Czy kontrola nominacji arbitrów jest potencjalnym rozwiązaniem postrzeganego uprzedzenia arbitrów mianowanych przez partię?
Paul Slovic, naukowiec kognitywny z University of Oregon, był częścią ciekawego eksperymentu. On i jego koledzy udostępnili uczestnikom ankietę dotyczącą różnych technologii, którzy zostali poproszeni o podanie wykazu korzyści i kosztów. Wstępne wyniki wykazały, że gdy respondenci opowiadali się za produktem, wymienili jego zalety, podczas gdy ci, którzy go nie lubili, zauważyli ryzyko, z kilkoma korzyściami. Następnie osoby testujące czytają o zaletach i wadach technologii, a wynik był otwierający oczy: ci, którzy otrzymali wiadomości wychwalające zalety technologii, obniżyli swoje poglądy na temat ryzyka, podczas gdy ci, którzy czytają o łagodnym ryzyku, zwiększają swój pogląd na jego zalety.
Słowik dotknął cechy psychologicznej, czyli że ludzie, poprzez gromadzenie i organizowanie danych szybko i bez dużej refleksji, są narażeni na uproszczenie skomplikowanych sądów w bezbolesne kompromisy. Jeśli technologia zostanie uznana za „dobrą”,„Ma mniej kosztów, i wzajemnie.
Znany również jako heurystyczny afekt (lub tendencja do „idź z jelitami”), zjawisko to ma znaczenie w debacie na temat tego, czy arbitrzy powołani przez strony w arbitrażach międzynarodowych są podatni na nieetyczne lub częściowe decyzje ze względu na świadome lub podświadome uprzedzenia oraz czy sprawdzanie mianowań arbitrów byłoby przydatne do wdrożenia.
Debata na temat arbitrów wyznaczonych przez partię
Wybitny adwokat Jan Paulsson po raz pierwszy przedstawił tę kwestię jako kwestię moralną, argumentując, że rola wybranego arbitra jako „rzecznika arbitra” wyklucza się wzajemnie z wzajemnym zaufaniem obu stron, a tym samym zagraża legalności arbitrażu.[1]
Wkrótce potem, inny myślący lider, Albert Jan van den Berg, twierdził, że arbitrzy wyznaczeni przez partię prawie zawsze wydają zdanie odrębne, gdy strona powołująca przegrywa sprawę.[2]
Wahadło odwróciło się na korzyść arbitrów powołanych przez partię. W kwietniu 2013, Johnny Veeder doszedł do wniosku, że spotkania w partii to „zwornik”Arbitrażu międzynarodowego.[3]
dodatkowo, Sędzia Charles Brower i Charles Rosenberg zdekonstruowali narrację Paulsson / van den Berg, podkreślając znaczenie sprawiedliwości proceduralnej jako narzędzia legitymizacji i wyróżniając wzajemne zaufanie do trybunału jako całość w przeciwieństwie do jednego z arbitrów.[4]
co ciekawe, żadna ze stron tak naprawdę nie rozważała selekcji arbitrów jako potencjalnego kompromisowego rozwiązania. Wspomniał o tym kiedyś Jan Paulsson.
Zadowolenie użytkowników dotyczące mianowania arbitrów
Użytkownicy wzięli również udział w debacie nad arbiterami powołanymi przez partię.
W badaniu przeprowadzonym przez Queen Mary and White & Sprawa LLP, 76% respondentów preferowało spotkania towarzyskie.[5] Wybór arbitra pozostaje również jednym z trzech najcenniejszych atrybutów systemu.[6] pytania, jednak, wciąż czają się.
Tylko sześćdziesiąt sześć procent (66%) arbitrów preferowało jednostronne spotkania, jednak, podczas gdy osiemdziesiąt trzy procent (83%) praktyków to poparło.
Biorąc pod uwagę ten podział, co powinno być zrobione? Mógłby zostać wyznaczony termin arbitrażu jako potencjalny pośredni punkt?
Kontrola terminów arbitrażowych
Międzynarodowy Instytut Rozwiązywania Konfliktów & Zapobieganie ("CPR") niedawno wdrożył proces mianowania arbitra selekcyjnego.
Zgodnie z regułą 5.4(re) nowych zasad CPR dotyczących administrowanego arbitrażu w sporach międzynarodowych, jeżeli strony zgodziły się na trybunał trzyosobowy, dwóch z tych arbitrów zostanie wyznaczonych przez strony „nie wiedząc, która strona wyznaczyła każdą z nich.”
