การยอมรับ, การบังคับใช้และการดำเนินการในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศเป็นแนวคิดทางกฎหมายที่สำคัญในการควบคุมเนื่องจากจะกำหนดผลที่ตามมาหลังอนุญาโตตุลาการของคำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการเมื่อมีการแสดงผล. อย่างไรก็ตาม, ความแตกต่างมักเป็นเรื่องยากและขึ้นอยู่กับระบบกฎหมายที่ต้องการค้นหาพวกเขา. เราจะตรวจสอบความแตกต่างในส่วนย่อยต่อไปนี้.
การยอมรับในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ
การยอมรับในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศมีจุดมุ่งหมายเพื่อรับทราบว่าคำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการถือเป็นที่สิ้นสุดและมีผลผูกพันและมี แค่สาเหตุ ผล. ตามที่ได้ชี้ให้เห็นอย่างถูกต้องใน Redfern และ Hunter เกี่ยวกับอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ, การรับรู้ในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศใช้เป็น “โล่ [ถึง] ขัดขวางความพยายามใด ๆ ที่จะหยิบยกประเด็นการดำเนินคดีใหม่ซึ่งได้รับการตัดสินแล้วในการอนุญาโตตุลาการ”.[1]
การรับรู้คำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการโดยพื้นฐานแล้วหมายความว่าคำตัดสินนั้นได้รับการยอมรับว่าถูกต้องและสามารถก่อให้เกิดผลเช่นเดียวกับคำตัดสินของศาลในประเทศ.
การบังคับใช้อนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ
มักจะ, การบังคับใช้ถือเป็น “กระบวนการได้รับคำสั่งจากศาลหรือหน่วยงานที่มีอำนาจสั่งให้ปฏิบัติตามคำชี้ขาด.”[2] ตามที่เครียดค่ะ Redfern และ Hunter เกี่ยวกับอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ, การบังคับใช้”ก้าวไปไกลกว่าการรับรู้. ศาลที่เตรียมที่จะให้การบังคับตามคำชี้ขาดจะทำเช่นนั้นเพราะถือว่าคำชี้ขาดนั้นทำขึ้นอย่างถูกต้องและมีผลผูกพันคู่สัญญาทั้งสองฝ่าย, จึงสมควรแก่การบังคับใช้.”[3] ตรงกันข้ามกับการรับรู้, การบังคับใช้จะใช้เป็น “ดาบ [...] ใช้มาตรการคว่ำบาตรทางกฎหมายเพื่อบังคับฝ่ายที่ได้รับรางวัลให้ดำเนินการดังกล่าว.”[4]
ในแง่อื่น ๆ, การบังคับใช้เกี่ยวข้องกับการดำเนินการตามคำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการจริง, บังคับให้ฝ่ายที่แพ้ปฏิบัติตามข้อกำหนด. อย่างไรก็ตาม, การบังคับใช้ข้อกำหนดมีความชัดเจนน้อยที่สุดในสามข้อกำหนดดังกล่าว, ในเขตอำนาจศาลบางแห่ง, มันถูกใช้แทนกันได้กับการจดจำหรือแม้แต่การดำเนินการ.
ตัวอย่างเช่น, ในบริบทของคำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการด้านการลงทุน, อนุญาโตตุลาการ (ข้อพิพาทการลงทุนระหว่างประเทศ) พระราชบัญญัติซิมบับเวกำหนดให้ “ศาลสูงจะลงทะเบียนรางวัลในการสมัครของบุคคลใด ๆ ที่แสวงหาการรับรู้และการบังคับใช้รางวัล”[5] และการจดทะเบียนดังกล่าว”ให้มีผลเช่นเดียวกันเพื่อวัตถุประสงค์ในการดำเนินการ [...] เสมือนว่ารางวัลที่จดทะเบียนนั้นเป็นคำพิพากษาของศาลสูง [และ] จะมีผลเช่นเดียวกับคำพิพากษาถึงที่สุดของศาลสูงในการระงับการดำเนินการต่อไประหว่างคู่ความในคำชี้ขาดที่เกี่ยวข้องกับประเด็นที่ศาลกำหนดในคำชี้ขาด.”[6]
ความแตกต่างในความเข้าใจในการยอมรับกฎหมายของประเทศ, การบังคับใช้, และการดำเนินการบางครั้งมีการขีดเส้นใต้ไว้ในอนุสัญญาระหว่างประเทศฉบับภาษาต่างๆ. ตัวอย่างเช่น, บทความ 54 ของอนุสัญญา ICSID ฉบับภาษาอังกฤษอ้างถึงคำศัพท์ทั้งสามข้อ: การยอมรับ, การบังคับใช้และการดำเนินการดังต่อไปนี้:[7]
(1) รัฐผู้ทำสัญญาแต่ละรัฐจะต้อง จำได้ คำชี้ขาดที่ให้ตามอนุสัญญานี้มีผลผูกพันและบังคับใช้พันธกรณีทางการเงินที่กำหนดโดยคำชี้ขาดนั้นภายในอาณาเขตของตนเสมือนเป็นการพิพากษาถึงที่สุดของศาลในรัฐนั้น. รัฐผู้ทำสัญญาที่มีรัฐธรรมนูญของสหพันธรัฐอาจบังคับใช้รางวัลดังกล่าวในหรือผ่านศาลรัฐบาลกลางของตนและอาจจัดให้ศาลดังกล่าวปฏิบัติต่อรางวัลราวกับว่ามันเป็นการตัดสินขั้นสุดท้ายของศาลของรัฐที่เป็นส่วนประกอบ.
