در سرمایه گذاری های بین المللی ، علاقه به داوری ممکن است بخش مهمی از یک جایزه نهایی را نشان دهد و بیش از خسارت های واقعی نیست که علاقه برای آن غیرممکن باشد.[1] در حالی که یک روش درمانی مستقل نیست, بهره نشان دهنده عنصر مهم جبران خسارت است.[2]
هدف اصلی اعطای جایزه علاقه "برای جبران خسارت ناشی از این واقعیت که, در دوره عدم پرداخت توسط بدهکار, طلبکار از استفاده و استفاده از مبلغی که قرار بود دریافت کند محروم است"[3]
BIT معمولاً شامل اشاره ای صریح به علاقه خود به مقررات مربوط به میزان جبران خسارت در صورت سلب مالکیت و مفاد مربوط به حل اختلاف است.. با این حال, ادعا می شود حتی در صورت عدم ارائه پیمان برای این منظور. همانطور که در 2 زندگی مورد, "برعکس شرایط یا مفاد معاهده در قانون حاکم, به طور کلی پذیرفته می شود که دادگاه های بین المللی می توانند به مدعی آسیب دیده علاقه نشان دهند; در واقع مسئولیت پرداخت بهره اکنون یک اصل قانونی پذیرفته شده است."[4]
این نتیجه گیری مطابق با مقاله است 38 مقالات ILC در مورد مسئولیت ایالتی, که می خواند:[5]
- بهره برای هر مبلغ اصلی که به موجب این فصل در نظر گرفته شده است در صورت لزوم برای اطمینان از جبران كامل پرداخت می شود. نرخ بهره و نحوه محاسبه باید به گونه ای تنظیم شود که به نتیجه برسد.
- بهره از تاریخی که مبلغ اصلی باید تا زمان تحقق تعهد پرداخت پرداخت شده باشد ، انجام می شود.
هنگام رفع علاقه, دادگاه های بین المللی باید درمورد نرخ تصمیم گیری کنند (1), اعم از علاقه ساده یا مرکب اعطا می شود (2), و دوره ای که در آن علاقه افزایش می یابد (3).[6] آنها از این نظر حاشیه وسیعی از اختیار را در اختیار دارند.[7]
هیچ روش یکنواختی در مورد جلب علاقه به قانون سرمایه گذاری بین المللی وجود ندارد.[8] بدین ترتیب, دادگاهها ممکن است از تعدادی روش برای تعیین کاربرد استفاده کنند نرخ بهره:
- یک روش نرخ استقراض, که به علاقه ای که سرمایه گذار مجبور به پرداخت وامهای وام گرفته شده است ، متکی است.
- رویکرد نرخ میزبان دولت, که از نرخ قانونی در کشور میزبان به عنوان یک "معیار مفید" استفاده می کند, از آنجا که این حداقل قانونی است که توسط خود دولت به رسمیت شناخته شده است.
- یک رویکرد "وام اجباری" - تحت این روش, سرمایه گذار به "وام دهنده ناخواسته" به دولت تبدیل شده است, و بنابراین حق دارد بهره برابر با "نرخ وام کوتاه مدت دولت".
- یک رویکرد "گزینه های سرمایه گذاری", که بیانگر مبلغ اضافی است که پول سرمایه گذار بدست آورده است, اگر هر ساله با نرخ های رایج رایج سرمایه گذاری مجدد می شد. هنگام استفاده از این رویکرد, دادگاهها غالباً با نرخ برابر با اسکناس های کوتاه مدت خزانه داری ایالات متحده یا گواهی سپرده گذاری شش ماهه ایالات متحده یا با نرخ LIBOR ، بهره را اعطا می کنند..
