Η διεθνής διαιτησία διέπεται από την ιδιωτική συμφωνία και των δύο μερών, αλλά και από μια σειρά διεθνών συμβάσεων διαιτησίας που εφαρμόζονται ανεξάρτητα από τις συμφωνίες των μερών.
Ο κύριος στόχος αυτών των συμβάσεων και συνθηκών είναι να προωθήσει τη διεθνή διαιτησία και να βοηθήσει στην επιβολή διαιτητικών αποφάσεων, Όπως 1923 Πρωτόκολλο της Γενεύης και το 1927 Σύμβαση της Γενεύης. Αυτά τα δύο διεθνή μέσα ήταν καθοριστικής σημασίας για την ανάπτυξη και προώθηση της διεθνούς διαιτησίας καθώς καθιέρωσαν νέα, πρότυπα υπέρ της διαιτησίας.
Ακολούθησαν αυτές οι συμβάσεις τη Σύμβαση της Νέας Υόρκης, ή τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την αναγνώριση και την επιβολή ξένων διαιτητικών βραβείων, σε 1958. Αυτή η Σύμβαση είναι η πιο σημαντική σε σχέση με τη διεθνή εμπορική διαιτησία. Ο κύριος στόχος του είναι όπως αναφέρεται στον τίτλο, δηλ., την αναγνώριση και εκτέλεση των διαιτητικών βραβείων. Έχει υπογραφεί και επικυρωθεί από τη σαφή πλειοψηφία των χωρών στον κόσμο.
Μια άλλη σημαντική σύμβαση είναι η 1961 Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τη διεθνή εμπορική διαιτησία που είναι το πιο σημαντικό περιφερειακό μέσο. Αυτή η σύμβαση καταρτίστηκε κυρίως για διαιτησία μεταξύ των μερών από ευρωπαϊκά κράτη. Υπογράφηκε στις 21 Απρίλιος 1961 και τέθηκε σε ισχύ το 1964. Σήμερα, 31 Τα κράτη έχουν υπογράψει και επικυρώσει τη σύμβαση. Αφορά τις συμφωνίες διαιτησίας, τη διαιτητική διαδικασία και τα διαιτητικά βραβεία.
Επιπλέον, ο Διαμερικανική σύμβαση για τη διεθνή εμπορική διαιτησία ή τη «Σύμβαση του Παναμά» διαπραγματεύτηκε το 1975 μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των περισσότερων χωρών της Νότιας Αμερικής. Αυτή η σύμβαση είναι παρόμοια με τη Σύμβαση της Νέας Υόρκης, όπως προβλέπει, για παράδειγμα, το τεκμήριο εκτελεστότητας των συμφωνιών και των διαιτητικών αποφάσεων.
Εξάλλου, όσον αφορά τη διαιτητική επένδυση, το Διεθνές Κέντρο για την Επίλυση Επενδυτικών Διαφορών ("ICSID") Η Σύμβαση ή η «Σύμβαση της Ουάσιγκτον» υπογράφηκε 1965 και επικυρώθηκε από σχεδόν 150 χώρες. Η παρούσα Σύμβαση επικεντρώνεται σε επενδυτικές διαφορές, ορίζεται ως διαφορές που προκύπτουν από μια επένδυση μεταξύ του ξένου επενδυτή και του κράτους υποδοχής. Προβλέπει μια διαδικασία ενώπιον ενός διαιτητικού δικαστηρίου καθώς και έναν μηχανισμό συμβιβασμού.
Τελικά, Η διεθνής διαιτησία διέπεται από διμερείς και πολυμερείς συνθήκες, συμπεριλαμβανομένων διμερών επενδυτικών συνθηκών ή συμφωνιών προστασίας των επενδύσεων, παροχή προστασίας για επενδύσεις έναντι για παράδειγμα απαλλοτρίωσης, και διμερή φιλία, εμπορικές και ναυτιλιακές συνθήκες, που ασχολούνται μόνο παρεμπιπτόντως με τη διεθνή διαιτησία.