Διεθνής διαιτησία στο Κουβέιτ

Η διεθνής διαιτησία στο Κουβέιτ συνεχίζεται. Το Κουβέιτ δεν διαθέτει αυτόνομο ολοκληρωμένο διαδικαστικό διαιτητικό νόμο βάσει του UNCITRAL Υπόδειγμα νόμου, ούτε κατάλληλες αγγλικές διαιτητικές εγκαταστάσεις. αντι αυτου, οι διαιτητικές διατάξεις διαδίδονται γύρω από διάφορους νόμους – Ισλαμικός νόμος, διεθνές δίκαιο και θεσμικοί κανονισμοί. Η διαιτησία στο Κουβέιτ διέπεται κυρίως από το Κώδικας πολιτικής και εμπορικής διαδικασίας, Νόμος αριθ. 38 του 1980 (Κεφάλαιο 12, Άρθρα 173 προς την 188) («Διαδικασίες Νόμος") και η δικαστική διαιτησία στον αστικό και εμπορικό νόμο, Νόμος αριθ. 11 του 1995 όπως τροποποιήθηκε με τον νόμο αριθ. 12 του 2013 («Ινόμος περί δικαστικής διαιτησίας"). Κανένας νόμος δεν βασίζεται στο UNCITRAL Υπόδειγμα νόμου, ωστόσο, και οι δύο αποτυγχάνουν να κάνουν σαφή διάκριση μεταξύ διεθνούς και εσωτερικής διαιτησίας.

Επομένως, το νομικό πλαίσιο που σχετίζεται με τη διαιτησία στο Κουβέιτ χρειάζεται μεταρρύθμιση. Αυτό είναι κάπως εκπληκτικό, λαμβάνοντας υπόψη μια γενική τάση που ακολουθούν άλλα κράτη στην περιοχή του Κόλπου, που έχουν υιοθετήσει πολιτικές υπέρ της διαιτησίας και εργάζονται συνεχώς για τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας τους για τη διαιτησία και τη δημιουργία νέων κέντρων διαιτησίας (βλέπω Διεθνής διαιτητική κατασκευή στη Μέση Ανατολή). Αυτό είναι επίσης εκπληκτικό ενόψει της σημαντικής βιομηχανίας κατασκευών και υποδομών του Κουβέιτ, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη «Όραμα του Κουβέιτ 2035", ένα πρόγραμμα που ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση του Κουβέιτ με το όραμα της μετατροπής του Κουβέιτ σε οικονομικό και εμπορικό κόμβο, περιφερειακά και διεθνώς, και γίνονται πιο ελκυστικοί για ξένους επενδυτές. Καθώς η ανάπτυξη του Κουβέιτ επιταχύνεται και η κατασκευαστική αγορά συνεχίζει να αναπτύσσεται, Υπάρχει γενική συναίνεση μεταξύ των επαγγελματιών και των σχολιαστών ότι η κυβέρνηση του Κουβέιτ πρέπει να λάβει προληπτικά μέτρα για την προώθηση αποτελεσματικών μηχανισμών επίλυσης διαφορών προκειμένου να ενισχυθεί η εμπιστοσύνη ξένων επενδυτών στο Κουβέιτ.

Καμία σαφής διάκριση μεταξύ διεθνούς και εσωτερικής διαιτησίας

Αρθρο 182(4) του νόμου περί διαδικασιών απλώς προβλέπει ότι το «Το βραβείο του διαιτητή αποδίδεται στο Κουβέιτ, Διαφορετικά, οι προβλεπόμενοι κανόνες ισχύουν για τους διαιτητές’ βραβεία σε ξένη χώρα εφαρμόζονται σχετικά."

