Τι συμβαίνει όταν η συμφωνία διαιτησίας, ο η απόφαση νόμο, και ο νόμος από τον οποίο προκύπτει η αιτία της αγωγής σιωπούν ως προς το εφαρμοστέο δίκαιο σε θέματα που δεν θεωρούνται ούτε ουσιαστικά ούτε διαδικαστικά? Η σύντομη απάντηση είναι ότι αυτά τα ζητήματα θα εμπίπτουν στην κατηγορία των λεγόμενων «θέματα του λυκόφωτος» στη διεθνή διαιτησία. Σύμφωνα με τον καθηγητή George Bermann, Τα ζητήματα του λυκόφωτος αναφέρονται σε ζητήματα που δεν είναι ουσιαστικά που προκύπτουν συνήθως σε διαιτητικές διαδικασίες για τα οποία τα δικαστήρια και οι δικηγόροι βρίσκουν ελάχιστη ή καθόλου καθοδήγηση είτε στη συμφωνία διαιτησίας, τους ισχύοντες θεσμικούς κανόνες, ή το η απόφαση νόμο.
Όταν αντιμετωπίζετε ζητήματα του λυκόφωτος, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε εκ των προτέρων ποιο πρότυπο ή κανόνα θα εφαρμόσει το δικαστήριο. Τα διαιτητικά δικαστήρια μπορούν να προσφύγουν στην εφαρμογή του α εθνικό δίκαιο (συμπεριλαμβανομένου του δικαίου της σύμβασης, το δίκαιο που εφαρμόζεται από τα δικαστήρια του τόπου διαιτησίας, το δίκαιο του τόπου πιθανής εκτέλεσης, και το δίκαιο της δικαιοδοσίας του οποίου το δίκαιο το δικαστήριο πιστεύει ότι είναι πιο κατάλληλο), ένα Διεθνές πρότυπο ή καθόλου ιδιαίτερος κανόνας παρά μόνο διαιτητής καλή κρίση.
Τα ζητήματα του λυκόφωτος περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, ζητήματα όπως η διαιτησία της διαφοράς, τη δυνατότητα εφαρμογής μιας συμφωνίας διαιτησίας σε μη υπογράφοντες, τη συγγνώμη της μη συμμόρφωσης με προϋποθέσεις που προηγούνται της διαιτησίας, διαθεσιμότητα προσωρινών μέτρων, παραίτηση από το δικαίωμα διαιτησίας, έκδοση ασφαλιστικών μέτρων κατά της αγωγής, καταστατικό περιορισμού, απλά αιτία, επιτόκια, αποδεικτικό προνόμιο, Κατανομή κόστους, διαιτητική αρχή για την επιβολή κυρώσεων στον δικηγόρο και την πρακτική του το δικαστήριο γνωρίζει το νόμο.
Αυτή η ανάρτηση πραγματεύεται συγκεκριμένα τα ζητήματα διαθεσιμότητας προσωρινών μέτρων (Εγώ), απλά αιτία (ΙΙ), το δεσμευτικό αποτέλεσμα των συμφωνιών διαιτησίας για τους μη υπογράφοντες (III) και την κατανομή του κόστους (IV).
Εγώ. Διαθεσιμότητα προσωρινής ανακούφισης
Ως γενικό θέμα, η εξουσία του διαιτητικού δικαστηρίου να χορηγεί προσωρινά μέτρα πρέπει να καθιερωθεί στην το δίκαιο της σύμβασης ή, στην απουσία του, σύμφωνα με το η απόφαση νόμο. Στην πράξη, η διαθεσιμότητα ασφαλιστικών μέτρων βάσει σχετικού νόμου δεν είναι τόσο απλή όσο θα νόμιζε κανείς. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η διαθεσιμότητα προσωρινών μέτρων εμπίπτει στην κατηγορία των θεμάτων του λυκόφωτος στη διεθνή διαιτησία. Το κύριο ζήτημα σχετικά με τα προσωρινά μέτρα ανακύπτει όταν η η απόφαση νόμο (διαδικαστικό δίκαιο) είναι διαφορετικό από το το δίκαιο της σύμβασης (ουσιαστικό δίκαιο). Αυτή η σύγκρουση σχετικά με την εφαρμογή του η απόφαση νόμο ή το το δίκαιο της σύμβασης για την προσωρινή ανακούφιση είναι ο πυρήνας μιας εκκρεμούς συζήτησης στο δόγμα της διεθνούς διαιτησίας. Ένα δεύτερο ζήτημα μπορεί επίσης να προκύψει όταν τα προσωρινά μέτρα, τα οποία είναι διαθέσιμα κάτω από το η απόφαση νόμο ή το δίκαιο της σύμβασης, δεν αναγνωρίζονται στον τόπο εκτέλεσης. Σε αυτήν την περίπτωση, η εκτέλεση των προσωρινών μέτρων μπορεί να απορριφθεί εάν αυτά τα προσωρινά μέτρα είναι άγνωστα στον τόπο εκτέλεσης λόγω δημόσιας τάξης ή λόγω μη αναγνώρισης από τη νομοθεσία του κράτους εκτέλεσης. Στην πράξη, Είναι επομένως σημαντικό να καθοριστεί το κατάλληλο φόρουμ για τη χορήγηση τέτοιων μέτρων.
