Środki tymczasowe w świetle decyzji MTS w sprawie Republika Południowej Afryki v. Izrael

Środki tymczasowe to tymczasowy środek przyznany przez sądy i trybunały w wyjątkowych okolicznościach. Środki tymczasowe mają na celu ochronę odpowiednich praw stron do czasu wydania orzeczenia przez sąd lub trybunał.[1] Chociaż ogólnie przyjmuje się, że środki tymczasowe mogą zostać przyznane w arbitrażu międzynarodowym, jak przed MTS, okoliczności, w których strona występująca o zastosowanie środka tymczasowego musi udowodnić przed trybunałem lub sądem, mogą się różnić w zależności od mających zastosowanie przepisów proceduralnych. Międzynarodowe środki tymczasowe

Zasady regulujące środki wstępne

Przyznawanie środków tymczasowych jest powszechnie akceptowane jako uprawnienie trybunałów arbitrażowych. Stanowi to szwajcarskie prawo prywatne międzynarodowe:

O ile strony nie ustaliły inaczej, trybunał arbitrażowy może, na wniosek strony, zarządzić środki tymczasowe lub środki zabezpieczające.[2]

podobnie, przewidują to przepisy austriackiego kodeksu postępowania cywilnego właściwe dla arbitrażu międzynarodowego:

O ile strony nie uzgodnią inaczej, trybunał arbitrażowy może, na wniosek strony i po wysłuchaniu drugiej strony, zarządzić wobec drugiej strony takie środki tymczasowe lub zabezpieczające, jakie uzna za konieczne w odniesieniu do przedmiotu sporu, jeżeli dochodzenie roszczenia zostało w inny sposób udaremnione lub znacząco utrudnione, lub istniało ryzyko nieodwracalnej szkody. Zespół orzekający może zwrócić się do każdej ze stron o złożenie odpowiedniego zabezpieczenia w związku z takim środkiem.[3]

Przepisy szwedzkiej ustawy o arbitrażu uznają również uprawnienia sądu arbitrażowego do stosowania środków tymczasowych:

O ile strony nie ustaliły inaczej, arbitrzy mogą, na wniosek strony, zdecydować o tym, w trakcie postępowania, strona przeciwna musi zastosować pewien środek tymczasowy w celu zabezpieczenia roszczenia, które ma zostać rozstrzygnięte przez arbitrów. Arbitrzy mogą postanowić, że strona wnioskująca o zastosowanie środka tymczasowego zapewni rozsądne zabezpieczenie za szkody, jakie strona przeciwna może ponieść w wyniku zastosowania środka tymczasowego.[4]

Stanowisko to odnaleźć można także w przepisach procesowych, w tym Regulamin Arbitrażowy LCIA 2000,[5] i 2018 Regulamin Arbitrażowy DIS, które to stanowią:

O ile strony nie ustaliły inaczej, trybunał arbitrażowy może, na wniosek strony, zarządzić środki tymczasowe lub zabezpieczające, i może zmienić, zawiesić lub unieważnić taki środek. Zespół orzekający przekazuje wniosek drugiej stronie w celu uzyskania uwag. Zespół orzekający może zwrócić się do każdej ze stron o złożenie odpowiedniego zabezpieczenia w związku z takimi środkami.[6]

Krajowe przepisy proceduralne i zasady instytucjonalne zasadniczo uznają uprawnienia trybunałów arbitrażowych do wydawania środków tymczasowych. jednak, chociaż przepisy te przyznają trybunałom uprawnienia do zarządzenia środków tymczasowych, nie określają, w jakich okolicznościach należy zarządzić takie środki. Można to wywnioskować z orzecznictwa międzynarodowego, w szczególności, orzecznictwo Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości (ICJ).