درمورد سوال ترکیب علاقه, در اکثر جوایز سرمایه گذاری اخیر به علاقه مندی تعلق گرفت. به عنوان دادگاه در Continental Casualty v. آرژانتین توضیح داد: "ارزش زمانی پول در اقتصادهای بازار آزاد با بهره مرکب اندازه گیری می شود; برای ایجاد غرامت کامل در مورد ضرر مدعی که با تاخیر در پرداخت صورت می گیرد ، به بهره ساده قابل اعتماد نیست."[9] علاوه بر این, که در Gemplus v. مکزیک, دادگاه نتیجه گرفت که "اکنون نوعی "ثابت فقه" وجود دارد که فرض یک دهه یا قبل از آن موقعیت تغییر کرده است با این نتیجه ، اکنون مناسب تر است که منافع مرکب را سفارش دهید, مگر اینکه نشان داده شود به نفع علاقه ساده نامناسب است"[10] دادگاه همچنین باید در مورد دفعات ترکیب تصمیم گیری کند (به عنوان مثال, سه ماه یکبار, نیمه سالانه یا سالانه).
درباره ی، عطف به دوره مربوطه, دادگاه در SGS v. پاراگوئه توضیح داد: "[تی]وی در واقع اصل جهانی حقوق بین الملل و اقدامات داوری بین المللی در مورد تأخیر در پرداخت تعهدات پولی به دلیل بهره از تاریخ پرداخت مهلت آن است.."[11] دوره واقعی بسته به شرایط تک تک موارد متفاوت خواهد بود.
سرانجام, دادگاه ها نیز معمولاً به منافع پس از جوایز اعطا می کنند (همچنین به عنوان بهره اخلاقی یا پیش فرض گفته می شود), این به معنای ایجاد انگیزه ای مؤثر برای پیروزی در جوایز بدون تأخیر است. پس از صدور یا پس از انقضاء مهلت اعطا شده توسط دیوان ، شروع به ادغام می کند.
مارینا بله, Aceris Law LLC
[1] به عنوان مثال. Aminoil - کویت, جایزه 24 مارس 1982 (1982) 21 ILM 976, 1042; شرکت توسعه سانتا النا - کاستاریکا, جایزه 17 فوریه 2000, بهترین 95, 107; هتل های ونا در مصر, جایزه 8 دسامبر 2000, بهترین 127, 136.
[2] من. ماربو, محاسبه غرامت و خسارت در قانون سرمایه گذاری بین المللی, 2دوم اد, پ. 329.
[3] شرکت آب Aconquija S.A. و Vivendi Universal S.A. v. جمهوری آرژانتین, پرونده شماره ICSID. ARB / 97/3, جایزه, 20 اوت 2007, برای. 9.2.3.
[4] شرکت آب Aconquija S.A. و Vivendi Universal S.A. v. جمهوری آرژانتین, پرونده شماره ICSID. ARB / 97/3, جایزه, 20 اوت 2007, برای. 9.2.1.
[5] مقالاتی درباره مسئولیت دولتها در قبال اقدامات ناشایست بین المللی, قطعنامه GA of21 دسامبر 2001, A / Res / 56/83, ضمیمه, مقاله 38.
[6] Corporate Petroleum Corporation و شرکت اکتشاف و تولید اکتشاف v. جمهوری اکوادور, پرونده ICSID شماره ARB / 06/11, جایزه, 5 اکتبر 2012, برای 826; همچنین ببینید, بزرگراه اعطایی ونزوئلا, C.A. v. جمهوری بولیوی ونزوئلا, پرونده شماره ICSID. ARB / 00/5, جایزه, 23 سپتامبر 2003, برای. 367.
[7] هتل های ونا محدود با جمهوری عربی مصر, پرونده ICSID شماره ARB / 98/4, تصمیم کمیته موقت (اقدام به ابلاغیه), 5 فوریه 2002, برای 96.
[8] T.W. وودز & ب. صباحی, جبران خسارت, خسارات و ارزشگذاری در قانون سرمایه گذاری بین المللی, TDM جلد. 4, موضوع 6 (2007), پ. 45.
[9] Continental Casualty Company v. جمهوری آرژانتین, پرونده شماره ICSID. ARB / 03/9, 5 سپتامبر 2008, برای. 309.
[10] Gemplus S.A., SLP S.A., Gemplus Industrial S.A. از C.V.. v. ایالات متحده مکزیک, پرونده شماره ICSID. ARB(از)/04/3, 16 ژوئن 2010, برای. 16-26.
[11] SGS Societe Generale de Surveillance S.A. v. جمهوری پاراگوئه, پرونده شماره ICSID. ARB / 07/29, جایزه, 10 فوریه 2012, برای. 184.