Μη καταβολή προκαταβολών για έξοδα σε διαιτησία

Η έναρξη της διεθνούς διαιτησίας εξαρτάται από την καταβολή προκαταβολών στο κόστος, μετά την καταβολή τέλους κατάθεσης. Σε αντίθεση με τα εσωτερικά δικαστήρια, χρηματοδοτούνται από το κοινό, απαιτούνται προκαταβολές στο κόστος για την πληρωμή των τελών των ιδιωτών διαιτητών. Εάν η διαιτησία χορηγείται, Πρέπει επίσης να προωθηθούν οι δαπάνες για την πληρωμή των διοικητικών εξόδων του οργάνου διαιτησίας.

Σύμφωνα με όλους τους βασικούς κανόνες θεσμικής διαιτησίας, τα μέρη καλούνται να καταβάλουν καταθέσεις για τη διαιτησία σε ίσες μετοχές. Εάν ένα μέρος αρνείται να συμμορφωθεί με αυτήν την υποχρέωση πληρωμής, ωστόσο, συχνά ο ερωτώμενος, το άλλο μέρος γενικά δεν έχει άλλη επιλογή από το να φέρει μόνο τις προκαταβολές στο κόστος.

Λόγω αυτού του γεγονότος, η μη καταβολή προκαταβολών στο κόστος είναι μια τακτική που γίνεται όλο και περισσότερο κατάχρηση από ορισμένα μέρη στη διεθνή διαιτησία, συνήθως ερωτηθέντες, να αποτρέψει το άλλο μέρος από την άσκηση των αξιώσεών του, ειδικά όταν ένα μέρος είναι γνωστό ότι αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες.

Στόχος της τακτικής είναι το άλλο μέρος να αποσύρει τις αξιώσεις του, Λόγω της αύξησης της προκαταβολής για το κόστος, το άλλο μέρος θα πρέπει να πληρώσει. Ενώ αυτή η τακτική συχνά αποτυγχάνει, δεδομένου ότι τα διαιτητικά δικαστήρια γενικά παραβιάζουν τη μη καταβολή προκαταβολών από ένα μέρος, σε άμεση παραβίαση διαδικαστικών κανόνων, Αυτό δεν εμπόδισε την τακτική αυτή να χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο σε μια προσπάθεια καταστολής των ισχυρισμών.

Η παρούσα ανάρτηση στοχεύει να διερευνήσει τις διαθέσιμες θεραπείες όταν ένα μέρος αθετήσει την υποχρέωσή του να καταβάλει το μερίδιό του της προκαταβολής στο κόστος, βάσει σημαντικών θεσμικών κανόνων διαιτησίας.

Μη καταβολή της προκαταβολής στο κόστος σύμφωνα με τους κανόνες του ICC

Οι κανόνες διαιτησίας του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου που ισχύουν από 1 Ιανουάριος 2021 (ο "Κανόνες ICC") ανατρέξτε στην προκαταβολή για την κάλυψη των εξόδων της διαιτησίας στα άρθρα 37 και 38.[1]

Όπως και στους περισσότερους κανόνες διαιτησίας, Παράγραφος 2 του άρθρου 37 των κανόνων του ICC ορίζει ότι «το Δικαστήριο καθορίζει την προκαταβολή επί των εξόδων σε ποσό που ενδέχεται να καλύψει τα τέλη και τα έξοδα των διαιτητών" και το "προκαταβολή επί των εξόδων που καθορίζει το Συνέδριο σύμφωνα με το παρόν άρθρο 37(2) καταβάλλεται σε ίσα μερίδια από τον ενάγοντα και τον εναγόμενο."

Εάν ένα μέρος δεν καταβάλει το μερίδιό του της προκαταβολής στα έξοδα, Οι κανόνες του ICC προβλέπουν διάφορες λύσεις.

Πρώτα, το άλλο μέρος μπορεί να καταβάλει το μερίδιο προκαταβολών του άλλου μέρους στα έξοδα (Αρθρο 37(5) των κανόνων του ICC). Μπορεί γενικά να ζητήσει την επιστροφή αυτών των πληρωμών σε μεταγενέστερη ανάθεση δαπανών.

