Η ακύρωση απόφασης διαιτησίας από αλλοδαπή δικαιοδοσία δεν αποτελεί λόγο άρνησης εκτέλεσης διαιτητικών αποφάσεων στη Γαλλία. Η διαρκής θέση των γαλλικών δικαστηρίων σχετικά με την εκτέλεση των διαιτητικών αποφάσεων στο εξωτερικό έχει ανακληθεί από το Κάθε Ανώτατο Δικαστήριο σε απόφαση της 10 Φεβρουάριος 2017, αναπαράγεται παρακάτω, σχετικά με τις προσπάθειες επιβολής του Βραβείο Γιούκος (Veteran Petroleum Limited κατά. Η ρωσική ομοσπονδία). Το Πρωτοδικείο απέρριψε το επιχείρημα της Ρωσικής Ομοσπονδίας ότι η εκτέλεση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί λόγω της ακύρωσης του Βραβείου στη χώρα προέλευσης του βραβείου:
«Είναι πάγια νομολογία ότι τα άρθρα 1498 κ.λπ., που έχουν γίνει άρθρα 1514 και ακολουθώντας τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας για την Αναγνώριση και την Επιβολή Διαιτητικών Διακρίσεων, ισχύουν τόσο για διεθνή βραβεία όσο και για βραβεία που γίνονται στο εξωτερικό, ανεξάρτητα από τον εσωτερικό ή διεθνή χαρακτήρα τους.
Είναι επίσης κοινό σημείο ότι, βάσει του άρθρου VII της σύμβασης της Νέας Υόρκης της 10 Ιούνιος 1958 σχετικά με την αναγνώριση και επιβολή ξένων διαιτητικών βραβείων, Η ίδια νομολογία ισχύει και στο γαλλικό δίκαιο της διεθνούς διαιτησίας, η οποία δεν προβλέπει την ακύρωση του βραβείου στη χώρα προέλευσης ως λόγο άρνησης αναγνώρισης και εκτέλεσης του αλλοδαπού βραβείου.
Αναλόγως, δεν έχει σημασία αν τα ακυρωμένα διαιτητικά βραβεία είναι διεθνούς χαρακτήρα, από τότε που ήταν, όπως αυτά που αποτελούν αντικείμενο, αποδίδεται στο εξωτερικό.
Αναλόγως, τον ισχυρισμό ότι η διαιτητική απόφαση στην οποία βασίστηκε η κατάσχεση θα ακυρωθεί ή θα ακυρωθεί στη Γαλλία με την απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου της Χάγης (Ολλανδία) του 20 Απρίλιος 2016 απορρίπτεται."
Προηγουμένως, το Γαλλικό Ακυρωτικό Δικαστήριο είχε αποφανθεί ότι οι διατάξεις του άρθρου VII του Σύμβαση της Νέας Υόρκης της 10 Ιούνιος 1958 για την Αναγνώριση και Επιβολή Ξένων Διαιτητικών Βραβείων δεν θα στερήσει κανένα ενδιαφερόμενο μέρος από το δικαίωμα που μπορεί να χρειαστεί να βασιστεί σε διαιτητική απόφαση κατά τον τρόπο και στον βαθμό που επιτρέπεται από τους νόμους ή τις συνθήκες της χώρας στην οποία επικαλείται το βραβείο.. Συνεπώς, ένας Γάλλος δικαστής δεν μπορεί να αρνηθεί exequatur όταν το επιτρέπει ο εθνικός του νόμος (Πρ. 1, 9 Οκτ. 1984: Ταύρος. Πρ. Εγώ, Οχι. 248; ρε. 1985. 101).
Το Ακυρωτικό Δικαστήριο αποφάσισε επίσης ότι το άρθρο VII της Σύμβασης της Νέας Υόρκης, στις οποίες η Γαλλία και η Πολωνία (τη χώρα στην οποία είχε απονεμηθεί το βραβείο) είναι πάρτι, δεν στερεί σε κανένα ενδιαφερόμενο μέρος το δικαίωμα να βασίζεται σε διαιτητική απόφαση που εκδίδεται σε άλλη χώρα με τον τρόπο και στον βαθμό που επιτρέπεται από το δίκαιο της χώρας στην οποία γίνεται επίκληση της απόφασης.
Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Γάλλος δικαστής δεν μπορεί, όταν το βραβείο έχει παραμεριστεί ή ανασταλεί από αρμόδια αρχή της χώρας στην οποία έγινε, αρνούνται την επιβολή για αυτόν τον λόγο, που δεν είναι ένας λόγος που απαριθμείται από Αρθρο 1520 του γαλλικού κώδικα πολιτικής δικονομίας, αν και προβλέπεται στο άρθρο V 1.ε της Σύμβασης της Νέας Υόρκης (Πρ. 1 Μάρτιος 1993: Ταύρος. Πρ. Εγώ, Οχι. 99; Στροφή μηχανής. Άρμ. 1993. 255; DMF 1994. 28; JCP 1994. Εγώ. 3755, όχι. 22; βλ. επίσης Civ. 1, 29 Ιούνιος 2007: Ταύρος. Πρ. Εγώ, Οχι. 250; ρε. 2007 AJ 1969, obs. Ντελπεχ; Όχι. Τηγάνι. 189). Στην αναφερόμενη περίπτωση, το αίτημα της Ρωσικής Ομοσπονδίας να αποδεσμεύσει τα κατασχεθέντα περιουσιακά στοιχεία έγινε δεκτό λόγω έλλειψης ταυτότητας μεταξύ του οφειλέτη και της ιδιοκτησίας των κατασχεθέντων περιουσιακών στοιχείων, όπως απαιτείται από Αρθρο 211-1 του Κώδικα Διαδικασίας Πολιτικής Επιβολής.
- Αντριάν Μπερέγκο, Δικηγορικό Γραφείο της Aceris International Arbitration