Wykonanie orzeczenia arbitrażu inwestycyjnego ICSID w Wielkiej Brytanii może być złożoną sprawą, zwłaszcza gdy takie postępowanie prawdopodobnie naruszałoby prawo UE.
W styczniu 2017, brytyjski sąd najwyższy wydał: osąd zawiesić postępowanie wykonawcze dotyczące ostatecznego orzeczenia ICSID w przypadku Ioan Micula i inni przeciwko Rumunii, w następstwie wniosku Rumunii i Komisji Europejskiej, aby to zrobić.
Wśród wielu interesujących pytań dotyczących prawa UE i prawa inwestycyjnego, które Trybunał rozpatrzył, musiało w szczególności znaleźć równowagę między dwoma zestawami zobowiązań międzynarodowych spoczywających na Wielkiej Brytanii: zobowiązania Wielkiej Brytanii wynikające z konwencji ICSID oraz zobowiązania Wielkiej Brytanii wynikające z prawa UE.
Jako tło, zgodnie z prawem UE, Pomoc państwa dla podmiotów komercyjnych jest zabroniona, dlatego Rumunia była zobowiązana do anulowania szeregu zachęt podatkowych, w ramach przygotowań do przystąpienia jako państwo członkowskie UE w 2007. To anulowanie spowodowało sporny spór inwestycyjny, który został objęty szwedzko-rumuńskim BIT oraz doprowadził do ustalenia przez trybunał arbitrażowy ICSID, że Rumunia nie spełniła uzasadnionych oczekiwań inwestorów i nie zapewniła ich uczciwego i równego traktowania. Z powodu powstałych problemów prawa UE (w tym dotyczące BIT wewnątrz UE), Komisja Europejska uczestniczyła w arbitrażu jako przyjaciel sądu, gdzie się wzniósł, pośród innych, kwestie dotyczące wykonalności i zgodności ostatecznego orzeczenia z prawem UE. Problem z egzekwowaniem polegał na tym, że, gdyby Rumunia była zobowiązana do zrekompensowania inwestorom, jak ostatecznie ustalono nagrodę, twierdzono, że sama w sobie stanowiłaby to niezgodna z prawem pomoc państwa z naruszeniem zobowiązań UE.
Po przyznaniu nagrody przeciwko Rumunii, bezskutecznie wniósł o stwierdzenie nieważności. W międzyczasie, Komisja Europejska wydała również Ostateczna decyzja i nakaz sądowy, , który zakazał Rumunii wypłacenia nagrody. The inwestorzy starają się uchylić decyzję Komisji przed Trybunałem Sprawiedliwości UE (CJEU).
Zgodnie z nakazem iniekcyjnym, inwestorzy starali się o wykonanie orzeczenia arbitrażowego w Wielkiej Brytanii, gdzie zarejestrowali ostateczne orzeczenie w High Court zgodnie z sekcją 1(2) arbitrażu (Spory inwestycyjne) akt 1966, który wykonuje obowiązki zawarte w art 54 konwencji ICSID. W odpowiedzi, Rumunia i Komisja Europejska wniosły do Trybunału o uchylenie nakazu rejestracji lub, alternatywnie, zawiesić postępowanie egzekucyjne do czasu podjęcia decyzji przez TSUE.
Sąd Najwyższy musiał zatem zdecydować o dwóch potencjalnie sprzecznych obowiązkach. Pierwszy, obowiązek wynikający z art 54 konwencji ICSID, co wymaga, aby Wielka Brytania uznała i wykonała wyrok tak, jakby był to ostateczny wyrok własnych sądów. druga, obowiązek Wielkiej Brytanii wynikający z prawa UE, na mocy którego Trybunał może zawiesić postępowanie, aby zmniejszyć ryzyko osiągnięcia sprzecznych wyników z instytucjami UE, gdy toczą się postępowania krajowe.
