ten Konwencja nowojorska w sprawie uznawania i wykonywania zagranicznych orzeczeń arbitrażowych z 1958 (Konwencja nowojorska) jest kluczowym instrumentem skuteczności międzynarodowego arbitrażu handlowego. ten Konwencja nowojorska wymaga wszystkich stron umowy, nad 160 stwierdza w 2016, z jednej strony uznawać i egzekwować międzynarodowe umowy arbitrażowe, z drugiej strony międzynarodowe orzeczenia arbitrażowe, podlega bardzo ograniczonym zastrzeżeniom.
Podstawowy wymóg domniemania ważności międzynarodowych umów arbitrażowych jest zawarty w art 2(1) z Konwencja nowojorska który stanowi, że umawiające się państwa są zobowiązane do uznawania pisemnych umów w celu arbitrażu przeszłych lub przyszłych sporów, gdy przedmiot może zostać rozstrzygnięty w drodze arbitrażu. Dalej, zgodnie z art 2(3), gdy Strony przewidziały taką umowę arbitrażową, sądy krajowe muszą skierować strony do arbitrażu i nie rozpoznawać sporu.
Artykuł 3 z Konwencja nowojorska przewiduje domniemaną ostateczność zagranicznych orzeczeń arbitrażowych poprzez obligatoryjne wymaganie od umawiających się państw uznania zagranicznych orzeczeń arbitrażowych za wiążące i ich egzekwowania, z zastrzeżeniem bardzo ograniczonych wyjątków zawartych w art 5 z Konwencja nowojorska (np. nadwyżki jurysdykcji, naruszenia podstawowych praw proceduralnych i porządku publicznego).
W praktyce, orzeczenie jest „obce”, jeżeli zostało wydane w jurysdykcji innej niż jurysdykcja, w której jedna ze stron usiłuje je wykonać, i będzie egzekwowane, gdy obie jurysdykcje będą umawiającymi się państwami do Konwencja nowojorska.
W związku z tym, ten Konwencja nowojorska nie wpływa na uprawnienia sądu krajowego do unieważnienia lub uchylenia wyroku wydanego w tej samej jurysdykcji, ponieważ nie jest uważany za nagrodę zagraniczną, ale nagroda krajowa.