Η διαιτησία και τα τρίτα μέρη είναι ένα θέμα που, πέρα και πάνω από την ακαδημαϊκή του συνάφεια, έχει σημαντικές πρακτικές επιπτώσεις για τα μέρη σε διαδικασίες διεθνούς διαιτησίας. Το θέμα της διαιτησίας και τρίτων μπορεί να αφορά καταστάσεις όπου ένα μέρος επιθυμεί να παραπέμψει στη διαιτησία άλλο μέρος που δεν ήταν μέρος της κύριας σύμβασης και επομένως δεν υπέγραψε ή συναίνεσε στη συμφωνία διαιτησίας. Αυτά τα μέρη αναφέρονται συχνά ως μη υπογράφοντες.[1]
Η πολυπλοκότητα των σημερινών εμπορικών σχέσεων και των πολυμερών δομών συμβάσεων έχει οδηγήσει στην εμφάνιση ζητημάτων διαιτησίας και τρίτων.[2] Η μη συμπερίληψη στη διαιτητική διαδικασία μη υπογράφων σε περιπτώσεις που θα έπρεπε να έχουν συσχετιστεί μπορεί να οδηγήσει σε έλλειψη αποτελεσματικότητας στη διαιτητική διαδικασία και θα ήταν αντίθετη με τις αρχές της χρηστής απονομής δικαιοσύνης. Αντιθέτως, η προσθήκη τρίτων που δεν έχουν συναινέσει στη διαιτησία μπορεί να αποτελέσει λόγο άρνησης εκτέλεσης διαιτητικής απόφασης.[3]
Οι διάφορες θεωρίες για τη διαιτησία και τα τρίτα μέρη
Ένας σημαντικός αριθμός νομικών θεωριών έχει επικαλεστεί για την αντιμετώπιση του ζητήματος των τρίτων, σε διαφορετικά εθνικά νομικά συστήματα, έτσι ώστε να δεσμεύονται τα μέρη που δεν έχουν υπογράψει ή έχουν συμμετάσχει σε συμφωνία διαιτησίας προκειμένου να τα προστεθούν στη διαιτητική διαδικασία.[4]
Μερικά από τα πιο κοινά είναι:
- ΑΝΑΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ;
- πρακτορείο;
- ισότιμη στάση;
- alter-ego και διάτρηση πέπλου;
- ο "όμιλο εταιρειών” δόγμα ή σιωπηρή συγκατάθεση.
Η εκχώρηση αφορά συνήθως ζητήματα στα οποία έχει συμβεί μεταβίβαση δικαιωμάτων ή/και υποχρεώσεων (υποκατάσταση στα ασφαλιστήρια συμβόλαια, μια συγχώνευση, μια απόκτηση, και τα λοιπά.). Το ερώτημα θα ήταν εάν η ρήτρα διαιτησίας που περιλαμβάνεται στην εκχωρηθείσα σύμβαση θα δεσμεύσει τους μη υπογράφοντες, δηλ., ο εκδοχέας το αντίθετο το αρχικό συμβαλλόμενο μέρος στη σύμβαση, ο μεταβιβάζων. Στην πλειονότητα των δικαιοδοσιών, γίνεται αποδεκτό ότι η αυτόματη μεταφορά της ρήτρας στη διαιτησία στον εκδοχέα λαμβάνει χώρα όταν ο τελευταίος αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την κύρια σύμβαση.[5]
Αντιπροσωπεία είναι η κατάσταση όπου ένας πράκτορας εκτελεί μια σύμβαση για λογαριασμό ενός εντολέα. Εδω επισης, η κυρίαρχη άποψη είναι ότι όταν ένας αντιπρόσωπος συνάπτει σύμβαση για λογαριασμό του εντολέα του, ο τελευταίος θα δεσμεύεται από όλες τις υποχρεώσεις που προβλέπει η σύμβαση, συμπεριλαμβανομένης της ρήτρας διαιτησίας.[6] Συνεπώς, η ρήτρα θα επεκταθεί στον κύριο υπόχρεο, αν και ο εντολέας δεν έχει υπογράψει την κύρια σύμβαση.
