Wewnątrzunijny arbitraż inwestycyjny po Achmei

Niniejsza notatka przedstawia rzeczywistość wewnątrzunijnego arbitrażu inwestycyjnego po wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie Achmea. Achmea początkowo określano mianem decyzji przełomowej, co spowodowało podjęcie dalszych kroków mających na celu zapobieżenie wewnątrzunijnemu arbitrażowi inwestycyjnemu. jednak, niedawne decyzje i wyroki mogą podważyć skuteczność tej reformy.

**Post-Achmea Chaos**

W 2018, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) wydał długo oczekiwany wyrok, trzymając to „Artykuły 267 i 344 TFUE [Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej] należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie postanowieniu umowy międzynarodowej zawartej między państwami członkowskimi, takie jak art 8 Umowy w sprawie zachęcania i wzajemnej ochrony inwestycji między Królestwem Niderlandów a Czeską i Słowacką Republiką Federacyjną.”[1] Wyrok ten był przełomowy.[2] Wyrok ten wyznaczył także ścieżkę zakończenia BIT-ów pomiędzy państwami członkowskimi UE. Arbitraż inwestycyjny wewnątrz UE

Zmiana zapoczątkowana przez Achmea wyrok został ugruntowany 5 Może 2020, kiedy 23 Państwa członkowskie podpisały dokument porozumienie o wypowiedzeniu wewnątrzunijnych dwustronnych traktatów inwestycyjnych (Sprzedający nie odpowiedzieli na zawiadomienie o arbitrażu).[3] Umowa przewidywała, że chociaż wewnątrzunijne BIT-y nie będą stanowić podstawy prawnej dla nowych arbitraży, nie powinno to mieć wpływu na rozstrzygnięte arbitraże.[4] Austria, Szwecja, Finlandia, a Republika Irlandii nie podpisały tej umowy.

Wyrok w LC Corp przeciwko Polsce

Jak odzwierciedlono w Umowie, rzeczywistość wewnątrzunijnego arbitrażu inwestycyjnego po Achmea zmienił się. Reforma ta może prowadzić do wniosku, że UE jest na dobrej drodze do całkowitego zniesienia wewnątrzunijnego arbitrażu inwestycyjnego. jednak, rzeczywistość nie jest taka prosta.

LC Corp jest spółką holenderską, która wszczęła arbitraż UNCITRAL przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej w ramach BIT-u Holandia-Polska (1992), który przewidywał arbitraż zgodnie z Regulaminem Arbitrażowym Stowarzyszenia Handlu Zbożami i Paszami. Polska zwróciła się do Sądu Apelacyjnego w Amsterdamie o zarządzenie środka tymczasowego zabraniającego LC Corp dalszego dochodzenia roszczenia. Pomimo rozwiązania BIT-u Holandia-Polska za zgodą w dniu 2 luty 2019,[5] oraz późniejsze porozumienie stanowiące, że BIT-y nie będą służyć jako podstawa jurysdykcji w przypadku nowych sporów inwestycyjnych, ten Sąd Apelacyjny w Amsterdamie nie uwzględnił wniosku Polski.[6]

Przed wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Amsterdamie, sprawę rozpoznał Sąd Rejonowy w Amsterdamie, który, w decyzji merytorycznej, orzekł, że chociaż prawo UE wykluczałoby postępowanie w ramach wewnątrzunijnego arbitrażu inwestycyjnego, brak jest podstaw prawnych do orzekania o jurysdykcji sądu z siedzibą w Londynie w świetle art Kompetencje kompetencyjne zasada [7] zawarte w angielskiej ustawie o arbitrażu 1996.[8]

Następujące decyzje w języku angielskim Achmea

Orzeczenia sądów holenderskich w Polska przeciwko LC Corp nie są izolowane. Trybunał ICSID z siedzibą w Londynie w Adria Group BV przeciwko Chorwacji przyjął podobne podejście. W tym arbitrażu, w oparciu o BIT między Chorwacją a Holandią (1998), trybunał oddalił sprzeciw Chorwacji dotyczący jurysdykcji na podstawie art Achmea osąd, powołując się na wyroki TSUE jako niewiążące dla trybunałów ICSID:

