Zgodnie z art. III 1958 Konwencja o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych (ten “Konwencja nowojorska“), sądy umawiającego się państwa są zobowiązane do uznania i wykonania orzeczenia arbitrażowego. jednak, należy pamiętać, że ci ostatni mają możliwość odmowy uznania i wykonania orzeczenia arbitrażowego w przypadku spraw wymienionych w sposób wyczerpujący w konwencji.
Artykuł V konwencji nowojorskiej zezwala stronie, przeciwko której dochodzi się wykonania orzeczenia, na zakwestionowanie jego wykonania. Jest podzielony na dwie części:
– V.(1), który pozwala stronie przegrywającej zakwestionować wykonanie wyroku na podstawie naruszenia jego prawa do należytego procesu;
– V.(2), co nie chroni interesów strony przegrywającej, ale raczej te z państwa wykonania, szczególnie w przypadku, gdy nagroda narusza jej porządek publiczny.
Artykuł V konwencji nowojorskiej stanowi::
“1. Uznania i wykonania orzeczenia można odmówić, na wniosek strony, przeciwko której jest powołany, tylko jeżeli strona ta przekaże właściwemu organowi, w którym występuje się o uznanie i wykonanie, Udowodnij to:
(za) Stronami umowy, o której mowa w art. II, były, zgodnie z obowiązującym prawem, pod pewną niezdolnością, lub wspomniana umowa nie jest ważna na mocy prawa, któremu strony ją poddały, lub, brak jakichkolwiek wskazań na ten temat, zgodnie z prawem kraju, w którym przyznano nagrodę; lub
(b) Strona, przeciwko której powołano się na orzeczenie, nie została odpowiednio powiadomiona o wyznaczeniu arbitra lub o postępowaniu arbitrażowym lub w inny sposób nie była w stanie przedstawić swojej sprawy; lub
(do) Wyrok dotyczy różnicy, która nie jest rozważana w ramach poddania się arbitrażowi lub nie jest objęta tymi warunkami, lub zawiera decyzje w sprawach poza zakresem poddania się arbitrażowi, pod warunkiem że, jeżeli decyzje w sprawach poddanych arbitrażowi można oddzielić od decyzji, które nie zostały przedłożone w ten sposób, ta część wyroku, która zawiera decyzje w sprawach poddanych arbitrażowi, może zostać uznana i wykonana; lub
(re) Skład organu arbitrażowego lub procedura arbitrażowa nie była zgodna z porozumieniem stron, lub, w przypadku braku takiego porozumienia, było niezgodne z prawem kraju, w którym arbitraż miał miejsce; lub
(mi) Wyrok nie stał się jeszcze wiążący dla stron, został uchylony lub zawieszony przez właściwy organ kraju, w którym ma on miejsce, lub na mocy którego, ta nagroda została przyznana.
2. Uznania i wykonania orzeczenia arbitrażowego można również odmówić, jeżeli właściwy organ w kraju, w którym wystąpiono o uznanie i wykonanie, stwierdzi, że:
(za) Przedmiot różnicy nie może być rozstrzygnięty w drodze arbitrażu zgodnie z prawem tego kraju; lub
(b) Uznanie lub wykonanie orzeczenia byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym tego kraju”.
Interpretacja art. V(1) (za)
Artykuł V(1)(za) nie ustanawia procedury odwoławczej umożliwiającej stronie przegrywającej zakwestionowanie decyzji merytorycznej. Byłoby to sprzeczne z duchem konwencji nowojorskiej, który ma zapewnić skuteczność orzeczeń arbitrażowych. Pozwala jedynie uchylić wykonanie orzeczenia arbitrażowego tylko wtedy, gdy (1) strony znajdują się w sytuacji niezdolności do pracy na mocy prawa właściwego dla nich lub (2) umowa arbitrażowa jest nieważna na mocy prawa, któremu poddały ją strony lub, brak jakichkolwiek wskazań na ten temat, zgodnie z prawem kraju, w którym przyznano nagrodę.
