Δεδικασμένο συνεπάγεται ότι μια προηγούμενη και οριστική απόφαση είναι αποφασιστική σε μεταγενέστερες διαδικασίες που αφορούν το ίδιο (Εγώ) πάρτι, (ii) θεματολογία και (iii) νομικούς λόγους, που αναφέρεται και ως «κριτήρια τριπλής ταυτότητας».[1]
Η αρχή του απλά αιτία είναι μια γενική αρχή δικαίου γνωστή τόσο στο διεθνές δίκαιο όσο και στο τοπικό δίκαιο.[2] Όπως οι αποφάσεις των τοπικών δικαστηρίων, οι διεθνείς διαιτητικές αποφάσεις θεωρούνται οριστικές και δεσμευτικές.
Γενικά, τα διαιτητικά δικαστήρια πρέπει να αποφασίσουν σχετικά απλά αιτία αποτέλεσμα προηγούμενης δικαστικής απόφασης. Ωστόσο, απλά αιτία Μπορούν επίσης να προκύψουν ζητήματα μεταξύ διαιτητικών αποφάσεων που εκδίδονται από διαφορετικά διαιτητικά δικαστήρια.
Διαιτητική απόφαση είναι μια απόφαση που θα θεωρηθεί ως απλά αιτία σε κάθε μεταγενέστερη διαδικασία που τα ίδια μέρη ενδέχεται να επιχειρήσουν να ασκήσουν το ένα εναντίον του άλλου. Θεωρείται οριστική διότι η αρχική απόφαση είναι οριστική και δεσμευτική για τα μέρη.
Με άλλους όρους, απλά αιτία συνεπάγεται ότι το αντικείμενο μιας απόφασης δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εκ νέου, καθώς η απόφαση είναι οριστική και δεσμευτική μεταξύ των διαδίκων, υπόκειται σε οποιαδήποτε διαθέσιμη ένσταση ή αμφισβήτηση.
Όταν ασχολείται με απλά αιτία, τα διαιτητικά δικαστήρια βασίζονται σε μία από τις ακόλουθες προσεγγίσεις:
- Η προσέγγιση Common Law που επιτρέπει πολλά απλά αιτία παρακλήσεις (μια ένσταση αιτίας αγωγής estoppel,[3] έκδοση estoppel,[4] πρώην ανάκαμψη,[5] ή κατάχρηση διαδικασίας[6]); και
- Η προσέγγιση του αστικού δικαίου που επιτρέπει μόνο έναν λόγο ακυρώσεως. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, το δόγμα του απλά αιτία αναφέρεται ως «δεδικασμένο" (εξουσία του πράγματος επί του οποίου αποφαίνεται), δηλ., δεν είναι δυνατή η προσφυγή κατά δικαστικής απόφασης.[7]
Τα επενδυτικά διαιτητικά δικαστήρια και τα διεθνή εμπορικά δικαστήρια έχουν επιλέξει διαφορετικές προσεγγίσεις κατά την εφαρμογή του απλά αιτία αρχή.
Res Judicata in Investment Treaty Arbitration
Φαίνεται ότι τα επενδυτικά δικαστήρια τείνουν να εφαρμόζουν την προσέγγιση του κοινού δικαίου για να αποφασίσουν σχετικά απλά αιτία αποτέλεσμα προηγούμενων διαιτητικών αποφάσεων.