Δυστυχώς, Ο νόμος του Κουβέιτ δεν φαίνεται να κάνει σαφή διάκριση μεταξύ εσωτερικής και διεθνούς διαιτησίας, neither under the Procedures Law nor under the Judicial Arbitration Act. Θεωρείται, ωστόσο, ότι οποιαδήποτε διαιτησία πραγματοποιείται εκτός του Κουβέιτ είναι “ξένο“, Ακόμα κι αν το εφαρμοστέο δίκαιο είναι το Κουβέιτ και η διαφορά είναι μεταξύ των μερών του Κουβέιτ. Αυτό “ξένο” Η διαιτησία διέπεται επομένως από τις διατάξεις που αφορούν την εκτέλεση αλλοδαπών αποφάσεων, όπως διευκρινίζεται παρακάτω.

Συμφωνίες διαιτησίας και η διαιτησία των διαφορών στο Κουβέιτ

Αρθρο 173(1) και (2) του νόμου περί διαδικασιών προβλέπει ότι τα μέρη είναι ελεύθερα να υποβάλουν τη διαφορά τους σε διαιτησία, υπό την προϋπόθεση ότι τα συμβαλλόμενα μέρη συμφωνούν να το πράξουν γραπτώς:

«Συμφωνία μπορεί να συνάπτεται για διαιτησία σε συγκεκριμένη διαφορά και για διαιτησία σε όλες τις διαφορές που προκύπτουν από την εφαρμογή συγκεκριμένης σύμβασης.

Η διαιτησία ενδέχεται να μην αποδειχθεί, αποθηκεύστε γραπτώς. "

Επομένως, ο νόμος περί διαδικασιών κάνει διάκριση μεταξύ «ρήτρες διαιτησίας" και "συμφωνίες υποβολής διαιτησίας", Αναγνωρίζοντας την εγκυρότητα των ρητρών διαιτησίας που καλύπτουν μελλοντικές διαφορές και παρέχοντας τέτοιες ρήτρες το ίδιο αποτέλεσμα με τις συμφωνίες υποβολής διαιτησίας.[1] Σε περίπτωση που τα μέρη δεν ορίσουν στη σύμβασή τους την επιλογή τους από οποιοδήποτε άλλο σύστημα διαιτησίας, ο νόμος περί δικαστικής διαιτησίας εφαρμόζεται από προεπιλογή και τα μέρη υπόκεινται στη δικαιοδοσία της ειδικής ομάδας διαιτησίας του Εφετείου, όπως εξηγείται παρακάτω.

Αρθρο 173(3) του νόμου περί διαδικασιών ορίζει περαιτέρω:

“Η διαιτησία δεν μπορεί να διεξαχθεί σε θέματα όπου δεν μπορεί να επιτευχθεί συμβιβαστική συμφωνία. Η διαιτησία θεωρείται έγκυρη μόνο όταν γίνεται από αρμόδιο πρόσωπο το οποίο έχει την ικανότητα να διαθέτει το αμφισβητούμενο δικαίωμα.”

Οι σχολιαστές σημειώνουν ότι αυτή η διάταξη πρέπει να ερμηνευθεί υπό το φως του γενικού κανόνα που ορίζει ο αστικός κώδικας του Κουβέιτ ότι «[Εγώ]στ το αντικείμενο μιας υποχρέωσης είναι αντίθετο με το νόμο, δημόσια τάξη ή καλές ηθικές, η σύμβαση θεωρείται άκυρη."[2] Οι σχολιαστές σημειώνουν επίσης ότι αυτή η διάταξη συμπληρώνεται από άλλη διάταξη του άρθρου 172 του αστικού κώδικα που δηλώνει ότι «[Εγώ]Δεν είναι δυνατόν να συμβιβαστούμε σε οποιοδήποτε ζήτημα που σχετίζεται με τη δημόσια τάξη, αλλά μπορεί κανείς να συμβιβάσει τα δικαιώματα που εκδίδονται από αυτά".[3] Υπάρχει επίσης μια γενική συναίνεση ότι ορισμένα εμπορικά θέματα δεν είναι διαιτητικά βάσει του νόμου του Κουβέιτ, που περιλαμβάνουν, πρωτίστως, (1) πτωχευτικές διαφορές; (2) διαφορές εμπορικών σημάτων; και (3) έχει σημασία η εμπορική εκπροσώπηση.