(2) ปาร์ตี้ที่กำลังมองหา การยอมรับ หรือ การบังคับใช้ ในอาณาเขตของรัฐผู้ทำสัญญารัฐหนึ่งจะต้องมอบสำเนาคำตัดสินที่รับรองโดยเลขาธิการให้แก่ศาลที่มีเขตอำนาจหรือหน่วยงานอื่น ๆ ซึ่งรัฐดังกล่าวจะกำหนดให้เพื่อการนี้. รัฐผู้ทำสัญญาแต่ละรัฐจะแจ้งให้เลขาธิการทราบถึงการแต่งตั้งศาลที่มีอำนาจหรือหน่วยงานอื่น ๆ เพื่อจุดประสงค์นี้และการเปลี่ยนแปลงใด ๆ.
(3) การดำเนินการ ของคำชี้ขาดให้อยู่ภายใต้กฎหมายว่าด้วยการดำเนินการตามคำพิพากษาที่ใช้บังคับอยู่ในรัฐที่ประสงค์จะบังคับคดีตามเขตแดน.
อย่างไรก็ตาม, เวอร์ชันภาษาฝรั่งเศสหมายถึงเพียงสองคำเท่านั้น: การลาดตระเวน และ การดำเนินการ:
(1) รัฐผู้ทำสัญญาแต่ละรัฐ จำได้ คำชี้ขาดใด ๆ ที่ให้ไว้ภายใต้อนุสัญญานี้มีผลผูกพันและประกันให้มีการดำเนินการในอาณาเขตของตนตามพันธกรณีทางการเงินซึ่งคำชี้ขาดกำหนดไว้เสมือนเป็นการพิพากษาถึงที่สุดของศาลที่ดำเนินการในอาณาเขตของรัฐนั้น. รัฐผู้ทำสัญญาที่มีรัฐธรรมนูญของรัฐบาลกลางอาจรับประกันได้ การดำเนินการ ของรางวัลผ่านทางศาลของรัฐบาลกลางและกำหนดให้พวกเขาจะต้องพิจารณารางวัลดังกล่าวเป็นการตัดสินขั้นสุดท้ายของศาลของรัฐสหพันธรัฐใดรัฐหนึ่ง.
(2) เพื่อให้ได้ การลาดตระเวน และ การดำเนินการ ของรางวัลในอาณาเขตของรัฐผู้ทำสัญญารัฐหนึ่ง, ผู้มีส่วนได้เสียจะต้องแสดงสำเนาที่รับรองโดยเลขาธิการต่อศาลแห่งชาติที่มีเขตอำนาจหรือต่อหน่วยงานอื่นใดที่รัฐผู้ทำสัญญาดังกล่าวได้กำหนดไว้เพื่อจุดประสงค์นี้. รัฐผู้ทำสัญญาแต่ละรัฐจะต้องแจ้งให้เลขาธิการทราบถึงศาลที่มีเขตอำนาจหรือหน่วยงานที่ตนกำหนดเพื่อจุดประสงค์นี้ และแจ้งให้เลขาธิการทราบถึงการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้น.
