Η διαιτησία αφορά εάν ένα είδος διαφοράς μπορεί ή δεν μπορεί να επιλυθεί με διαιτησία. Σε πρακτικούς όρους, Η διαιτησία απαντά στο ερώτημα εάν ένα αντικείμενο μιας αξίωσης διατηρείται ή όχι στον τομέα των εθνικών δικαστηρίων, σύμφωνα με τις εθνικές νομοθεσίες.
Εάν η διαφορά δεν είναι διαιτητική, Το διαιτητικό δικαστήριο είναι περιορισμένο στη δικαιοδοσία του και η αξίωση πρέπει αντ 'αυτού να υποβληθεί στα εθνικά δικαστήρια.
Ενδέχεται να υπάρχουν περιορισμοί σχετικά με την ικανότητα ενός μέρους να συνάπτει συμφωνίες διαιτησίας, που σημαίνει ότι ορισμένες οντότητες, (π.χ.., Κράτη ή κρατικές οντότητες) λόγω πολιτικών εκτιμήσεων, ενδέχεται να μην επιτρέπεται να συνάπτουν συμφωνίες διαιτησίας ή να απαιτούν ειδική εξουσιοδότηση για να το πράξουν («υποκειμενική διαιτησία"), ή περιορισμούς με βάση το αντικείμενο («αντικειμενική διαιτησία"). Ορισμένες διαφορές μπορεί να περιλαμβάνουν τόσο ευαίσθητα ζητήματα δημόσιας πολιτικής που αφήνονται αποκλειστικά στη δικαιοδοσία των εθνικών δικαστηρίων από το εθνικό δίκαιο.
Η διαιτησία μιας διαφοράς μπορεί να διαφέρει από χώρα σε χώρα, Πρώτα, λόγω διαφορετικών πολιτικών παραμέτρων και, κατα δευτερον, ανάλογα με το πόσο ανοιχτό είναι το κράτος στη διαιτησία. Η γενική τάση των εθνικών νόμων είναι προς μια ευρύτερη προσέγγιση που επιτρέπει την υποβολή σε διαιτησία θεμάτων που παραδοσιακά δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της, συνήθως αφορούν υποθέσεις ποινικού δικαίου, η οικογένεια έχει σημασία, ή διαφορές εμπορικού χαρακτήρα που αφορούν διπλώματα ευρεσιτεχνίας,[1] αντιμονοπωλιακών και ανταγωνιστικών νόμων,[2] δωροδοκία, διαφθορά και απάτη. Αυτά τα ζητήματα ενδέχεται να περιορίζονται στην αυτονομία των πάρτι, ως εκδηλώσεις εθνικών ή διεθνών θεμάτων δημόσιας πολιτικής.
Ένα από τα πιο συζητήσιμα ζητήματα σχετικά με τη διαιτησία είναι το ποιος νόμος διέπει τον προσδιορισμό της διαιτησίας. Ο νόμος που διέπει τη διαιτησία μιας διαφοράς μπορεί να διαφέρει ανάλογα με το εάν αποφασίζεται από ένα διαιτητικό δικαστήριο, το οποίο θα αποφασίσει σύμφωνα με την αρχή της Ικανότητα ικανότητας; από κρατικό δικαστήριο στο οποίο ένα από τα μέρη υπέβαλε ταυτόχρονα τη διαφορά; στο πλαίσιο διαδικασίας αγρανάπαυσης; ή στο πλαίσιο διαδικασίας επιβολής.