Τα τελευταία χρόνια, Υπήρξαν ορισμένες αμφιβολίες ως προς τη δυνατότητα διαιτησίας των διαφορών που προκύπτουν από συμφωνίες διανομής βάσει του νόμου του Κουβέιτ. Αυτά έχουν πλέον διευθετηθεί με απόφαση ορόσημο του Ακυρωτικού Δικαστηρίου του Κουβέιτ, στην οποία το Δικαστήριο δέχθηκε ρήτρα διαιτησίας στη συμφωνία διανομής ως έγκυρη, εξαιρουμένης της δικαιοδοσίας των δικαστηρίων του Κουβέιτ (βλέπω Το Ακυρωτικό Δικαστήριο του Κουβέιτ υποστηρίζει τη ρήτρα διαιτησίας στη συμφωνία διανομής).

Διαιτητικά δικαστήρια στο Κουβέιτ

Αρθρο 174(1) του νόμου περί διαδικασιών προβλέπει ότι ο διαιτητής μπορεί να μην είναι ανήλικος, “υπό συνημμένο” ή “στερούνται των πολιτικών του δικαιωμάτων λόγω ποινικής τιμωρίας” ή κήρυξε πτώχευση. Ο νόμος περί διαδικασιών δεν καθορίζει συγκεκριμένο αριθμό διαιτητών, αλλά προβλέπει ότι ο αριθμός τους πρέπει να είναι μονός σε όλες τις περιπτώσεις (Αρθρο 174(2) Διαδικασίες Νόμος). Αρθρο 174(2) προβλέπει επίσης ότι ο διαιτητής θα προσδιορίζεται είτε στη συμφωνία διαιτησίας είτε αργότερα, σε ξεχωριστή συμφωνία. Εάν ένα συμβαλλόμενο μέρος δεν πραγματοποιήσει τέτοιο ραντεβού ή όταν και τα δύο μέρη δεν συμφωνήσουν σχετικά με το διορισμό του διαιτητή, τα εγχώρια δικαστήρια του Κουβέιτ έχουν την εξουσία να διορίζουν διαιτητές, όταν κανένα από τα μέρη δεν προβαίνει σε τέτοιο διορισμό (Αρθρο 175, Διαδικασίες Νόμος).

Σύμφωνα με τη νομοθεσία του Κουβέιτ, ένας διαιτητής πρέπει να αποδεχτεί το ραντεβού του γραπτώς, μετά την οποία δεν μπορεί να παραιτηθεί χωρίς καλή αιτία ή μπορεί να φέρει ευθύνη έναντι των μερών για αποζημίωση (Αρθρο 178, Διαδικασίες Νόμος), κάτι που μπορεί να κάνει ορισμένους ασκούμενους να σκεφτούν δύο φορές πριν συμφωνήσουν να υπηρετήσουν ως διαιτητής με την έδρα του στο Κουβέιτ.

Οι λόγοι για την αμφισβήτηση ενός διαιτητή είναι οι ίδιοι με τους λόγους για τον αποκλεισμό δικαστή βάσει του νόμου του Κουβέιτ. Ο διάδικος που επιδιώκει να προσβάλει έναν διαιτητή πρέπει να υποβάλει σχετική αίτηση στο δικαστήριο που έχει καταλάβει την αρχική δικαιοδοσία επί της διαφοράς, εντός πέντε ημερών από την κοινοποίηση του διορισμού ή απόκτησης γνώσης των λόγων μιας πρόκλησης, εάν αυτά έχουν γίνει γνωστά μόνο μετά το ραντεβού (Αρθρο 178, Διαδικασίες νόμοι).

