Η αναγνώριση και η εκτέλεση των βραβείων ICSID διέπεται από άρθρα 53, 54 και 55 της Σύμβασης ICSID.
Ένα μέρος που επιδιώκει την επιβολή ενός βραβείου ICSID μπορεί να το πράξει σε οποιοδήποτε συμβαλλόμενο κράτος ICSID, υπό τις ίδιες συνθήκες, και μπορεί ταυτόχρονα να το κάνει σε περισσότερες από μία πολιτείες.[1] Η επιλογή του φόρουμ επιβολής θα εξαρτηθεί τελικά από τη διαθεσιμότητα περιουσιακών στοιχείων και την εγχώρια νομοθεσία σχετικά με την εκτέλεση αποφάσεων και ασυλίας.
Σύμφωνα με το άρθρο 53 της Σύμβασης ICSID, ένα βραβείο ICSID είναι οριστικό και δεσμευτικό, και απαλλαγμένο από έφεση ή ακύρωση, εκτός από αυτά που προβλέπονται στη Σύμβαση ICSID. Οι περιορισμένοι λόγοι ακύρωσης βάσει του άρθρου 52 της Σύμβασης ICSID είναι η κύρια υπεράσπιση που χάνουν τα Ερωτηθέντα κράτη για να αντισταθούν στην επιβολή ενός βραβείου. Η αντίθετη εφαρμογή σε διαφορετική περίπτωση και η μη εκτέλεση βραβείου αποτελεί σαφή παραβίαση των διεθνών υποχρεώσεων. Κατά την αναγνώριση και την εκτέλεση σε εγχώρια δικαστήρια, η εξουσία του δικαστηρίου περιορίζεται μόνο στην επαλήθευση ότι το βραβείο είναι αυθεντικό.[2]
Σύμφωνα με το άρθρο 54 της Σύμβασης ICSID, όλα τα Συμβαλλόμενα Κράτη θα αναγνωρίσουν ένα βραβείο ICSID ως δεσμευτικό και θα εκτελέσουν τις χρηματικές υποχρεώσεις που περιέχονται σε αυτό ως τελική εγχώρια απόφαση του δικαστηρίου αυτού του Κράτους. Αυτό συνήθως ερμηνεύεται ως τελική απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου σε αυτό το κράτος, ή σε κάθε περίπτωση μια απόφαση κατά της οποίας δεν υπάρχει συνηθισμένο ένδικο μέσο.[3] Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, η εκτέλεση της απόφασης θα διέπεται από την εθνική νομοθεσία σχετικά με την εκτέλεση αποφάσεων σε κάθε κράτος όπου επιδιώκεται η εκτέλεση.
Σύμφωνα με το άρθρο 55 της Σύμβασης ICSID, εξακολουθούν να ισχύουν οι νόμοι που αφορούν την κυρίαρχη ασυλία από την εκτέλεση, Επομένως, η επικύρωση της Σύμβασης ICSID δεν αποτελεί παραίτηση από κυρίαρχη ασυλία από την εκτέλεση.