Η θεωρία του equitable estoppel στη διαιτησία βασίζεται ιδιαίτερα από τα δικαστήρια των ΗΠΑ προκειμένου να επιτρέψουν ή να φέρουν τρίτα μέρη σε διαιτητικές διαδικασίες, αν και δεν συναίνεσαν να διαιτητευθούν εξαρχής. Το δόγμα βασίζεται σε εκτιμήσεις δικαιοσύνης και ισότητας που καθιστούν την άσκηση των δικαστηρίων και των δικαστηρίων πιο περίπλοκη.[7] Στην ουσία, όταν ένα μη υπογράφον μέρος σκοπεύει να επωφεληθεί από ουσιαστικά δικαιώματα βάσει σύμβασης που περιλαμβάνει ρήτρα διαιτησίας, θα αποτραπεί από το να αρνηθεί ότι είναι συμβαλλόμενο μέρος στη συμφωνία διαιτησίας που περιλαμβάνεται σε αυτήν.[8] Αυτή η θεωρία είναι, ωστόσο, σπάνια εφαρμόζεται εκτός των ΗΠΑ.
Ένας άλλος εαυτός, ή τρυπώντας το εταιρικό πέπλο, είναι ένα δόγμα που εφαρμόζεται σε περιπτώσεις όπου, παρά την αρχή του διαχωρισμού μεταξύ μιας εταιρείας και των μετόχων της, διευθυντές ή αξιωματούχοι, η τελευταία θα λογοδοτήσει για τις ενέργειες της εταιρείας σαν να ήταν δικές της. Αυτό εφαρμόζεται σε περιπτώσεις κακής πίστης και κατάχρησης δικαιωμάτων φυσικών ή νομικών προσώπων που χρησιμοποίησαν αθέμιτα την εταιρεία ως ασπίδα έναντι της ευθύνης.[9] Ως συνέπεια, Τα δικαστήρια και τα δικαστήρια είναι μάλλον διστακτικά στην εφαρμογή αυτού του δόγματος.
Ο "όμιλο εταιρειών«δόγμα, ή σιωπηρή συγκατάθεση, προέκυψε με την ιδέα ότι οι πολυεθνικοί όμιλοι που λειτουργούν μέσω θυγατρικών και θυγατρικών θα πρέπει να θεωρούνται ως σύνολο και όχι ως χωριστές νομικές οντότητες.[10] Δεδομένου ότι αυτή η θεωρία αμφισβητεί την αρχή της χωριστικότητας της νομικής προσωπικότητας των εταιρειών που αποτελούν έναν όμιλο, το δόγμα παραμένει ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο στον τομέα της διεθνούς διαιτησίας. Η υπόθεση ορόσημο Dow Chemical v. Isover-Saint-Gobain θεωρείται ότι εισήγαγε την έννοια στη διεθνή διαιτησία. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, εταιρείες του ίδιου ομίλου που συμμετείχαν είτε στη διαπραγμάτευση, σύναψη ή καταγγελία σύμβασης που συνήφθη επίσημα από άλλη εταιρεία του ομίλου μπορεί να βασίζεται ή να υπόκειται στη ρήτρα διαιτησίας που περιλαμβάνεται στην εν λόγω σύμβαση. Εξάλλου, το δικαστήριο ή το δικαστήριο πρέπει να εξετάσει το «κοινή πρόθεση των μερών", δηλ., ότι ο μη υπογράφων συμπεριφέρθηκε σαν να συναινούσε σιωπηρά στη σύμβαση και, επομένως, στη ρήτρα διαιτησίας.[11] Αυτή η θεωρία αναγνωρίζεται από τα γαλλικά δικαστήρια, αν και συνήθως απορρίπτεται από τα αγγλικά δικαστήρια.[12]
