Αυτή η υπόθεση σχετίζεται με προσκόλληση και πρόταση για αναστολή αγωγής εν αναμονή της διαιτησίας.
Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Ο ενάγων μήνυσε την CEAT για παραβίαση της σύμβασης διανομής. Επιπλέον, Ο ενάγων μήνυσε τη Mellon Bank. Ο ενάγων είχε προηγουμένως καταθέσει αγωγή κατά της CEAT ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου της Μασαχουσέτης, όπου το δικαστήριο διέταξε τη διαιτησία, σύμφωνα με τη συμφωνία, και, συνεπώς έμεινε η αγωγή εν αναμονή της διαδικασίας.
Στη συνέχεια, ο ενάγων ανανέωσε το μήνυμά του στο Δικαστήριο Κοινών Ισχυρισμών της κομητείας Allegheny, και το CEAT υπέβαλε αίτηση για κατάργηση στο Επαρχιακό Δικαστήριο της Δυτικής Περιφέρειας της Πενσυλβανίας. Το CEAT έκανε τέσσερις κινήσεις: (1) να διαλύσει μια ξένη προσκόλληση με την αιτιολογία ότι η Mellon δεν είχε κανένα από τα ακίνητα της CEAT υπό την εποπτεία του κατά τη στιγμή της υπηρεσίας; (2) να απορρίψει την καταγγελία; (3) για να παραγγείλετε την αγωγή στο Επαρχιακό Δικαστήριο της Μασαχουσέτης, όπου εκκρεμούσε η προηγούμενη αγωγή ή (4) να παραμείνει η αγωγή εν αναμονή της διαιτησίας. 
Το Δικαστήριο απέρριψε κάθε πρόταση, και οι κατηγορούμενοι άσκησαν έφεση στην απόφαση του Εφετείου.
Το Εφετείο θεώρησε ότι μια απόφαση για απόσχεση αλλοδαπού, άρνηση μιας πρότασης για απόρριψη μιας ενέργειας, και μια παραγγελία (ή την άρνηση ενός) η μεταφορά μιας ενέργειας είναι προδικαστικές αποφάσεις και, έτσι, δεν μπορεί να προσβληθεί σε δευτεροβάθμιο δικαστήριο. Ωστόσο, Όσον αφορά την πρόταση παραμονής της αγωγής εν αναμονή της διαιτησίας, το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι είχε δικαιοδοσία.
Στη συνέχεια, το Δικαστήριο προέβη σε ανάλυση των ισχυρισμών του ενάγοντος και διαπίστωσε ότι οι ισχυρισμοί για παραβίαση της ρήτρας αποκλειστικότητας, και παραβίαση ρητών και σιωπηρών εγγυήσεων, εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της ρήτρας διαιτησίας στη συμφωνία διανομής.
Το Δικαστήριο διαπίστωσε επίσης ότι το Επαρχιακό Δικαστήριο δεν είχε καμία διακριτική ευχέρεια να αρνηθεί μια διαταγή αναστολής της αγωγής. Το αντίθετο, διαπίστωσε ότι το κατωτέρω δικαστήριο δεσμεύτηκε από τους όρους της Σύμβασης της Νέας Υόρκης (Άρθρο ΙΙ (3)) να αναγνωρίσει και να επιβάλει τη συμφωνία διαιτησίας.
Επιπλέον, διαπίστωσε ότι η αγωγή ήταν παραβίαση της δέσμευσης του ενάγοντος για διαιτησία και ότι, από την άποψη αυτή, το ξένο εξάρτημα θα έπρεπε να είχε αποφορτιστεί.