Για παράδειγμα, το δικαστήριο στο Amco Asia Corporation και άλλοι v. Δημοκρατία της Ινδονησίας[8] θεώρησε ότι εάν μια ad hoc επιτροπή αποφασίσει να ακυρώσει μόνο μέρος της ανάθεσης, τα μέρη του βραβείου που δεν ακυρώνονται είναι απλά αιτία μεταξύ των μερών:[9]
Δεν είναι καθόλου σαφές ότι η βασική τάση στο διεθνές δίκαιο είναι η αποδοχή του συλλογισμού, προκαταρκτικούς ή παρεπόμενους προσδιορισμούς ως μέρος του τι συνιστά δεδικασμένο. Το πόρισμα της υπόθεσης Pious Fund Case Δικαστήριο της Χάγης (1916) 1, δεν μπορεί να διαβαστεί με αυτόν τον τρόπο, γιατί το Δικαστήριο είπε μόνο αυτό “όλα τα μέρη της κρίσης διαφωτίζουν και αλληλοσυμπληρώνονται και… όλα χρησιμεύουν για να αποδώσουν ακριβή το νόημα και το φέρον της διαθέσεως (αποφασιστικό μέρος της απόφασης) και να καθοριστούν τα σημεία στα οποία υπάρχει δεδικασμένο…” Είχε ακυρωθεί η Απόφαση της Ad Hoc Επιτροπής για το τι ακυρώθηκε και τι όχι (και ως προς το τι ήταν και τι δεν ήταν judicata στο Βραβείο) ήταν ασαφής, θα πρέπει αναμφίβολα να βασιστούν όλα τα σημεία της απόφασης για την ερμηνεία και την αποσαφήνιση της. Αλλά η απόφαση είναι σαφής.
Ομοίως, το διαιτητικό δικαστήριο, σε Ρέιτσελ Σ. Γκρίνμπεργκ, Στέφανος Μ. Γκρίνμπεργκ, Μίριαμ Ζ. Grynberg και RSM Production Company v. Γρενάδα ασχολήθηκε με το θέμα estoppel και θεώρησε ότι «[ντο]όπλευρο estoppel, λέγεται, έχει καθιερωθεί ως γενική αρχή του δικαίου που εφαρμόζεται στα διεθνή δικαστήρια ως είδος δεδικασμένου."[10] Το δικαστήριο, αναφέροντας την Amco II, υπενθύμισε ότι το απλά αιτία αρχή είναι η εξής:[11]
[ΕΝΑ] σωστά, ζήτημα ή γεγονός που τίθεται σαφώς επίμαχο και σαφώς καθορισμένο από αρμόδιο δικαστήριο ως λόγος είσπραξης, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
Σημειώνεται ότι το issue estoppel συνεπάγεται ότι αποφασίστηκε το ίδιο ερώτημα, υπήρξε οριστική απόφαση και τα ίδια κόμματα, αλλά όχι ταυτότητα αιτίας. Το διαιτητικό δικαστήριο, επικαλούμενος το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών Southern Pacific Railroad Co εναντίον Ηνωμένων Πολιτειών, διαπίστωσε ότι τα πορίσματα ενός προηγούμενου δικαστηρίου για μια σειρά δικαιωμάτων, ερωτήματα και γεγονότα δέσμευαν το νέο δικαστήριο: [12]
Η γενική αρχή που ανακοινώνεται σε πολλές περιπτώσεις είναι ότι ένα δικαίωμα, ερώτηση, ή γεγονός σαφώς τίθεται υπό αμφισβήτηση, και καθορίζεται άμεσα από αρμόδιο δικαστήριο ως λόγος είσπραξης δεν μπορεί να αμφισβητηθεί σε μεταγενέστερη αγωγή μεταξύ των ίδιων διαδίκων ή των προσωπικών τους δεδομένων, και, ακόμα κι αν η δεύτερη αγωγή είναι για διαφορετική αιτία δράσης, το σωστό, ερώτηση, ή γεγονός αφού έτσι προσδιορίστηκε πρέπει, μεταξύ των ίδιων μερών ή των προσωπικών τους, να θεωρηθεί ως οριστικά τεκμηριωμένη εφόσον η απόφαση στην πρώτη αγωγή παραμένει αμετάβλητη.