Η πρακτική πτυχή: Joinder για την επίλυση ζητημάτων μη υπογραφόντων
Ο πειρασμός να εξετάσουμε τους μηχανισμούς που υπάρχουν σε διαφορές ενώπιον κρατικών δικαστηρίων είναι σημαντικός προκειμένου να ενισχυθεί η αποτελεσματικότητα της διαιτητικής διαδικασίας και να εφαρμοστούν στη διαιτησία και σε τρίτα μέρη. Αυτό δεν είναι χωρίς δυσκολίες στον τομέα της διεθνούς διαιτησίας, δεδομένου ότι το δικαστήριο πρέπει να τηρήσει τη βούληση των μερών, γνωστή ως αρχή της κομματικής αυτονομίας. Σαν άποτέλεσμα, Λίγες εθνικές νομοθεσίες περιλαμβάνουν διατάξεις σχετικά με τη συνένωση (ή παρέμβαση).[13]
παρ 'όλα αυτά, βάσει ορισμένων θεσμικών κανόνων, Όπως 2021 Κανόνες ICC, το διαιτητικό δικαστήριο έχει την εξουσία και τη διακριτική ευχέρεια να αποφασίζει για τη συνένωση τρίτου όταν οι προϋποθέσεις του άρθρου 7.5 συναντήθηκαν. Το ίδιο ισχύει και βάσει του άρθρου 6.3 απο 2021 Ελβετικοί κανόνες όπου πρέπει να λάβει το δικαστήριολαμβάνοντας υπόψη όλες τις σχετικές περιστάσεις” να λάβει την απόφασή της για προσχώρηση τρίτου. Η γλώσσα των 2023 Κανόνες SCC είναι πιο περιοριστικό αφού το Δ.Σ, που αποφασίζει για τη συνένωση, πρέπει πρώτα να διασφαλίσει ότι το SCC "δεν στερείται προφανώς δικαιοδοσίας επί της διαφοράς μεταξύ των μερών, συμπεριλαμβανομένου τυχόν πρόσθετου μέρους".
Ο κίνδυνος ακύρωσης απόφασης που επεκτείνει τη ρήτρα διαιτησίας σε μη υπογράφοντα
Οπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το πιο προβληματικό ζήτημα με τη διαιτησία και τα τρίτα μέρη που υποχρεώνονται να διαιτητεύουν έγκειται στην εκτέλεση της απόφασης.
Εάν ένας τρίτος συμμετέχει στη διαδικασία, Αυτό μπορεί να παραβιάζει τη συμφωνία διαιτησίας μεταξύ των δύο αρχικών μερών. Από την άποψη αυτή, η πιο προφανής βάση για την άρνηση εκτέλεσης μιας απόφασης θα ήταν η απουσία κατάλληλης συμφωνίας διαιτησίας μεταξύ των μερών σύμφωνα με το άρθρο V(1)(ένα) απο Σύμβαση της Νέας Υόρκης. Εναλλακτικά, η αναγνώριση και η εκτέλεση του βραβείου μπορεί να απορριφθεί βάσει του άρθρου V(1)(ντο) της Σύμβασης της Νέας Υόρκης, δηλ., η απόφαση αφορά μια διαφορά που δεν εξετάζεται από ή δεν εμπίπτει στους όρους της υποβολής σε διαιτησία ή περιέχει αποφάσεις για θέματα πέρα από το πεδίο της υποβολής σε διαιτησία.