Ο νόμος της κυριαρχικής ασυλίας από την εκτέλεση διέπεται από το εθιμικό διεθνές δίκαιο, αν και πολλές χώρες έχουν θεσπίσει νομοθεσία που κωδικοποιεί σχετικούς κανόνες, και η θέση ποικίλλει ανάλογα με τη δικαιοδοσία. Το πρόχειρο 2004 Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τις ασυλίες δικαιοδοσίας των κρατών και της περιουσίας τους, ενώ δεν είναι δεσμευτικό ή σε ισχύ, περιέχουν πολλές κατευθυντήριες αρχές για την εκτέλεση αποφάσεων και αποφάσεων κατά κρατικής ιδιοκτησίας.[4]
Γενικά, Τα κράτη έχουν ξεπεράσει τη θεωρία της απόλυτης κυριαρχικής ασυλίας από την εκτέλεση, στη λεγόμενη περιοριστική θεωρία της κυριαρχικής ασυλίας, σύμφωνα με την οποία επιτρέπεται η εκτέλεση αποφάσεων και αποφάσεων έναντι ορισμένων περιουσιακών στοιχείων της περιουσίας των κρατών. Συγκεκριμένα, η εκτέλεση επιτρέπεται έναντι εμπορικών περιουσιακών στοιχείων των κρατών, ή περιουσιακά στοιχεία που χρησιμοποιούνται για εμπορικούς σκοπούς, ενώ απαγορεύεται για περιουσιακά στοιχεία δημόσιου χαρακτήρα ή περιουσιακά στοιχεία που χρησιμοποιούνται για επίσημους ή κυβερνητικούς σκοπούς.[5] Η διάκριση δεν είναι εύκολη, δεδομένου ότι αμφισβητείται εάν ο σκοπός ενός περιουσιακού στοιχείου είναι το μόνο αποφασιστικό κριτήριο, και υπάρχουν μερικές προβληματικές κατηγορίες στοιχείων, ειδικά όταν τα κράτη συνδυάζουν εμπορικά κεφάλαια με δημόσιο σκοπό. Διπλωματική ιδιοκτησία, συμπεριλαμβανομένων των λογαριασμών πρεσβείας και των λογαριασμών που κατέχουν οι εθνικές κεντρικές τράπεζες είναι συνήθως απαλλαγμένοι από την εκτέλεση.[6] Η εκτέλεση επιτρέπεται όταν τα κράτη έχουν είτε ρητά παραιτήθηκε από την ασυλία τους ή έχουν διαθέσει περιουσία για την ικανοποίηση συγκεκριμένης αξίωσης.[7]
Σύμφωνα με το άρθρο 27 της Σύμβασης ICSID, ήταν ένα κράτος που αγνόησε ένα βραβείο ICSID, το συμβαλλόμενο μέρος που επιδιώκει την εκτέλεση του βραβείου θα μπορούσε να επωφεληθεί από τη διπλωματική προστασία του κράτους καταγωγής του που μπορεί επίσης να υποβάλει διεθνή αξίωση.
Η πραγματική συμμόρφωση των κρατών με τα βραβεία ICSID που αποδόθηκαν εναντίον τους ήταν υψηλή.[8] Τα κράτη αντιμετωπίζουν κινδύνους φήμης, πίεση από την Παγκόσμια Τράπεζα, και διπλωματική και πολιτική πίεση να πληρώσει ό, τι απονέμεται.[9] Ακόμη και η Αργεντινή κατέβαλε τελικά τα ποσά που οφείλει, παρόλο που χρειάστηκε λίγο χρόνο, και η εθελοντική συμμόρφωση είναι ο κανόνας.
Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ ICSID ΣΕ ΧΩΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ
Η επιβολή ενός βραβείου ICSID μπορεί να ζητηθεί υπό τους ίδιους όρους σε οποιοδήποτε Συμβαλλόμενο Κράτος της Σύμβασης ICSID, σαν να ήταν απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου αυτού του κράτους.[10]
Στις ακόλουθες παραγράφους, θα εξηγήσουμε εν συντομία την εκτέλεση των βραβείων ICSID σε τρεις σημαντικές ευρωπαϊκές δικαιοδοσίες.
Στη Γαλλία, η καθορισμένη αρμόδια δικαστική αρχή για την εκτέλεση των βραβείων ICSID είναι η Ανώτατο δικαστήριο έχει δικαιοδοσία όπου θα πραγματοποιηθεί η εκτέλεση.[11] Ο νόμος περί κυριαρχικής ασυλίας στη Γαλλία έχει υποστεί σημαντικές αλλαγές τα τελευταία δύο χρόνια.[12] Περιλαμβάνει άρθρο 111-1 του κώδικα διαδικασιών αστικής επιβολής, που προβλέπει την αρχή της ασυλίας των εγχώριων και ξένων δημόσιων φορέων, και άρθρο 153-1 του νομισματικού και χρηματοοικονομικού κώδικα που προβλέπει την ασυλία των ξένων κεντρικών τραπεζών και των νομισματικών αρχών. Επιπλέον, σύμφωνα με το άρθρο 59 του νόμου αριθ. 2016-1691 του 9 Δεκέμβριος 2016, ένας πιστωτής δεν μπορεί να πάει απευθείας σε δικαστικό επιμελητή για να κάνει κατάσχεση, Ωστόσο, πρέπει πρώτα να ληφθεί δικαστική προηγούμενη έγκριση για μέτρα περιορισμού μετά την απόφαση, ενώ παραιτείται από την εκτέλεση κατά διπλωματικής ιδιοκτησίας, συμπεριλαμβανομένων τραπεζικών λογαριασμών, πρέπει να είναι ρητή και συγκεκριμένη για την εν λόγω ιδιοκτησία. Αρθρο 60 του νόμου αριθ. 2016-1691 περιέχει ειδικούς κανόνες για διαδικασίες εκτέλεσης κατά κρατών που έχουν αναληφθεί από «κονδύλια γύπων".