(3) การดำเนินการ อยู่ภายใต้บังคับของกฎหมายว่าด้วยการดำเนินการตามคำพิพากษาที่ใช้บังคับอยู่ในรัฐที่ขอให้ดำเนินการในอาณาเขตของตน.[8]
ความแตกต่างทางภาษานี้ได้รับการอธิบายอย่างถูกต้องตามคำตัดสินของศาลสูงแห่งสหราชอาณาจักรลงวันที่ 19 มกราคม 2024 ดังนี้:[9]
(ก) ฝรั่งเศส, ข้อความภาษาสเปนและอังกฤษมีความถูกต้องเท่าเทียมกัน. บทความ 33(3) ของอนุสัญญาเวียนนาจึงถือว่าข้อกำหนดของสนธิสัญญามีความหมายเหมือนกันในแต่ละข้อความ.
(ข) อย่างไรก็ตาม, ตำราภาษาฝรั่งเศสและสเปนจะต้องเข้าใจในบริบทของแนวคิดพลเรือนของ ผู้บริหาร ซึ่งรวมการยอมรับเข้ากับการประกาศการบังคับใช้. เงื่อนไข การดำเนินการ และ การดำเนินการ จึงครอบคลุมทั้งการรับรู้และการบังคับใช้ในแง่ของการบังคับใช้ (บทความ 54(1)) ในมือข้างหนึ่ง, และการบังคับใช้โดยวิธีดำเนินการอีกทางหนึ่ง (บทความ 54(3)).
(ค) นี่เป็นความหมายที่จะประสานข้อความที่เกี่ยวข้องกับวัตถุประสงค์และวัตถุประสงค์ของอนุสัญญาได้ดีที่สุดตามที่กำหนดในมาตรา 33(4) อนุสัญญากรุงเวียนนา.
ดังนั้น, ไม่มีความเป็นเอกฉันท์เกี่ยวกับความหมายที่แท้จริงของการบังคับใช้ข้อกำหนด และความแตกต่างที่ชัดเจนจากการรับรู้และการดำเนินการ. ตามที่สรุปโดย Sabahi และ Rubins, มันอาจจะถูกนำมาใช้:[10]
เพื่ออ้างถึงกระบวนการที่ศาลให้คำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการตามคำพิพากษาของศาลระดับชาติ, เรียกว่าการยืนยันหรือการรับรู้อย่างแม่นยำยิ่งขึ้น,
หมายถึงการบังคับคดีตามจริงต่อทรัพย์สินเฉพาะของลูกหนี้, เรียกว่าการประหารชีวิตอย่างแม่นยำยิ่งขึ้น,
เพื่ออ้างถึงขั้นตอนกลางต่างๆ ระหว่างขั้นตอนทั้งสองที่มีอยู่ในเขตอำนาจศาลบางแห่ง, หรือ
เป็นคำทั่วไปที่อธิบายในแง่ทั่วไปเกี่ยวกับกระบวนการเปลี่ยนคำตัดสินที่คณะอนุญาโตตุลาการมอบให้เป็นการโอนเงินสดให้กับฝ่ายที่ประสบความสำเร็จ, ครอบคลุมแต่ละขั้นตอนของการรับรู้และการดำเนินการที่เกี่ยวข้องในการทำเช่นนั้น, อย่างไรก็ตาม, อาจแตกต่างจากเขตอำนาจศาลหนึ่งไปอีกเขตอำนาจหนึ่ง.
การดำเนินการในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ
มักจะ, แนวคิดของการบังคับคดีหมายถึงกระบวนการของศาลที่ควบคุมทรัพย์สินเฉพาะของลูกหนี้, เช่น, โดยการขนส่งภาคบังคับ, สิ่งที่แนบมา, หรือการขาย. โดยทั่วไปการบังคับคดีจะอยู่ภายใต้กฎของกฎหมายภายในของประเทศที่ทรัพย์สินดังกล่าวตั้งอยู่.
การยอมรับ, การบังคับใช้, การประหารชีวิตและการคุ้มกันของรัฐ
ในบริบทของคำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการที่มอบให้กับรัฐและหน่วยงานของรัฐ, ต้องคำนึงถึงปัญหาความคุ้มกันเมื่อพิจารณาการยอมรับ, การบังคับใช้, และการประหารชีวิต.
