เป็นเรื่องปกติที่จะใช้คำให้การเป็นพยานในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ. โดยทั่วไปพยานอาจเป็นบุคคลใดก็ได้รวมทั้งเจ้าหน้าที่, ตัวแทนหรือพนักงานของพรรคที่เขา / เธอต้องให้คำพยาน.[1] เหตุผลในการใช้พยานในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศมีหลายประการ: เพื่อเสริมสร้างหลักฐานที่นำเสนอไปแล้วเพื่อสนับสนุนการอ้างสิทธิ์ของคู่สัญญา(ส), ถึง "เติม” ช่องว่างที่เห็นได้ชัดเมื่อหลักฐานอื่น ๆ ไม่เพียงพอหรือคลุมเครือ, หรือเพื่อโต้แย้งหลักฐานที่อีกฝ่ายนำเสนอ.
การแทรกแซงของพยานมักกระทำโดยการส่งคำให้การเป็นลายลักษณ์อักษรของพยาน, ซึ่งมักจะส่งพร้อมกับการส่งเป็นลายลักษณ์อักษรของฝ่ายต่างๆ. หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยื่นคำให้การเป็นพยานพร้อมกับส่งเป็นลายลักษณ์อักษร, อีกฝ่ายหนึ่งจะมีโอกาสแสดงความคิดเห็นในการยื่นเรื่องต่อมาหรือนำเสนอคำให้การเป็นพยานโต้แย้ง. การมีคำแถลงพยานที่ส่งพร้อมกับการส่งเป็นลายลักษณ์อักษรจะช่วยให้คณะอนุญาโตตุลาการ, เช่นเดียวกับฝ่ายต่างๆ, เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการพิจารณาคดีที่ชัดเจนในระหว่างนั้น, ถ้าเรียก, พยานจะถูกตรวจสอบและซักถามเกี่ยวกับเนื้อหาของคำแถลงของพวกเขา.
ในบางกรณี, การปรากฏตัวของพยานสามารถสั่งได้โดยตรงจากคณะอนุญาโตตุลาการ.[2]
โครงสร้างของพยานในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ
แม้ว่าจะไม่มีข้อกำหนดบังคับว่าควรใช้คำให้การเป็นพยานในรูปแบบใด, มักจะหาคำแนะนำในไฟล์ กฎ IBA ในการรับหลักฐานในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ (“กฎของ IBA”). ปฏิบัติตามกฎเหล่านี้, คำบอกเล่าของพยานมักเป็นไปตามโครงสร้างทั่วไปที่แบ่งออกเป็นหลายส่วน. เราจะพูดถึงส่วนเหล่านี้ในหัวข้อด้านล่าง.
Introduction of the Witness
บทความ 4(5)(ก) ของกฎ IBA ระบุว่าการแนะนำตัวของพยานจะต้องมี:
“ชื่อนามสกุลและที่อยู่ของพยาน, คำแถลงเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในปัจจุบันและในอดีตของเขาหรือเธอ (ถ้ามี) กับภาคีใด ๆ, และคำอธิบายภูมิหลังของเขาหรือเธอ, คุณสมบัติ, การฝึกอบรมและประสบการณ์, if such a description may be relevant to the dispute or to the contents of the statement.”
ส่วนเบื้องต้นอนุญาตให้ระบุพยานได้, วุฒิการศึกษาหรือวิชาชีพของเขา / เธอ, ตลอดจนความสัมพันธ์ของเขา / เธอกับคู่กรณี. หากไม่ปรากฏความสัมพันธ์ของพยานและฝ่ายที่อาศัยประจักษ์พยานของตน, ขอแนะนำให้ชี้แจงเรื่องนี้เพื่อลดความประหลาดใจที่อาจเกิดขึ้นระหว่างการสืบพยานในการพิจารณาคดี. ในความเป็นจริง, “การไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ที่มีอยู่หรือก่อนหน้าระหว่างพยานและคู่สัญญาอาจดูเหมือนเป็นการพยายามปกปิดแหล่งที่มาของอคติที่อาจเกิดขึ้น”.[3] To complete identification and background, ประวัติของพยานมักแนบมากับคำให้การของพยานคนแรกของเขา / เธอ.
คำชี้แจงข้อเท็จจริง
บทความ 4(5)(ข) ของกฎ IBA ระบุว่าคำให้การเป็นพยานต้องมี“คำอธิบายข้อเท็จจริงโดยละเอียดและครบถ้วน, และแหล่งที่มาของข้อมูลของพยานเกี่ยวกับข้อเท็จจริงเหล่านั้น, เพียงพอที่จะใช้เป็นพยานหลักฐานในเรื่องที่มีข้อพิพาท. เอกสารที่พยานอาศัยที่ยังไม่ได้ส่งจะต้องจัดเตรียมไว้ให้.”
