Σε αντίθεση με αυτό που πιστεύεται συχνά, οι περισσότερες διεθνείς υποθέσεις διαιτησίας επιλύονται μέσω άμεσης διευθέτησης μεταξύ των μερών, ή αποσύρονται, με σχετικά λίγες προχωρήσεις σε τελική ακρόαση.
Σύμφωνα με Δεδομένα επίλυσης διαφορών, που ανέλυσε 3,642 διεθνείς εμπορικές υποθέσεις διαιτησίας από τότε 2005, 58.8% διεθνών εμπορικών διαιτητικών υποθέσεων που κινήθηκαν είτε διευθετήθηκαν είτε αποσύρθηκαν:[1]
Εξάλλου, από αυτά 3,642 διεθνείς εμπορικές υποθέσεις διαιτησίας που άρχισαν, ένα απλό 13% προχώρησε σε τελική ακρόαση:[2]
Ενώ αυτό αποτελεί απόδειξη του γεγονότος ότι η απλή συμμετοχή σε διεθνείς διαδικασίες διαιτησίας οδηγεί συχνά τα μέρη να επιλύσουν τη διαφορά τους φιλικά, υπάρχουν άλλες εναλλακτικές λύσεις επίλυσης διαφορών («ΕΕΔ") μηχανισμοί που μπορούν επίσης να βοηθήσουν τα μέρη στην επίλυση της διαφοράς τους. Η διαμεσολάβηση είναι ο πιο κοινός μηχανισμός ADR που χρησιμοποιούν τα μέρη πριν από τη διαιτησία, και λιγότερο συχνά μετά την έναρξή του.
Επίλυση διεθνούς διαφοράς πριν από τη διαιτησία
Σχεδόν όλα τα διεθνή διαιτητικά ιδρύματα προσφέρουν πρόσθετες υπηρεσίες ADR για να βοηθήσουν τα μέρη στην επίλυση των διαφορών τους χωρίς διαιτησία. Για παράδειγμα, το Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο (ο "ICC") δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 2001 τους κανόνες φιλικής επίλυσης διαφορών που αντικαταστάθηκαν από το Κανόνες διαμεσολάβησης ICC στις 1 Ιανουάριος 2014. Οι Κανόνες Διαμεσολάβησης διαχειρίζονται από το Διεθνές Κέντρο ADR του ICC, το οποίο είναι ξεχωριστό διοικητικό όργανο στο ICC (βλέπω Αρθρο 1 των κανόνων διαμεσολάβησης).
Σχεδόν όλα τα διεθνή διαιτητικά ιδρύματα προσφέρουν πρόσθετες υπηρεσίες ADR για να βοηθήσουν τα μέρη στην επίλυση των διαφορών τους χωρίς διαιτησία. Για παράδειγμα, το ICC δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 2001 τους κανόνες φιλικής επίλυσης διαφορών που αντικαταστάθηκαν από το Κανόνες διαμεσολάβησης ICC στις 1 Ιανουάριος 2014. Οι Κανόνες Διαμεσολάβησης διαχειρίζονται από το Διεθνές Κέντρο ADR του ICC, το οποίο είναι ξεχωριστό διοικητικό όργανο στο ICC (βλέπω Αρθρο 1 των κανόνων διαμεσολάβησης).
Σύμφωνα με Αρθρο 1(3) των κανόνων διαμεσολάβησης, ο όρος διαμεσολάβηση καλύπτει «η εν λόγω διαδικασία ή διαδικασίες διακανονισμού και ο όρος «Διαμεσολαβητής» θεωρείται ότι καλύπτει τον ουδέτερο που διεξάγει τέτοια διαδικασία ή διαδικασίες διακανονισμού. Όποια διαδικασία διακανονισμού χρησιμοποιείται, Ο όρος «Πρακτικά» όπως χρησιμοποιείται στους Κανόνες αναφέρεται στη διαδικασία που ξεκινά με την έναρξη της και τελειώνει με τη λήξη της σύμφωνα με τους Κανόνες."
