Często pojawiają się problemy dotyczące sankcji gospodarczych w międzynarodowym arbitrażu. Sankcje gospodarcze są powszechnie stosowanym narzędziem polityki zagranicznej, które mogą mieć znaczący wpływ na realizację praw i obowiązków umownych stron. Chociaż istnieje wiele sposobów, w jakie sankcje ekonomiczne mogą zakłócać międzynarodowy arbitraż, skupimy się na kwestii arbitrażowości sporów dotyczących sankcji gospodarczych. Debata na temat arbitrażowości sporów dotyczących sankcji wynika z faktu, że sankcje dotyczą kwestii porządku publicznego jako nadrzędnych przepisów bezwzględnie obowiązujących – ograniczenie, które może mieć wpływ na zakres arbitrażu.
“Arbitrażowe”, in its widest sense, oznacza środki, które można rozwiązać na drodze arbitrażu. A zatem, “arbitrażowość” ogólnie odnosi się do cechy podlegania arbitrażowi lub nie. Spory, które nie podlegają arbitrażowi, są zwykle określane przez ustawodawstwo krajowe i decyzje sądowe. Istnieją pewne wątpliwości dotyczące wyboru prawa właściwego dla kwestii niebędących przedmiotem arbitrażu, które wynikają z faktu, że pytania te mogą powstać na różnych etapach procesu arbitrażowego i / lub na etapie wykonania. jednak, zasadniczo, prawo siedziby arbitrażu i prawo regulujące umowę arbitrażową są najistotniejsze dla ustalenia, czy spór jest arbitrażowy przed etapem egzekwowania.[1]
Sankcje gospodarcze w międzynarodowym arbitrażu: Dominujący pogląd
W literaturze i praktyce arbitrażowej dominuje pogląd, że spory dotyczące sankcji gospodarczych są arbitrażowe.[2] jednak, w szeregu orzeczeń sądów krajowych stwierdzono inaczej, powołując się na wyjątki od porządku publicznego i nadając pierwszeństwo nadrzędnym obowiązkowym przepisom prawa krajowego, aby stwierdzić, że niektóre spory dotyczące sankcji nie są arbitrażowe.
W znanym Mitsubishi v. Soler Walizka, Stany Zjednoczone. Sąd Najwyższy potwierdził, że klauzula arbitrażowa związana z umową dystrybucyjną jest ważna i że spór jest arbitrażowy, pomimo zastosowania przepisów antymonopolowych jako nadrzędnych przepisów obowiązkowych. To samo rozumowanie dotyczy również sankcji gospodarczych w arbitrażu międzynarodowym.
w Fincantieri przeciwko. Ministerstwo Obrony Iraku sprawa przed Szwajcarskim Trybunałem Federalnym,[3] the defendants objected to the jurisdiction of the arbitral tribunal on the ground that the dispute was inarbitrable due to UN sanctions against Iraq, które zostały również wdrożone w prawie szwajcarskim i włoskim. Trybunał w Genewie potwierdził, że jest właściwy do rozpoznania sprawy w postanowieniu tymczasowym, rozróżnienie między stosowaniem systemu sankcji jako bezwzględnie obowiązującego prawa w odniesieniu do meritum a możliwością rozstrzygnięcia sporu, zawarcie sankcji nie podważyło możliwości arbitrażu sporu z siedzibą w Szwajcarii.[4] The claim for annulment was rejected based on Artykuł 177(1) szwajcarskiej ustawy o prawie prywatnym międzynarodowym, co pozwala na arbitraż w każdym sporze o interesy finansowe. Szwajcarski Trybunał Federalny doszedł do wniosku, że sankcje ekonomiczne wobec Iraku mogą rodzić kwestię niemożności wykonania, ale nie doprowadziło to automatycznie do wniosku, że spór był arbitrażowy.
Another important decision where similar reasoning was applied was in Air France przeciwko. Libyan Airlines, gdzie Sąd Apelacyjny w Quebecu orzekł, że sankcje ONZ wobec Libii nie utrudniają arbitrażowości sporu i że trybunał nie naruszył międzynarodowego porządku publicznego, uznając się za właściwy do orzekania w sporze.[5]
Wyżej wymienione przypadki pokazują ogólny pogląd arbitrażu międzynarodowego, czyli obecność nadrzędnych przepisów obowiązkowych, które obejmują sankcje ekonomiczne, nie wpływa na arbitrażowość sporu.
To jest, jednak, różni się od kwestii arbitrażowości, która mogłaby powstać na etapie uznania i wykonania na mocy Artykuł V(2)(za) konwencji nowojorskiej o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych, gdzie można odmówić wykonania, jeżeli sąd kraju uznania i wykonania uzna, że spór nie może zostać rozstrzygnięty w drodze arbitrażu. Pomimo dominującego poglądu w doktrynie, wydano kilka orzeczeń sądów krajowych, w których sądy jednak odrzuciły arbitrażowość sporu dotyczącego sankcji na podstawie nadrzędnych przepisów bezwzględnie obowiązujących.
