Σύμφωνα με το άρθρο ΙΙΙ του 1958 Σύμβαση για την αναγνώριση και την επιβολή ξένων διαιτητικών βραβείων (ο “Σύμβαση της Νέας Υόρκης“), δικαστήρια ενός Συμβαλλόμενου Κράτους έχουν την υποχρέωση να αναγνωρίζουν και να επιβάλλουν διαιτητική απόφαση. Ωστόσο, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι η τελευταία έχει τη δυνατότητα να αρνηθεί την αναγνώριση και εκτέλεση διαιτητικής απόφασης με την παρουσία υποθέσεων που απαριθμούνται εξαντλητικά από τη Σύμβαση.
Το άρθρο V της Σύμβασης της Νέας Υόρκης επιτρέπει στο μέρος εναντίον του οποίου επιδιώκεται η εκτέλεση του βραβείου να αμφισβητήσει την εκτέλεση του. Χωρίζεται σε δύο ενότητες:
– Β(1), το οποίο επιτρέπει στο χαμένο μέρος να αμφισβητήσει την εκτέλεση του βραβείου βάσει παραβίασης του δικαιώματός του για τη δέουσα διαδικασία;
– Β(2), που δεν προστατεύει τα συμφέροντα του χαμένου κόμματος, αλλά μάλλον αυτά του κράτους εκτέλεσης, ειδικά σε περίπτωση που το βραβείο παραβιάζει τη δημόσια πολιτική του.
Το άρθρο V της Σύμβασης της Νέας Υόρκης προβλέπει:
“1. Μπορεί να απορριφθεί η αναγνώριση και η εκτέλεση του βραβείου, κατόπιν αιτήματος του μέρους κατά του οποίου επικαλείται, μόνον εάν το μέρος αυτό προσκομίσει στην αρμόδια αρχή όπου ζητείται η αναγνώριση και η εκτέλεση, απόδειξη ότι:
(ένα) Τα μέρη της συμφωνίας που αναφέρονται στο άρθρο II ήταν, σύμφωνα με το εφαρμοστέο δίκαιο σε αυτούς, κάτω από κάποια ανικανότητα, ή η εν λόγω συμφωνία δεν ισχύει σύμφωνα με το νόμο στον οποίο τα μέρη την έχουν υποβάλει ή, ελλείψει σχετικής ένδειξης, σύμφωνα με το δίκαιο της χώρας όπου έγινε το βραβείο; ή
(σι) Ο διάδικος κατά του οποίου επικαλέστηκε το βραβείο δεν έλαβε κατάλληλη ειδοποίηση για το διορισμό του διαιτητή ή της διαδικασίας διαιτησίας ή δεν κατάφερε να παρουσιάσει την υπόθεσή του.; ή
(ντο) Το βραβείο ασχολείται με μια διαφορά που δεν αντιμετωπίζεται ή δεν εμπίπτει στους όρους της υποβολής σε διαιτησία, ή περιέχει αποφάσεις για θέματα πέραν του πεδίου της υποβολής σε διαιτησία, υπό την προϋπόθεση ότι, εάν οι αποφάσεις για θέματα που υποβάλλονται σε διαιτησία μπορούν να διαχωριστούν από εκείνες που δεν έχουν υποβληθεί έτσι, το μέρος της απόφασης που περιέχει αποφάσεις για θέματα που υποβάλλονται σε διαιτησία μπορεί να αναγνωριστεί και να εκτελεστεί; ή
(ρε) Η σύνθεση της διαιτητικής αρχής ή της διαιτητικής διαδικασίας δεν ήταν σύμφωνη με τη συμφωνία των μερών, ή, ελλείψει τέτοιας συμφωνίας, δεν ήταν σύμφωνο με το δίκαιο της χώρας όπου πραγματοποιήθηκε η διαιτησία; ή
(μι) Το βραβείο δεν έχει ακόμη καταστεί δεσμευτικό για τα μέρη ή έχει παραμεριστεί ή ανασταλεί από αρμόδια αρχή της χώρας στην οποία, ή σύμφωνα με το δίκαιο του οποίου, αυτό το βραβείο έγινε.