Το ICC έχει επίσης δημοσιεύσει Σημειώσεις καθοδήγησης διαμεσολάβησης να προσφέρει καθοδήγηση σε μέρη κατά την επιλογή και την οργάνωση της διαμεσολάβησης.[3]
Σε 2019, καταχωρημένο το ICC 35 νέα αιτήματα που υποβάλλονται σύμφωνα με τους κανόνες διαμεσολάβησης ICC. Εκείνη την εποχή, εκτός από ένα αίτημα συνδιαλλαγής, τα μέρη επέλεξαν με συνέπεια τη διαμεσολάβηση. Περιπτώσεις που εμπλέκονται 97 πάρτι. Τα ευρωπαϊκά κόμματα ήταν κυρίαρχα (εκπροσωπώντας 51% όλων των μερών).[4]
Ενα χρόνο αργότερα, κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID, τα καταχωρημένα από το ICC αιτήματα εγγραφής για τις υπηρεσίες ADR του: 77 νέες περιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένου 45 διαμεσολάβηση. Το Διεθνές Κέντρο του ICC για τη Διευθύντρια ADR Alya Ladjimi δήλωσε ότι «[β]Είμαστε ενθουσιασμένοι με αυτά τα στατιστικά ρεκόρ για τις υπηρεσίες μας, τα οποία σηματοδοτούν μια αυξανόμενη εμπιστοσύνη στη διαμεσολάβηση ως αποτελεσματικό μέσο για να ξεπεραστούν τα εμπόδια που προκύπτουν από εμπορικές συμφωνίες στην εποχή του Covid-19".[5]
Εκτός από τις υπηρεσίες ADR, Το ICC προτείνει επίσης τυποποιημένες ρήτρες επίλυσης διαφορών που μπορούν να συμπεριληφθούν από τα μέρη στις συμβάσεις τους πριν από την επίλυση διαφοράς. Τέτοιες ρήτρες απαιτούν γενικά αυτό, πριν από την έναρξη της διαιτησίας, ένα μέρος παρέχει στον αντισυμβαλλόμενο ειδοποίηση διαφοράς. Στη συνέχεια, τα μέρη πρέπει να καταβάλουν προσπάθειες για την φιλική επίλυση της διαφοράς. Εάν τέτοιες προσπάθειες είναι ανεπιτυχείς, η ρήτρα επίλυσης διαφορών μπορεί να απαιτεί ένα περαιτέρω βήμα όπως η διαμεσολάβηση. Αυτές οι ρήτρες ορίζονται ως ρήτρες επίλυσης διαφορών κλιμάκωσης, ενθαρρύνοντας τα μέρη να συμμετάσχουν σε μια σειρά μηχανισμών ΕΕΔ πριν καταφύγουν σε διαιτησία.
Οι ρήτρες τυπικής διαμεσολάβησης ICC παρατίθενται παρακάτω:
Ρήτρα Α: Επιλογή για χρήση των κανόνων διαμεσολάβησης ICC:
Τα μέρη μπορούν ανά πάσα στιγμή, με την επιφύλαξη οποιασδήποτε άλλης διαδικασίας, επιδιώκει να επιλύσει οποιαδήποτε διαφορά που προκύπτει από ή σε σχέση με την παρούσα σύμβαση σύμφωνα με τους κανόνες διαμεσολάβησης του ICC.
Ρήτρα Β: Υποχρέωση τήρησης των κανόνων διαμεσολάβησης ICC:
Σε περίπτωση οποιασδήποτε διαφοράς που προκύπτει από ή σε σχέση με την παρούσα σύμβαση, τα μέρη συμφωνούν σε πρώτη φάση να συζητήσουν και να εξετάσουν το ενδεχόμενο παραπομπής της διαφοράς στους Κανόνες Διαμεσολάβησης του ICC.
(Χ) Σε περίπτωση οποιασδήποτε διαφοράς που προκύπτει από ή σε σχέση με την παρούσα σύμβαση, τα μέρη θα παραπέμψουν πρώτα τη διαφορά σε διαδικασίες βάσει των κανόνων διαμεσολάβησης του ICC. Η έναρξη διαδικασίας βάσει των κανόνων διαμεσολάβησης του ICC δεν εμποδίζει κανένα μέρος να ξεκινήσει διαιτησία σύμφωνα με το εδάφιο y παρακάτω.
(ε) Όλες οι διαφορές που προκύπτουν από ή σε σχέση με την παρούσα σύμβαση επιλύονται τελικά βάσει των κανόνων διαιτησίας του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου από έναν ή περισσότερους διαιτητές που διορίζονται σύμφωνα με τους εν λόγω κανόνες.
Σε περίπτωση οποιασδήποτε διαφοράς που προκύπτει από ή σε σχέση με την παρούσα σύμβαση, τα μέρη θα παραπέμψουν πρώτα τη διαφορά σε διαδικασίες βάσει των κανόνων διαμεσολάβησης του ICC. Εάν η διαφορά δεν έχει διευθετηθεί σύμφωνα με τους εν λόγω κανόνες εντός [45] ημέρες μετά την υποβολή Αίτησης Διαμεσολάβησης ή εντός άλλης περιόδου που τα μέρη μπορούν να συμφωνήσουν γραπτώς, Τέτοια διαφορά θα επιλυθεί εν τέλει σύμφωνα με τους Κανόνες Διαιτησίας του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου από έναν ή περισσότερους διαιτητές που διορίζονται σύμφωνα με τους εν λόγω Κανόνες Διαιτησίας.
