ข้อร่มในการลงทุนอนุญาโตตุลาการ

ในอนุญาโตตุลาการการลงทุน, ประโยคที่เป็นร่มสามารถเป็นประโยชน์สำหรับนักลงทุน, ปกป้องการลงทุนโดยวางภาระผูกพันที่รัฐเจ้าภาพลงทุนเข้าไปภายใต้ "ร่ม" ที่คุ้มครองตามสนธิสัญญาระหว่างประเทศ. โดยเชื่อมโยงการละเมิดกฎหมายท้องถิ่นกับการละเมิดสนธิสัญญาการลงทุนทวิภาคี (“นิดหน่อย”), โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การเรียกร้องค่าสินไหมทดแทนอาจเพิ่มขึ้นเป็นระดับการละเมิดพันธกรณีระหว่างประเทศ. อนุญาโตตุลาการการลงทุนข้อร่ม

หลักการของข้อร่มในการลงทุนอนุญาโตตุลาการ

หลักการทั่วไปคือความเฉยเมยเกี่ยวกับลักษณะพฤติกรรมของรัฐภายใต้กฎหมายภายในของตนเพื่อวัตถุประสงค์ในการรับรองระดับสากล: “ลักษณะของการกระทำของรัฐที่เป็นความผิดระหว่างประเทศอยู่ภายใต้กฎหมายระหว่างประเทศ. ลักษณะดังกล่าวไม่ได้รับผลกระทบจากการกำหนดลักษณะการกระทำเดียวกันกับที่ชอบด้วยกฎหมายโดยกฎหมายภายใน.”[1]

การแยกตัวของคำสั่งกฎหมายภายในและคำสั่งกฎหมายระหว่างประเทศอาจทำให้การกระทำที่ชอบด้วยกฎหมายภายใต้คำสั่งกฎหมายภายในถือเป็นการละเมิดกฎหมายระหว่างประเทศ. อย่างไรก็ตาม, การกระทำผิดตามคำสั่งกฎหมายภายในไม่ถือเป็นการละเมิดกฎหมายระหว่างประเทศโดยอัตโนมัติ.[2] ตาม, นิติศาสตร์ได้สร้างความแตกต่างระหว่าง การเรียกร้องสัญญา และ การเรียกร้องตามสนธิสัญญา.[3]

หากไม่มีการรวมประโยคที่เป็นร่มป้องกันไว้ใน BIT, การละเมิดการมีส่วนร่วมภายในโดยรัฐเจ้าภาพไม่ถือว่าปกติแล้วเป็นการละเมิดสนธิสัญญา. ยังคงเป็นการละเมิดกฎหมายภายในแต่ไม่จำเป็นต้องเป็นการละเมิดพันธกรณีระหว่างประเทศ. ในกรณีส่วนใหญ่, นิติศาสตร์อนุญาโตตุลาการประดิษฐานหลักแห่งอนุประโยคโดยถือว่าการละเมิดกฎหมายภายในเป็นการละเมิดระหว่างประเทศ, แม้ว่าการมีส่วนร่วมของรัฐเจ้าภาพยังคงเป็นเรื่องภายใน. ในแง่อื่น ๆ, ไม่ใช่การฝ่าฝืนการประสานงานภายในที่ถือเป็นการละเมิดระหว่างประเทศ, แต่ความจริงเพียงอย่างเดียวของการละเมิดข้อผูกพันระหว่างประเทศของ BITs ในการเคารพการมีส่วนร่วม.[4]

ด้วยเหตุนี้, ศาลโดยทั่วไปจะประกาศว่าตนเองมีอำนาจเหนือคดีต่างๆ ซึ่งรวมถึงประโยคที่เป็นร่มใน BIT ที่เกี่ยวข้องซึ่งเกี่ยวข้องกับภารกิจภายในที่รัฐเจ้าภาพทำ.[5] ให้สังเกตว่าในหลายกรณีที่สัญญาหลักรวมข้อยุติข้อพิพาทที่เกี่ยวข้องกับเขตอำนาจศาลอื่นๆ, มาตราร่มใช้เพื่อรักษาอำนาจของคณะอนุญาโตตุลาการในคดี.[6]

เงื่อนไขการใช้ข้อร่มในการลงทุนอนุญาโตตุลาการ

การละเมิดสัญญาจ้าง

ในหลายกรณี, มาตราร่มไม่ได้ระบุว่าใช้กับงานตามสัญญาที่ดำเนินการโดยรัฐเจ้าภาพหรือไม่. ในกรณีเหล่านี้, คณะอนุญาโตตุลาการมักจะพิจารณาว่าประโยคที่เป็นร่มมีผลกับงานตามสัญญา. [7]

BIT บางอย่างรวมถึงการคุ้มครองงานตามสัญญาของรัฐเจ้าบ้านที่มีต่อผู้ลงทุนอย่างชัดแจ้ง. ตัวอย่างเช่น, ความเป็นไปได้นี้แสดงไว้ใน Article 2 ของ ความตกลงระหว่างสาธารณรัฐชิลีและสาธารณรัฐออสเตรียว่าด้วยการส่งเสริมและคุ้มครองการลงทุนซึ่งกันและกัน ลงนามเมื่อ 8 กันยายน 1997:

(4) ภาคีผู้ทำความตกลงแต่ละฝ่ายจะต้องปฏิบัติตามภาระผูกพันตามสัญญาที่อาจมีต่อผู้ลงทุนของภาคีอีกฝ่ายหนึ่ง เกี่ยวกับการลงทุนที่ได้รับอนุมัติในอาณาเขตของตน.

