Uznanie, egzekucja i egzekucja w arbitrażu międzynarodowym to ważne pojęcia prawne, które należy opanować, ponieważ określają one poarbitrażowe konsekwencje wyroku arbitrażowego po jego wydaniu. jednak, ich rozróżnienie jest często trudne i zależy od systemu prawnego, w którym są poszukiwane. Przyjrzymy się różnicom między nimi w kolejnych podrozdziałach.
Uznanie w arbitrażu międzynarodowym
Uznanie w arbitrażu międzynarodowym ma na celu uznanie, że orzeczenie arbitrażowe jest ostateczne i wiążące oraz ma charakter tylko dlatego, że efekt. Jak trafnie wskazano w Redfern i Hunter o międzynarodowym arbitrażu, uznanie w arbitrażu międzynarodowym jest stosowane jako „tarcza [do] blokować wszelkie próby podnoszenia w nowym postępowaniu kwestii, które zostały już rozstrzygnięte w arbitrażu”.[1]
Uznanie wyroku arbitrażowego zasadniczo oznacza, że zostaje ono uznane za ważne i może wywołać takie same skutki jak orzeczenie sądu krajowego.
Egzekucja w arbitrażu międzynarodowym
Zazwyczaj, wykonanie stanowi „proces uzyskania nakazu przez sąd lub organ kierujący wykonaniem wyroku zgodnie z orzeczeniem.”[2] Jak podkreślono w Redfern i Hunter o międzynarodowym arbitrażu, egzekwowanie "idzie o krok dalej niż uznanie. Sąd, który jest gotowy nadać wyrokowi wykonanie, uczyni to, ponieważ uzna orzeczenie za prawomocnie wydane i wiążące dla jego stron, i dlatego nadaje się do wykonania.”[3] W przeciwieństwie do uznania, egzekwowanie prawa jest stosowane jako „miecz […] zastosowanie sankcji prawnych w celu zmuszenia strony, przeciwko której wydano orzeczenie, do jego wykonania.”[4]
Innymi słowy, egzekucja polega na faktycznym wykonaniu wyroku arbitrażowego, zmuszenie strony przegrywającej do przestrzegania jej warunków. jednak, termin egzekwowanie jest najmniej jasny z trzech terminów, jak, w niektórych jurysdykcjach, jest używane zamiennie z uznaniem, a nawet wykonaniem.
Na przykład, w kontekście orzeczeń arbitrażu inwestycyjnego, Arbitraż (Międzynarodowe spory inwestycyjne) Ustawa Zimbabwe wymaga, aby „Wysoki Trybunał rejestruje orzeczenie na wniosek każdej osoby ubiegającej się o uznanie i wykonanie orzeczenia”[5] i że taka rejestracja „będą miały taki sam skutek dla celów egzekucyjnych […] tak, jakby zarejestrowane orzeczenie było wyrokiem Wysokiego Trybunału [i] będzie miało taki sam skutek jak prawomocny wyrok Wysokiego Trybunału o zakazie dalszego postępowania pomiędzy stronami wyroku w zakresie kwestii rozstrzygniętych przez Trybunał w wyroku.”[6]
Różnice w rozumieniu uznania w prawie krajowym, egzekwowanie, i wykonanie są czasami podkreślane w różnych wersjach językowych konwencji międzynarodowych. Na przykład, Artykuł 54 angielskiej wersji Konwencji ICSID odnosi się do wszystkich trzech terminów: uznanie, wykonanie i wykonanie w następujący sposób:[7]
(1) Każde Umawiające się Państwo rozpoznać orzeczenie wydane zgodnie z niniejszą Konwencją jako wiążące i egzekwuje zobowiązania pieniężne nałożone tym orzeczeniem na swoim terytorium tak, jakby było to prawomocne orzeczenie sądu w tym państwie. Umawiające się państwo posiadające konstytucję federalną może wykonać takie orzeczenie przed sądami federalnymi lub za ich pośrednictwem i może postanowić, że sądy te będą traktować orzeczenie tak, jakby był to prawomocny wyrok sądów w okręgu stanowym.
