Οι απλούστερες επενδυτικές προστασίες που πρέπει να κατανοήσετε, καθώς και το ευρύτερο, συνήθως παρέχονται σε διμερείς επενδυτικές συνθήκες («BIT's"). Η προστασία μέσω BIT δεν παρέχεται σε κάθε ξένη οντότητα που επηρεάζεται από τα μέτρα του κράτους υποδοχής της επένδυσης, ωστόσο. Προκειμένου να απολαμβάνετε προστασία κάτω από το BIT, οι επιχειρηματικοί φορείς πρέπει να χαρακτηριστούν ως επενδυτές βάσει του ισχύοντος μέσου.
Ορισμός ενός επενδυτή
«Οι επενδυτές είναι είτε ιδιώτες (φυσικά πρόσωπα) ή εταιρείες (νομικά πρόσωπα)."[1] Αυτός ο ορισμός φαίνεται σαφής. Υπάρχουν ζητήματα που προκύπτουν από αυτόν τον ορισμό, ωστόσο.
Για παράδειγμα, ορισμένα BIT έχουν ευρείς ορισμούς που μπορούν να συμπεριλάβουν όλες τις ενδιάμεσες εταιρείες χαρτοφυλακίου ως επενδυτές. Ενώ προτιμάται για τους επενδυτές, Αυτό σημαίνει ότι τα κράτη υποδοχής ενδέχεται να μην έχουν ξεκάθαρη ιδέα για όλες τις οντότητες που επωφελούνται από προστασία βάσει ορισμένων BIT.[2] Το ίδιο ζήτημα προκύπτει όσον αφορά τους μειοψηφικούς επενδυτές.
Οι κυβερνητικοί φορείς που ενεργούν υπό την εμπορική τους ικανότητα μπορούν επίσης να χαρακτηριστούν ως επενδυτές. Ο αποφασιστικός παράγοντας είναι η ξένη κατάσταση της οντότητας. Η εθνικότητα καθορίζει το BIT ή τη σύμβαση σύμφωνα με την οποία μια οντότητα απολαμβάνει προστασία. Ως εκ τούτου, εάν ένας επενδυτής ζητά προστασία, πρέπει να αποδείξει ότι διαθέτει την ιθαγένεια ενός μέρους στο BIT ή ενός από τα κράτη μέλη στο σχετικό μέσο. Η προέλευση του κεφαλαίου είναι συνήθως άσχετη.
Φυσικά άτομα ως επενδυτές
Όταν αποδεικνύεται η εθνικότητα, ο επενδυτής (εάν αυτός ή αυτή είναι φυσικό πρόσωπο) θα μπορούσε, για παράδειγμα, παρέχει πιστοποιητικό ιθαγένειας. Ωστόσο, τέτοια αποδεικτικά στοιχεία ενδέχεται να μην επαρκούν σε ορισμένες περιπτώσεις.
Η Σύμβαση ICSID, για παράδειγμα, αποκλείει ρητά διπλούς υπηκόους. Δηλώνει ότι:
««Υπήκοος άλλου συμβαλλόμενου κράτους» που σημαίνει: κάθε φυσικό πρόσωπο που είχε την ιθαγένεια ενός Συμβαλλόμενου Κράτους διαφορετικού από το Κράτος που είναι μέρος της διαφοράς κατά την ημερομηνία κατά την οποία τα μέρη συμφώνησαν να υποβάλουν τη διαφορά αυτή σε συμβιβασμό ή διαιτησία, καθώς και την ημερομηνία κατά την οποία η αίτηση καταχωρίστηκε σύμφωνα με την παράγραφο (3) του άρθρου 28 ή παράγραφος (3) του άρθρου 36, αλλά δεν περιλαμβάνει κανένα πρόσωπο που σε οποιαδήποτε ημερομηνία είχε επίσης την ιθαγένεια του συμβαλλόμενου Κράτους στη διαφορά;"[5]
Αυτός ο αποκλεισμός των διπλών υπηκόων επιβεβαιώθηκε στην πράξη από το δικαστήριο το Champion Trading v. Αίγυπτος, για παράδειγμα.[6]
Τα μέρη προσπάθησαν επίσης να υποστηρίξουν ότι οι επενδυτές δεν δικαιούνται ορισμένης ιθαγένειας λόγω του γεγονότος ότι δεν κατοικούσαν στη χώρα καταγωγής τους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, ένα δικαστήριο διαπίστωσε ότι ένα τέτοιο επιχείρημα δεν μπορούσε να ληφθεί σοβαρά υπόψη.[4]
Εταιρικές οντότητες ως επενδυτές
Όσον αφορά τις εταιρικές οντότητες, το ζήτημα της εθνικότητάς τους, και ως εκ τούτου το δικαίωμά τους στην προστασία, είναι πιο περίπλοκο. Τα εθνικά συστήματα εφαρμόζουν διαφορετικά κριτήρια κατά τον καθορισμό της εθνικότητας.