W jaki sposób strony mogą wyznaczyć arbitrów, ale nie wiedzą, który arbiter wyznaczyli?
Proces CPR jest przeprowadzany w następujący sposób. Pierwszy, po omówieniu preferowanych referencji potencjalnych arbitrów,[7] CPR zapewnia listę kandydatów dla partii, które uszeregują swoich trzech najlepszych kandydatów w ciągu dziesięciu dni.[8] W tym czasie, strony mogą sprzeciwić się każdemu kandydatowi z listy na podstawie „podstawy braku niezależności lub bezstronności.”[9] Jeśli sprzeciw się powiedzie, CPR wyznaczy następnego kandydata na podstawie preferencji partii.[10]
co ciekawe, Regulamin stanowi, że „[n]CPR ani strony nie doradzają ani w żaden inny sposób nie przekazują żadnych informacji ani wskazówek kandydatowi na arbitra lub wyznaczonemu arbitrowi odnośnie tego, która strona wybrała któregoś ze stron wyznaczonych przez arbitrów.”[11]
Oznacza to, że CPR potencjalnie znalazł sposób na zapewnienie obiektywności i legitymacji procesowej przy jednoczesnym zachowaniu tradycyjnego procesu mianowania stron.
Wniosek
Ze względu na nowość przepisów CPR, jak dotąd nie zgłoszono arbitrażu, w którym arbitrzy zostali wyznaczeni w ten sposób.
Na pewno pojawią się przeszkody, w szczególności w odniesieniu do wywiadów z arbitrem, ujawnienie konstytucji trybunału i kwestionowanie arbitrów.
Z przyszłymi postępami w badaniach poznawczych, użytkownicy i pełnomocnicy w terenie mogą pewnego dnia lepiej zrozumieć skutki przynależności i oceny. Dopóki, jednak, kontrola CPR spotkań arbitrów może być użytecznym kompromisem do naśladowania.
Thomas W.. Davis, Międzynarodowa kancelaria prawna ds. Arbitrażu Aceris
[1] Jan Paulsson, Zagrożenie moralne w rozwiązywaniu międzynarodowych sporów, 25 ICSID Rev. 339 (2010).
[2] Albert Jan van den Berg, Zdania odrębne wyznaczonych przez partię arbitrów w arbitrażu inwestycyjnym, w „Patrząc w przyszłość”: Eseje o prawie międzynarodowym na cześć W.. Michael Reisman (2011), dostępne o http://www.arbitration-icca.org/media/4/83547731316157/media012970228026720van_den_berg–dissenting_opinions.pdf.
[3] Sebastian Perry, Spotkania na przyjęciach są kluczowym elementem arbitrażu, mówi Veeder, Globalny przegląd arbitrażu, kwiecień 17, 2013.
[4] Charles N.. Brower & Charles B.. Rosenberg, Śmierć dwugłowego słowika: Dlaczego domniemanie Paulsson-Van den Berg, że wyznaczeni przez partię arbitrzy są niewiarygodni, jest błędne, 6 World Arb. & z. Obrót silnika. (2012), P. 25.
[5] Queen Mary University of London and White & Sprawa LLP, ten 2012 Międzynarodowe badanie arbitrażowe: Obecne i preferowane praktyki w procesie arbitrażowym, dostępne o http://www.arbitration.qmul.ac.uk/.
[6] Queen Mary University of London and White & Sprawa LLP, ten 2015 Międzynarodowe badanie arbitrażowe: Ulepszenia i innowacje w międzynarodowym Arbitraż, dostępne o http://www.arbitration.qmul.ac.uk. Inne najważniejsze cechy to wykonalność orzeczeń (65 procent); unikanie określonych systemów prawnych / sądów krajowych (64 procent); i elastyczność (38procent).
[7] Kandydaci zazwyczaj pochodzą z „panelu wyróżniających się osób neutralnych” CPR,”, Chociaż partie mają swobodę wyboru własnych kandydatów.
[8] Reguła 5.4(za), Zasady CPR. CPR zapewni również na swojej liście „ujawnienie wszelkich okoliczności, które mogą budzić uzasadnione wątpliwości co do ich niezależności lub bezstronności”, aby zasiadać w trybunale.
[9] Zasady 5.4(b), Zasady CPR.
[10] Zasady 5.4(do), Zasady CPR.
[11] Zasady 5.4(re), Zasady CPR.