία, 25 Ιανουάριος 2000, Π. 24, ¶ 63.