Przez wiele lat, krytycy narzekali, że arbitraż między inwestorem a państwem nie był wystarczająco przejrzysty. Zeszły tydzień, Kanada trafiła na pierwsze strony gazet, stając się drugim państwem, które ratyfikowało 2015 Konwencja Narodów Zjednoczonych o przejrzystości w arbitrażu między inwestorem a państwem (Konwencja Mauritius).
Konwencja potwierdza i rozszerza zastosowanie 2014 Zasady UNCITRAL dotyczące przejrzystości w umowach arbitrażowych między inwestorem a państwem. Zasady UNCITRAL dotyczące przejrzystości miały zastosowanie wyłącznie do sporów wynikających z traktatów, które weszły w życie po kwietniu 1św, 2014, mając na uwadze, że art 1 Konwencji Mauritiusu wyraźnie stwierdza, że zasady przejrzystości obejmują również traktaty zawarte przed tą datą, rozszerzenie zakresu przejrzystości w arbitrażu inwestycyjnym:
„Niniejsza konwencja ma zastosowanie do arbitrażu między inwestorem a państwem lub regionalną organizacją integracji gospodarczej prowadzonego na podstawie traktatu inwestycyjnego zawartego przed 1 kwiecień 2014 („Arbitraż między inwestorem a państwem”).”
co ciekawe, poprzez konwencję Mauritius, przepisy UNCITRAL dotyczące przejrzystości będą miały zastosowanie nawet w przypadku sporów, które nie zostały wszczęte na podstawie regulaminu arbitrażowego UNCITRAL zgodnie z art. 2, rozszerzenie zakresu konwencji Mauritiusa na spory inwestycyjne na podstawie MTK, SCC, ICSID i inne zasady arbitrażowe:
„Zasady arbitrażu UNCITRAL mają zastosowanie do każdego arbitrażu między inwestorem a państwem, niezależnie od tego, czy zostało wszczęte na podstawie regulaminu arbitrażowego UNCITRAL, w której pozwanym jest Strona, która nie zgłosiła stosownego zastrzeżenia na podstawie artykułu 3(1)(za) lub (b), a strona wnosząca roszczenie należy do państwa będącego stroną, która nie wniosła stosownego zastrzeżenia na podstawie artykułu 3(1)(za).”
Przepisy UNCITRAL dotyczące przejrzystości zawierają szereg istotnych przepisów, które importują zmiany do tradycyjnych cech arbitrażu. Głównie, ograniczają poufność, zapewniając publiczny dostęp do postępowań i materiałów. Dokładniej, Artykuły 2 i 3 wezwać do publikacji informacji o toczących się postępowaniach i publikacji dokumentów związanych z arbitrażem. Artykuły 4 i 5 zezwalać osobom trzecim lub stronom sporów będących stronami sporu również na składanie oświadczeń. Artykuł 6 przewiduje, że przesłuchania będą jawne.
Istnieją dwa ograniczenia: Pierwszy, wszystkie powyższe podlegają szeroko sformułowanemu artykułowi 7 wyjątek, w wyniku czego "informacje poufne lub chronione ” nie będą dostępne publicznie. druga, konwencja nie ma zastosowania do wszystkich arbitrażów między inwestorem a państwem. Zamiast, dotyczy tylko arbitrażu opartego na Traktacie, wyłączając ze swojego zakresu przypadki, w których instrumentem zgody jest ustawodawstwo lub umowa.
Przejrzystość jest najistotniejszą kwestią w arbitrażu między inwestorem a państwem, gdzie krytycy potępili brak legalności orzeczeń arbitrażowych, ze względu na zdolność jednorazowych trybunałów do podejmowania wiążących decyzji, które wpływają na państwa i ich obywateli. Na przykład, arbitraż inwestycyjny może dotyczyć zdolności państw do stanowienia prawa w interesie publicznym lub do omawiania kwestii mających wpływ na społeczności lokalne.[1] Przepisy UNCITRAL dotyczące przejrzystości mają na celu zagwarantowanie, że postępowanie to jest dostępne dla osób, których dotyczy problem, umożliwiając im udział lub monitorowanie postępów w sprawie, w nadziei, że zapewni to większą legitymację wyrokom arbitrażowym dotyczącym tak delikatnych spraw.
W przeciwieństwie do wczesnych prognoz, jednak, tylko 17 Państwa podpisały konwencję po jej przyjęciu przez ONZ w 2015. Przed Kanadą, Mauritius był jedynym innym państwem, które ratyfikowało traktat, które będą wymagały co najmniej trzech ratyfikacji przed wejściem w życie.
Niechęć większej liczby państw do uczestnictwa w konwencji Mauritiusa sugeruje, że poufność jest nadal uważana za ważne narzędzie rozwiązywania sporów inwestycyjnych przez państwa. Wydaje się, że państwa mają większe szanse na załatwienie sprawy, nie ryzykując oburzenia kwot pieniędzy podatników, które można wydać na rekompensatę dla inwestora, a może obawiają się ujawnienia żenujących zachowań ze strony państwa.
Obecna próba prezydenta Obamy, aby przekonać Senat do ratyfikacji konwencji Mauritiusa przed końcem jego prezydentury, jest ważna dla przyszłości przejrzystości w arbitrażu między inwestorem a państwem i pozwoliłaby na wejście w życie traktatu.
- Anastasia Choromidou, Aceris Law SARL
[1] Widzieć, na przykład, Chevron Corporation i Texaco Petroleum Corporation przeciwko. Republika Ekwadoru.