συμπέρασμα
Η διαιτησία και τα τρίτα μέρη παραμένει ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα θέματα στη διεθνή διαιτησία, καθώς έρχεται σε αντίθεση με τη συναινετική φύση της διαιτησίας. Όπως είπε ο καθηγητής Σ. δήλωσε ο Μπρεκουλάκης, πρέπει να προσπαθήσουμε να φτάσουμε "μια πιο συνεπής, πιο περιεκτικό, και τελικά, διανοητικά πιο ειλικρινή προσέγγιση προς τους μη υπογράφοντες"[14], προκειμένου να επιτευχθεί μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και συνοχή της διαιτητικής διαδικασίας.
[1] μικρό. Brekoulakis, «Κεφάλαιο 8: Μέρη στη Διεθνή Διαιτησία: Συναίνεση v. Εμπορική Πραγματικότητα", στο S. Brekoulakis, Ι. ρε. Μ. Λιου, et αϊ. (εκδ.), Η Εξέλιξη και το Μέλλον της Διεθνούς Διαιτησίας, Kluwer Law International 2016, σελ. 119-160, Π. 120, για. 8.1.
[2] Ι. ρε. Μ. Λιου, μεγάλο. ΕΝΑ. Γκι, et αϊ., «Κεφάλαιο 16 Πολυμερής και Πολυσυμβατική Διαιτησία", στο J. ρε. Μ. Λιου, μεγάλο. ΕΝΑ. Γκι, et αϊ., Συγκριτική Διεθνής Εμπορική Διαιτησία, Kluwer Law International 2003, σελ. 377-409, για. 16-1.
[3] Ι. ρε. Μ. Λιου, μεγάλο. ΕΝΑ. Γκι, et αϊ., «Κεφάλαιο 16 Πολυμερής και Πολυσυμβατική Διαιτησία", στο J. Δ.Μ.. Λιου, μεγάλο. ΕΝΑ. Γκι, et αϊ., Συγκριτική Διεθνής Εμπορική Διαιτησία, Kluwer Law International 2003, σελ. 377-409, για. 16-3.
[4] σολ. Γεννημένος, «Κεφάλαιο 5: Διεθνείς συμφωνίες διαιτησίας: Ζητήματα που δεν υπογράφουν", στο Gary B. Γεννημένος, Διεθνής διαιτησία: Νόμος και πρακτική (3rd ed.), Kluwer Law International 2021, σελ. 113-121.
[5] μικρό. Brekoulakis, «Κεφάλαιο 8: Μέρη στη Διεθνή Διαιτησία: Συναίνεση v. Εμπορική Πραγματικότητα", στο S. Brekoulakis, Ι. Δ.Μ.. Λιου, et αϊ. (εκδ.), Η Εξέλιξη και το Μέλλον της Διεθνούς Διαιτησίας, Kluwer Law International 2016, σελ. 119 -160, Π. 120, για. 8.22; βλέπω, για παράδειγμα, CMA CGM SA κατά Hyundai M.I.P.O. Dockyard Co Ltd [2008] EWHC 2791 (Κομ); [2008] 2 CLC 687, ¶¶32-33.
[6] σολ. Γεννημένος, «Κεφάλαιο 5: Διεθνείς συμφωνίες διαιτησίας: Ζητήματα που δεν υπογράφουν", στο Gary B. Γεννημένος, Διεθνής διαιτησία: Νόμος και πρακτική (3rd ed.), Kluwer Law International 2021, σελ. 113-121, Π. 115.
[7] μικρό. Brekoulakis, «Κεφάλαιο 8: Μέρη στη Διεθνή Διαιτησία: Συναίνεση v. Εμπορική Πραγματικότητα", στο S. Brekoulakis, Ι. Δ.Μ.. Λιου, et αϊ. (εκδ.), Η Εξέλιξη και το Μέλλον της Διεθνούς Διαιτησίας, Kluwer Law International 2016, σελ. 119 -160, σελ.130, για. 8.56.
