Συχνά προκύπτουν ζητήματα σχετικά με τις οικονομικές κυρώσεις στη διεθνή διαιτησία. Οι οικονομικές κυρώσεις είναι ένα κοινό εργαλείο εξωτερικής πολιτικής που μπορεί να έχει σημαντικό αντίκτυπο στην εκτέλεση των συμβατικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των μερών. Ενώ υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους οι οικονομικές κυρώσεις ενδέχεται να επηρεάσουν τη διεθνή διαιτησία, θα επικεντρωθούμε στο ζήτημα της διαιτησίας διαφορών που συνεπάγονται οικονομικές κυρώσεις. Η συζήτηση σχετικά με τη διαιτησία των διαφορών που συνεπάγονται κυρώσεις προκύπτει από το γεγονός ότι οι κυρώσεις αφορούν θέματα δημόσιας πολιτικής ως επιτακτικές υποχρεώσεις – περιορισμός που μπορεί να έχει αντίκτυπο στο πεδίο της διαιτησίας.

“Διαιτησία”, in its widest sense, σημαίνει ικανά να επιλυθούν με διαιτησία. Ετσι, “διαιτησία” Γενικά αναφέρεται στο χαρακτηριστικό του ότι υπόκειται σε διαιτησία ή όχι. Οι διαφορές που δεν είναι διαιτητές ορίζονται συνήθως από την εθνική νομοθεσία και τις δικαστικές αποφάσεις. Υπάρχουν ορισμένες αβεβαιότητες σχετικά με την επιλογή του εφαρμοστέου δικαίου σε θέματα μη διαιτησίας, που προκύπτουν από το γεγονός ότι αυτά τα ερωτήματα μπορούν να προκύψουν σε διαφορετικά στάδια της διαιτητικής διαδικασίας και / ή κατά το στάδιο εκτέλεσης. Ωστόσο, κατ 'αρχήν, ο νόμος της έδρας της διαιτησίας και ο νόμος που διέπει τη συμφωνία διαιτησίας είναι οι πιο σχετικοί για να καθοριστεί εάν μια διαφορά είναι διαιτητική πριν από το στάδιο εκτέλεσης.[1]

Οικονομικές κυρώσεις στη διεθνή διαιτησία: Η επικρατούσα προβολή

Η επικρατούσα άποψη στη λογοτεχνία και τη διαιτητική πρακτική είναι ότι οι διαφορές που συνεπάγονται οικονομικές κυρώσεις είναι διαιτητές.[2] Ωστόσο, Ορισμένες εθνικές δικαστικές αποφάσεις έχουν εκδοθεί διαφορετικά, επικαλούμενη εξαιρέσεις δημόσιας τάξης και προτιμώντας τις επιτακτικές υποχρεώσεις των εθνικών της νόμων να ορίζουν ότι ορισμένες διαφορές που συνεπάγονται κυρώσεις δεν είναι διαιτητές.

Στο γνωστό Mitsubishi κατά. Soler Υπόθεση, οι ΗΠΑ. Το Ανώτατο Δικαστήριο επιβεβαίωσε ότι μια ρήτρα διαιτησίας σχετικά με μια συμφωνία διανομής ήταν έγκυρη και ότι η διαφορά ήταν διαιτητική, παρά την εφαρμογή των αντιμονοπωλιακών κανόνων ως επιτακτικών υποχρεωτικών κανόνων. Το ίδιο σκεπτικό ισχύει και για τις οικονομικές κυρώσεις στη διεθνή διαιτησία.

Στο Fincantieri κατά. Υπουργείο Άμυνας του Ιράκ υπόθεση ενώπιον του Ελβετικού Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου,[3] the defendants objected to the jurisdiction of the arbitral tribunal on the ground that the dispute was inarbitrable due to UN sanctions against Iraq, που είχε επίσης εφαρμοστεί στην Ελβετική και την Ιταλική Νομοθεσία. Το Δικαστήριο της Γενεύης επιβεβαίωσε ότι ήταν αρμόδιο να εκδικάσει την υπόθεση με την προσωρινή του απόφαση, διάκριση μεταξύ της εφαρμογής του καθεστώτος κυρώσεων ως ζήτημα υποχρεωτικού δικαίου ως προς την ουσία και της διαιτησίας της διαφοράς, η σύναψη των κυρώσεων δεν υπονόμευε την επιδεξιότητα μιας διαφοράς με την έδρα της στην Ελβετία.[4] The claim for annulment was rejected based on Αρθρο 177(1) του Swiss Private International Law Act, που επιτρέπει σε οποιαδήποτε διαφορά οικονομικού ενδιαφέροντος να υπόκειται σε διαιτησία. Το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι οικονομικές κυρώσεις στο Ιράκ ενδέχεται να εγείρουν ζήτημα αδυναμίας απόδοσης, αλλά δεν οδήγησε αυτόματα στο συμπέρασμα ότι η διαφορά ήταν απαράδεκτη.