(2) Poszukiwana impreza uznanie lub egzekwowanie na terytorium Umawiającego się Państwa dostarczy właściwemu sądowi lub innemu organowi wyznaczonemu w tym celu przez to Państwo kopię orzeczenia poświadczoną przez Sekretarza Generalnego. Każde Umawiające się Państwo powiadomi Sekretarza Generalnego o wyznaczeniu właściwego sądu lub innego organu w tym celu oraz o wszelkich późniejszych zmianach tego wyznaczenia.
(3) Wykonanie orzeczenia podlegają prawu dotyczącemu wykonania orzeczeń obowiązującemu w Państwie, na którego terytorium żąda się takiego wykonania.
jednak, wersja francuska odnosi się tylko do dwóch terminów: rekonesans i wykonanie:
(1) Każde Umawiające się Państwo rozpoznać każde orzeczenie uznane na mocy niniejszej Konwencji za wiążące i zapewnia wykonanie na swoim terytorium zobowiązań pieniężnych, które orzeczenie nakłada tak, jakby było prawomocnym wyrokiem sądu działającego na terytorium tego państwa. Umawiające się Państwo posiadające konstytucję federalną może zapewnić wykonanie orzeczenia za pośrednictwem sądów federalnych i stanowią, że muszą uznać takie orzeczenie za prawomocny wyrok sądów jednego ze stanów stowarzyszonych.
(2) Aby uzyskać rekonesans i wykonanie orzeczenia na terytorium Umawiającego się Państwa, zainteresowana strona musi przedstawić kopię poświadczoną przez Sekretarza Generalnego właściwemu sądowi krajowemu lub jakiemukolwiek innemu organowi wyznaczonemu w tym celu przez wspomniane Umawiające się Państwo. Każde Umawiające się Państwo powiadomi Sekretarza Generalnego o właściwym sądzie lub organach, które w tym celu wyznacza, oraz będzie go informować o ewentualnych zmianach..
(3) Wykonanie podlega ustawodawstwu dotyczącemu wykonywania orzeczeń obowiązującemu w państwie, na którego terytorium ma zostać wykonane.[8]
Tę różnicę językową dokładnie wyjaśniono w orzeczeniu brytyjskiego Wysokiego Trybunału z dnia 20 grudnia 2010 r 19 styczeń 2024 następująco:[9]
(za) Francuz, Teksty w języku hiszpańskim i angielskim są jednakowo autentyczne. Artykuł 33(3) Konwencji wiedeńskiej zakłada zatem, że warunki traktatu mają to samo znaczenie w każdym tekście.
(b) jednak, teksty francuski i hiszpański należy rozumieć w kontekście cywilnej koncepcji egzekwatur który łączy uznanie z stwierdzeniem wykonalności. Warunki wykonanie i wykonanie obejmują zatem zarówno uznanie, jak i wykonanie w sensie wykonalności (Artykuł 54(1)) z jednej strony, a wykonanie w drodze egzekucji z drugiej strony (Artykuł 54(3)).
(do) Jest to sens, który najlepiej godzi teksty, mając na uwadze przedmiot i cel Konwencji wymagany przez art 33(4) konwencji wiedeńskiej.
W związku z tym, nie ma jednomyślności co do dokładnego znaczenia terminu wykonanie i jego wyraźnego rozróżnienia od uznania i wykonania. Jak podsumowali Sabahi i Rubins, może być używany:[10]
odnosić się do procesu, w drodze którego sąd nadaje orzeczeniu arbitrażowemu moc wyroku sądu krajowego, dokładniej zwane potwierdzeniem lub uznaniem,
odnosić się do faktycznej egzekucji długu z określonego majątku dłużnika, dokładniej zwane wykonaniem,
odnieść się do różnych etapów pośrednich pomiędzy dwoma etapami istniejącymi w niektórych jurysdykcjach, lub
jako słowo zbiorcze opisujące w sposób ogólny proces zamiany wyroku sądu arbitrażowego w transfer środków pieniężnych na rzecz strony wygrywającej, obejmujące każdy z poszczególnych etapów uznania i wykonania, jakie się z tym wiążą, jednak, mogą się różnić w zależności od jurysdykcji.