[8] σολ. Γεννημένος, «Κεφάλαιο 5: Διεθνείς συμφωνίες διαιτησίας: Ζητήματα που δεν υπογράφουν", στο Gary B. Γεννημένος, Διεθνής διαιτησία: Νόμος και πρακτική (3rd ed.), Kluwer Law International 2021, σελ. 113-121, Π. 118; βλέπω επίσης, για παράδειγμα, Tepper Realty Co. β. Mosaic Tile Co., 259 φά. Συμπ. 688, 692 (Σ.Δ.Ν.Υ. 1966).
[9] σι. Χανώτο, «Κεφάλαιο 1: Ποια είναι τα συμβαλλόμενα μέρη της σύμβασης(μικρό) ή στη Ρήτρα Διαιτησίας(μικρό) Περιέχεται σε αυτό? Οι Θεωρίες που Εφαρμόστηκαν από Δικαστήρια και Διαιτητικά Δικαστήρια", στο Β. Χανώτο, Σύνθετες διαιτησίες: Πολλαπλός, Πολυσυμβόλαιο, Πολυθέματα – Συγκριτική Μελέτη (2ed.), Kluwer Law International 2020, σελ. 5-94, Π. 86.
[10] μικρό. Brekoulakis, «Κεφάλαιο 8: Μέρη στη Διεθνή Διαιτησία: Συναίνεση v. Εμπορική Πραγματικότητα", στο S. Brekoulakis, Ι. Δ.Μ.. Λιου, et αϊ. (εκδ.), Η Εξέλιξη και το Μέλλον της Διεθνούς Διαιτησίας, Kluwer Law International 2016, σελ. 119-160, Π. 134, για. 8.67.
[11] μικρό. Brekoulakis, «Κεφάλαιο 8: Μέρη στη Διεθνή Διαιτησία: Συναίνεση v. Εμπορική Πραγματικότητα", στο S. Brekoulakis, Ι. Δ.Μ.. Λιου, et αϊ. (εκδ.), Η Εξέλιξη και το Μέλλον της Διεθνούς Διαιτησίας, Kluwer Law International 2016, σελ. 119-160, Π. 141, για. 8.89; βλέπω επίσης Ντάλα, εφετείο, 17 Φεβρουάριος 2011, Οχι. 09/28533.
[12] Peterson Farms Inc. β. ντο&M Farming Ltd [2004] 2 Εκπρόσωπος του Lloyd's. 603, (Q.B.) Αγγλικά Υψηλό Ct., ¶62; βλέπω επίσης ο "Kabab-Ji v. Κουτ Φαγητό" έπος για ένα πρόσφατο παράδειγμα που δείχνει την απόκλιση μεταξύ των δύο δικαιοδοσιών, Kabab-Ji SAL (Λίβανος) β. Ομάδα τροφίμων Kout (Κουβέιτ) [2021] UKSC 48, ¶¶88-89, 93, Cass., Πρ. 1, 28 Σεπτέμβριος 2022, Οχι. 20-20.260, ¶¶7-8 και Προσέγγιση για τον καθορισμό του νόμου της συμφωνίας διαιτησίας Επιβεβαιώθηκε περαιτέρω από το Ανώτατο Δικαστήριο του ΗΒ.
[13] Ι. Δ.Μ.. Λιου, μεγάλο. ΕΝΑ. Γκι, et αϊ., «Κεφάλαιο 16 Πολυμερής και Πολυσυμβατική Διαιτησία", στο J. Δ.Μ.. Λιου, μεγάλο. ΕΝΑ. Γκι, et αϊ., Συγκριτική Διεθνής Εμπορική Διαιτησία, Kluwer Law International 2003, σελ. 377-409, για. 16-40.
[14] μικρό. Brekoulakis, «Επανεξέταση της συναίνεσης στη διεθνή εμπορική διαιτησία: Μια γενική θεωρία για τους μη υπογράφοντες", Εφημερίδα Διεθνούς Διακανονισμού Διαφορών, Ενταση ΗΧΟΥ 8, Θέμα 4, Δεκέμβριος 2017, σελ. 610-643.