W prawie UE nie istnieje koncepcja wiążącego precedensu, ważniejsze, Trybunał nie jest instytucją UE ani żadnego z jej państw członkowskich. Żadne z orzeczeń arbitrażowych, na które powołuje się Komisja, nie potwierdza jej sugestii, że orzeczenia TSUE są wiążące dla trybunału arbitrażowego ICSID.[9]

co więcej, dotyczące Porozumienia, trybunał uznał, że „inwestor[s] nie można pozbawić z mocą wsteczną prawa do powoływania się na bezwarunkową zgodę na arbitraż wydaną przez każde państwo, w którym […] BIT.”[10]

Sądy angielskie wielokrotnie przyjmowały podejście lekceważące Achmea wyroku i Porozumienia. W postępowaniu o uznanie wyroku sądu polubownego dot Infrastructure Services Luksemburg przeciwko Hiszpanii[11] Trybunał orzekł, że prawo UE nie ma pierwszeństwa przed Traktatem Karty Energetycznej, podkreślając istniejące wcześniej zobowiązania traktatowe, i uznał nagrodę:

Kwestia prawa UE nie kwalifikuje się jako [wyjątkowa okoliczność]; i w każdym razie, prymat prawa tej jurysdykcji oraz przystąpienie Wielkiej Brytanii do jej własnych zobowiązań wynikających z traktatów międzynarodowych wynikających z konwencji ICSID (jak określono w 1966 akt) w każdym razie zostanie potraktowany priorytetowo przez Wysoki Trybunał.
jednak, moim zdaniem jest to po prostu inny sposób, w jaki Hiszpania utrzymuje zarówno ECT, jak i konwencję ICSID […] należy interpretować z pominięciem zawartych w nich jasnych warunków dotyczących rozstrzygania sporów, zamiast przyznać decyzjom TSUE całkowitego pierwszeństwa nad istniejącymi wcześniej zobowiązaniami traktatowymi wszystkich państw. Nie akceptuję, że jest to właściwe podejście.[12]

Nieudane ograniczenie wewnątrzunijnego arbitrażu inwestycyjnego?

Ostatnie orzeczenia sądów i trybunałów mogą budzić wątpliwości, jak zmieniła się później rzeczywistość wewnątrzunijnego arbitrażu inwestycyjnego Achmea i czy ten wyrok TSUE był tak przełomowy, jak kiedyś sądzono. W rzeczy samej, chociaż większość państw członkowskich UE zgodziła się na rozwiązanie wewnętrznych BIT-ów, znaczna część tych traktatów zawiera klauzule wygaśnięcia (15 lat w przypadku BIT-u Holandia–Polska).[13] W zależności od siedziby arbitrażu, oboje Achmea wyroku, a Umowa może mieć odmienne skutki.

Jak pokazane powyżej, Trybunały z siedzibą w Londynie otwierają drzwi do wewnątrzunijnego arbitrażu inwestycyjnego. W przeciwieństwie, trybunałom z siedzibą w UE znacznie trudniej byłoby pokonać przeszkody jurysdykcyjne. W związku z tym, konsekwencje Achmea wyrok i Umowa są znacznie mniej surowe w jurysdykcjach spoza UE. jednak, należy pamiętać, że orzeczenie oparte na wewnątrzunijnej BIT-ie wiązałoby się z dalszymi wyzwaniami, gdyby miało zostać wykonane w państwie członkowskim UE.

Wniosek

Wyrok TSUE w Achmea rozpoczął efekt domina, co doprowadziło do Porozumienia między większością państw członkowskich UE o rozwiązaniu wewnątrzunijnych BIT-ów. Niektórzy uznali tę zmianę za przełomową. jednak, Czas pokazał, że rzeczywistość wewnątrzunijnego arbitrażu inwestycyjnego po Achmea jest mniej surowy. Sądy i trybunały z siedzibą poza UE egzekwują wewnątrzunijne BIT-y, a sądy w UE nie mogą interweniować w takich sytuacjach. W związku z tym, pomimo Achmea i Porozumienie, wewnątrzunijny arbitraż inwestycyjny, choć bardzo ograniczone, jest nadal możliwe.