Διαιτητικό βραβείο στο Κουβέιτ

Στο Κουβέιτ, σύμφωνα με το νόμο περί διαδικασιών και καθιερωμένη δικαστική πρακτική, η διαιτητική απόφαση γίνεται γραπτώς και πρέπει να περιέχει τα ακόλουθα:[4]

• Αντίγραφο της συμφωνίας διαιτησίας (Αρθρο 183 του νόμου περί διαδικασιών);
• Περίληψη των ισχυρισμών και των δικαιολογητικών των μερών;
• Οι λόγοι για το βραβείο;
• Η ημερομηνία του βραβείου;
• Ο τόπος του βραβείου;
• Η υπογραφή όλων ή της πλειονότητας των διαιτητών (εάν ένας διαιτητής αρνείται να υπογράψει, Ωστόσο, το βραβείο θεωρείται έγκυρο εάν μια τέτοια άρνηση αναφέρεται στο βραβείο).

Σύμφωνα με το άρθρο 183(2) του νόμου περί διαδικασιών, η διαιτητική απόφαση γίνεται στα αραβικά, εκτός εάν συμφωνηθεί διαφορετικά από τα μέρη, οπότε επισυνάπτεται επίσημη μετάφραση κατά την κατάθεσή της.

Νόμος περί δικαστικής διαιτησίας

Ο νόμος περί δικαστικής διαιτησίας της 1995 (όπως τροποποιήθηκε στο 2013 με το νόμο αριθ. 12) είναι ένα άλλο μέσο που διέπει τη διαιτησία στο Κουβέιτ. Ο νόμος περί δικαστικής διαιτησίας αντικατέστησε το άρθρο 177 του νόμου περί διαδικασιών, το οποίο προέβλεπε το Σύνταγμα από το Υπουργείο Δικαιοσύνης του Κουβέιτ μία ή περισσότερες επιτροπές διαιτησίας υπό την προεδρία ενός δικαστή και δύο εμπόρους που διορίστηκαν ως μέλη. Ο νόμος περί δικαστικής διαιτησίας έχει αρκετά χαρακτηριστικά. Πρώτα, προβλέπει ένα «μικτόςΔιαιτησία, καθώς η ειδική ομάδα διαιτησίας αποτελείται από δικαστές που διορίζονται από το κράτος και διαιτητές που διορίζονται από τα μέρη. Δεύτερος, προβλέπει υποχρεωτική δικαιοδοσία επί διαφορών που έχουν συναφθεί μετά την επιβολή του νόμου περί δικαστικής διαιτησίας, που περιλαμβάνουν διατάξεις σχετικά με την επίλυση πιθανών διαφορών μέσω διαιτησίας, αλλά δεν καθορίζει ένα διαιτητικό όργανο στο οποίο πρέπει να υποβληθούν τέτοιες διαφορές. Μια άλλη κατηγορία διαφορών για τις οποίες η ειδική ομάδα διαιτησίας έχει υποχρεωτική δικαιοδοσία είναι οι διαφορές που προκύπτουν μεταξύ κυβερνητικών οντοτήτων (π.χ.. Υπουργεία, δημόσιες εταιρείες και εταιρείες των οποίων το κεφάλαιο ανήκει πλήρως στο κράτος) ή μεταξύ όλων αυτών των ιδρυμάτων.

Ο νόμος περί δικαστικής διαιτησίας προβλέπει επομένως μια εξειδικευμένη δικαιοδοσία για την επίλυση διαφορών μεταξύ ατόμων και κυβερνήσεων ή υπουργείων της κυβέρνησης του Κουβέιτ. Αυτό εξηγείται από την ανάγκη να μειωθεί το βάρος της δικαστικής εξουσίας του Κουβέιτ, καθώς αυτές οι διαφορές αφορούν συνήθως το ζήτημα των δημόσιων πόρων. Η ειδική ομάδα διαιτησίας ακούει μόνο θέματα των οποίων η αξία δεν υπερβαίνει τις πεντακόσιες χιλιάδες Δηνάρια του Κουβέιτ (ΚΔ 500,000), συμπεριλαμβανομένων οικονομικών συγκρούσεων που προκύπτουν από διοικητικές συμβάσεις. Αυτοί οι τύποι διαδικασιών διαιτησίας διεξάγονται εξ ολοκλήρου στα αραβικά και περιορίζονται σε ζητήματα του νόμου του Κουβέιτ.