Another important decision where similar reasoning was applied was in Air France κατά. Libyan Airlines, όπου το Εφετείο του Κεμπέκ έκρινε ότι οι κυρώσεις του ΟΗΕ εναντίον της Λιβύης δεν εμπόδισαν τη διαιτησία της διαφοράς και ότι το δικαστήριο δεν παραβίασε τη διεθνή δημόσια τάξη, δηλώνοντας τον εαυτό του αρμόδιο να εκδικάσει τη διαφορά.[5]

Οι προαναφερθείσες υποθέσεις δείχνουν τη γενική άποψη στη διεθνή διαιτησία, δηλαδή η παρουσία επιτακτικών υποχρεωτικών διατάξεων, που περιλαμβάνουν οικονομικές κυρώσεις, δεν επηρεάζει τη διαιτησία μιας διαφοράς.

Αυτό είναι, ωστόσο, διαφορετικό από το ζήτημα της διαιτησίας που μπορεί να προκύψει στο στάδιο αναγνώρισης και εκτέλεσης στο Άρθρο V(2)(ένα) της Σύμβασης της Νέας Υόρκης για την αναγνώριση και την επιβολή ξένων διαιτητικών βραβείων, όπου η εκτέλεση μπορεί να απορριφθεί εάν το δικαστήριο της χώρας αναγνώρισης και εκτέλεσης διαπιστώσει ότι η διαφορά δεν είναι ικανή να επιλυθεί με διαιτησία. Παρά την κυρίαρχη άποψη στο δόγμα, Υπήρξαν αρκετές αποφάσεις εθνικών δικαστηρίων, όπου τα δικαστήρια απέρριψαν ωστόσο τη διαιτησία μιας διαφοράς που συνεπάγεται κυρώσεις βάσει επιτακτικών υποχρεωτικών διατάξεων.

Οικονομικές κυρώσεις στη διεθνή διαιτησία: Άλλες προβολές

Γερμανικά δικαστήρια, για παράδειγμα, έχουν θεωρήσει ότι εάν υπάρχει κίνδυνος ένα διαιτητικό δικαστήριο να αποφύγει την εφαρμογή υποχρεωτικών κανόνων, η ακυρότητα μιας συμφωνίας διαιτησίας μπορεί ακόμη να αποδειχθεί.[6] In another German case, το Oberlandsgericht στο Μόναχο έκρινε ότι οι επιτακτικοί υποχρεωτικοί κανόνες δεν μπορούν να παρεκκλίνουν από συμφωνία που παρέχει αποκλειστική δικαιοδοσία στα δικαστήρια της Καλιφόρνιας, since there was a danger that the court in a third country would not enforce German mandatory provisions.[7]

Επί πλέον, στο προαναφερθέν Σπίτια Fincantieri, Ιταλοί ναυπηγοί, παράλληλα με τη διαδικασία ενώπιον των ελβετικών δικαστηρίων, παρέπεμψε την υπόθεση στα ιταλικά δικαστήρια για να αποφανθεί ότι η ρήτρα διαιτησίας ήταν άκυρη. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο επιβεβαίωσε τη διαιτησία της διαφοράς, αλλά η απόφαση ακυρώθηκε από το Εφετείο της Γένοβας. Το Εφετείο αποφάνθηκε ότι οι ιταλικοί υποχρεωτικοί κανόνες εφαρμόζονταν στην υπόθεση και ότι λόγω του «μη διαθεσιμότηταΤων διακυβευόμενων δικαιωμάτων, η διαφορά ήταν απαράδεκτη.[8] Η συλλογιστική επικρίθηκε έντονα στη Γαλλία και το Γαλλικό Εφετείο του Παρισιού αρνήθηκε να επιβάλει την ιταλική απόφαση.[9] Σε άλλη υπόθεση ενώπιον του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της Ιταλίας, μια ρήτρα διαιτησίας κρίθηκε άκυρη και η διαφορά ήταν απαράδεκτη.[10] Η συλλογιστική ήταν παρόμοια με εκείνη του Δικαστηρίου της Γένοβας, διαπιστώνοντας ότι οι κυρώσεις είχαν υπερεθνικό χαρακτήρα και θα μπορούσαν να υπονομεύσουν τη διαιτησία της διαφοράς.