Τα δικαστήρια έχουν υιοθετήσει διαφορετικές προσεγγίσεις για να εξετάσουν ποιος νόμος διέπει τη διαιτησία μιας διαφοράς: ο νόμος της συμφωνίας διαιτησίας; ο νόμος της έδρας; το εφαρμοστέο δίκαιο στη διαφορά; το δίκαιο ενός από τα μέρη; και ο νόμος του τόπου εκτέλεσης. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικές λύσεις, όπως το παράδειγμα στο Fincantieri θήκες, όπου βρέθηκαν αντίθετα αποτελέσματα ενώπιον των Ιταλικών Δικαστηρίων και ενώπιον του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου της Ελβετίας.[3]
Η μη διαιτησία μιας διαφοράς καθιστά τη συμφωνία διαιτησίας άκυρη. Σαν άποτέλεσμα, το δικαστήριο δεν θα έχει δικαιοδοσία και το βραβείο ενδέχεται να μην αναγνωριστεί και να εκτελεστεί.
Η έννοια της διαιτησίας μπορεί να βρεθεί στο άρθρο II, παράγραφος 1, του ο 1958 Σύμβαση για την αναγνώριση και την επιβολή ξένων διαιτητικών βραβείων (Σύμβαση της Νέας Υόρκης), που προβλέπει ότι κάθε συμβαλλόμενο κράτος θα αναγνωρίσει γραπτώς μια συμφωνίασχετικά με ένα αντικείμενο ικανό να διευθετηθεί με διαιτησία. " Επιπλέον, μπορεί επίσης να βρεθεί στο άρθρο 5, παράγραφος (2)(ένα), το οποίο ορίζει ότι η αναγνώριση και η εκτέλεση διαιτητικής απόφασης μπορεί να απορριφθεί εάν το δικαστήριο όπου ζητείται η αναγνώριση και εκτέλεση «Το αντικείμενο της διαφοράς δεν είναι ικανό να επιλυθεί με διαιτησία σύμφωνα με το δίκαιο αυτής της χώρας." Ως εκ τούτου, Τα άρθρα II και V της Σύμβασης της Νέας Υόρκης προβλέπουν το δίκαιο της διαιτησίας ως λόγος για το δικαστήριο να αρνηθεί την αναγνώριση και την εκτέλεση της απόφασης, αλλά σιωπούν ως προς το ποιος νόμος πρέπει να διέπει το ζήτημα της διαιτησίας στο στάδιο πριν από την ανάθεση.[4]
Ετσι, για να διασφαλιστεί η εκτελεστότητα, Τα δικαστήρια διαιτησίας θα πρέπει γενικά να καθορίζουν τη διαιτησία με ειδική αναφορά στο νόμο του τόπου διαιτησίας. Εάν μια διαφορά δεν είναι διαιτητή σύμφωνα με τους σχετικούς κανόνες που περιλαμβάνονται στον εν λόγω νόμο, το βραβείο θα είναι ανοικτό στην κατάργηση διαδικασιών σε αυτήν τη χώρα και μπορεί επίσης να αποκλείσει την επιβολή του σε άλλη χώρα.
ο Υπόδειγμα νόμου αφιερώνει ορισμένες διατάξεις για την αντιμετώπιση του ζητήματος της διαιτησίας χωρίς να διευκρινίζει ποια θέματα είναι διαιτητικά. Αρθρο 1, παράγραφος 5, προβλέπει ότι το υπόδειγμα νόμου δεν θα επηρεάσει οποιονδήποτε άλλο νόμο του κράτους δυνάμει του οποίου ορισμένες διαφορές ενδέχεται να μην υποβληθούν σε διαιτησία ή να υποβληθούν σε διαιτησία μόνο σύμφωνα με άλλες διατάξεις. Επιπλέον, Αρθρο 34, παράγραφος 2(σι), ορίζει ότι η διαιτητική απόφαση μπορεί να παραμεριστεί μόνο εάν, μεταξύ άλλων, το δικαστήριο διαπιστώνει ότι το αντικείμενο της διαφοράς δεν είναι ικανό να επιλυθεί με διαιτησία σύμφωνα με το δίκαιο του κράτους.