Δεύτερος, μετά από διαβούλευση με το διαιτητικό δικαστήριο, ο Γενικός Γραμματέας μπορεί να αναθέσει στο διαιτητικό δικαστήριο «αναστείλει την εργασία του και ορίστε ένα χρονικό όριο, που πρέπει να είναι όχι λιγότερο από 15 ημέρες, κατά τη λήξη της οποίας οι σχετικές αξιώσεις θεωρούνται αποσυρμένες." Για παράδειγμα, αν ο εναγόμενος δεν καταβάλλει το μερίδιό του, οποιαδήποτε ανταγωγή θα αποσύρεται, αλλά όχι η άμυνά της έναντι των αξιώσεων του ενάγοντος. Αυτή η θεραπεία είναι περιορισμένη στο βαθμό που το συμβαλλόμενο μέρος δεν πληρώνει "δεν εμποδίζεται, λόγω της απόσυρσης αυτής, από την επανεισαγωγή των ίδιων αξιώσεων σε μεταγενέστερη ημερομηνία σε άλλη διαδικασία" (Αρθρο 37(6) των κανόνων του ICC).

Εκτός από τα διορθωτικά μέτρα που καθορίζονται στους κανόνες ICC, Ο Οδηγός της Γραμματείας για τη Διαιτησία του ICC σημειώνει την ικανότητα του συμβαλλόμενου μέρους πληρωμής να ζητήσει από το διαιτητικό δικαστήριο να εκδώσει μερική ανάθεση με το οποίο διατάσσει το μη πληρωμένο μέρος να το επιστρέψει. Για να δικαιολογήσει μια τέτοια ανακούφιση, το μέρος που πληρώνει μπορεί να βασιστεί στη συμβατική υποχρέωση για την πραγματοποίηση πληρωμών που φέρουν τα μέρη σύμφωνα με τους κανόνες του ICC. Ενώ δεν έχουν κρίνει όλα τα διαιτητικά δικαστήρια του ICC ότι είχαν την εξουσία σύμφωνα με τους κανόνες του ICC να διατάξουν τα αποτυχημένα μέρη να πληρώσουν το μερίδιό τους από την προκαταβολή στο κόστος, Μερικά βραβεία για τα κόστη που πληρώθηκαν στη θέση του μη πληρώματος είναι αρκετά συνηθισμένα, όταν ζητηθεί.[2]

Ακόμη και ελλείψει μερικής επιβράβευσης για το κόστος, ωστόσο, σύμφωνα με το άρθρο 38(4) των κανόνων του ICC, “Η τελική απόφαση καθορίζει τα έξοδα της διαιτησίας και αποφασίζει ποια από τα μέρη θα τα φέρουν ή σε ποιο ποσοστό θα βαρύνουν τα μέρη.” Τα διαιτητικά δικαστήρια συνήθως λαμβάνουν υπόψη το γεγονός ότι ένα μέρος αρνήθηκε να πληρώσει την προκαταβολή για τα έξοδα, όταν αποφασίζουν για το κόστος.

Αποζημιώσεις για μη πληρωμή της προκαταβολής στο κόστος σύμφωνα με τους κανόνες HKIAC

Το Διεθνές Κέντρο Διαιτησίας του Χονγκ Κονγκ (ο "HKIAC") ακολουθεί παρόμοια προσέγγιση με το ΔΠΔ όσον αφορά την πληρωμή και τη μη καταβολή των προκαταβολών στο κόστος στους κανόνες του, ενώ ορίζει ρητά ότι το μέρος που πληρώνει στη θέση του μη πληρώματος μπορεί να ζητήσει ξεχωριστό βραβείο για την επιστροφή της πληρωμής.[3] Σύμφωνα με Άρθρα 41.4 και 41.5 απο 2018 Διαδικασίες HKIAC για τη διαχείριση της διεθνούς διαιτησίας:

41.4 Εάν οι απαιτούμενες καταθέσεις δεν καταβληθούν πλήρως στο HKIAC εντός 30 ημέρες μετά την παραλαβή του αιτήματος, Η HKIAC ενημερώνει τα μέρη έτσι ώστε ένα ή το άλλο από αυτά να μπορεί να πραγματοποιήσει την απαιτούμενη πληρωμή. Εάν δεν πραγματοποιηθεί τέτοια πληρωμή, the arbitral tribunal may order the suspension or termination of the arbitration or continue with the arbitration on such basis and in respect of such claim or counterclaim as the arbitral tribunal considers fit.
41.5 Εάν ένα μέρος πληρώνει τις απαιτούμενες καταθέσεις για λογαριασμό άλλου μέρους, το διαιτητικό δικαστήριο μπορεί, at the request of the paying party, make an award for reimbursement of the payment.

