برخلاف آنچه اغلب اعتقاد دارند, بیشتر موارد داوری بین المللی از طریق حل و فصل مستقیم بین طرفین حل و فصل می شوند, یا پس گرفته شده اند, با نسبتاً اندكي كه به جلسه استماع شفاهي نهايي رسيدند.
مطابق با داده حل اختلاف, که تجزیه و تحلیل کرد 3,642 موارد داوری تجاری بین المللی از زمان 2005, 58.8% از پرونده های داوری تجاری بین المللی که آغاز شده بود یا حل و فصل شد و یا پس گرفته شد:[1]
علاوه بر این, از اینها 3,642 موارد داوری تجاری بین المللی که آغاز شده است, تنها 13% به دادرسی نهایی رسید:[2]
در حالی که این گواهی بر این واقعیت است که صرفاً شرکت در دادرسی های داوری بین المللی به طور مکرر طرفین را به حل اختلاف خود با دوستی می کشاند, حل اختلاف جایگزین دیگری وجود دارد ("ADR") سازوکارهایی که می توانند به طرفین در حل اختلاف خود نیز کمک کنند. میانجیگری رایج ترین مکانیسم ADR است که توسط طرفین قبل از داوری استفاده می شود, و بعد از شروع آن کمتر اتفاق می افتد.
حل و فصل اختلاف بین المللی قبل از داوری
تقریباً همه موسسات داوری بین المللی خدمات ADR اضافی را برای کمک به طرفین در حل و فصل اختلافات خود بدون داوری ارائه می دهند. برای مثال, اتاق بازرگانی بین المللی ("ICC") اولین بار در 2001 قوانین حل اختلاف مسالمت آمیز آن که با جایگزین شد قوانین میانجیگری ICC روشن است 1 ژانویه 2014. قوانین میانجیگری توسط مرکز بین المللی ICC برای ADR که یک نهاد اداری جداگانه در ICC است ، اداره می شود (دیدن مقاله 1 از قوانین میانجیگری).
تقریباً همه موسسات داوری بین المللی خدمات ADR اضافی را برای کمک به طرفین در حل و فصل اختلافات خود بدون داوری ارائه می دهند. برای مثال, ICC اولین بار در 2001 قوانین حل اختلاف مسالمت آمیز آن که با جایگزین شد قوانین میانجیگری ICC روشن است 1 ژانویه 2014. قوانین میانجیگری توسط مرکز بین المللی ICC برای ADR که یک نهاد اداری جداگانه در ICC است ، اداره می شود (دیدن مقاله 1 از قوانین میانجیگری).
مطابق مقاله 1(3) از قوانین میانجیگری, اصطلاح میانجیگری "این روش یا روشهای تسویه حساب و اصطلاح "واسطه" در نظر گرفته می شود که شامل افراد بی طرفی است که چنین رویه یا روشهای تسویه حساب را انجام می دهد. از هر روشی برای تسویه حساب استفاده شود, اصطلاح "دادرسی" همانطور که در قوانین به کار رفته است به فرآیندی اشاره دارد که با شروع آن شروع می شود و با خاتمه آن طبق قوانین پایان می یابد."
ICC نیز منتشر کرده است یادداشتهای راهنمایی واسطه گری هنگام انتخاب و سازماندهی میانجیگری ، به طرفین راهنمایی پیشنهاد دهید.[3]
که در 2019, ICC ثبت نام کرد 35 درخواست های جدید تحت قوانین میانجیگری ICC ثبت شده است. به هنگام, جدا از یک درخواست سازش, طرفین به طور مداوم مداخله را انتخاب می کردند. موارد درگیر 97 مهمانی. احزاب اروپایی غالب بودند (نمایندگی 51% از همه احزاب).[4]
یک سال بعد, در طی بیماری همه گیر COVID, ICC درخواست های ثبت شده برای خدمات ADR خود را ثبت کرد: 77 موارد جدید, شامل 45 واسطه ها. مرکز بین المللی ICC برای مدیر ADR ، علیا لادجیمی اعلام کرد که "[w]ما از این آمار ثبت شده برای خدمات ما خوشحال هستیم که نشان دهنده اعتماد به نفس روزافزون در میانجیگری به عنوان وسیله ای موثر برای غلبه بر موانع ناشی از توافق نامه های تجاری در Covid-19".[5]
علاوه بر خدمات ADR, ICC همچنین بندهای استاندارد حل اختلاف را پیشنهاد می کند که می تواند توسط طرفین قبل از بروز اختلاف در قراردادهای خود گنجانده شود. چنین بندهایی معمولاً چنین اقتضا می کنند, قبل از شروع داوری, یک طرف اعلان اختلاف را به طرف مقابل می دهد. سپس طرفین باید تلاش کنند تا اختلاف را به طور دوستانه حل کنند. اگر چنین تلاشهایی ناموفق باشد, بند حل اختلاف ممکن است به مرحله دیگری مانند مداخله نیاز داشته باشد. این بندها به عنوان بندهای حل اختلاف تشدید تعریف می شوند, تشویق طرفین قبل از اقدام به داوری ، درگیر یک سری مکانیسم های ADR شوند.
