William Kirtley i Marina Tak zostali przesłuchani przez LexisNexis w celu omówienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Paryżu w sprawie Vincent J.. Ryana, Schooner Capital spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, oraz Atlantic Investment Partners LLC przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, oraz wniosek o odłogowanie powoda i jego konsekwencje dla arbitrażu dotyczącego umowy inwestycyjnej (ITA) praktykujący.
Spór dotyczył państw’ uprawnienie do nakładania podatków. Powstał z inwestycji amerykańskiego obywatela Vincenta J. Ryan i dwie amerykańskie firmy, Schooner Capital LLC i Atlantic Investment Partners LLC, w Kama Foods - producencie tłuszczów roślinnych, który zbankrutował w wyniku szeregu środków egzekwowania prawa podatkowego podjętych przez polskie władze. Według powodów, Działania Polski były równoznaczne z wywłaszczeniem, naruszenia FET oraz pełna ochrona i bezpieczeństwo (klatek na sekundę) standardy, arbitralne i dyskryminujące traktowanie, oraz naruszenie prawa do swobodnego transferu środków.
Uprawnienie do nakładania podatków jest nieodłącznym atrybutem suwerenności każdego państwa i ważnym instrumentem polityki, który, jednak, mogą być wykonywane w sposób szkodliwy dla inwestycji zagranicznych lub inwestorów. W związku z tym, prawie wszystkie nowoczesne dwustronne umowy inwestycyjne (BIT), poszukiwanie równowagi między interesami państw i inwestorów, zawierają przepis wyodrębnienia podatku, który ogranicza prawa inwestorów zagranicznych do dochodzenia roszczeń związanych z opodatkowaniem, często czyniąc wyjątki od roszczeń wywłaszczeniowych (ZA. Kłamię & ja. Bantekas w „Traktowaniu podatków jako wywłaszczenia w międzynarodowym arbitrażu między inwestorem a państwem”, (2015) 30 Międzynarodowy arbitraż 1, P. 8).
Nie ma spójnego podejścia do interpretacji takich klauzul dotyczących ulgi podatkowej przed arbitrażem inwestycyjnym. W rezultacie, skuteczność klauzul dotyczących ulgi podatkowej jest często dyskutowana (widzieć, mi. sol., M.. Davie, Roszczenia inwestycyjne oparte na opodatkowaniu, Dziennik Rozstrzygania Sporów Międzynarodowych (2015), 8, pp. 223-226).
w Jukos skrzynie, na przykład, trybunał nie uważał się za związany wyrytym w art 21(1) Traktatu karty energetycznej, stwierdzając, że może on mieć zastosowanie tylko do „w dobrej wierze działania podatkowe, a postępowanie Rosji wykraczało poza jego zakres (akapity [1407] i [1430]-[1445] z Hulley Enterprises Limited przeciwko Federacji Rosyjskiej (UNCITRAL, PCA Nr sprawy. AA 226—Ostateczna nagroda przestarzały 18 lipiec 2014); akapity [1407] i [1430]-[1445] z Yukos Universal Limited przeciwko Federacji Rosyjskiej (UNCITRAL, PCA Nr sprawy. AA 227—Ostateczna nagroda przestarzały 18 lipiec 2014) i Veteran Petroleum Limited przeciwko Federacji Rosyjskiej (UNCITRAL, PCA Nr sprawy. AA 228—Ostateczna nagroda przestarzały 18 lipiec 2014).
W wyrok arbitrażowy wydany w Paryżu dnia 17 listopad 2015 (Vincent J.. Ryana, Schooner Capital spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, oraz Atlantic Investment Partners LLC przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, Numer sprawy ICSID. ARB(OF)/11/3 przestarzały 24 listopad 2015) większość trybunałów arbitrażowych odmówiła jurysdykcji w sprawie FET osób roszczących, Roszczenia dotyczące FPS oraz roszczeń dotyczących arbitralnego i dyskryminującego traktowania, ponieważ środki państwowe wchodziły w zakres „kwestii podatkowych” w rozumieniu klauzuli wyodrębnienia podatku, i oddalił pozostałe roszczenia dotyczące wywłaszczenia i swobodnego transferu ze względu na swoje zalety. Przyznał także USD 2,725,657.10 w kosztach do Polski.
Na 2 grudzień 2016, powodowie wszczęli postępowanie przed Sądem Apelacyjnym w Paryżu w celu uchylenia wyroku z tego powodu, że sąd arbitrażowy niesłusznie odmówił jurysdykcji poprzez zastosowanie przepisu o wydzieleniu podatku (Artykuł 1520, 1° Kodeksu postępowania cywilnego (CPC)), a także z przyczyn pomocniczych, że trybunał arbitrażowy nie podał powodów, wnioskodawcom odmówiono należytego procesu i że rzekome działanie wstecz środków fiskalnych stanowiło naruszenie francuskiego międzynarodowego porządku publicznego, wszystko to zawiodło.
Na 2 kwiecień 2019, Sąd Apelacyjny w Paryżu oddalił wszystkie argumenty powodów i odmówił uchylenia wyroku, przyznanie Polsce dodatkowej kwoty 200 000 EUR. Trybunał ustalił, że trybunał arbitrażowy słusznie stwierdził, że ma kompetencje wyłącznie w zakresie roszczeń opartych na jednym z wyjątków w klauzuli:
- roszczenia związane z wywłaszczeniem
- bezpłatny transfer
- lub przestrzeganie i egzekwowanie warunków umowy inwestycyjnej lub zezwolenia
Uznał również, że taki wniosek nie stanowił odmowy sprawiedliwości, nawet jeśli spór nie mógł zostać rozstrzygnięty na podstawie dwustronnej umowy podatkowej.
Stosując przepis BIT dotyczący wydzielenia podatku, sąd podkreślił jasne znaczenie terminów i wspólną intencję umawiających się państw. Sąd nawet postanowił nie odwoływać się do prace przygotowawcze BIT, od wykładni art. VI(2) BIT okazało się jasne i rozsądne. Sąd nie oparł się również na raporcie BIT skierowanym do Senatu przez Departament Stanu USA, ponieważ nie odzwierciedla on wspólnej woli obu państw, oraz w sprawie traktatu karty energetycznej jako całkowicie nieistotnego dla interpretacji BIT.
Podejście Sądu Apelacyjnego w Paryżu, oparte na prostym znaczeniu BIT, zapewnia większą przewidywalność i umożliwia państwom, w innym przypadku niechętnie zawierają umowy o ochronie inwestycji, aby skutecznie wdrożyć niektóre zabezpieczenia inwestycji w celu ich realizacji w dobrej wierze polityka podatkowa.