Ως εκ τούτου, ενώ η γενική άποψη στο δόγμα και στην πρακτική των διαιτητικών δικαστηρίων είναι να θεωρηθεί ότι οι διαφορές που συνεπάγονται οικονομικές κυρώσεις στη διεθνή διαιτησία είναι διαιτητικές., η πρακτική ορισμένων κρατών και εθνικών δικαστηρίων κατευθύνεται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Συχνά, τα εθνικά δικαστήρια θεωρούν ότι μια διαφορά που συνεπάγεται οικονομικές κυρώσεις είναι απαράδεκτη και προτιμά τις επιτακτικές υποχρεώσεις των δικών τους νόμων.

[1] Γκάρι Β. Γεννημένος, Επιλογή νόμου που διέπει τις διεθνείς συμφωνίες διαιτησίας – ρε. Επιλογή νόμου που διέπει μη- Διαιτησία, Διεθνής εμπορική διαιτησία, (Kluwer Law International 2009) Π. 503.

[2] Τ. ακόλαστος, Οικονομικές κυρώσεις της ΕΕ στη διαιτησία, στο Maxi Scherer (εκδ), Περιοδικό Διεθνούς Διαιτησίας, (Kluwer Law International; Kluwer Law International 2018, Ενταση ΗΧΟΥ 35 Θέμα 4) Π. 445; δείτε επίσης Marc Blessing, Αντίκτυπος της εξωεδαφικής εφαρμογής των υποχρεωτικών κανόνων δικαίου στις διεθνείς συμβάσεις 58–59 (Βοηθώντας & Ελαφρύς κόκορας 1999).

[3] Fincantieri Cantieri Navali Italiani SpA και OTO Melara Spa κατά ATF (25 Νοέμβριος 1991) Βραβείο ICC αρ 6719 (Προσωρινό βραβείο) Εφημερίδα διεθνούς δικαίου (1994) 1071; δείτε επίσης Γκάρι Β. Γεννημένος, Διεθνής εμπορική διαιτησία (Δεύτερη έκδοση) (Kluwer Law International 2014) Π. 993.

[4] Fincantieri Cantieri Navali Italiani SpA και OTO Melara Spa κατά ATF (25 Νοέμβριος 1991) Βραβείο ICC αρ 6719 (Προσωρινό βραβείο) Εφημερίδα διεθνούς δικαίου (1994) 1074.

[5] Η υπόθεση είναι αδημοσίευτη, αλλά αναφέρθηκε στη βιβλιογραφία, δείτε για παράδειγμα Geneviève Burdeau, «Πολυμερή και μονομερή εμπάργκο και ο αντίκτυπός τους στη διεθνή εμπορική διαιτησία – Κράτη στη διεθνή οικονομική αντιδικία, Εγώ. Διαφορές διαιτησίας » (2003) 3 Ανασκόπηση διαιτησίας 753, 762 στ.

[6] Τ. ακόλαστος, Οικονομικές κυρώσεις της ΕΕ στη διαιτησία, στο Maxi Scherer (εκδ), Περιοδικό Διεθνούς Διαιτησίας, (Kluwer Law International; Kluwer Law International 2018, Ενταση ΗΧΟΥ 35 Θέμα 4) Π. 448, αναφέροντας τη Sophie Mathäß, Ο αντίκτυπος δηλώνει- και προσωπικά μέτρα εμπάργκο στις σχέσεις ιδιωτικού δικαίου 60-61 (Nomos 2016)

[7] OLG Μόναχο, 17 Ενδέχεται 2006 - 7 Ε 1781/06, IPRax 322 (2007).

[8] Fincantieri-Cantieri Navali Italiani SpA κατά Ιράκ (1994) δάκρυ. Dell'arb 4 (1994) (Εφετείο της Γένοβας / Εφετείο της Γένοβας, Ιταλία) 505; βλέπω Eric De Brabandere και David Holloway, Κυρώσεις και Διεθνής Διαιτησία, στη Λάρισα van den Herik (εκδ.), Εγχειρίδιο έρευνας για τις κυρώσεις και το διεθνές δίκαιο (Τσέλτεναμ: Έντουαρντ Έλγκαρ, 2016)

[9] Νομική Διεύθυνση του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Δημοκρατίας του Ιράκ κατά. Fincantieri-Cantieri Navali Italiani (15 Ιούνιος 2006) Rev Arb (2007) (Εφετείο του Παρισιού / Εφετείο του Παρισιού, Γαλλία)Π. 87.

[10] Κυβέρνηση και Υπουργεία της Δημοκρατίας του Ιράκ κατά. Armamenti e Aerospazio S.p.A.. et αϊ., Ιταλία Νο. 189, Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της Ιταλίας, Υπόθεση αριθ. 23893, 24 Νοε. 2015, cited in XLI Ετήσιο βιβλίο εμπορικής διαιτησίας 2016, Π. 503 (Albert Jan van den Berg εκδ., 2016).

Νίνα Τζάνκοβιτς, Νόμος της Aceris