Είναι σύνηθες οι τυπικές ρήτρες επίλυσης διαφορών του ICC να προβλέπουν περισσότερες από μία μεθόδους επίλυσης διαφορών. Ένα δεύτερο ή τρίτο βήμα μπορεί να γίνει σε μια προσπάθεια εξεύρεσης φιλικού διακανονισμού πριν ξεκινήσει η διαιτησία,[6] όπως η χρήση ενός συμβούλιο δικαστικών αποφάσεων, που είναι κοινό στις κατασκευαστικές συμβάσεις.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η αποτελεσματικότητα των μεθόδων ADR χωρίς διαιτησία εξαρτάται από την προθυμία των μερών να συμμετάσχουν. Δεν υποχρεούνται να συμμετάσχουν στη διαδικασία και δεν δεσμεύονται από την απόφαση του διαμεσολαβητή. Πράγματι, ο διαμεσολαβητής δίνει απλώς συστάσεις, αντί να αποδίδουμε μια τελική και δεσμευτική απόφαση. Από την άποψη αυτή, Αρθρο 10. 2 των κανόνων διαμεσολάβησης ICC συντάσσεται ως εξής:
Εκτός αν όλα τα μέρη έχουν συμφωνήσει διαφορετικά γραπτώς ή εκτός εάν απαγορεύεται από την ισχύουσα νομοθεσία, τα μέρη μπορούν να κινήσουν ή να συνεχίσουν οποιαδήποτε δικαστική απόφαση, διαιτητική ή παρόμοια διαδικασία σχετικά με τη διαφορά, παρά τα Πρακτικά σύμφωνα με τους Κανόνες.
Επίλυση μιας διαφοράς μετά την έναρξη της διαιτησίας
Όπως φαίνεται στα παραπάνω στατιστικά στοιχεία, η πλειονότητα των διεθνών διαιτησιών που ξεκινούν είτε διευθετούνται είτε αποσύρονται. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας διαιτησίας, τα μέρη και ο σύμβουλός τους μπορούν να συζητήσουν τη διευθέτηση ή να χρησιμοποιήσουν άλλους μηχανισμούς ADR για να διευθετήσουν το σύνολο των αξιώσεών τους.
Ομοίως, Τα διαιτητικά δικαστήρια μπορούν να ενθαρρύνουν τα μέρη να εξετάσουν το ενδεχόμενο χρήσης μεθόδων ADR σε διάφορα στάδια της διαδικασίας, ιδιαίτερα μετά από δικαστικές αποφάσεις ή πριν από τις τελικές ακροάσεις.
Ωστόσο, υπάρχουν κίνδυνοι όταν ένας διαιτητής εμπλέκεται στην προώθηση του διακανονισμού. Ο πιο σημαντικός κίνδυνος είναι η αντιληπτή έλλειψη αμεροληψίας. Εάν η διευθέτηση αποτύχει και η διαιτησία συνεχίζεται, ο διαιτητής μπορεί να χάσει την αντικειμενικότητα λόγω των πληροφοριών που έμαθε κατά τη διάρκεια των συζητήσεων διευθέτησης. Οι διαιτητές πληρώνονται από τα μέρη για να αφιερώσουν την προσοχή τους στην εκδίκαση της διαφοράς με αποτέλεσμα μια λεπτομερή και αιτιολογημένη έκβαση. Η προώθηση της διευθέτησης θεωρείται γενικά ως ρόλος που περιορίζεται στους διαμεσολαβητές. [7] Ο διαμεσολαβητής μπορεί να συναντηθεί με τα μέρη ξεχωριστά, δημιουργώντας κίνδυνο μεροληψίας εάν ο διαμεσολαβητής μάθει εμπιστευτικές πληροφορίες κατά τη διάρκεια αυτών των συνομιλιών ή εκφράσει προσωρινές προοπτικές για την έκβαση της υπόθεσης.
Οι κανόνες διαμεσολάβησης του ICC αντιμετωπίζουν αυτήν την ανησυχία Αρθρο 10.3:
Εκτός εάν όλα τα μέρη συμφωνήσουν διαφορετικά γραπτώς, ένας Διαμεσολαβητής δεν θα ενεργήσει ούτε θα έχει ενεργήσει σε κανένα δικαστικό, διαιτητικές ή παρόμοιες διαδικασίες που σχετίζονται με τη διαφορά η οποία αποτελεί ή αποτέλεσε αντικείμενο της Διαδικασίας σύμφωνα με τους Κανόνες, είτε ως κριτής, διαιτητής, εμπειρογνώμονας ή εκπρόσωπος ή σύμβουλος ενός συμβαλλόμενου μέρους.
