Klauzula arbitrażowa w umowie jest ogólnie uważana za niezależną umowę, która może obowiązywać po rozwiązaniu zawartej w niej umowy. To domniemanie jest często określane jako „rozdzielność" albo "doktryna rozłączności”, zgodnie z którym klauzula arbitrażowa jest „oddzielna umowa”Których ważność i istnienie są niezależne od umowy materialnej.
Jako koncepcyjna przesłanka międzynarodowego arbitrażu, doktryna o rozdzielności została przez lata zatwierdzona przez wiele sądów.
W jednej ważnej angielskiej decyzji, Bremer Vulkan Schiffbau und Maschinenfabrik v. Wysyłka w południowych Indiach, [1981] AC. 980, Lord Diplock omówił charakter klauzuli arbitrażowej, stwierdzając, że „klauzula arbitrażowa stanowi samodzielne zabezpieczenie umowy lub pomocnicze w stosunku do [zasadniczy] skurczyć się”. Oświadczenie lorda Diplocka zostało zatwierdzone przez dwóch innych członków Izby Lordów.
We Francji, francuski sąd kasacyjny odbył się w trybie klasycznym Plotkarza decyzja (Cass. 1również cywil., 7 Może 1963) że umowa o arbitraż ma, w międzynarodowym arbitrażu, pełna autonomia przeciwnie umowa materialna.
[…] w sprawach międzynarodowego arbitrażu, umowa o arbitraż („Umowa o arbitraż”), niezależnie od tego, czy jest zawarta oddzielnie, czy jest zawarta w umowie bazowej, w ramach której jest zawarta, powinna mieć, z wyjątkiem wyjątkowych okoliczności, pełną autonomię prawną i nie ma na nią wpływu nieważność powyższej umowy.
Następnie, doktryna ewoluowała we Francji, ponieważ sądy francuskie porzuciły wyjątek „wyjątkowe okoliczności”. Pod tym względem, Sądy francuskie zasadniczo uznają umowę arbitrażową za niezależną umowę, niezależnie od jakiegokolwiek prawa obcego mającego zastosowanie do umowy bazowej lub samej umowy o arbitraż.
Dzisiaj, doktryna o rozdzielności jest tak akceptowana na całym świecie, że jest uważana za kamień węgielny międzynarodowego arbitrażu niezależnie od prawa właściwego dla postępowania lub merytorycznego.
Rozwiązanie umowy i doktryna rozdzielności w krajowych przepisach arbitrażowych
W wielu przepisach krajowych uznano, że inwalidztwo, nieistnienie, bezprawność lub rozwiązanie umowy znaczącej nie wpływa na ważność, legalność lub istnienie umowy o arbitraż. W rezultacie, arbitrzy mają przywilej rozpatrywania wszelkich wyzwań związanych z istnieniem, ważność, legalność lub rozwiązanie umowy głównej, ponieważ wyzwania te nie mają wpływu na samą umowę o arbitraż.
W prawie krajowym uznano rozdzielność klauzul arbitrażowych, aby zapewnić wykonanie umów o arbitraż nawet w przypadku, najczęściej, rozwiązanie umowy głównej. Na przykład, Artykuł 19 z Chińska ustawa o arbitrażu wyraźnie przewiduje, że wszelkie zmiany, rozpuszczenie, Rozwiązanie lub nieważność umowy nie ma wpływu na umowę o arbitraż.
Skutek umowy o arbitraż jest niezależny i zmiana nie ma na niego wpływu, rozpuszczenie, rozwiązanie lub nieważność umowy.
Sekcja 7 z 1996 Angielska ustawa arbitrażowa zapewnia to, chyba że uzgodniono inaczej, klauzula arbitrażowa nie będzie uważana za nieważną z powodu nieskuteczności umowy będącej jej podstawą.
O ile strony nie uzgodnią inaczej, umowa o arbitraż, która tworzy lub miała stanowić część innej umowy (na piśmie lub nie) nie będą uważane za nieważne, nie istnieje lub jest nieskuteczna, ponieważ ta inna umowa jest nieważna, nie zaistniała lub stała się nieskuteczna, iw tym celu będzie traktowane jako odrębna umowa.
Również, we Francji, doktryna rozdzielności jest uznana w Artykuł 1447 francuskiej ustawy o arbitrażu, co zapewnia to „[za]Umowa o arbitraż jest niezależna od umowy, której dotyczy. Nie ma to wpływu na nieważność takiej umowy”. Artykuł 1053 holenderskiej ustawy o arbitrażu podobnie stanowi, że „umowa o arbitraż będzie traktowana i ustalana jako odrębna umowa”.
Większość współczesnych przepisów dotyczących arbitrażu zawiera, zarówno w prawie zwyczajowym, jak i cywilnym, wyraźne postanowienie dotyczące możliwości rozdzielenia, w tym, pośród innych, Hongkong (§34); Szwecja (Sekcja 3); Brazylia (Artykuł 8); Hiszpania (Artykuł 22); Portugalia (Artykuł 18.2).