2. Η αναγνώριση και η εκτέλεση διαιτητικής απόφασης μπορεί επίσης να απορριφθεί εάν η αρμόδια αρχή της χώρας στην οποία ζητείται αναγνώριση και εκτέλεση διαπιστώνει ότι:
(ένα) Το αντικείμενο της διαφοράς δεν είναι ικανό να επιλυθεί με διαιτησία σύμφωνα με το δίκαιο αυτής της χώρας; ή
(σι) Η αναγνώριση ή η εκτέλεση του βραβείου θα ήταν αντίθετη με τη δημόσια τάξη αυτής της χώρας”.
Ερμηνεία του άρθρου V(1) (ένα)
Άρθρο V(1)(ένα) δεν προβαίνει σε διαδικασία προσφυγής που επιτρέπει στον ηττημένο διάδικο να αμφισβητήσει μια απόφαση επί της ουσίας. Αυτό θα αντέβαινε στο πνεύμα της Σύμβασης της Νέας Υόρκης, που είναι να διασφαλίσει την αποτελεσματικότητα των διαιτητικών βραβείων. Επιτρέπει μόνο την κατάργηση της εκτέλεσης μιας διαιτητικής απόφασης όταν (1) τα μέρη βρίσκονται σε κατάσταση ανικανότητας σύμφωνα με το εφαρμοστέο δίκαιο σε αυτούς ή (2) η διαιτητική συμφωνία είναι άκυρη βάσει του νόμου στον οποίο τα μέρη την έχουν υποβάλει ή, ελλείψει σχετικής ένδειξης, σύμφωνα με το δίκαιο της χώρας όπου έγινε το βραβείο.
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται συνδέεται με την ερμηνεία του άρθρου V(1)(ένα). Πώς ερμηνεύεται αυτή η διάταξη? Με άλλα λόγια, θα ένα κρατικό δικαστήριο κατασχέθηκε μιας τέτοιας προσφυγής, κατάργησε το βραβείο όταν προκύψει ή μόνο μία από τις εξαντλητικά απαριθμούμενες υποθέσεις ενδέχεται το αποκλείει. Με άλλα λόγια, Τα κρατικά δικαστήρια έχουν περιθώριο διακριτικής ευχέρειας?
Οι συντάκτες της Σύμβασης προτίμησαν να αποδώσουν αυτήν την απόφαση στα κρατικά δικαστήρια που κατασχέθηκαν από μια τέτοια προσφυγή. Ετσι, τη χρήση του όρου “ενδέχεται” στο άρθρο V παρέχει διακριτική ευχέρεια στα κρατικά δικαστήρια. Ωστόσο, Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι ο σκοπός της Σύμβασης της Νέας Υόρκης είναι να ενισχύσει την αποτελεσματικότητα των διαιτητικών βραβείων. Ως εκ τούτου, Είναι επιτακτική η εφαρμογή του άρθρου V με καλή πίστη.