Το πιο κοινό κριτήριο είναι η εταιρική έδρα της οντότητας, ή "έδρα".[7] Μια τέτοια αρχή μπορεί να είναι επωφελής για τις εταιρείες. Συχνά, τα διαιτητικά δικαστήρια δεν έχουν τρυπήσει το εταιρικό πέπλο.[8] Τα κράτη είχαν επίσης δυσκολίες υποστηρίζοντας ότι μια συγκεκριμένη οντότητα δεν είναι παρά ένα κενό κέλυφος χωρίς κατάλληλη εθνικότητα, για παράδειγμα στο Σαλούκα.[9]
Ορισμένα BIT's, όπως αυτή που συνήφθη μεταξύ Γερμανίας και Αργεντινής, διευρύνουν τους ορισμούς τους για επενδυτές και περιλαμβάνουν οντότητες που δεν έχουν ενσωματωθεί επίσημα.
Επίσης, υπάρχουν BIT όπου άλλοι παράγοντες είναι σημαντικοί για τον καθορισμό της εθνικότητας των εταιρικών οντοτήτων, όπως ο κύριος τόπος δραστηριότητάς τους ή ο αποτελεσματικός έλεγχος της οντότητας[10]. Πράγματι, Το τελευταίο επιτρέπει στο δικαστήριο να καθορίζει τη δικαιοδοσία κατά την εξέταση των μετόχων μιας εταιρείας. Η πραγματική οικονομική δραστηριότητα της οντότητας μπορεί επίσης να είναι μια ποιότητα σχετική για τον προσδιορισμό του κατά πόσον ένας επενδυτής πληροί τις προϋποθέσεις βάσει του ισχύοντος επενδυτικού μέσου. Το BIT του Ιράν-Ελβετίας, για παράδειγμα, περιλαμβάνει όλα τα προαναφερθέντα κριτήρια.
[1] Ρ. Ντόλζερ, ντο. Κραυγή, Αρχές του διεθνούς επενδυτικού δικαίου, OUP, 2αρ έκδοση, 2012, Π. 44.
[2] μικρό. Π. Subedi, Διεθνές επενδυτικό δίκαιο: Συμφιλίωση πολιτικής και αρχής, Εκδόσεις Hart, Οξφόρδη και Πόρτλαντ, 2008, Π. 58.
[3] Χουσεΐν Νουμάν Σουφράκη κατά. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 02/7.
[4] Ο Ιωάννης Μίκουλα, Βιορέλ Μίκουλα, S.C.. European Food S.A., S.C.. Starmill S.R.L.. και S.C. Multipack S.R.L. β. Ρουμανία, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 05/20, Απόφαση για τη δικαιοδοσία και το παραδεκτό (24 Σεπτέμβριος 2008), για. 103.
[5] Convention on the Settlement of Investment Disputes Between States and Nationals of Other States (Σύμβαση ICSID), Αρθρο 25(2)(ένα).
[6] Champion Trading Company, Ameritrade International, Ινκ. β. Αραβική Δημοκρατία της Αιγύπτου, Υπόθεση ICSID No.ARB / 02/9, Απόφαση για τη δικαιοδοσία (21 Οκτώβριος 2003), για. 3.4.1.
[7] Ρ. Ντόλζερ, ντο. Κραυγή, Αρχές του διεθνούς επενδυτικού δικαίου, OUP, 2αρ έκδοση, 2012, Π. 47.
[8] Tokios Tokelés v. Ουκρανία, Υπόθεση ICSID αριθ. ARB / 02/18.
[9] Saluka Investments B.V. β. Η Τσεχική Δημοκρατία, ΟΚΕΤΡΙΑ, Μερικό βραβείο (17 Μάρτιος 2006), για. 240.
[10] Moldova-US BIT.