Ο νόμος περί δικαστικής διαιτησίας έχει επικριθεί για την εκπόνησή του με καθαρά εγχώρια διαιτησία, καθώς περιέχει μια σειρά διατάξεων που δεν είναι φιλικές προς τη διαιτησία, και συνεχίζει να αγνοεί τη συνήθη διάκριση μεταξύ εσωτερικής και διεθνούς διαιτησίας.

Ινστιτούτα Διαιτησίας στο Κουβέιτ

Το Κουβέιτ δεν διαθέτει κορυφαίο θεσμικό όργανο διαιτησίας που θα ικανοποιεί τις ανάγκες ξένων μερών και θα διεξάγει διαδικασίες με αποτελεσματικό και διαφανή τρόπο ή στην αγγλική γλώσσα. Το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο του Κουβέιτ («KCCI") έχει καταβάλει ορισμένες προσπάθειες για την προώθηση της διαιτησίας, για παράδειγμα, με την καθιέρωση Εμπορικό κέντρο διαιτησίας του Κουβέιτ ("KCAC") σε 1999, με στόχο την υποστήριξη της διαιτησίας για την επίλυση εμπορικών διαφορών παρέχοντας μια ευέλικτη και αποτελεσματική διαδικασία διαιτησίας. Από τότε, το KCCI έχει διαδραματίσει ενεργό ρόλο στην προώθηση και ευαισθητοποίηση της διαιτησίας στο Κουβέιτ. Οι κανόνες KCAC προβλέπουν ότι το UNCITRAL Διαιτητικοί κανόνες Εφαρμόζεται ελλείψει διατάξεων σχετικά με συγκεκριμένο θέμα στους Κανόνες KCAC ή στο Νόμο περί Διαδικασιών (Αρθρο 7 των κανόνων KCAC). Δυστυχώς, με περιορισμένους πόρους για αγγλικά πάρτι και λίγη υποστήριξη, η KCAC λέγεται ότι δεν τηρεί τα διεθνή πρότυπα ή δεν πληροί τις ανάγκες ξένων μερών.

Αναγνώριση και επιβολή ξένων διαιτητικών βραβείων στο Κουβέιτ

Στη φωτεινή πλευρά, Το Κουβέιτ ήταν συμβαλλόμενο μέρος στη Σύμβαση της Νέας Υόρκης για την αναγνώριση και την επιβολή ξένων διαιτητικών βραβείων (ο "Σύμβαση της Νέας Υόρκης") Από 1978. Το Κουβέιτ έχει συνάψει μια τυπική επιφύλαξη ότι θα εφαρμόσει τη Σύμβαση της Νέας Υόρκης για την αναγνώριση και την εκτέλεση των βραβείων που γίνονται μόνο στην επικράτεια άλλου Συμβαλλόμενου Κράτους.[5] Εάν πληρούται η απαίτηση αμοιβαιότητας, Τα διαιτητικά βραβεία του εξωτερικού συνήθως επιβάλλονται στο Κουβέιτ, εάν πληρούνται οι ακόλουθες προϋποθέσεις:[6]

• το αλλοδαπό βραβείο χορηγείται σε ένα θέμα το οποίο μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο διαιτησίας και είναι εκτελεστό εντός της χώρας στην οποία ανατέθηκε;
• το αλλοδαπό βραβείο χορηγείται από αρμόδιο κριτή βάσει των νόμων της χώρας στην οποία απονεμήθηκε;
• τα μέρη καλούνται αμέσως να εμφανιστούν στο δικαστήριο και πρέπει να εκπροσωπηθούν;
• το βραβείο αφορά θέμα που δεν αντιβαίνει στη νομοθεσία της χώρας στην οποία έχει απονεμηθεί;
• το βραβείο δεν πρέπει να έρχεται σε αντίθεση με αποφάσεις που έχουν ήδη εκδοθεί σε δικαστήρια του Κουβέιτ ή παραβιάζει την ηθική ή τη δημόσια πολιτική του Κουβέιτ.