Stany Zjednoczone. Federalna ustawa arbitrażowa nie odnosi się wyraźnie do kwestii rozdzielności umów o arbitraż. jednak, USA. sądy stosowały doktrynę rozdzielności w różnych sprawach i budowały spójne orzecznictwo dotyczące autonomicznego charakteru klauzuli arbitrażowej (widzieć, np., Prima Paint Corp przeciwko Flood & Conklin Mfg Co, 388 USA. 395, 87 S.. Ct. 1801 (1967)).
ten Rozwiązanie umowy i doktryna rozdzielności w orzecznictwie arbitrażowym
Sądy arbitrażowe zazwyczaj akceptują doktrynę o rozdzielności bez odniesienia do prawa krajowego, ale raczej jako ogólna zasada międzynarodowego arbitrażu.
w do arbitraż Eksploracja BP Firma (Libia) Sp. z o.o. v. Libia, jedyny arbiter pośrednio odniósł się do doktryny rozdzielności, trzymając to „[Libijskie ustawodawstwo] skutecznie wypowiedział Koncesję BP, z wyjątkiem tego, że Koncesja BP stanowi podstawę jurysdykcji Trybunału i prawa Powoda do dochodzenia odszkodowania od Pozwanego przed Trybunałem”.[1]
W Elf w. Narodowa Irańska Spółka Naftowa (niocis), NIOC sprzeciwił się ważności klauzuli arbitrażowej na tej podstawie, że umowa leżąca u jej podstaw została uznana za nieważną przez irański Specjalny Komitet ds. Przeglądu umów dotyczących ropy naftowej. Jedyny arbiter nie zgodził się i stwierdził „klauzula arbitrażowa wiąże strony i działa bez uszczerbku z powodu zarzutu NIOC, że Umowa, jako całość, jest nieważne i nieważne ab initio.”[2]
W arbitrażach ICC, Sądy arbitrażowe również orzekły w kwestii ważności, niezgodność z prawem lub inne naruszenie umowy głównej niekoniecznie powoduje nieważność umowy o arbitraż (widzieć, np., Nagroda tymczasowa Nr sprawy ICC. 4145 i Nagroda końcowa Sprawa ICC nr. 10329).
Stosowanie klauzuli arbitrażowej po rozwiązaniu umowy
W konsekwencji doktryny o rozdzielności, egzystencja, ważność lub zgodność z prawem umowy o arbitraż nie zależy od umowy, na której opiera się umowa.
Odpowiednio, fakt, że spór powstał w czasie obowiązywania umowy, a strony nie wnoszą roszczenia przed rozwiązaniem umowy głównej, nie uniemożliwia rozstrzygnięcia sporu przez trybunał arbitrażowy.
Również, nowacja któregokolwiek zobowiązania zawartego w umowie podstawowej nie wpłynie na umowę o arbitraż, a ugoda dotycząca kwestii wynikających z umowy głównej nie wygaśnie ani nie wygaśnie klauzuli arbitrażowej.
Wykonanie klauzuli arbitrażowej po rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy to kwestia, która ostatecznie zależy od intencji stron. Mówiąc inaczej, strony mogą, przynajmniej w teorii, zgadzają się, że po rozwiązaniu umowy bazowej, umowa o arbitraż:
- zostanie rozwiązana dla celów wszelkich sporów;
- zostanie rozwiązana dla celów wszystkich przyszłych sporów, ale nie dla celów sporów, które powstały w czasie obowiązywania umowy; lub
- nie ulegnie zmianie.
W praktyce, powszechnie przyjmuje się, że wypowiedzenie umowy podstawowej nie wpływa na klauzulę arbitrażową w odniesieniu do sporów, które powstały w czasie obowiązywania umowy, w przypadku braku wyraźnych dowodów przeciwnych. Warto o tym przypomnieć Sekcja 7 angielskiej ustawy o arbitrażu upoważnia strony do wyłączenia doktryny o rozdzielności, chociaż rzadko strony zajmują się tym problemem.
Na przykład, Stany Zjednoczone. Sąd Najwyższy w Nolde Bros., Inc v. Pracownicy piekarni zdecydował, że umowa o arbitraż będzie miała zastosowanie do spraw, które dotyczą faktów przed wygaśnięciem, i po wygaśnięciu, tak długo, jak przedmiotowy spór dotyczy prawa przysługującego na mocy rozwiązanej umowy.[3]
Nie rzadko, strony powołują się na umowę arbitrażową w celu rozstrzygania sporów powstałych przed zawarciem umowy. Pod tym względem, niektóre sądy zgodziły się na egzekwowanie umowy o arbitraż z mocą wsteczną (widzieć, np. Clark przeciwko. Kidder, Peabody'ego & Współ., 636 F.Pomoc. 195 (S.D.N.Y. 1986)).
Z drugiej strony, w przypadku braku porozumienia stron, przyszłe spory niezwiązane z samą rozwiązaną umową nie będą objęte umową o arbitraż.
[1] Firma eksploracyjna BP (Libia) Limited przeciwko. Rząd Libijskiej Republiki Arabskiej, do Arbitraż, Nagroda za zasługi z dn 11 grudzień 1971, w 206.
[2] Elf Akwitania Iran przeciwko National Iranian Oil Company, do Arbitraż, Orzeczenie wstępne z dnia 14 styczeń 1982, YCA 1986, w 103.
[3] Nolde Bros., Inc. v. Piekarnia & Związek pracowników cukiernictwa, 430 USA. 243, 250 (1977).