Sankcje gospodarcze w międzynarodowym arbitrażu: Inne poglądy
Sądy niemieckie, na przykład, rozważyli, że jeśli istnieje ryzyko, że trybunał arbitrażowy uniknie stosowania bezwzględnie obowiązujących przepisów, nadal można ustalić nieważność umowy o arbitraż.[6] In another German case, Oberlandsgericht w Monachium orzekł, że nie można odstąpić od nadrzędnych przepisów obowiązkowych w drodze umowy o wyłącznej jurysdykcji sądów kalifornijskich, since there was a danger that the court in a third country would not enforce German mandatory provisions.[7]
Ponadto, w wyżej cytowanym Domy Fincantieri, Włoscy stoczniowcy, równolegle z postępowaniem przed sądami szwajcarskimi, skierował sprawę do włoskich sądów w celu uzyskania orzeczenia stwierdzającego nieważność zapisu na sąd polubowny. Sąd pierwszej instancji potwierdził arbitrażowość sporu, ale decyzja została uchylona przez Sąd Apelacyjny w Genui. Sąd Apelacyjny orzekł, że w sprawie obowiązują włoskie przepisy obowiązkowe i że ze względu na „niedostępność”Danych praw, spór był arbitrażowy.[8] Rozumowanie było bardzo krytykowane we Francji i Francuski Sąd Apelacyjny w Paryżu odmówił wykonania włoskiej decyzji.[9] W innej sprawie przed Najwyższym Sądem Kasacyjnym Włoch, klauzula arbitrażowa została uznana za nieważną, a spór jest arbitrażowy.[10] Rozumowanie było podobne do rozumowania Sądu w Genui, stwierdzenie, że sankcje mają charakter ponadnarodowy i mogą podważyć arbitrażowość sporu.
W związku z tym, podczas gdy ogólny pogląd w doktrynie i praktyce trybunałów arbitrażowych polega na uznaniu sporów dotyczących sankcji gospodarczych w arbitrażu międzynarodowym za arbitrażowe, praktyka niektórych państw i sądów krajowych zmierza w przeciwnym kierunku. Wystarczająco często, sądy krajowe uznają spór dotyczący sankcji gospodarczych za nieuzasadniony i preferują nadrzędne bezwzględnie obowiązujące przepisy własnego prawa.
[1] Gary B.. Urodzony, Wybór prawa regulującego międzynarodowe umowy arbitrażowe – re. Wybór prawa właściwego- Arbitrażowość, Międzynarodowy arbitraż handlowy, (Kluwer Prawo międzynarodowe 2009) P. 503.
[2] T.. libertyn, Sankcje gospodarcze UE w arbitrażu, w Maxi Scherer (wyd), Dziennik Międzynarodowego Arbitrażu, (Kluwer Prawo międzynarodowe; Kluwer Prawo międzynarodowe 2018, Tom 35 Kwestia 4) P. 445; Zobacz też Marc Blessing, Wpływ eksterytorialnego stosowania bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa dotyczących umów międzynarodowych 58–59 (Pomagam & Lekki kutas 1999).
[3] Fincantieri Cantieri Navali Italiani SpA i OTO Melara Spa przeciwko ATF (25 listopad 1991) Nagroda ICC Nr 6719 (Nagroda tymczasowa) Dziennik prawa międzynarodowego (1994) 1071; Zobacz też Gary B.. Urodzony, Międzynarodowy arbitraż handlowy (Druga edycja) (Kluwer Prawo międzynarodowe 2014) P. 993.
[4] Fincantieri Cantieri Navali Italiani SpA i OTO Melara Spa przeciwko ATF (25 listopad 1991) Nagroda ICC Nr 6719 (Nagroda tymczasowa) Dziennik prawa międzynarodowego (1994) 1074.
[5] Sprawa nie została opublikowana, ale została zgłoszona w literaturze, patrz na przykład Geneviève Burdeau, „Wielostronne i jednostronne embarga i ich wpływ na międzynarodowy arbitraż handlowy – Państwa w międzynarodowym sporze gospodarczym, ja. Spory arbitrażowe ” (2003) 3 Przegląd arbitrażu 753, 762 ff.
[6] T.. libertyn, Sankcje gospodarcze UE w arbitrażu, w Maxi Scherer (wyd), Dziennik Międzynarodowego Arbitrażu, (Kluwer Prawo międzynarodowe; Kluwer Prawo międzynarodowe 2018, Tom 35 Kwestia 4) P. 448, powołując się na Sophie Mathäß, Stany oddziaływania- oraz osobiste środki embarga dotyczące stosunków prawa prywatnego 60-61 (Nomos 2016)
[7] OLG Monachium, 17 Może 2006 - 7 u 1781/06, IPRax 322 (2007).
[8] Fincantieri-Cantieri Navali Italiani SpA przeciwko Irakowi (1994) Tear. Dell’arb 4 (1994) (Sąd Apelacyjny w Genui / Sąd Apelacyjny w Genui, Włochy) 505; widzieć Eric De Brabandere i David Holloway, Sankcje i międzynarodowy arbitraż, w Larissa van den Herik (wyd.), Podręcznik badań dotyczących sankcji i prawa międzynarodowego (Cheltenham: Edward Elgar, 2016)
[9] Departament Prawny Ministerstwa Sprawiedliwości Republiki Iraku przeciwko. Fincantieri-Cantieri Navali Italiani (15 czerwiec 2006) Rev Arb (2007) (Sąd Apelacyjny w Paryżu / Sąd Apelacyjny w Paryżu, Francja)P. 87.
[10] Rząd i ministerstwa Republiki Iraku przeciwko. Armamenti e Aerospazio S.p.A.. i in., Włochy nr. 189, Najwyższy Sąd Kasacyjny Włoch, Sprawa nr. 23893, 24 Listopad. 2015, cited in XLI Rocznik arbitrażu handlowego 2016, P. 503 (Albert Jan van den Berg ed., 2016).
Nina Jankovic, Prawo Aceris