طرفهایی که موافقتنامه داوری الزام آور را امضا کردند, در اصل, محدود به شرایط آن است. هنگامی که یک اختلاف ایجاد شود و یک مدعی علیه علیه یک دادخواست دادرسی را شروع کند, یک فرض کلی این است که طرفین با هم همکاری و فعالانه در دادرسی شرکت کنند. در عمل, با این حال, ممکن است اتفاق بیفتد که طرف مقابل, معمولاً مخاطب, به سادگی از شرکت در مراحل داوری خودداری می کند, یا از ابتدای داوری یا در مراحل بعدی.
دلایل مختلفی وجود دارد که ممکن است پاسخ دهندگان تصمیم بگیرند که شرکت نکنند. این شامل, مثلا, محدودیت های مالی, بازسازی, محافظت از مهلت قانونی تحت نظارت دادگاه, مراحل انحلال یا, به سادگی, برای پس انداز پول و سپس تلاش برای مقاومت در برابر جایزه در مرحله اجرای. صرف نظر از دلایل تصمیم یک شرکت کننده در شرکت نکردن, یک سوال عملی که باقی می ماند این است که در صورت عدم مشارکت طرف مقابل چه اتفاقی می افتد و چگونه داوران می توانند اطمینان حاصل کنند که آنها اجرای برجام را اجرا می کنند از قبل جایزه?
از دیدگاه رویه ای, بیشتر قوانین داوری مقرر می کند در صورت عدم مشارکت مخاطب, روند داوری با این وجود ادامه خواهد یافت از قبل اساس[1] قوانین ICC, مقاله 6(8) فراهم می کند, “در صورتی که هر یک از طرفین از شرکت در داوری یا هر مرحله از آن خودداری کنند یا نتوانند, داوری باید علی رغم چنین امتناع یا عدم موفقیت ادامه یابد.” مقررات مشابهی نیز در این بند پیش بینی شده است قوانین LCIA, مقاله 15.8; قوانین SIAC, قانون 20.9; قوانین UNCITRAL, مقاله 30; قوانین SCC, مقاله 35.2, فقط چند مورد را نام ببرم. قانون مدل UNCITRAL, مقاله 25, همچنین صریحاً اختیار دادگاه داوری را برای ارائه آن فراهم می کند از قبل جایزه در صورت عدم شرکت در یک پاسخ دهنده:
مگر در مواردی که طرفین توافق کنند, اگر, بدون نشان دادن علت کافی,
(آ) مدعی العموم مطابق ماده نتواند اظهارنامه ادعای خود را ابلاغ کند 23(1), دادگاه داوری باید دادرسی را خاتمه دهد;
(ب) پاسخ دهنده مطابق با ماده ، اظهارات دفاع خود را اعلام نمی کند 23(1), دادگاه داوری باید دادرسی را بدون رسیدگی به چنین عدم موفقیت به خودی خود به عنوان پذیرش ادعاهای مدعی علیه ادامه دهد;
(ج) هیچ یک از طرفین در جلسه دادرسی حاضر نمی شوند یا مدارکی را ارائه نمی دهند, دادگاه داوری ممکن است مراحل دادرسی را ادامه داده و براساس مدارک پیش از آن جایزه را صادر کند.
ماده مشابه نیز در بخش موجود است 41 از قانون داوری انگلیسی 1996 و در تعدادی دیگر از قوانین داوری ملی, به ویژه مواردی که براساس قانون مدل UNCITRAL استوار است.
بنابراین یک قاعده خوب بین المللی داوری بین المللی است که داوران در صورت عدم پذیرش طرف دیگر از مشارکت و ارائه دادرسی ، توانایی ذاتی برای ادامه روند داوری را دارند. از قبل جایزه. همانطور که توسط یکی از مفسران برجسته در مورد داوری تجاری بین المللی توضیح داده شده است, آقای. گری متولد شد, دادگاهها در غياب يك طرف از قدرت ذاتي براي انجام دادرسي برخوردار هستند, حتی بدون مجوز صریح از قوانین نهادی یا قوانین ملی.[2]
ذکر این نکته حائز اهمیت است, با این حال, که یک “جایزه پیش فرض” لزوماً به معنای جایزه به نفع مدعی است, زیرا این به معنای به اصطلاح نیست “داستان اعتراف” یا “اعتراف صریح”, همانطور که در سیستم های خاص ملی وجود دارد. این بدان معناست که دادگاه های داوری توانایی انجام آن را دارند از قبل مراحل داوری حتی بدون مشارکت طرف مقابل, صرف نظر از نتیجه آن.