คำอธิบายข้อเท็จจริงโดยละเอียดและครบถ้วนแสดงถึงหัวใจหลักของคำให้การของพยาน. ในส่วนนี้, พยานจะให้การระลึกถึงข้อเท็จจริงบางประการของเขาหรือเธอ. แม้ว่ากฎ IBA จะใช้คำว่า“เต็มและมีรายละเอียด”, ไม่มีการระบุถึงขอบเขตของการนำเสนอข้อเท็จจริงที่จะถือว่าครบถ้วนและมีรายละเอียด. ตามที่ Ragnar Harbst ชี้ให้เห็น, ความคลาดเคลื่อนในความยาวและรายละเอียดของคำให้การของพยานที่คู่กรณีส่งมาอาจเป็นปัญหาและทำลายสนามแข่งขันในระดับหนึ่ง. เขาเน้นว่า“[ผม]f มีเพียงด้านเดียวเท่านั้นที่ให้รายละเอียดพยาน, มีเพียงอีกด้านเท่านั้นที่สามารถเตรียมได้. ในทางกลับกัน, งานเลี้ยงที่เสนอพยานเพียงสั้น ๆ และผิวเผินก็มีความเสี่ยงเช่นกัน. คณะอนุญาโตตุลาการที่เข้มงวดอาจให้พื้นที่ จำกัด สำหรับพยานในการเพิ่มข้อเท็จจริงและรายละเอียดเพิ่มเติมในระหว่างการพิจารณาคดี.”[4] ดังนั้น, ถึงแม้ว่าการให้คำพยานที่สั้นและตรงไปตรงมาสามารถดึงดูดความสนใจจากมุมมองเชิงกลยุทธ์, เราควรจำไว้ว่ากลยุทธ์ดังกล่าวสามารถย้อนกลับมาได้ตั้งแต่พยาน, หรือฝ่ายที่พยานให้ปากคำ, อาจถูกขัดขวางไม่ให้พึ่งพาหลักฐานเพิ่มเติมในขั้นตอนต่อไปของขั้นตอน.
บางครั้งข้อบ่งชี้เกี่ยวกับความยาวและรายละเอียดของคำให้การพยานจะได้รับจากคณะอนุญาโตตุลาการเอง. ตัวอย่างเช่น, ใน ภาคผนวก IV ของ 2021 กฎอนุญาโตตุลาการของ ICC, มีการจินตนาการถึงเทคนิคการจัดการกรณีต่างๆเพื่อควบคุมเวลาและต้นทุน. ตัวอย่างเช่น, คณะอนุญาโตตุลาการสามารถ จำกัด “ความยาวและขอบเขตของการส่งเป็นลายลักษณ์อักษรและหลักฐานพยานเป็นลายลักษณ์อักษรและปากเปล่า (ทั้งพยานหลักฐานและผู้เชี่ยวชาญ) เพื่อหลีกเลี่ยงการซ้ำซ้อนและรักษาจุดสำคัญในประเด็นสำคัญ.”
คำชี้แจงเกี่ยวกับภาษา
บทความ 4(5)(ค) ของกฎ IBA ระบุว่าคำให้การเป็นพยานจะรวมถึง“คำแถลงเกี่ยวกับภาษาที่เตรียมแถลงการณ์ของพยานในตอนแรกและภาษาที่พยานคาดว่าจะให้ปากคำในการไต่สวนพยานหลักฐาน.”
สิ่งนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งในอนุญาโตตุลาการซึ่งจัดขึ้นในภาษาเฉพาะ, เช่น, มักจะเป็นภาษาอังกฤษ, แต่เกี่ยวข้องกับบุคคลหรือพยานที่ไม่คล่องแคล่วหรือเป็นเจ้าของภาษานั้น ๆ. ดังนั้น, ขอแนะนำให้ชี้แจงเรื่องนี้ในคำให้การของพยาน, เพื่อให้ล่ามได้รับความปลอดภัยสำหรับการพิจารณาครั้งสุดท้ายในกรณีที่จำเป็น.
การยืนยันความจริงและลายเซ็น
บทความ 4(5)(d) ของกฎ IBA ระบุว่าคำให้การเป็นพยานต้องมี“การยืนยันความจริงของคำแถลงของพยาน”. ในทางกลับกัน, บทความ 4(5)(อี) ต้องมีคำให้การเป็นพยานรวมถึง“ลายเซ็นของพยานและวันที่และสถานที่.”
ไม่มีรูปแบบที่กำหนดเกี่ยวกับการยืนยันความจริง. อาจประกอบด้วยการประกาศอย่างง่าย; เช่น: “ผม, [ชื่อพยาน], ขอยืนยันว่าเนื้อหาในคำชี้แจงของพยานนี้เป็นความจริงและถูกต้องตามความรู้และความเชื่อของฉันอย่างดีที่สุด" หรือ "ผม, [ชื่อพยาน], เชื่อว่าข้อเท็จจริงที่ระบุไว้ในคำชี้แจงของพยานนี้เป็นความจริง.”
การร่างแถลงการณ์ของพยาน
มีเคล็ดลับหลายประการในการเขียนคำให้การของพยานที่น่าเชื่อถือและเข้าใจได้:
- คำให้การเป็นพยานคือคำประกาศส่วนบุคคลของผู้เขียนซึ่งประกอบด้วยการระลึกถึงข้อเท็จจริงของเขา / เธอ. ดังนั้น, ควรเขียนด้วยเอกพจน์บุคคลที่หนึ่ง.