Η σχετική εγχώρια νομοθεσία για την αναγνώριση και την επιβολή ξένων διαιτητικών αποφάσεων είναι, πάλι, ο νόμος περί διαδικασιών, Αρθρο 199, που προβλέπει ότι οι αλλοδαπές αποφάσεις θα θεωρούνται έγκυρες και εκτελεστές μόνο εάν ο εν λόγω ξένος νόμος προβλέπει αμοιβαία αναγνώριση και εκτέλεση.

Το Κουβέιτ είναι επίσης συμβαλλόμενο μέρος σε πολλές άλλες περιφερειακές συμβάσεις σχετικές με την αναγνώριση και την επιβολή ξένων διαιτητικών βραβείων, συμπεριλαμβανομένου:

• ο Σύμβαση του Ριάντ για τη δικαστική συνεργασία 1983 - πρόβλεψη αναγνώρισης και εκτέλεσης διαιτητικών αποφάσεων στο εξωτερικό χωρίς να αναθεωρείται το αντικείμενο της υποκείμενης διαφοράς, υπό την προϋπόθεση ότι τέτοιες αποφάσεις ή διαιτητικές αποφάσεις δεν παραβιάζουν τη δημόσια τάξη, ηθική ή το σύνταγμα του κράτους στο οποίο ζητείται η επιβολή, ή τις πρωταρχικές αρχές του ισλαμικού νόμου;
• ο Σύμβαση του Arab League για την εκτέλεση των αποφάσεων 1952 which deals with the enforcement of judgments and arbitral awards in all Member States of the Arab League which have ratified the Convention, δηλαδή την Αίγυπτο, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Λιβύη, Σαουδική Αραβία, Συρία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα;
• ο Σύμβαση του Αμμάν για την εμπορική διαιτησία 1987 - μια περιφερειακή συμφωνία με ένταξη ανοικτή σε όλα τα αραβικά κράτη. Η Σύμβαση του Αμμάν έχει υπογραφεί από όλες τις αραβικές χώρες εκτός από την Αίγυπτο. Δεν απολαμβάνει μεγάλη δημοτικότητα, ωστόσο, ένας περιορισμός είναι στο άρθρο 23 ότι όλες οι παρατηρήσεις και τα υπομνήματα πρέπει να είναι στα Αραβικά.

Επενδυτική Διαιτησία και Κουβέιτ

Το Κουβέιτ έχει υπέγραψε σημαντικό αριθμό διμερών επενδυτικών συνθηκών («BIT's"), μερικά από τα οποία δεν έχουν ακόμη τεθεί σε ισχύ και μερικά από αυτά έχουν τερματιστεί (Το BIT με την Ινδία, Μολδαβία, Τουρκία, Πακιστάν, Μαρόκο, Η Αίγυπτος και το Ιράκ έχουν τερματιστεί).[7] Το Κουβέιτ είναι επίσης συμβαλλόμενο μέρος σε πολλές άλλες διεθνείς συνθήκες με επενδυτικές διατάξεις, συμπεριλαμβανομένων πολλών συνθηκών που υπογράφηκαν από το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου («GCC"), εκ των οποίων το Κουβέιτ είναι κράτος μέλος:[8]

• FTA GCC-Σιγκαπούρης (σε ισχύ);
• Συμφωνία-πλαίσιο GCC-Ινδία (υπογεγραμμένο, όχι σε ισχύ);
• Συμφωνία συνεργασίας ΕΚ-ΣΣΚ (σε ισχύ);
• Οικονομική συμφωνία του ΣΣΚ (σε ισχύ);
• Συμφωνία-πλαίσιο GCC-Ηνωμένες Πολιτείες (2012) (υπογεγραμμένο, όχι σε ισχύ);
• TIFA Κουβέιτ-ΗΠΑ (υπογεγραμμένο, όχι σε ισχύ);
• Επενδυτική συμφωνία OIC (βλέπω "Διαιτησία βάσει της επενδυτικής συμφωνίας του OIC") (σε ισχύ);
• Αραβική επενδυτική συμφωνία (1980);
• Επενδυτική συμφωνία Arab League (1970).