بندهای استاندارد میانجیگری ICC در زیر ذکر شده است:
بند الف: گزینه ای برای استفاده از قوانین میانجیگری ICC:
طرفین ممکن است در هر زمان, بدون تعصب از هرگونه دادرسی دیگر, به دنبال حل و فصل اختلافات ناشی از یا در رابطه با قرارداد حاضر مطابق با قوانین میانجیگری ICC باشید.
بند ب: تعهد به در نظر گرفتن قوانین میانجیگری ICC:
در صورت بروز هرگونه اختلاف ناشی از یا در ارتباط با قرارداد حاضر, طرفین در وهله اول توافق می کنند که اختلاف را به قوانین میانجیگری ICC مورد بحث و بررسی قرار دهند.
(ایکس) در صورت بروز هرگونه اختلاف ناشی از یا در ارتباط با قرارداد حاضر, طرفین ابتدا باید اختلاف را به دادرسی تحت قوانین میانجیگری ICC ارجاع دهند. شروع دادرسی تحت مقررات میانجیگری ICC مانع از شروع هرگونه داوری مطابق بند زیر y نمی شود..
(ی) کلیه اختلافات ناشی از یا در ارتباط با قرارداد حاضر در نهایت طبق مقررات داوری اتاق بازرگانی بین المللی توسط یک یا چند داور تعیین شده براساس آیین نامه مذکور حل و فصل می شود..
بند D: الزام به ارجاع اختلاف به قوانین میانجیگری ICC, در صورت نیاز داوری دنبال می شود:
در صورت بروز هرگونه اختلاف ناشی از یا در ارتباط با قرارداد حاضر, طرفین ابتدا باید اختلاف را به دادرسی تحت قوانین میانجیگری ICC ارجاع دهند. در صورت عدم حل اختلاف طبق مقررات مذكور در داخل [45] روزهای پس از تشکیل درخواست میانجیگری یا در دوره دیگری که ممکن است طرفین به صورت کتبی توافق کنند, پس از آن ، چنین اختلافاتی سرانجام تحت آئین نامه داوری اتاق بازرگانی بین المللی توسط یك یا چند داور تعیین شده مطابق با قوانین داوری مذكور حل و فصل می شود..
معمول است که در بندهای حل اختلاف استاندارد ICC بیش از یک روش برای حل اختلاف پیش بینی می شود. گام دوم یا سوم ممکن است در تلاش برای یافتن یک توافق دوستانه قبل از شروع داوری برداشته شود,[6] مانند استفاده از a هیئت داوری اختلافات, که در قراردادهای ساختمانی معمول است.
لازم به ذکر است که کارایی روشهای ADR غیر داوری به تمایل طرفین برای مشارکت بستگی دارد. آنها موظف به شرکت در این فرایند نیستند و به تصمیم واسطه مقید نیستند. در واقع, واسطه فقط توصیه می کند, به جای اینکه یک قضاوت نهایی و لازم الاجرا انجام دهد. در این رابطه, مقاله 10. 2 از قوانین میانجیگری ICC به شرح زیر پیش نویس شده است:
مگر اینکه همه طرفین کتباً توافق دیگری داشته باشند یا مگر اینکه توسط قانون قابل اعمال منع شده باشد, طرفین می توانند هرگونه پرونده قضایی را آغاز یا ادامه دهند, دادرسی داوری یا موارد مشابه در رابطه با اختلاف, صرفنظر از مجموعه مقالات مندرج در قوانین.
حل اختلاف پس از شروع داوری
همانطور که در آمار بالا نشان داده شده است, اکثر داوری های بین المللی که شروع می شوند یا تسویه می شوند و یا پس گرفته می شوند. در طی مراحل داوری, طرفین و مشاوران آنها می توانند در مورد تسویه حساب صحبت کنند یا از سازوکارهای دیگر ADR برای تسویه کامل ادعاهای خود استفاده کنند.
به همین ترتیب, دادگاه های داوری می توانند طرفین را به استفاده از روشهای ADR در مراحل مختلف رسیدگی تشویق کنند, خصوصاً پس از تصمیمات صلاحیت قضایی یا قبل از جلسات دادرسی نهایی.
