Najprostsza ochrona inwestycji do zrozumienia, jak również najszerszy, są zwykle zawarte w dwustronnych traktatach inwestycyjnych („BIT”). Ochrona za pośrednictwem BIT nie jest przyznawana każdemu podmiotowi zagranicznemu, na który wpływ mają środki państwa przyjmującego inwestycję, jednak. Aby korzystać z ochrony w ramach BIT, podmioty gospodarcze muszą kwalifikować się jako inwestorzy zgodnie z obowiązującym instrumentem.

Definicja inwestora

„Inwestorzy to osoby fizyczne (osoby fizyczne) lub firmy (osoby prawne).”[1] Ta definicja wydaje się jasna. Z tej definicji wynikają problemy, jednak.

Na przykład, niektóre BIT mają szerokie definicje, które mogą obejmować wszystkie pośredniczące spółki holdingowe jako inwestorów. Chociaż jest preferencyjny dla inwestorów, oznacza to, że państwa przyjmujące mogą nie mieć jasnego wyobrażenia o wszystkich podmiotach, które korzystają z ochrony w ramach niektórych BIT.[2] Ta sama kwestia dotyczy inwestorów mniejszościowych.

Podmioty rządowe działające w charakterze handlowym mogą również kwalifikować się jako inwestorzy. Decydującym czynnikiem jest obcość podmiotu. Narodowość określa BIT lub konwencję, zgodnie z którą podmiot korzysta z ochrony. W związku z tym, jeżeli inwestor szuka ochrony, musi udowodnić, że rozporządza obywatelstwem strony BIT lub jednego z państw członkowskich stosownego instrumentu. Pochodzenie kapitału jest zwykle nieistotne.

Osoby fizyczne jako inwestorzy

Podczas potwierdzania obywatelstwa, inwestor (jeśli jest on osobą fizyczną) mógłby, na przykład, przedstawić zaświadczenie o obywatelstwie. jednak, takie dowody mogą nie być wystarczające w niektórych przypadkach.

Konwencja ICSID, na przykład, wyraźnie wyklucza podwójnych obywateli. Twierdzi, że:

„„Obywatel innego umawiającego się państwa” znaczy: każda osoba fizyczna posiadająca obywatelstwo Umawiającego się Państwa innego niż Państwo będące stroną sporu w dniu, w którym strony zgodziły się na poddanie takiego sporu pojednaniu lub arbitrażowi, a także w dniu zarejestrowania wniosku zgodnie z ust. (3) artykułu 28 lub ust (3) artykułu 36, ale nie obejmuje żadnej osoby, która w dowolnym dniu posiadała obywatelstwo Umawiającego się Państwa będącego stroną sporu;”^[5]

To wykluczenie podwójnych obywateli zostało potwierdzone w praktyce przez trybunał w Champion Trading przeciwko. Egipt, na przykład.[6]

Strony próbowały również argumentować, że inwestorzy nie są uprawnieni do określonej narodowości z uwagi na fakt, że przez dłuższy czas nie rezydowali w kraju pochodzenia. jednak, jeden trybunał stwierdził, że takiego argumentu nie można traktować poważnie.[4]

Podmioty korporacyjne jako inwestorzy

W odniesieniu do podmiotów korporacyjnych, kwestia ich narodowości, i stąd ich prawo do ochrony, jest bardziej złożony. Systemy krajowe stosują różne kryteria przy określaniu narodowości.

Najczęstszym kryterium jest siedziba jednostki, lub „siedziba główna”.[7] Taka zasada może być korzystna dla firm. Często, trybunały arbitrażowe nie przebiły zasłony korporacyjnej.[8] Państwa miały również trudności z argumentowaniem, że określony podmiot jest niczym innym jak pustą skorupą bez odpowiedniego obywatelstwa, na przykład w Saluka.[9]

Niektóre BITY, taki jak ten zawarty między Niemcami a Argentyną, poszerzają definicje inwestora i obejmują podmioty, które nie są formalnie zarejestrowane.

Również, istnieją BIT, w których inne czynniki są ważne przy określaniu narodowości podmiotów korporacyjnych, takie jak główne miejsce prowadzenia działalności lub skuteczna kontrola nad jednostką[10]. W rzeczy samej, to drugie pozwala trybunałowi na ustalenie jurysdykcji podczas badania akcjonariuszy spółki. Rzeczywista działalność gospodarcza jednostki może być również jakością istotną dla ustalenia, czy inwestor kwalifikuje się na podstawie odpowiedniego instrumentu inwestycyjnego. BIT Iran-Szwajcaria, na przykład, obejmuje wszystkie wyżej wymienione kryteria.

[1] R. Dolzera, do. Wrzask, Zasady międzynarodowego prawa inwestycyjnego, OUP, 2^znaleźć wydanie, 2012, P. 44.

[2] S.. P.. Subedi, Międzynarodowe prawo inwestycyjne: Uzgadnianie polityki i zasady, wydawnictwo Hart, Oxford i Portland, 2008, P. 58.

[3] Hussein Nuaman Soufraki przeciwko. Zjednoczone Emiraty Arabskie, Numer sprawy ICSID. ARB / 02/7.

[4] Ioan Mikułasz, Viorel Micula, SC. Europejska Żywność S.A, SC. Starmill S.R.L. i S.C. Opakowanie zbiorcze S.R.L. v. Rumunia, Numer sprawy ICSID. ARB / 05/20, Decyzja w sprawie jurysdykcji i dopuszczalności (24 wrzesień 2008), dla. 103.

[5] Konwencja o rozstrzyganiu sporów inwestycyjnych między państwami a obywatelami innych państw (Konwencja ICSID), Artykuł 25(2)(za).

[6] Firma Handlowa Champion, Międzynarodowa firma Ameritrade, Inc. v. Arabska Republika Egiptu, Numer sprawy ICSID ARB / 02/9, Decyzja w sprawie jurysdykcji (21 październik 2003), dla. 3.4.1.

[7] R. Dolzera, do. Wrzask, Zasady międzynarodowego prawa inwestycyjnego, OUP, 2^znaleźć wydanie, 2012, P. 47.

[8] Tokios Tokelés przeciwko. Ukraina, Numer sprawy ICSID. ARB / 02/18.

[9] Saluka Investments B.V. v. Republika Czeska, UNCITRAL, Nagroda częściowa (17 Marsz 2006), dla. 240.

[10] BIT Mołdawia-USA.