ความคุ้มกันของรัฐมีสองระดับ คือ ความคุ้มกันจากเขตอำนาจศาล และความคุ้มกันจากการประหารชีวิต. ความคุ้มกันจากเขตอำนาจศาลเกี่ยวข้องกับการยอมรับคำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการในแง่ที่เกี่ยวข้อง “ไม่ว่าศาลจะสามารถป้องกันไม่ให้ตัดสินบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับรัฐได้หรือไม่, รวมทั้งเกี่ยวกับอำนาจผูกพันของคำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการ.”[11] ในทางกลับกัน, ภูมิคุ้มกันจากการประหารชีวิต (ตามชื่อของมันบ่งบอก) เกี่ยวข้องกับการดำเนินการตามคำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการที่เกี่ยวข้องกับ “ไม่ว่าจะเป็นองค์กรของรัฐ, ไม่ว่าจะเป็นศาลหรือหน่วยงานอื่นใดของฝ่ายตุลาการหรือฝ่ายบริหาร, สามารถป้องกันได้ในการบังคับชำระหนี้ตามคำพิพากษาไม่ให้ยึดเอาสิ่งที่เป็นของรัฐอื่น.” เกี่ยวกับการบังคับใช้, มัน“อาจเกี่ยวข้องกับอย่างใดอย่างหนึ่ง, หรือทั้งคู่, แล้วแต่ว่าจะใช้คำไหน.”[12]
ข้อสรุป
การยอมรับ, การบังคับใช้, และการดำเนินการเป็นแนวคิดทางกฎหมายที่สำคัญที่ต้องพิจารณาเมื่อมีการยื่นคำชี้ขาดของอนุญาโตตุลาการเพื่อให้แน่ใจว่าผลของอนุญาโตตุลาการมีประสิทธิผลและมีผลผูกพันข้ามพรมแดน. แม้ว่าจะมีความแตกต่างทางแนวคิดหลายประการระหว่างกัน, เนื้อหาและระบอบการปกครองส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับสนธิสัญญาระหว่างประเทศและกฎหมายภายในประเทศ.
[1] แบล็คคาบี้ เอ็น., พาร์ตาไซด์ ซี., เรดเฟิร์น เอ. และฮันเตอร์, ม., Redfern และ Hunter เกี่ยวกับอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ, 7TH เอ็ด, สำหรับ. 11.22 (เน้นการเพิ่ม).
[2] การปฏิบัติตามและการบังคับใช้รางวัล ICSID, กระดาษพื้นหลัง ICSID, มิถุนายน 2024, ไปยัง. 36.
[3] แบล็คคาบี้ เอ็น., พาร์ตาไซด์ ซี., เรดเฟิร์น เอ. และฮันเตอร์, ม., Redfern และ Hunter เกี่ยวกับอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ, 7TH เอ็ด, สำหรับ. 11.21.
[4] แบล็คคาบี้ เอ็น., พาร์ตาไซด์ ซี., เรดเฟิร์น เอ. และฮันเตอร์, ม., Redfern และ Hunter เกี่ยวกับอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ, 7TH เอ็ด, สำหรับ. 11.22 (เน้นการเพิ่ม).
[5] อนุญาโตตุลาการ (ข้อพิพาทการลงทุนระหว่างประเทศ) พระราชบัญญัติซิมบับเว, บทความ 4(1).
[6] อนุญาโตตุลาการ (ข้อพิพาทการลงทุนระหว่างประเทศ) พระราชบัญญัติซิมบับเว, บทความ 5.
[7] อนุสัญญา ICSID, ฉบับภาษาอังกฤษ, บทความ 54 (เน้นเพิ่ม).
[8] อนุสัญญา ICSID, เวอร์ชันภาษาฝรั่งเศส, บทความ 54 (เน้นเพิ่ม).
[9] คำตัดสินของศาลสูง [2024] EWHC 58 (สื่อสาร) ลงวันที่ 19 มกราคม 2024, สำหรับ. 45 (เน้นการเพิ่ม).
[10] บี. เช้า, ยังไม่มีข้อความ. รูบิน, และอื่น ๆ, อนุญาโตตุลาการระหว่างรัฐและนักลงทุน, 2ครั้ง เอ็ด. (2019), พี. 837.
[11] บี. เช้า, ยังไม่มีข้อความ. รูบิน, และอื่น ๆ, อนุญาโตตุลาการระหว่างรัฐและนักลงทุน, 2ครั้ง เอ็ด. (2019), พี. 837.
[12] บี. เช้า, ยังไม่มีข้อความ. รูบิน, และอื่น ๆ, อนุญาโตตุลาการระหว่างรัฐและนักลงทุน, 2ครั้ง เอ็ด. (2019), พี. 837.