Άλλα διεθνή επενδυτικά δικαστήρια έχουν εφαρμόσει μια προσέγγιση αστικού δικαίου απλά αιτία, όπως αυτό στο Gavazzi v. Ρουμανία. Σε αυτήν την περίπτωση, σύμφωνα με το διαιτητικό δικαστήριο, εφάρμοσε τα κριτήρια της τριπλής ταυτότητας για να θεωρήσει ότι δεν υπήρχε απλά αιτία λόγω των δικαστικών αποφάσεων του Εναγόμενου:[13]
Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, τρεις προϋποθέσεις πρέπει να πληρούνται προκειμένου μια απόφαση να έχει δεσμευτικό αποτέλεσμα σε μεταγενέστερες διαδικασίες: και συγκεκριμένα, ότι και στις δύο περιπτώσεις, αντικείμενο της αξίωσης, η αιτία της δράσης, και τα μέρη είναι πανομοιότυπα.
Res Judicata στην Εμπορική Διαιτησία
Επειδή η ερμηνεία του δόγματος των απλά αιτία διαφέρει από κράτος σε κράτος, εμπορικά διαιτητικά δικαστήρια μπορούν να εφαρμόζουν διαφορετικές εθνικές νομοθεσίες για να καθορίσουν απλά αιτία θέματα.
Ορισμένα διαιτητικά δικαστήρια έχουν εφαρμόσει το δίκαιο του τόπου όπου εκδόθηκε προηγούμενη απόφαση. Σε βραβείο ICC που αποδόθηκε σε 1994, ο διαιτητής εφάρμοσε το δίκαιο του τόπου όπου εκδόθηκε η προηγούμενη διαιτητική απόφαση. Η υπόθεση αφορούσε τριμερή σύμβαση συνεργασίας που υπόκειται στο αγγλικό δίκαιο για την ίδρυση βιομηχανικής επιχείρησης στο Ιράν. Τα τραπεζικά δάνεια προς αυτήν την εταιρεία ήταν εγγυημένα από δύο από τα μέρη της σύμβασης. Η πρώτη διαιτησία με έδρα την Ελβετία, που ξεκίνησε από ιρανικό κόμμα, είχε ως αποτέλεσμα την καταδίκη των δύο άλλων συμβαλλομένων μερών να του καταβάλουν τόκους επί του ποσού της εγγύησης. Στη συνέχεια, ο Ιρανός πολίτης κίνησε μια δεύτερη διαιτησία, αλλά μόνο εναντίον ενός από τα άλλα δύο μέρη, διεκδικώντας την επιστροφή του κεφαλαίου της εγγύησης. Ο διαιτητής εφάρμοσε το ελβετικό δίκαιο για να αποφανθεί επί του θέματος απλά αιτία.[14]
Άλλα δικαστήρια έχουν αναφερθεί στο δίκαιο που διέπει την ουσία της διαφοράς επειδή το ζήτημα του απλά αιτία ήταν ουσιαστικό και όχι διαδικαστικό.[15]
Ο νόμος του τόπου όπου ασκείται νέα αξίωση έχει επίσης επιλεγεί από τα δικαστήρια. Για παράδειγμα, ένα δικαστήριο του ΔΠΔ με έδρα το Παρίσι εφάρμοζε το γαλλικό δικονομικό δίκαιο, ενώ η προηγούμενη απόφαση του ΔΠΔ εκδόθηκε από δικαστήριο που εδρεύει στη Γενεύη.[16]
συμπέρασμα
Οι διεθνείς διαμάχες γίνονται πιο περίπλοκες, που περιλαμβάνει πολλαπλές διαδικασίες, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να αποφανθούν περισσότερα διαιτητικά δικαστήρια απλά αιτία θέματα. Αυτό μπορεί να αυξήσει τον αριθμό των διεθνών βραβείων με ασυνεπή αποτελέσματα, ιδίως στη διεθνή εμπορική διαιτησία.
[1] Ερμηνεία των Αποφάσεων Αρ. 7 και 8 (Εργοστάσιο στο Chorzów), Διαφορετική γνώμη του Μ. Αντζιλότι, 16 Δεκέμβριος 1927), P.C.I.J. (Να είναι. ΕΝΑ) Οχι. 13, Π. 23.