Όσον αφορά Σύμβαση Διεθνούς Κέντρου Διακανονισμού Επενδυτικών Διαφορών («Σύμβαση ICSID"), δεν υπάρχει καμία αναφορά στην έννοια της διαιτησίας. Αρθρο 25, μεταξύ άλλων, καθορίζει το εύρος των θεμάτων που υπόκεινται στη διαιτησία του ICSID, και ιδίως σύμφωνα με την παράγραφο 4, τα μέρη μπορούν ρητώς να αποκλείσουν ένα συγκεκριμένο ζήτημα από τη δικαιοδοσία του δικαστηρίου. Ως εκ τούτου, το θέμα της διαιτησίας στη Σύμβαση ICSID αναφέρεται με την εφαρμογή γενικού όρου «δικαιοδοσία"Παρά διαιτησία.[5]
Παρόλο που ο καθορισμός ενός ενιαίου κανόνα σχετικά με το είδος των ζητημάτων που μπορούν να επιλυθούν με διαιτησία και ως εκ τούτου διαιτησία μπορεί να είναι δύσκολο έργο, μπορεί κανείς να συμφωνήσει ότι θα ήταν επιθυμητή περισσότερη διεθνής συναίνεση σχετικά με τη διαιτησία μεταξύ των εθνικών νόμων και θα αύξανε την ασφάλεια δικαίου.
Άννα Κωνσταντίνο, Aceris Law LLC
[1] Για παράδειγμα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διαφορές που επηρεάζουν άμεσα την ύπαρξη ή την ισχύ ενός καταχωρημένου δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας αποτελούν αποκλειστική δικαιοδοσία των δικαστηρίων των κρατών μελών κατάθεσης και εγγραφής και, ως εκ τούτου, δεν θεωρούνται διαιτητικές. (Κανονισμός ΕΚ αριθ. 44/2001, του 22 Δεκέμβριος 2000, Αρθρο 22(4)), ενώ η Ελβετία και οι ΗΠΑ υιοθετούν μια πιο φιλελεύθερη προσέγγιση και σχεδόν όλες οι διαφορές πνευματικής ιδιοκτησίας είναι διαιτητές.
[2] Αντιμονοπωλιακή νομοθεσία και ανταγωνισμός, δεδομένης της επιρροής της στη διάρθρωση της αγοράς, μπορεί να περιορίζεται στη διαιτησία και όχι σε διαιτησία.
[3] Το Εφετείο της Γένοβας έκρινε ότι τα ιταλικά δικαστήρια έχουν δικαιοδοσία επί της υπόθεσης, καθώς η διαφορά δεν ήταν διαιτητική βάσει της ισχύουσας ιταλικής και ευρωπαϊκής νομοθεσίας περί εμπάργκο – Βλέπω, Fincantieri-Cantieri Navali Italiani SpA κατά Ιράκ (1994) δάκρυ. Dell'arb 4 (1994) (Εφετείο της Γένοβας / Εφετείο της Γένοβας, Ιταλία). Σε παράλληλες διαδικασίες, το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Ελβετίας το έκρινε, γενικά, Η μόνη προϋπόθεση για τη διαιτησία των διαφορών σύμφωνα με την ελβετική νομοθεσία ήταν ότι ήταν μια διαφορά σχετικά με την περιουσία, η σύναψη των κυρώσεων δεν υπονόμευε τη διαιτησία μιας διαφοράς με την έδρα της στην Ελβετία - Βλέπω, Fincantieri Cantieri Navali Italiani SpA και OTO Melara Spa κατά ATF (25 Νοέμβριος 1991) Βραβείο ICC αρ 6719 (Προσωρινό βραβείο) Εφημερίδα διεθνούς δικαίου (1994) 1074.
[4] Ι. Δ.Μ.. Lew et αϊ., Συγκριτική Διεθνής Εμπορική Διαιτησία, Kluwer Law International (2003), Π. 189.
[5] Ι. Billiet et αϊ., Διεθνής Διαιτησία Επενδύσεων, Ένα πρακτικό εγχειρίδιο (2016), 196.