Egzekucja w arbitrażu międzynarodowym
Zazwyczaj, pojęcie egzekucji odnosi się do procesu przejmowania przez sąd kontroli nad określonym majątkiem dłużnika, na przykład, poprzez przymusowy przewóz, załącznik, lub sprzedaż. Egzekucję regulują zazwyczaj przepisy prawa krajowego państwa, w którym znajduje się dany majątek.
Uznanie, Egzekwowanie, Egzekucja i immunitet państwa
W kontekście orzeczeń arbitrażowych wydanych przeciwko państwom i podmiotom będącym własnością państwa, rozważając ich uznanie, należy wziąć pod uwagę kwestię immunitetów, egzekwowanie, i wykonanie.
Istnieją dwa poziomy immunitetu państwa – immunitet jurysdykcyjny i immunitet egzekucyjny. Immunitet jurysdykcyjny dotyczy uznawania orzeczeń arbitrażowych w tym sensie, że dotyczy „czy można uniemożliwić sądowi podjęcie decyzji w sprawie dotyczącej państwa, w tym dotyczące mocy wiążącej wyroku arbitrażowego.”[11] Z drugiej strony, immunitet od egzekucji (jak wskazuje jego nazwa) dotyczy wykonywania orzeczeń arbitrażowych w zakresie „czy organ państwa, czy to sąd, czy jakiś inny organ władzy sądowniczej lub wykonawczej, można w egzekucji długu zaciągniętego na podstawie wyroku uniemożliwić przejęcie rzeczy należącej do innego państwa.” Jeśli chodzi o egzekwowanie, to "może odnosić się do jednego i drugiego, lub obie, w zależności od tego, jak słowo jest używane.”[12]
Wniosek
Uznanie, egzekwowanie, i wykonanie to ważne pojęcia prawne, które należy wziąć pod uwagę po wydaniu wyroku arbitrażowego, aby zapewnić, że wynik arbitrażu będzie skuteczny i wiążący ponad granicami. Chociaż istnieje między nimi kilka różnic koncepcyjnych, ich treść i reżim w dużej mierze zależą od traktatów międzynarodowych i prawa krajowego.
[1] Blackaby N., Partaside C., Redfern A. i Huntera, M., Redfern i Hunter o międzynarodowym arbitrażu, 7ten wyd., dla. 11.22 (podkreślenie dodane).
[2] Zgodność z nagrodami ICSID i ich egzekwowanie, Dokument informacyjny ICSID, czerwiec 2024, To. 36.
[3] Blackaby N., Partaside C., Redfern A. i Huntera, M., Redfern i Hunter o międzynarodowym arbitrażu, 7ten wyd., dla. 11.21.
[4] Blackaby N., Partaside C., Redfern A. i Huntera, M., Redfern i Hunter o międzynarodowym arbitrażu, 7ten wyd., dla. 11.22 (podkreślenie dodane).
[5] Arbitraż (Międzynarodowe spory inwestycyjne) Akt Zimbabwe, Artykuł 4(1).
[6] Arbitraż (Międzynarodowe spory inwestycyjne) Akt Zimbabwe, Artykuł 5.
[7] Konwencja ICSID, angielska wersja, Artykuł 54 (podkreślenia dodane).
[8] Konwencja ICSID, wersja francuska, Artykuł 54 (podkreślenia dodane).
[9] Decyzja Sądu Najwyższego [2024] EWHC 58 (Komunikacja) przestarzały 19 styczeń 2024, dla. 45 (podkreślenie dodane).
[10] b. Poranek, N.. Wcierać, i in., Arbitraż między inwestorem a państwem, 2znaleźć wyd. (2019), P. 837.
[11] b. Poranek, N.. Wcierać, i in., Arbitraż między inwestorem a państwem, 2znaleźć wyd. (2019), P. 837.
[12] b. Poranek, N.. Wcierać, i in., Arbitraż między inwestorem a państwem, 2znaleźć wyd. (2019), P. 837.