ΙΙ. Απλά αιτία
Δεδικασμένο είναι μια πολύ γνωστή αρχή που γενικά παραδέχεται και εφαρμόζεται από τα διαιτητικά δικαστήρια και τα εθνικά δικαστήρια. Η εφαρμογή του απλά αιτία ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων είναι αρκετά απλή καθώς θεωρείται διαδικαστικός κανόνας. Δεδικασμένο δεν αποτελεί επίσης ζήτημα ενώπιον επενδυτικών δικαστηρίων, καθώς τείνουν να εφαρμόζουν το διεθνές δίκαιο στο θέμα του απλά αιτία. Ωστόσο, σε εμπορική διεθνή διαιτησία, απλά αιτία εμπίπτει στην ασαφή κατηγορία των θεμάτων του λυκόφωτος λόγω της αβεβαιότητας γύρω από την εφαρμοστέα νομοθεσία απλά αιτία. Ο καθορισμός του εφαρμοστέου δικαίου για απλά αιτία ενεργοποιεί το αν απλά αιτία θεωρείται διαδικαστικός ή ουσιαστικός κανόνας στην εμπορική διεθνή διαιτησία. Η εμπορική διεθνής νομολογία διαιτησίας δεν παρέχει μια ευθεία απάντηση σε αυτό το ερώτημα, όπως ορισμένα διαιτητικά δικαστήρια έχουν εφαρμόσει το η απόφαση νόμο[1]προς την απλά αιτία ενώ άλλοι έχουν εφαρμόσει το δίκαιο που διέπει την ουσία[2]. Ως εκ τούτου, ορισμένα διαιτητικά δικαστήρια και το διαιτητικό δόγμα είναι υπέρ της δημιουργίας διεθνικών αρχών ως λύση απλά αιτία έξω από τη ζώνη του λυκόφωτος.
III. Δεσμευτική επίδραση των συμφωνιών διαιτησίας σε μη υπογράφοντες
Το καθεστώς των μη υπογραφόντων είναι γενικά ασαφές όσον αφορά τη συμφωνία διαιτησίας. Υπάρχει αβεβαιότητα σχετικά με το εφαρμοστέο δίκαιο για τον καθορισμό του δεσμευτικού αποτελέσματος των συμφωνιών διαιτησίας σε μη υπογράφοντες. Η πρώτη προσέγγιση που πρέπει να εξεταστεί, κατά την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος, είναι εάν ένα διεθνές πρότυπο, δηλ., διεθνικές αρχές όπως lex mercatoria θα μπορούσε να ισχύει για τον καθορισμό του πεδίου εφαρμογής μιας συμφωνίας διαιτησίας. Από την άποψη αυτή, Ο καθηγητής William Park συνέστησε την εφαρμογή διακρατικών κανόνων σε μη υπογράφοντες.[3] Ως προς το εθνικό δίκαιο, Ορισμένα εθνικά δικαστήρια ευνοούν την εφαρμογή του εσωτερικού δικαίου σε μη υπογράφοντες παρά τα οφέλη από την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου.[4] Αυτή η θέση ευνοείται επίσης από τον καθηγητή Gary Born, ο οποίος έκρινε ότι θα ήταν σκόπιμο να εφαρμοστεί το δίκαιο που διέπει την αρχική συμφωνία διαιτησίας σε μη υπογράφοντες. Τρίτα μέρη ενδέχεται να επηρεάσουν τα ουσιαστικά δικαιώματα των αρχικών μερών στη συμφωνία διαιτησίας και, έτσι, τα δικαιώματα που απορρέουν από την αρχική συμφωνία δεν θα πρέπει να τροποποιούνται από νόμο που δεν διέπει τη συμφωνία. Επομένως, θα είχε νόημα μόνο να εφαρμοστεί ο νόμος που συμφωνήθηκε από τα μέρη.