Orzecznictwo MTS w sprawie środków tymczasowych

Prawo MTS do zarządzenia środków tymczasowych zostało wyraźnie uznane w art 41 Statutu MTS.[7] To brzmi:

Środki tymczasowe MTS

Choć art 41 nie określa wymaganych wyjątkowych okoliczności, Sąd, interpretacji przepisów art 41 Statutu, ustalił następujące wymagania:

Prima facie jurysdykcję merytoryczną. Trybunał stwierdził, że zabrania się stosowania środków wstępnych, chyba że „pojawiają się przepisy, na które powołuje się Wnioskodawca, na pierwszy rzut oka, stanowić podstawę, na której można oprzeć jurysdykcję Trybunału”.[8]
Wiarygodność praw. Trybunał stwierdził, że prawo, które skarżący pragnie zachować, musi być „prawemdobrze[] który [jest] przedmiotem sporu w postępowaniu sądowym”.[9]
Ryzyko nieodwracalnych uprzedzeń i pilności. Trybunał wskazał, że środki tymczasowe są „uzasadnione jedynie wówczas, gdy jest to pilne w tym sensie, że istnieje prawdopodobieństwo podjęcia działań naruszających prawa którejkolwiek ze stron przed wydaniem ostatecznej decyzji”.[10]

Republika Południowej Afryki przeciwko. Izrael

MTS niedawno zastosował te wymagania w Republika Południowej Afryki przeciwko. Izrael. W swojej analizie na pierwszy rzut oka jurysdykcja, MTS potwierdził, że może wskazać środki tymczasowe jedynie wówczas, gdy je uzna na pierwszy rzut oka jurysdykcja. Republika Południowej Afryki argumentowała, że podstawa jurysdykcji MTS leży w artykule IX Konwencji o ludobójstwie, co uzależnia właściwość Trybunału od istnienia sporu interpretacyjnego, podanie, lub wypełnienie Konwencji.[11] Trybunał stwierdził istnienie sporu w fakcie, że Republika Południowej Afryki wydała publiczne oświadczenia, w których wyraziła swój pogląd na działania Izraela, łącznie z naruszeniem Konwencji o ludobójstwie, które Izrael zakwestionował.[12]

MTS przeanalizował także wiarygodność praw, które Republika Południowej Afryki chce zachować. Ponieważ jurysdykcja Trybunału opiera się na Konwencji o ludobójstwie, MTS przypomniał, że zgodnie z Artykułem I Konwencji, wszystkie państwa zobowiązały się zapobiegać i karać zbrodnię ludobójstwa. Trybunał uznał korelację pomiędzy prawami członków grup chronionych na mocy Konwencji, obowiązki ciążące na Państwach Stronach, oraz prawo każdego Państwa-Strony do domagania się przestrzegania Konwencji przez inne Państwo-Stronę. Na podstawie informacji uzyskanych od agencji ONZ, jak i izraelskich urzędników, Trybunał stwierdził, że „przynajmniej część praw, których domaga się Republika Południowej Afryki i których ochrony pragnie, jest wiarygodna.”[13]

Ze względu na ryzyko nieodwracalnych szkód i pilności, MTS uznał, że ludność cywilna w Strefie Gazy pozostaje bardzo bezbronna i przypomniał, że działania Izraela spowodowały śmierć i obrażenia dziesiątek tysięcy osób. co więcej, Trybunał zauważył, że Prezydent Izraela zapowiedział, że wojna potrwa o wiele więcej długich miesięcy. A zatem, MTS uznał, że jest to pilne, w tym sensie, że istniało rzeczywiste i bezpośrednie ryzyko wyrządzenia nieodwracalnej szkody przed wydaniem ostatecznej decyzji.[14] A zatem, Trybunał wskazał wiele, ale nie wszystko, środków wstępnych, o które wnioskowała Republika Południowej Afryki.[15]

Streszczenie

Chociaż prawo trybunału lub sądu do wydania środków tymczasowych jest powszechnie uznawane, jego wymagania nie są powszechnie stosowane. W orzecznictwie MTS ustalono, że wnioskodawca musi wykazać na pierwszy rzut oka jurysdykcja, zasadność jego praw, oraz ryzyko nieodwracalnego uszczerbku i konieczność pilnego wskazania przez Trybunał środków wstępnych, jak podkreślono w postanowieniu Trybunału z 2010 r Republika Południowej Afryki przeciwko. Izrael.