Το Κουβέιτ είναι επίσης συμβαλλόμενο μέρος στο Διεθνές Κέντρο για την επίλυση επενδυτικών διαφορών («ICSID") Σύμβαση από τότε 1979.[9] Το Κουβέιτ υπερασπίζεται αυτήν τη στιγμή σε αρκετές διαιτησίες ICSID και μία διαδικασία ακύρωσης, ιδιαίτερα:

• Bachar kiwan v. Πολιτεία του Κουβέιτ (Υπόθεση ICSID αριθ. ARB 20/53), σε μια διαφορά που τέθηκε υπό το BIT Γαλλίας-Κουβέιτ, από Γάλλο υπήκοο, που σχετίζονται με υπηρεσίες πολυμέσων (ARB / 20/53) (Η Aceris Law εκπροσωπεί επί του παρόντος τον ενάγοντα σε αυτήν τη διαφωνία);
• Ayat Nizar Raja Sumrain και άλλοι v. Πολιτεία του Κουβέιτ (Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 19/20);
• Almasryia για λειτουργία & Διατήρηση τουριστικών κατασκευών Co.. Λ.Κ. (Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 18/2), στο οποίο το Διαιτητικό Δικαστήριο έδωσε το Τελικό Βραβείο στις 1 Νοέμβριος 2019, ωστόσο, Ο ενάγων άρχισε διαδικασία ακύρωσης, που εκκρεμούν αυτήν τη στιγμή;
• Rizzani de Eccher S.p.A., Obrascón Huarte Lain S.A.. και Trevi S.p.A (Υπόθεση ICSID αριθ. 17/8).

• Νίνα Τζάνκοβιτς, Aceris Law LLC

[1] Dongchuan Luo , Τζαλάλ Ελ Αχντάμπ, «Διαιτησία στο Κουβέιτ «, Διαιτησία με τις αραβικές χώρες, (Kluwer International 2011), σελ. 305-336.

[2] Dongchuan Luo , Τζαλάλ Ελ Αχντάμπ, «Διαιτησία στο Κουβέιτ «, Διαιτησία με τις αραβικές χώρες, (Kluwer International 2011), σελ. 315-316.

[3] Dongchuan Luo , Τζαλάλ Ελ Αχντάμπ, «Διαιτησία στο Κουβέιτ «, Διαιτησία με τις αραβικές χώρες, (Kluwer International 2011), σελ. 305-336.

[4] Dongchuan Luo , Τζαλάλ Ελ Αχντάμπ, «Διαιτησία στο Κουβέιτ «, Διαιτησία με τις αραβικές χώρες, (Kluwer International 2011), Π. 328.

[5] Βλέπω https://www.newyorkconvention.org/countries

[6] μικρό. ΕΝΑ. Μπάντα, «Κανόνες που σχετίζονται με την αναγνώριση και την εκτέλεση των ξένων διαιτητικών βραβείων στο Κουβέιτ», (Asian International Arbitration Journal, 2015, Ενταση ΗΧΟΥ 11, Θέμα 2) Π. 147.

[7] Βλέπω https://Investmentpolicy.unctad.org/international-investment-agreements/countries/112/kuwait

[8] GCC –regional intergovernmental organization – consisting of the states of Persian Gulf (Μπαχρέιν, Κουβέιτ, Ομάν, Κατάρ, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ)

[9] Βλέπω https://icsid.worldbank.org/sites/default/files/ICSID-3.pdf