Στην Αγγλία και την Ουαλία, η καθορισμένη αρμόδια δικαστική αρχή για τον χειρισμό της εκτέλεσης των βραβείων ICSID είναι το Ανώτατο Δικαστήριο, όπου πρέπει να εγγραφεί ένα βραβείο, σύμφωνα με το τμήμα 1(2) του νόμου περί διαιτησίας της 1966 (Επενδυτικές διαφορές).[13] Σύμφωνα με τις υποχρεώσεις της Σύμβασης, τα δικαστήρια δεν θα επανεξετάσουν το βραβείο, αλλά θα θέσουν την εκτέλεσή του στους ίδιους όρους με τις αποφάσεις του, συμπεριλαμβανομένων των νόμων περί κυριαρχικής ασυλίας.[14] Το καθεστώς κυριαρχικής ασυλίας από την εκτέλεση ρυθμίζεται από το Καταστατικό, ο νόμος περί ασυλίας του κράτους της 1978, που επιτρέπει γενικά την εκτέλεση κατά εμπορικής ιδιοκτησίας του κράτους, αν και υπαγορεύεται ότι μια δήλωση διπλωματικού αξιωματούχου είναι επαρκής απόδειξη ότι τα περιουσιακά στοιχεία δεν χρησιμοποιούνται για εμπορικούς σκοπούς, και ότι η εκτέλεση έναντι περιουσιακών στοιχείων που κατέχονται από ξένες κεντρικές τράπεζες ή νομισματικές αρχές, ανεξάρτητα από το σκοπό που χρησιμοποιούνται, δεν επιτρέπεται.[15]
Η Ρωσική Ομοσπονδία έχει υπογράψει μόνο αλλά δεν έχει επικυρώσει τη Σύμβαση ICSID. Ωστόσο, είναι κράτος μέλος στο 1958 Σύμβαση της Νέας Υόρκης και ως τέτοια, ένα βραβείο ICSID που εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της Σύμβασης θα ακολουθούσε τις διαδικασίες αναγνώρισης και εκτέλεσης που περιέχονται σε αυτήν. Η Ρωσία ήταν ένα από τα λίγα κράτη που ακολούθησαν το δόγμα της απόλυτης κυριαρχικής ασυλίας. Ωστόσο, με το νέο νόμο περί δικαιοδοτικής ασυλίας αλλοδαπού κράτους και περιουσιακού στοιχείου αλλοδαπού στη Ρωσική Ομοσπονδία, υιοθέτησε μια πιο περιοριστική στάση σχετικά με την κυριαρχία της ασυλίας ανάλογα με τις αρχές της αμοιβαιότητας, δηλ., ο βαθμός στον οποίο προστατεύεται η ρωσική περιουσία στο κράτος στο οποίο ζητείται η εκτέλεση περιουσιακών στοιχείων.[16] Τώρα επιτρέπει την εκτέλεση ενάντια σε ακίνητα που δεν χρησιμοποιούνται για κυρίαρχους σκοπούς.[17]
Φυσικά, Η σωστή επιλογή ενός κράτους για την επιβολή των βραβείων ICSID εξαρτάται από την τοποθεσία των εμπορικών περιουσιακών στοιχείων του εν λόγω κράτους.
[1] Dolzer και Schreuer, Αρχές του διεθνούς επενδυτικού δικαίου, Δεύτερη έκδοση (Πανεπιστημιακός Τύπος της Οξφόρδης, 2012), Π. 310-311.
[2] Dolzer και Schreuer, Αρχές του διεθνούς επενδυτικού δικαίου, Δεύτερη έκδοση (Πανεπιστημιακός Τύπος της Οξφόρδης, 2012), Π. 311
[3] Κρίστοφ Σρέιερ, Loretta Malintoppi, Αύγουστος Reinsch και Anthony Sinclair, Η Σύμβαση ICSID; Ένα σχόλιο, Δεύτερη έκδοση (Πανεπιστήμιο Cambridge, 2009), Π. 1142.