- เว้นแต่พยานจะเป็นทนายความหรือมีพื้นฐานทางกฎหมาย, เขา / เธอควรละเว้นจากการใช้กฎหมาย. ตัวอย่างของกฎหมายหลายฉบับได้รับการสรุปอย่างเป็นประโยชน์โดย Ragnar Harbst ในบทความของเขาเกี่ยวกับการเตรียมการเป็นพยานในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศดังนี้:[5]
- เนื้อหาของพยานควรชัดเจน, แม่นยำและมีโครงสร้างภายใต้หัวข้อที่เหมาะสม. หัวเรื่องดังกล่าวสามารถแบ่งออกได้, เช่น, ตามลำดับเวลาหรือเรื่องที่ชาญฉลาด.
ทนายความสามารถแทรกแซงการร่างคำแถลงพยานในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศได้ในขอบเขตเท่าใด?
สำหรับคำถามที่เต็มไปด้วยหนามนี้, บทความ 4(3) ของกฎ IBA ตอบว่า“[ผม]จะต้องไม่เป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสมสำหรับภาคี, เจ้าหน้าที่ของมัน, พนักงาน, ที่ปรึกษากฎหมายหรือตัวแทนอื่น ๆ เพื่อสัมภาษณ์พยานหรือพยานที่มีศักยภาพและเพื่อหารือเกี่ยวกับคำให้การที่คาดว่าจะเกิดขึ้นกับพวกเขา.” ในทางกลับกัน, ที่ แนวทางของ IBA เกี่ยวกับการเป็นตัวแทนของพรรคในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ, และคือแนวทาง 20 และ 21, ระบุเพิ่มเติมว่า“[ก] ตัวแทนพรรคอาจช่วยพยานในการจัดทำคำชี้แจงของพยาน [และ] ควรพยายามตรวจสอบให้แน่ใจว่าคำแถลงของพยานสะท้อนถึงบัญชีของพยานในข้อเท็จจริงที่เกี่ยวข้อง, เหตุการณ์และสถานการณ์.”
เว้นแต่กฎหมายของที่นั่งของอนุญาโตตุลาการจะกำหนดไว้เป็นอย่างอื่น, บทบาทของที่ปรึกษาคือ, ดังนั้น, จำกัด เฉพาะความช่วยเหลือ. ที่ปรึกษาไม่ได้รับการป้องกันจากการพูดคุยเรื่องพยานกับพยาน. ด้วย, ในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านอนุญาโตตุลาการ, ที่ปรึกษาควรรู้ดีที่สุดว่าคำพูดของพยานควรมีโครงสร้างอย่างไรและสามารถชี้นำพยานในแง่นี้ได้. อย่างไรก็ตาม, สิ่งที่ไม่ได้รับอนุญาตคือให้ที่ปรึกษาเขียนคำพยาน, นั่นคือ, “เขียนสิ่งที่พยานอาจจะ, ได้, หรือควรพูด, แล้วขอให้พยานยืนยันเช่นเดียวกัน.”[6]
[1] ดู กฎ IBA ในการรับหลักฐานในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ, บทความ 4(2): “บุคคลใดอาจแสดงหลักฐานในฐานะพยาน, รวมถึงภาคีหรือเจ้าหน้าที่ของภาคี, พนักงานหรือตัวแทนอื่น ๆ.”
[2] ดู กฎ IBA ในการรับหลักฐานในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ, บทความ 4(10): “เมื่อใดก็ได้ก่อนที่อนุญาโตตุลาการจะสรุป, คณะอนุญาโตตุลาการอาจสั่งให้ภาคีใด ๆ จัดหาให้, หรือใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ในการจัดหา, การปรากฏตัวเพื่อเป็นพยานในการพิจารณาคดีของบุคคลใด ๆ, รวมถึงบุคคลที่ยังไม่ได้รับการให้การเป็นพยาน. ภาคีที่ได้รับการร้องขอดังกล่าวอาจคัดค้านด้วยเหตุผลใด ๆ ที่ระบุไว้ในบทความ 9.2.”
[3] R. ฮาร์บส, “คู่มือที่ปรึกษาในการตรวจสอบและเตรียมพยานในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ”, Wolters Kluwer (2015), พี. 70.
[4] R. ฮาร์บส, “คู่มือที่ปรึกษาในการตรวจสอบและเตรียมพยานในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ”, Wolters Kluwer (2015), พี. 71.
[5] R. ฮาร์บส, “คู่มือที่ปรึกษาในการตรวจสอบและเตรียมพยานในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ”, Wolters Kluwer (2015), พี. 84.
[6] R. ฮาร์บส, “คู่มือที่ปรึกษาในการตรวจสอบและเตรียมพยานในอนุญาโตตุลาการระหว่างประเทศ”, Wolters Kluwer (2015), พี. 74.