Είναι πρώτα δυνατό σύμφωνα με το άρθρο V(1)(ένα) για ένα μέρος να εκτιμήσει ότι η συμφωνία διαιτησίας ήταν στην πραγματικότητα άκυρη ισχυριζόμενη ότι δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος σε αυτήν. Για να απεικονίσει, ένα διαιτητικό βραβείο εκδόθηκε στη Ρουμανία υπέρ ενός ρουμάνου πωλητή κατά μιας γερμανικής εταιρείας. Μετά την απονομή του βραβείου, η γερμανική εταιρεία άλλαξε ιδιοκτησία. Ο νέος ιδιοκτήτης αποφάσισε να αμφισβητήσει την εκτέλεση του βραβείου, αλλά η επιβολή είχε, ωστόσο, χορηγήθηκε. Σύμφωνα με το κρατικό δικαστήριο, υπό εξαιρετικές περιστάσεις ένα βραβείο μπορεί να επιβληθεί εναντίον άλλου ατόμου εάν το άτομο αυτό είναι ο νόμιμος διάδοχος του συμβαλλόμενου μέρους του βραβείου.[2]
Ωστόσο, Αυτή η ευνοϊκή λύση μπορεί να μην ισχύει για το δόγμα της διάτρησης του εταιρικού πέπλου. ΗΠΑ. το δικαστήριο αποφάσισε ότι, παρόλο που η εταιρεία κατά της οποίας ζητήθηκε η επιβολή ήταν μητρική εταιρεία της εταιρείας που ήταν πραγματικά μέρος της συμφωνίας διαιτησίας, το βραβείο δεν μπορούσε να επιβληθεί κατά της μητρικής εταιρείας, δεδομένου ότι η εταιρεία δεν δημιούργησε μια «ενιαία οντότητα» με τον εναγόμενο[3].
Δεύτερος, Άρθρο V(1)(ένα) επιτρέπει στον εναγόμενο να ισχυριστεί ότι ένα δικαστήριο ανέλαβε εσφαλμένα τη δικαιοδοσία του για μια διαφορά. Αυτή η δήλωση είναι η εφαρμογή του Ικανότητα ικανότητας δόγμα σύμφωνα με το οποίο ένα διαιτητικό δικαστήριο μπορεί να αποφασίσει για τη δική του δικαιοδοσία χωρίς να περιμένει από ένα κρατικό δικαστήριο να λάβει αυτή την απόφαση. Ωστόσο, όσον αφορά την εκτέλεση της διαιτητικής απόφασης, η τελική λέξη είναι γενικά με το δικαστήριο του κράτους. Με άλλα λόγια, ένα κρατικό δικαστήριο μπορεί να αρνηθεί την εκτέλεση μιας απόφασης βάσει του άρθρου V(1)(ένα) εάν έχουν υποβληθεί επαρκή αποδεικτικά στοιχεία ότι το διαιτητικό δικαστήριο επικύρωσε εσφαλμένα τη δικαιοδοσία του.
Sanam Pouyan, Aceris Law LLC
[1] Πιστωτής υπό το βραβείο (Ταϊβάν) β. Ο οφειλέτης υπό το βραβείο (Γερμανία) (εφετείο 2007), στο Yearbook Commercial Arbitration XXXIII (2008) (Γερμανία αρ. 114) στο 541–548. Δείτε επίσης Κατασκευαστής ρούχων (Ουκρανία) β. Κατασκευαστής υφασμάτων (Γερμανία) (εφετείο 2009), στο Yearbook Commercial Arbitration XXXV (2010) (Γερμανία αρ. 126) στο 362–364 και την China National Building Material Investment Co., ΕΠΕ. (PR Κίνα) β. BNK International LLC (ΜΑΣ) (Περιοχή για το Τέξας, Διεύθυνση Ώστιν 2009), στο Yearbook Commercial Arbitration XXXV (2010)(Ηνωμένες Πολιτείες αρ. 690), στο 507509.
[2] Ρουμανική εταιρεία C v. Γερμανός (F.R.) κόμμα (Ανώτερο περιφερειακό δικαστήριο Αμβούργο 1974), στην Εμπορική Διαιτησία Yearbook II (1977) (Γερμανία αρ. 10) στα 240-240.
[3] Κοινοπραξία Rive, ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΙΑ. του C.V.. (Μεξικό) β. Μπριγκς του Κανκούν, Ινκ. (ΜΑΣ) β. David Briggs Enterprises, Ινκ. (ΜΑΣ) (5ο Κύρ. 2003), στο Yearbook Commercial Arbitration XXIX (2004) (Ηνωμένες Πολιτείες αρ. 472), στις 1160–1171.