Uzupełnienie wyroku arbitrażowego na podstawie art 49(2) konwencji ICSID stanowi środek zaradczy na niezamierzone pominięcie w wyroku z powodu niedopatrzenia ze strony trybunału, który prawdopodobnie zostanie przez niego skorygowany po wskazaniu tego nadzoru. Nadzór ten powinien jednak dotyczyć „pytania” przed trybunałem, to znaczy, kwestia, która wpływa na nagrodę i ma wystarczające znaczenie, aby uzasadnić procedurę prowadzącą do wydania decyzji uzupełniającej. Wnioski o uzupełnienie wyroku arbitrażowego na podstawie konwencji ICSID rzadko przychodzą.
Artykuł 49 (2) konwencji ICSID stanowi:
„Trybunał na wniosek strony złożony w terminie 45 dni po dacie wydania orzeczenia mogą, po powiadomieniu drugiej strony, zadecydować o każdym pytaniu, które pominął w orzeczeniu, i sprostuje każdy duchowny, błąd arytmetyczny lub podobny w nagrodzie. Decyzja ta staje się częścią orzeczenia i jest notyfikowana stronom w taki sam sposób, jak orzeczenie. Okresy przewidziane w ust (2) artykułu 51 i ust (2) artykułu 52 biegnie od daty wydania decyzji.”
Typowymi przykładami, w których uzupełnienie jest uzasadnione, byłoby niezamierzone pominięcie pozycji w obliczeniach szkód lub czynnika przy ustalaniu kosztów.
W Rdc v. Gwatemalza, arbitrzy odrzucili wniosek powoda o uzupełnienie przyznanych kwot w celu zaoferowania powodzie rozsądnej stopy zwrotu z niektórych utopionych kosztów inwestycyjnych. Trybunał orzekł, że jego ostateczne orzeczenie dotyczyło wszystkich kwestii mających znaczenie dla ustalenia odszkodowania za naruszenie przez Gwatemalę zasady uczciwego i równego traktowania. Trybunał prawidłowo zauważył, że powód zwrócił się do trybunału, we wniosku o uzupełnienie, zaangażować się w ćwiczenie teoretyczne, które zrekompensowałoby inwestorowi pewną obniżoną wersję kosztów utopionych, jakby inwestycja nie miała żadnych osiągnięć. w rzeczywistości, Trybunał zauważył, inwestycja była udokumentowana, i nie ma sensu dodawać teoretycznej stopy zwrotu w świetle faktycznych osiągnięć projektu powoda powodującego straty.
W Archer v. Meksyk, powodowie twierdzili, że orzeczenie wymagało uzupełnienia w stosunku do:
(za) ustalenie przez trybunał arbitrażowy utraconych zysków Almex. W szczególności, powodowie stwierdzili, że Trybunał nie wydał uzasadnionej decyzji w sprawie obliczenia odszkodowania, ponieważ nagroda się nie udała: (ja) dokładnie i odpowiednio podsumowują i ważą dowody oferowane przez każdą ze stron; (ii) decyduj każde pytanie po procesie ważenia; i (iii) podać uzasadnienie, na których jest oparte;
(b) ustalenie przez trybunał arbitrażowy, że powodowie nie są uprawnieni do odzyskania utraconych zysków z syropu wysokofruktozowego pochodzącego z USA (HFCS) że powodowie dokonali dystrybucji, wykorzystując swoje inwestycje w instalacje dystrybucyjne w Meksyku; i
(do) ustalenie przez trybunał arbitrażowy, że powodowie nie są uprawnieni do odzyskania odsetek składanych od utraconych zysków przyznanych.
Trybunał arbitrażowy stwierdził, że powodowie nie zidentyfikowali żadnych pytań, które Trybunał Arbitrażowy pominął przy podejmowaniu decyzji w rozumieniu art. 57 zasad dodatkowych udogodnień ICSID, dotyczy w tym przypadku. w konsekwencji, wniosek o wydanie decyzji uzupełniającej został oddalony.
W LG&E przeciwko. Argentyna, powód wystąpił również o wydanie orzeczenia uzupełniającego w sprawie odszkodowania poniesionego po ostatecznym terminie obliczenia odszkodowania przyjętego przez sąd w wyroku z przyczyn proceduralnych. Sąd oddalił wniosek o wydanie orzeczenia uzupełniającego, ponieważ stwierdził, że wniosek nie dotyczy pytanie, o którym trybunał nie zdecydował się w wyroku. Raczej, trybunał ustalił, że długo rozpatrywał argumenty powodów dotyczące daty granicznej. W związku z tym, powodowie próbowali ponownie otworzyć dyskusję na pytanie, które zostało już rozpatrzone przez trybunał. Trybunał wskazał, że “proces uzupełniania nie jest mechanizmem, za pomocą którego strony mogą kontynuować postępowanie co do istoty lub szukać środka, który podważa ważność decyzji trybunału.”
W sprawie Enron v. Argentyna, trybunał postanowił oddalić wniosek o decyzję uzupełniającą, ponieważ „nie było roszczenia, wyraźne lub dorozumiane w rozumieniu art 46 („Przypadkowe lub przypadkowe roszczenia”) konwencji ICSID lub w inny sposób, na odsetki po przyznaniu nagrody, i dlatego nikt nie może zostać nagrodzony. ”
W sprawie Genin przeciwko. Estonia, trybunał również odrzucił wniosek o uzupełnienie, ponieważ nie stwierdził żadnej kwestii, o której trybunał nie zdecydował. W opinii trybunału, wniosek o dodatkową decyzję dotyczył „kwestii, których sami wnioskodawcy praktycznie nie zajęli się w swoich pisemnych lub ustnych uwagach w arbitrażu”. Powodowie twierdzili, że trybunał nie zastosował się do trzech istotnych postanowień dwustronnej umowy inwestycyjnej Estonia-Stany Zjednoczone. Trybunał zauważył, że „zakres, w jakim przepisy te zostały kiedykolwiek podniesione przez powoda, jest ograniczony do ich zwykłego powołania się w końcowych akapitach niektórych sekcji pism procesowych powoda”. Dodatkowo, trybunał to zauważył “wnioskodawcy nie przedstawili dowodów ani nie podnieśli argumentów dotyczących przepisów BIT, które sugerują, że zostały „pominięte” w wyroku Trybunału. W rzeczy samej, przepisy przedmiotowego BIT-a nie zostały nawet wspomniane przez powoda ani podczas rozprawy, ani w jej uwagach po przesłuchaniu.”
Trybunał nalegał również, aby odniósł się do wszystkich pytań zadanych przez powoda „co najmniej z taką samą powagą i starannością, jak sami wnioskodawcy w swoich pisemnych i ustnych uwagach”. W opinii trybunału, nie było pominięcia wymagającego żadnej dodatkowej decyzji. Wniosek o sprostowanie wyroku również został odrzucony. Trybunał opisał niektóre transakcje, w których uczestniczyli powodowie, jako „wysoce wątpliwe”. Trybunał uznał, że ten pogląd „mówi sam za siebie” i nie wymagał sprostowania. Trybunał nakazał powodom pokrycie wszystkich kosztów związanych z postępowaniem w sprawie uzupełnienia i sprostowania.
- Andrian Beregoi, Prawo Aceris