با این حال, خطرات وجود دارد که یک داور در پیشبرد تسویه حساب مشارکت کند. مهمترین خطر عدم بی طرفی قابل درک است. در صورت عدم موفقیت در توافق و داوری, داور ممکن است به دلیل اطلاعاتی که در طول بحث حل و فصل کسب کرده است ، عینیت خود را از دست بدهد. احزاب به داوران پرداخت می کنند تا توجه خود را به قضاوت در مورد اختلاف و نتیجه دقیق و مستدل اختصاص دهند. ارتقا of توافق به طور کلی به عنوان نقش محدود به میانجی ها دیده می شود. [7] واسطه می تواند جداگانه با طرفین دیدار کند, اگر واسطه در طول این مکالمات اطلاعات محرمانه را بیاموزد یا دیدگاه های موقت را در مورد نتیجه پرونده بیان کند ، خطر انصاف را ایجاد می کند.
قوانین میانجیگری ICC این نگرانی را در سال برطرف می کند مقاله 10.3:
مگر اینکه همه طرفین کتباً توافق دیگری داشته باشند, هیچ واسطه ای نباید عمل کند و یا در هیچ دادگستری نیز عمل نکرده باشد, دادرسی داوری یا موارد مشابه در رابطه با اختلاف یا موضوع رسیدگی به موجب قوانین, چه به عنوان قاضی, داور, یک متخصص یا نماینده یا مشاور یک حزب.
خطر دیگر این است که طرفین ممکن است مجبور شوند وارد بحث های حل و فصل شوند, باید داور تسویه حساب را ارتقا دهد. با این حال, کاربران داوری بین المللی با هزینه های آن نگران شده اند, تاخیر, و ناکارآمدی های آشکار.[8] برای رفع این نگرانی ها, داوران ممکن است نیاز به نقش مهم تری در پیشبرد تسویه حساب داشته باشند.
مسئله این است که داوران تا چه حد باید بحث حل و فصل بین طرفین را گسترش دهند. در این رابطه, موسسات به داوران در مورد چگونگی بحث و تبادل نظر با طرفین راهنمایی می کنند.
ضمیمه چهارم قوانین داوری ICC تکنیک های مدیریت پرونده را ارائه می دهد که می تواند توسط دادگاه ها برای پیشبرد حل و فصل اختلافات استفاده شود. داوران ممکن است فقط با رضایت و توافق صریح طرفین در بحث های مربوط به حل و فصل شرکت کنند:[9]
ساعت) حل و فصل اختلافات:
(من) تشویق طرفین برای حل و فصل تمام یا بخشی از اختلاف یا با مذاکره یا از طریق هر نوع روش حل اختلاف دوستانه مانند, مثلا, واسطه تحت قوانین میانجیگری ICC;
(ii) جایی که بین طرفین توافق شده است و دیوان داوری, دادگاه داوری ممکن است برای تسهیل در حل اختلاف اقدام کند, مشروط بر اینکه هر تلاشی برای اطمینان از اجرای هرگونه جایزه بعدی در قانون انجام شود.
در نتیجه, با رضایت طرفین, داوران ممکن است از ابزارهای فوق الذکر برای ارتقا the مقرون به صرفه استفاده کنند, کارآمد, و حل منصفانه اختلافات. طرفین همچنین ممکن است در بندهای داوری خود میانجیگری و داوری را برای افزایش شانس خود در حل و فصل اختلافات خود با یکدیگر ترکیب کنند.
صرف نظر از رویکرد اتخاذ شده, با این حال, آمار نشان می دهد که اکثر داوری های تجاری بین المللی که آغاز می شوند ، حل و فصل می شوند, یا پس گرفته شده اند.
[1] به داده های حل اختلاف مراجعه کنید, موجود در: https://www.disputeresolutiondata.com/what_happens_when_cases_do_not_settle_before_a_hearing (آخرین دسترسی 14 ممکن است 2021).
[2] مقاله 1.3. از قوانین میانجیگری ICC.
[3] 2014 یادداشت راهنمای میانجیگری.
[4] حل اختلاف ICC 2019 آمار, پ. 19.
[5] اعلامیه ICC International for ADR Manager Alya Ladjimi.
[6] دیدن بندهای تشدید در قوانین میانجیگری ICC - قانون Aceris مورخ 19 ژوئن 2016.
[7] توماس جی. استیپانویچ & زاخاری پی. اولریش, داوری تجاری و تسویه حساب: بینش تجربی درباره نقش داوران نقش, 6 قلم. ST. Y.B. ARB. پادرمیانی 1, پ. 1 (2014).
[8] 2021 بررسی داوری بین المللی: تطبیق داوری با جهانی در حال تغییر, دانشگاه کوئین مری, لندن با مشارکت وایت & مورد, ص. 5-6 و 13.
[9] پیوست چهارم, پاراگراف از قوانین داوری ICC (تأکیدات اضافه شده است).