[4] 2004 Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τις ασυλίες δικαιοδοσίας των κρατών και της περιουσίας τους, διαθέσιμο στο: https://treaties.un.org/doc/source/recenttexts/english_3_13.pdf.
[5] Δείτε το άρθρο 19(ντο) απο 2004 Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τις ασυλίες δικαιοδοσίας των κρατών και της περιουσίας τους, διαθέσιμο στο: https://treaties.un.org/doc/source/recenttexts/english_3_13.pdf.
[6] Dolzer και Schreuer, Αρχές του διεθνούς επενδυτικού δικαίου, Δεύτερη έκδοση (Πανεπιστημιακός Τύπος της Οξφόρδης, 2012), Π. 311.
[7] Οι Nigel Blackaby και Constantine Partasides et al., Redfern και Hunter για τη διεθνή διαιτησία, 5ου (Πανεπιστημιακός Τύπος της Οξφόρδης 2009), για. 11.145; Δείτε επίσης, άρθρο 19(ένα) και (σι) απο 2004 Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τις ασυλίες δικαιοδοσίας των κρατών και της περιουσίας τους, διαθέσιμο στο: https://treaties.un.org/doc/source/recenttexts/english_3_13.pdf.
[8] Αναστασία Φιλιπιούκ, Επιβολή των διαιτητικών βραβείων και κυρίαρχη ασυλία (2016).
[9] Όχι., Π. 27.
[10] Dolzer και Schreuer, Αρχές του διεθνούς επενδυτικού δικαίου, Δεύτερη έκδοση (Πανεπιστημιακός Τύπος της Οξφόρδης, 2012), Π. 310-311.
[11] Δείτε τον ορισμό αρμόδιου δικαστηρίου ή άλλης αρχής της Γαλλίας με σκοπό την αναγνώριση και την επιβολή βραβείων που εκδόθηκαν σύμφωνα με τη σύμβαση (Αρθρο 54(2)), διαθέσιμο στο https://icsid.worldbank.org/en/Pages/about/MembershipStateDetails.aspx?state=ST49.
[12] Βίκτορ Γκράνταμπερτ, Γαλλία Νομοθεσία για την κρατική ασυλία από την εκτέλεση: Πώς να σκοτώσετε δύο πουλιά με μία πέτρα? (EJIL: ΜΙΛΑ ρε!, Ιανουάριος 2017), διαθέσιμο στο https://www.ejiltalk.org/france-legislates-on-state-immunity-from-execution-how-to-kill-two-birds-with-one-stone/.
[13] Δείτε τον ορισμό αρμόδιου δικαστηρίου ή άλλης αρχής του Ηνωμένου Βασιλείου με σκοπό την αναγνώριση και την επιβολή βραβείων που έχουν εκχωρηθεί σύμφωνα με τη σύμβαση (Αρθρο 54(2)), διαθέσιμο στο https://icsid.worldbank.org/en/Pages/about/MembershipStateDetails.aspx?state=ST180.
[14] Οι Viorel Micula et. αλ. κατά Ρουμανίας και Ευρωπαϊκής Επιτροπής [2017] EWHC 31 (Κομ), στο 129.
[15] Ενότητα 13(5), 14(4) απο 1978 Ste Immunity Act; Οι Nigel Blackaby και Constantine Partasides et al., Redfern και Hunter για τη διεθνή διαιτησία, 5ου (Πανεπιστημιακός Τύπος της Οξφόρδης 2009), καλύτερος. 11.145-147.
[16] Ρωσική Ομοσπονδία: Ο νέος νόμος επιτρέπει την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων ξένων κυβερνήσεων, διαθέσιμο στο http://www.loc.gov/law/foreign-news/article/russian-federation-new-law-allows-seizure-of-foreign-governments-property/.
[17] Αρθρο 17(3) του νόμου περί δικαιοδοτικής ασυλίας αλλοδαπού κράτους και περιουσιακού στοιχείου αλλοδαπού στη Ρωσική Ομοσπονδία (Ομοσπονδιακός νόμος αριθ. 297-FZ).