[2] Ρ. Δαβίδ, Διαιτησία στο διεθνές εμπόριο (1982), για. 339.
[3] Δείτε π.χ.., Ζυρίχη εναντίον Χέιγουορντ [2017] ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ 142.
[4] Δείτε π.χ.., Σήμερα v Σήμερα [1964] Π 181.
[5] Δείτε π.χ.., Conquer v Boot [1928] 2 KB 336.
[6] Δείτε π.χ.., Χέντερσον εναντίον Χέντερσον (1843) 3 Λαγός 100.
[7] Αρθρο 1355 του γαλλικού αστικού κώδικα το οποίο έχει ως εξής:: «Η εξουσία του δεδικασμένου ισχύει μόνο ως προς το αντικείμενο της απόφασης. Το αντικείμενο της αξίωσης πρέπει να είναι το ίδιο; ο ισχυρισμός πρέπει να έχει τον ίδιο λόγο; η αξίωση πρέπει να είναι μεταξύ των ίδιων μερών, και ασκήθηκαν από και εναντίον τους με την ίδια ιδιότητα."
[8] Amco Asia Corporation και άλλοι v. Δημοκρατία της Ινδονησίας, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB/81/1, Βραβείο σε επαναυποβολή διαδικασίας με ημερομηνία 5 Ιούνιος 1990.
[9] Amco Asia Corporation και άλλοι v. Δημοκρατία της Ινδονησίας, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB/81/1, Βραβείο σε επαναυποβολή διαδικασίας με ημερομηνία 5 Ιούνιος 1990, για. 32
[10] Ρέιτσελ Σ. Γκρίνμπεργκ, Στέφανος Μ. Γκρίνμπεργκ, Μίριαμ Ζ. Grynberg και RSM Production Company v. Γρενάδα, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB/10/6, Βραβείο, 10 Δεκέμβριος 2010, για. 4.6.5.
[11] Ρέιτσελ Σ. Γκρίνμπεργκ, Στέφανος Μ. Γκρίνμπεργκ, Μίριαμ Ζ. Grynberg και RSM Production Company v. Γρενάδα, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB/10/6, Βραβείο, 10 Δεκέμβριος 2010, για. 4.6.6; Amco Asia Corporation κατά Δημοκρατίας της Ινδονησίας (Υπόθεση ICSID αριθ. ARB/81/1), Υποβλήθηκε εκ νέου υπόθεση, Απόφαση για τη δικαιοδοσία, 10 Ενδέχεται 1988, για. 30.
[12] Ρέιτσελ Σ. Γκρίνμπεργκ, Στέφανος Μ. Γκρίνμπεργκ, Μίριαμ Ζ. Grynberg και RSM Production Company v. Γρενάδα, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB/10/6, Βραβείο, 10 Δεκέμβριος 2010, για. 7.1.3; Southern Pacific Railroad Co εναντίον Ηνωμένων Πολιτειών, 168Η.Π.Α.1, 48-49 (1897).
[13] Marco Gavazzi και Stefano Gavazzi v. Ρουμανία, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 12/25, Απόφαση για τη δικαιοδοσία, παραδεκτό και ευθύνη, 21 Απρίλιος 2015, καλύτερος. 163 προς την 174, spec. για. 166.
[14] Υπόθεση αριθ. ICC. 7438, Βραβείο (1994), συζητήθηκε σε ρε. Hashers, Η Αρχή Διαιτητικών Καταστάσεων, Π. 22.
[15] Υπόθεση αριθ. ICC. 6293 (1990), βραβείο αναφέρθηκε σε ρε. Hashers, Η Αρχή Διαιτητικών Καταστάσεων, Π. 20.
[16] Υπόθεση αριθ. ICC. 5901, Βραβείο (1989).