การละเมิดพันธกรณีฝ่ายเดียวของรัฐ

ประโยคที่เป็นร่มสามารถร่างเป็นภาษากว้างได้. ในแง่อื่น ๆ, เป็นไปได้ที่จะรวมข้อผูกมัดฝ่ายเดียวโดยชัดแจ้งโดยรัฐเจ้าภาพ. การดำเนินการด้านกฎระเบียบหรือกฎหมายสามารถครอบคลุมได้ด้วยข้อดังกล่าว. ศาลบางแห่ง [8] ได้ยืนยันว่าจำเป็นต้องมีสองเงื่อนไขหลัก:

ประโยคที่เป็นร่มจะต้องร่างในภาษากว้างเพื่อให้ขอบเขตสามารถรวมภาระผูกพันฝ่ายเดียวที่รัฐเจ้าภาพถือ; และ
การมีอยู่ของข้อผูกมัดฝ่ายเดียวที่แท้จริงซึ่งรัฐเจ้าภาพทำเพื่อประโยชน์ของผู้ลงทุน, ส่งผลให้เกิดกฎหมายหรือกฎหมายบังคับ.

หน่วยงานของรัฐที่ต้องรับผิดภายใต้ข้อร่ม

กิจการควรจะดำเนินการโดยรัฐเนื่องจากเป็นลูกหนี้ของภาระผูกพันระหว่างประเทศ. ดังนั้น, สิ่งสำคัญคือต้องระบุหน่วยงานที่สามารถทำภารกิจเกี่ยวกับนักลงทุนและมีส่วนร่วมกับรัฐเจ้าบ้านได้ในเวลาเดียวกัน.

เป็นที่ยอมรับกันดีในทางปฏิบัติว่าการนัดหมายที่ดำเนินการโดยหน่วยงานที่มาจากรัฐเจ้าภาพถือเป็นงานของรัฐ. อย่างไรก็ตาม, หน่วยงานอื่น ๆ ที่มีบุคลิกภาพทางกฎหมายที่เป็นอิสระเป็นเรื่องของการอภิปรายในหลักคำสอน. ไม่อนุญาตให้รวมบริษัทที่มีบุคคลตามกฎหมายที่เป็นอิสระด้วย,[9] หรือได้รับการยืนยันว่านิติบุคคลที่กระทำการแทนรัฐถือว่าต้องรับผิดในหน้าที่ของตน.[10]

หน่วยงานที่สามารถได้รับประโยชน์จากข้ออัมเบรลล่า

มีอยู่สองประเด็นหลัก. ข้อแรกเกี่ยวข้องกับข้อย่อยเฉพาะรวมถึงคำว่า "การลงทุน" โดยไม่มีข้อกำหนดเพิ่มเติม. ในกรณีนี้, ขอบเขตการตีความกว้างและสามารถให้คณะอนุญาโตตุลาการรวมเอาผู้ลงทุนที่ไม่ใช่คู่สัญญาเข้าอยู่ในขอบเขตการคุ้มครองของอนุญาโตตุลาการได้. ตัวอย่างเช่น, บทความ 10 ของ BIT สวิส - กาตาร์ลงนาม 12 พฤศจิกายน 2001 ระบุว่า:

คู่สัญญาแต่ละฝ่ายจะต้องปฏิบัติตามข้อผูกพันตามสัญญาที่รับมาเกี่ยวกับการลงทุนในอาณาเขตของตน โดยผู้ลงทุนของคู่สัญญาอีกฝ่ายหนึ่ง.

ด้านที่สองก็คือ, หากข้อร่มรวมเฉพาะคำว่า "นักลงทุน", ศาลอาจตีความอย่างเข้มงวด. ในแง่อื่น ๆ, ศาลอาจต้องการอัตลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบระหว่างคู่กรณีในกระบวนการและในการสู้รบที่ดำเนินการ.[11]

ข้อสรุป

ในขณะที่หลายคนดูถูกดูแคลนพลังของประโยคที่เป็นร่ม, และนักลงทุนจำนวนมากคิดผิดว่าการละเมิดกฎหมายท้องถิ่นถือเป็นการละเมิดภาระผูกพันระหว่างประเทศโดยอัตโนมัติ, ข้อตกลงร่มสามารถเป็นประโยชน์ต่อนักลงทุนเมื่อเงื่อนไขที่จำเป็นรวมกัน. ก่อนเข้าทำสัญญากับรัฐ, นักลงทุนควรดู BIT ที่เกี่ยวข้องด้วยเพื่อพิจารณาว่ามีส่วนย่อยที่เป็นร่มหรือไม่.