IV. Κατανομή κόστους
Τα κόστη διαφέρουν από άλλα ζητήματα του λυκόφωτος, καθώς σχετίζονται στενά με τη διαδικασία επίλυσης διαφορών, διαφορετικά από τη σύμβαση ή τη σχέση από την οποία προέκυψε η διαφορά. Είναι επομένως δύσκολο να εξεταστεί το ενδεχόμενο εφαρμογής του δικαίου που διέπει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μερών βάσει μιας σύμβασης, δηλ., ο το δίκαιο της σύμβασης, στην κατανομή του κόστους. Ως προς το δίκαιο που εφαρμόζουν τα δικαστήρια του τόπου διαιτησίας, Τα μέρη έχουν γενικά ελάχιστες προσδοκίες ότι η κατανομή των εξόδων σε μια διαιτησία που εδρεύει σε μια δεδομένη δικαιοδοσία θα ακολουθούσε τους κανόνες που διέπουν την κατανομή των εξόδων στα δικαστήρια αυτής της δικαιοδοσίας. Η κατανομή του κόστους διαφέρει από άλλα ζητήματα του λυκόφωτος, όπως απλά αιτία ή μη υπογράφοντες, το οποίο μπορεί να παρέχει λόγους άρνησης αναγνώρισης ή εκτέλεσης ξένου βραβείου σύμφωνα με τη σύμβαση της Νέας Υόρκης. Η εφαρμογή ενός διεθνούς προτύπου ή θεσμικών κανόνων στο θέμα της κατανομής του κόστους φαίνεται επομένως να είναι μια πιο εύλογη λύση.
Β. συμπέρασμα
Τα ζητήματα του λυκόφωτος στη διεθνή διαιτησία προκύπτουν συνήθως και παραμένουν άλυτα. Η εφαρμογή του νόμου που διέπει τη σύμβαση, ο η απόφαση νόμο ή ένα διεθνές πρότυπο εξαρτάται από το θέμα που διακυβεύεται. Ορισμένα ζητήματα απαιτούν τον καθορισμό του εφαρμοστέου δικαίου από την άποψη της προβλεψιμότητας, ενώ κάποιοι όχι. Ζητήματα όπως η κατανομή των δαπανών δεν είναι θέμα για το οποίο τα μέρη ή οι δικηγόροι έχουν μεγάλη ανάγκη εκ των προτέρων γνώσης ώστε να διαμορφώσουν τα επιχειρήματά τους ανάλογα. Αφ 'ετέρου, ζητήματα όπως τα προσωρινά μέτρα, απλά αιτία ή μη υπογράφοντες απαιτούν περισσότερη προβλεψιμότητα και, έτσι, απαιτούν την πρόβλεψη του προτύπου ή του κανόνα που πιθανότατα θα εφαρμόσει το δικαστήριο.
[1] Βλέπω, π.χ., Υπόθεση αριθ. ICC. 7438, Βραβείο (1994), συζητήθηκε σε ρε. Hashers, Η Αρχή Διαιτητικών Καταστάσεων, σελ. 22-23.
[2] Βλέπω, π.χ.., Υπόθεση αριθ. ICC. 6293 (1990), το βραβείο συζητήθηκε στο ρε. Hashers, Η Αρχή Διαιτητικών Καταστάσεων, Π. 20.
[3] William W. Πάρκο, Μη υπογράφοντες και διεθνείς συμβάσεις: Το δίλημμα ενός διαιτητή, Οξφόρδη (2009).
[4] Βλέπω, π.χ., Peterson Farms Inc. β. ντο&M Farming Ltd., Ανώτατο Δικαστήριο Αγγλίας και Ουαλίας, 4 Φεβρουάριος 2004, καλύτερος. 45 και 47, όπου το Αγγλικό Εμπορικό Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι: «Ο προσδιορισμός των μερών σε μια συμφωνία είναι ζήτημα ουσιαστικού και όχι δικονομικού δικαίου (…) Εκεί [είναι] δεν υπάρχει βάση για την εφαρμογή οποιουδήποτε άλλου νόμου από το δικαστήριο [από αυτό που έχουν επιλεγεί από τα μέρη]."