یک مسئله عملی که باقی می ماند این است که نه قوانین رویه ای و نه قوانین داوری راهنمایی های بیشتری درباره نحوه انجام مراحل داوری در صورت امتناع یک طرف از مشارکت ارائه نمی دهند. به این دلیل, انستیتوی داوران مجوز صادر کرد راهنمای بین المللی داوری در عدم مشارکت مهمانی, ارائه مجموعه ای از دستورالعمل های مفید در مورد بهترین شیوه های داوری تجاری بین المللی در مواردی که یک طرف از مشارکت در مراحل داوری خودداری کند. این دستورالعمل ها نکات عملی در مورد نحوه انجام دادرسی را هنگام مواجهه با طرفی که شرکت نمی کند ارائه می دهد (مقاله 1); آنها همچنین عواملی را ذکر می کنند که داوران هنگام شرکت نکردن مدعی باید در نظر بگیرند (مقاله 2); آنها همچنین به عواملی استناد می کنند که داورها هنگام شرکت نکردن در یک مخاطب باید در نظر بگیرند (مقاله 3) (که بیشتر در عمل اتفاق می افتد) و, سرانجام, آنها پیشنهاد می كنند كه در صورت عدم مشاركت یك طرف در جلسه دادرسی برنامه ریزی چه باید كرد (مقاله 4).
از آنجا که داوران وظیفه دارند جایزه معتبر و قابل اجرا را صادر کنند, در صورت عدم مشارکت طرف مقابل, در انجام دادرسی از طرف داوران لازم است تا احتیاط لازم صورت گیرد تا خطر اعتراض این جایزه کاهش یابد. مهمترین و مهمترین چیز اطمینان از آگاهی طرف مقابل از روند داوری در جریان است. این امر شامل اطمینان از اینكه طرف مقابل به درستی از آغاز مراحل داوری مطلع شده و درخواست داوری / اعلامیه داوری را دریافت كرده است.. این همچنین در مورد سایر مراحل رویه ای در طول داوری صدق می کند. داور همچنین باید اطمینان حاصل كند كه به طرف مقابل فرصت عادلانه ای برای ارائه پرونده خود داده شده است, اگر تصمیم بگیرد, برای شروع شرکت در هر لحظه. در عمل, اطمینان حاصل شود که طرف دیگر همه اعلان ها را دریافت کرده است, اسناد و مکاتبات مربوط به پرونده به راحتی قابل اثبات است “خواندن” و “تحویل” رسید برای هر ایمیل رد و بدل شده است, و با تهیه نسخه های سخت از کلیه اسناد و مکاتبات موجود در پرونده, همراه با اثبات تحویل. به طور خلاصه, اطمینان از اینكه طرف مقابل به درستی و به موقع در مورد هر مرحله از مراحل داوری آگاه شده و هر سندی را كه در پرونده ثبت شده دریافت كرده باشد از اهمیت برخوردار است تا در مرحله اجرای برجام با چالش روبرو نشود..
در واقعیت, یک بار از قبل جایزه اعطا شده است, توپ پس از آن با دادگاه های اجرایی است. در حالی که داوران وظیفه دارند یک جایزه قابل اجرا را صادر کنند و, قطعا, باید تمام توان خود را انجام دهد تا زمینه های بالقوه برای چالش خود را محدود کند یا نه, و اگر, جایزه واقعی اجرا خواهد شد, تا حد زیادی به صلاحیت اجرای مورد نظر بستگی دارد, قوانین ملی قابل اجرا و تعدادی از ملاحظات عملی دیگر, مثلا, آیا مخاطب دارایی دارد و یا می تواند مجبور به پرداخت مبالغی باشد که توسط دادگاههای محلی پرداخت می شود.
[1] قوانین ICC, مقاله 6(8); قوانین LCIA, مقاله 15.8; قوانین UNCITRAL, مقاله 30, قوانین SIAC, قانون 20.9; قوانین SCC, مقاله 35.2.
[2] گری متولد شد, داوری بین المللی تجاری, جلد. 3, (2د ویرایش, حقوق بین الملل کلوور 2014), پ. 3027.
توسط نینا جانکوویچ, Aceris Law LLC