Sąd Najwyższy odmówił uchylenia postanowienia rejestracyjnego, na tej podstawie, że nie było ryzyka sprzecznych wyników z instytucjami UE, umożliwiając rejestrację nagrody. Stało się tak z dwóch powodów. Pierwszy, nakaz sądowy skierowano do Rumunii i zabroniono go Zapłata tylko nagrody. Przeciwnie, nie było zakazu działań inwestora w celu wyegzekwowania nagrody. druga, wprowadził rozróżnienie między rejestracją wyroku w Sądzie Najwyższym a jego wykonaniem. Jak wskazał Trybunał „[r]rejestracja niekoniecznie jest wstępem do egzekucji, choć może do tego doprowadzić”.[1] Ponieważ tylko ta ostatnia byłaby nielegalną pomocą państwa, rządził, nie trzeba było odkładać rejestracji.
Aby zdecydować, czy może i powinien zawiesić postępowanie, następnie Trybunał zbadał status prawny zarejestrowanego wyroku. The 1966 Sama ustawa nie zawiera podstaw do odmowy lub zawieszenia wykonania. Zamiast, nagroda rejestrowa „jest w tym przypadku równy prawomocnemu orzeczeniu krajowemu, ale nie jest lepiej (albo gorzej) pozycja”, A jego wykonanie podlega temu samemu prawu, które stosuje się do wykonania orzeczenia High Court, włącznie z Prawo UE.[2] W związku z tym, z powodu nakazu Komisji dotyczącego nielegalnej pomocy państwa, Sąd Najwyższy stwierdził, że nie może, w tym momencie, zezwolić na egzekwowanie. dodatkowo, Trybunał stwierdził, że z powodu nierozstrzygniętej decyzji TSUE, to było "materialne ryzyko konfliktu”Z tą decyzją.
Zgodnie z jego interpretacją prawa nie byłoby konfliktu ani naruszenia międzynarodowych zobowiązań Wielkiej Brytanii poprzez zezwolenie na rejestrację, ale zawieszenie postępowania.[3] Ponieważ art 54 konwencji ICSID nie pociąga za sobą „automatycznego” wykonania orzeczenia, ale po prostu wymaga, aby państwa poddały ostateczne orzeczenia takim samym warunkom wykonania, jak orzeczenia krajowe, obowiązek ten został zrealizowany przez sam fakt zarejestrowania wyroku w High Court. W postępowaniu zawieszającym, Trybunał nie naruszył konwencji ICSID, ale przestrzegał dodatkowych warunków prawa UE, tak jak w przypadku każdego innego wyroku krajowego.
co ciekawe, Sąd Najwyższy nie wykluczył możliwości tymczasowego zawieszenia wykonania po udzieleniu zabezpieczenia przez Rumunię. Zamiast, wstrzymał się od decyzji w tej sprawie do czasu dodatkowego przesłuchania w tej sprawie.
Z tą pozycją, Sąd Najwyższy poradził sobie z problemem konfliktu między prawem UE a prawem inwestycyjnym, przez znalezienie sposobu na wywiązanie się ze zobowiązań w obu przypadkach.
Rozróżnienie, które Sąd Najwyższy dokonał rejestracji i wykonania orzeczenia arbitrażu inwestycyjnego ICSID, podkreśla, że inwestorzy ubiegający się o wykonanie orzeczenia w Wielkiej Brytanii powinni być ostrożni wobec reżimu prawnego wykonywania orzeczeń krajowych, na które mogą mieć wpływ inne zobowiązania międzynarodowe spoczywające na forum egzekwowania prawa.
- Anastasia Choromidou, Prawo Aceris
[1] Micula & Ors przeciwko Rumunii & przodkowie [2017] EWHC 31 (Comm) (20 styczeń 2017), dla. 125, dostępne o: http://www.bailii.org/ew/cases/EWHC/Comm/2017/31.html.
[2] Tamże, i ust. 129.
[3] Tamże, i ust. 132.