Μη καταβολή προκαταβολών για έξοδα σύμφωνα με τους κανόνες ICDR

Αρθρο 39 των διεθνών κανόνων διαιτησίας του διεθνούς κέντρου επίλυσης διαφορών (ο "Κανόνες ICDR") προβλέπει επίσης ρητώς το διαιτητικό δικαστήριο να εκδώσει χωριστή απόφαση για τη μη καταβολή των προκαταβολών στα έξοδα, παρέχοντας ταυτόχρονα στους ενδιαφερόμενους τόκους:

ICDR Προκαταβολή μη πληρωμής σε κόστος

Μη πληρωμή των προκαταβολών στα έξοδα σύμφωνα με τους κανόνες LCIA

Σε αντίθεση με τους κανόνες του ICC, σύμφωνα με τους κανόνες διαιτησίας του Δικαστηρίου Διεθνούς Διαιτησίας του Λονδίνου (ο "Κανόνες LCIA") προκαταβολές δαπανών απευθύνονται στα μέρη κατά καιρούς.[4]

Όσον αφορά τη μη πληρωμή από ένα μέρος προκαταβολών κόστους, Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι Κανόνες LCIA περιέχουν μια διάταξη σχεδόν πανομοιότυπη με αυτήν των άλλων θεσμικών κανόνων (Αρθρο 24.6 των κανόνων LCIA), επιτρέποντας στο άλλο μέρος να πληρώσει στη θέση του μη πληρωμένου μέρους:

24.6 Σε περίπτωση που ένα μέρος αποτύχει ή αρνείται να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε πληρωμή λόγω των εξόδων διαιτησίας σύμφωνα με τις οδηγίες του δικαστηρίου LCIA, το δικαστήριο LCIA μπορεί να ζητήσει από το άλλο μέρος ή τα μέρη να προβεί σε περαιτέρω προκαταβολή για έξοδα σε ισοδύναμο ποσό για να επιτρέψει τη διαιτησία να προχωρήσει (υπόκειται σε οποιαδήποτε παραγγελία ή ανάθεση για τα έξοδα διαιτησίας).

Ωστόσο, το μέρος που πληρώνει έχει επίσης ρητά το δικαίωμα να ζητήσει παραγγελία ή ανάθεση προκειμένου να ανακτήσει το ποσό που καταβλήθηκε ως χρέος, μαζί με το ενδιαφέρον, από το προεπιλεγμένο μέρος:

24.7 Σε τέτοιες περιπτώσεις, το συμβαλλόμενο μέρος που πραγματοποιεί την περαιτέρω προκαταβολή για έξοδα μπορεί να ζητήσει από το Διαιτητικό Δικαστήριο να προβεί σε παραγγελία ή ανάθεση προκειμένου να ανακτήσει το ποσό αυτό ως οφειλή αμέσως οφειλόμενη και πληρωτέα σε αυτό το μέρος από τον υπερήμερο, μαζί με οποιοδήποτε ενδιαφέρον.

Συμπέρασμα σχετικά με τη μη καταβολή προκαταβολών στο κόστος

Όταν ένα μέρος αρνείται να πληρώσει το μερίδιό του στις προκαταβολές στα έξοδα, θεσμικοί κανόνες προβλέπουν το διαιτητικό δικαστήριο, ή το ίδιο το ίδρυμα, να κατευθύνει το αποτυχημένο μέρος να πραγματοποιήσει μια αναπληρωματική πληρωμή, Σε αντίθετη περίπτωση, η διαδικασία μπορεί να ανασταλεί ή οι αξιώσεις / ανταγωγές μπορούν να θεωρηθούν αποσυρθεί.

Τα μέρη πρέπει, ωστόσο, Λάβετε υπόψη ότι δεν επιτρέπουν σε όλους τους θεσμικούς κανόνες ρητά να εξουσιοδοτούν τα διαιτητικά δικαστήρια να εκδίδουν μερική απονομή που διατάζει την επιστροφή προκαταβολής επί των εξόδων που το άλλο μέρος αρνείται να πληρώσει, αν και αυτό γίνεται όλο και πιο κοινό.

Επίσης, βραχυπρόθεσμα, το μέρος που πληρώνει γενικά δεν έχει άλλη επιλογή από το να πληρώσει για τη διαιτησία εκ μέρους του μη πληρωμένου μέρους, των οποίων οι ανταγωγές συνήθως δεν θα μπορούν να συνεχιστούν (ακόμα και αν διαμορφωθούν ως αξιώσεις συμψηφισμού, εάν απαιτούν από το διαιτητικό δικαστήριο να εξετάσει πρόσθετα θέματα).

Ενώ τα κόστη του μη πληρώματος που πληρώθηκαν μπορεί συνήθως να ανακτηθούν στο τελικό βραβείο, κατά την προετοιμασία ενός προϋπολογισμού διαιτησίας, τα συμβαλλόμενα μέρη πρέπει να λάβουν υπόψη ότι το άλλο μέρος μπορεί να αρνηθεί να καταβάλει το μερίδιό του στην προκαταβολή στο κόστος, προκειμένου να αναζητήσουμε ένα τακτικό πλεονέκτημα.