Pierwsze pytanie, które należy zadać, jest związane z interpretacją art. V(1)(za). Jak interpretuje to postanowienie? Innymi słowy, powinien sąd państwowy, do którego wniesiono taki środek odwoławczy, uchylił wyrok, gdy zaistnieje jedna z wymienionych w sposób wyczerpujący spraw lub tylko może to wyklucza. Innymi słowy, czy sądy państwowe mają margines swobody uznania?
Autorzy konwencji woleli przypisać tę decyzję sądom państwowym, do którego wniesiono takie odwołanie. A zatem, użycie tego terminu “może” w art. V przyznaje uznanie sądom państwowym. jednak, należy pamiętać, że celem konwencji nowojorskiej jest zwiększenie skuteczności orzeczeń arbitrażowych. W związku z tym, bezwzględnie konieczne jest stosowanie art. V w dobrej wierze.
Jest to po raz pierwszy możliwe na podstawie art. V(1)(za) aby Strona oceniła, że umowa arbitrażowa była w rzeczywistości nieważna, twierdząc, że nie była jej stroną. Ilustrować, w Rumunii wydano wyrok arbitrażowy na rzecz rumuńskiego sprzedawcy przeciwko niemieckiej firmie. Po wydaniu nagrody, niemiecka firma zmieniła właściciela. Nowy właściciel postanowił zakwestionować wykonanie orzeczenia, ale wykonanie miało, jednak, zostało przyznane. Według sądu stanowego, w wyjątkowych okolicznościach orzeczenie może być wykonane wobec innej osoby, jeżeli osoba ta jest następcą prawnym strony orzeczenia.[2]
jednak, to korzystne rozwiązanie może nie dotyczyć doktryny przebijania zasłony korporacyjnej. USA. sąd o tym zadecydował, mimo że firma, przeciwko której wystąpiono o egzekucję, była spółką dominującą spółki, która w rzeczywistości była stroną umowy o arbitraż, nagrody nie można było wykonać w stosunku do spółki dominującej, ponieważ ta firma nie utworzyła „jednego podmiotu” z respondentem[3].
druga, Artykuł V(1)(za) pozwala pozwanemu twierdzić, że trybunał niesłusznie przejęł swoją jurysdykcję w sprawie sporu. Niniejsze oświadczenie jest zastosowaniem Kompetencje kompetencyjne doktryna, zgodnie z którą trybunał arbitrażowy może decydować o własnej jurysdykcji, nie czekając na orzeczenie sądu państwowego. jednak, w zakresie wykonania orzeczenia arbitrażowego, ostatnie słowo należy do sądu państwowego. Innymi słowy, sąd państwowy może odmówić wykonania orzeczenia na podstawie art. V(1)(za) jeżeli przedstawione zostaną wystarczające dowody, że trybunał arbitrażowy niesłusznie podtrzymał swoją jurysdykcję.
Sanam Pouyan, Aceris Law LLC
[1] Wierzyciel w ramach nagrody (Tajwan) v. Dłużnik z tytułu wyroku (Niemcy) (Sąd Apelacyjny 2007), w Roczniku Arbitraż handlowy XXXIII (2008) (Niemcy nie. 114) w 541–548. Zobacz też Producent odzieży (Ukraina) v. Producent tekstyliów (Niemcy) (Sąd Apelacyjny 2009), w Roczniku arbitrażu handlowego XXXV (2010) (Niemcy nie. 126) na 362–364 i China National Building Material Investment Co., Sp. z o.o. (PR Chiny) v. BNK International LLC (NAS) (District for Texas, Dywizja Austin 2009), w Roczniku arbitrażu handlowego XXXV (2010)(Stany Zjednoczone nr. 690), w 507509.
[2] Rumuńska Firma C przeciwko. Niemiecki (F.R.) przyjęcie (Wyższy Sąd Okręgowy w Hamburgu 1974), w Roczniku Arbitraż handlowy II (1977) (Niemcy nie. 10) w 240–240.
[3] Rive Consortium, SA. C.V.. (Meksyk) v. Briggs of Cancun, Inc. (NAS) v. David Briggs Enterprises, Inc. (NAS) (5th Cir. 2003), w Roczniku Arbitraż handlowy XXIX (2004) (Stany Zjednoczone nr. 472), w 1160–1171.