Ένας άλλος κίνδυνος είναι ότι τα μέρη μπορεί να αισθάνονται αναγκασμένοι να αρχίσουν συζητήσεις επίλυσης, πρέπει ένας διαιτητής να προωθήσει τη διευθέτηση. Ωστόσο, οι χρήστες της διεθνούς διαιτησίας ανησυχούν για το κόστος της, καθυστερήσεις, και εμφανείς ανεπάρκειες.[8] Για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, Οι διαιτητές μπορεί να χρειαστεί να διαδραματίσουν σημαντικότερο ρόλο στην προώθηση της διευθέτησης.
Το ζήτημα είναι σε ποιο βαθμό οι διαιτητές πρέπει να προωθούν συζητήσεις επίλυσης μεταξύ των μερών. Από την άποψη αυτή, τα ιδρύματα παρέχουν καθοδήγηση στους διαιτητές για το πώς να συζητήσουν τη διευθέτηση με τα μέρη.
Το προσάρτημα IV των κανόνων διαιτησίας του ICC προβλέπει τεχνικές διαχείρισης υποθέσεων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τα δικαστήρια για την προώθηση της επίλυσης διαφορών.. Οι διαιτητές μπορούν να εμπλακούν μόνο σε συζητήσεις διακανονισμού με τη συγκατάθεση και τη ρητή συμφωνία των μερών:[9]
η) Επίλυση των διαφορών:
(Εγώ) ενθάρρυνση των μερών να εξετάσουν το ενδεχόμενο επίλυσης όλου ή μέρους της διαφοράς είτε μέσω διαπραγμάτευσης είτε μέσω οποιασδήποτε μορφής φιλικών μεθόδων επίλυσης διαφορών όπως, για παράδειγμα, διαμεσολάβηση σύμφωνα με τους κανόνες διαμεσολάβησης του ICC;
(ii) όπου συμφωνήθηκε μεταξύ των μερών και το διαιτητικό δικαστήριο, το διαιτητικό δικαστήριο μπορεί να λάβει μέτρα για να διευκολύνει την επίλυση της διαφοράς, υπό τον όρο ότι καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια για να διασφαλιστεί ότι οποιαδήποτε μεταγενέστερη ανάθεση είναι εκτελεστή από το νόμο.
συνεπώς, με τη συγκατάθεση των μερών, Οι διαιτητές μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα προαναφερθέντα εργαλεία προκειμένου να προωθήσουν το οικονομικά αποδοτικό, αποτελεσματικός, και δίκαιη επίλυση διαφορών. Τα μέρη μπορούν επίσης να συνδυάσουν τη διαμεσολάβηση και τη διαιτησία στις ρήτρες διαιτησίας τους για να αυξήσουν τις πιθανότητές τους να επιλύσουν φιλικά τις διαφορές τους..
Ανεξάρτητα από την προσέγγιση που ακολουθήθηκε, ωστόσο, Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι η πλειονότητα των διεθνών εμπορικών διαιτησιών που ξεκινούν διευθετούνται, ή αποσύρονται.
[1] Δείτε τα δεδομένα επίλυσης διαφορών, διαθέσιμο στο: https://www.disputeresolutiondata.com/what_happens_when_cases_do_not_settle_before_a_hearing (τελευταία πρόσβαση 14 Ενδέχεται 2021).
[2] Αρθρο 1.3. των κανόνων διαμεσολάβησης ICC.
[3] 2014 Σημείωση καθοδήγησης διαμεσολάβησης.
[4] Επίλυση διαφορών ICC 2019 Στατιστική, Π. 19.
[5] Δήλωση του Διεθνούς Κέντρου για το ADR του Διαχειριστή ADR, Alya Ladjimi.
[6] Βλέπω Ρήτρες κλιμάκωσης στους κανόνες διαμεσολάβησης του ICC - Νόμος Aceris με ημερομηνία 19 Ιούνιος 2016.
[7] Τόμας Τ. Στάπανοβιτς & Zachary Ρ. Ούλριχ, Εμπορική Διαιτησία και Διακανονισμός: Εμπειρικές ιδέες για το Ρόλοι Διαιτητές Παίξτε, 6 ΠΕΝ. ΣΤ. Υ.Β.. ARB. ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ 1, Π. 1 (2014).
[8] 2021 Διεθνής έρευνα διαιτησίας: Προσαρμογή της διαιτησίας σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο, Πανεπιστήμιο Queen Mary, Λονδίνο σε συνεργασία με την White & Υπόθεση, σελ. 5-6 και 13.
[9] Προσάρτημα IV, παραγράφους των κανόνων διαιτησίας του ICC (προστέθηκε έμφαση).