Η διεθνής διαιτησία έχει μακρά παράδοση στη Σουηδία. Ως δικαιοδοσία φιλική προς τη διαιτησία, Η Σουηδία ήταν παραδοσιακά δημοφιλής τόπος διαιτησίας, ειδικά για μέρη από την πρώην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα όταν διαπραγματεύονται με τους αντισυμβαλλομένους τους από τις ΗΠΑ, Δυτική Ευρώπη και Καναδάς. Οι λόγοι για αυτό είναι ιστορικοί και χρονολογούνται από τον Ψυχρό Πόλεμο έκτοτε, ήδη από τη δεκαετία του 1970, το Ινστιτούτο Διαιτησίας του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Στοκχόλμης (το "SCC") αναγνωρίστηκε από τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση ως ουδέτερο μέρος για την επίλυση διεθνών διαφορών.[1]
Μέχρι σήμερα, το SCC παραμένει το πιο δημοφιλές ίδρυμα για την επίλυση εγχώριων και διεθνών διαιτήσεων στη Σουηδία. Το SCC άλλαξε πρόσφατα το όνομά του από «Ινστιτούτο Διαιτησίας του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Στοκχόλμης» σε «Ινστιτούτο Διαιτησίας SCC» με τους νέους κανόνες SCC που τέθηκαν σε ισχύ την 1 Ιανουάριος 2023 («2023 Κανόνες SCC")(δείτε επίσης Νέος 2023 Κανόνες διαιτησίας SCC).
Ο Σουηδικός νόμος περί διαιτησίας 1999
Η διεθνής διαιτησία στη Σουηδία διέπεται από τον σουηδικό νόμο περί διαιτησίας 1999 (Ο νόμος περί διαιτησίας)(«Σουηδικός νόμος περί διαιτησίας"), που τέθηκε σε ισχύ στις 1 Απρίλιος 1999.[2] Οι πιο πρόσφατες τροποποιήσεις του σουηδικού νόμου περί διαιτησίας τέθηκαν σε ισχύ στις 1 Μάρτιος 2019.[3]
Ο σουηδικός νόμος περί διαιτησίας εφαρμόζεται σε διαιτησίες που ξεκινούν μετά 1 Απρίλιος 1999, ενώ η τρέχουσα έκδοση, τροποποιήθηκε σε 2019, ισχύει για διαιτησίες που κινήθηκαν μετά 1 Μάρτιος 2019.
ο 2019 Οι τροποποιήσεις είχαν σκοπό να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα και την προσβασιμότητα της διαιτησίας στη Σουηδία και να αμφισβητήσουν τις διαδικασίες ενώπιον σουηδικών δικαστηρίων για διεθνή μέρη.[4] Οι πιο αξιοσημείωτες αλλαγές που εισήγαγε το σουηδικό κοινοβούλιο στο 2019 περιλαμβάνω, μεταξύ άλλων, μια διευκρινισμένη εντολή για τους διαιτητές να καθορίσουν το εφαρμοστέο ουσιαστικό δίκαιο, μια ενισχυμένη δυνατότητα για ένα μέρος να διορίσει έναν αντικαταστάτη διαιτητή, και νέες διατάξεις για την ενοποίηση και το διορισμό διαιτητή.[5]
Παρόλο που η Σουηδία δεν υιοθέτησε επίσημα το Πρότυπο Νόμο της UNCITRAL για τη Διεθνή Εμπορική Διαιτησία (ο "Υπόδειγμα νόμου"), το Πρότυπο Νόμο αποτέλεσε σε μεγάλο βαθμό πηγή έμπνευσης για τους Σουηδούς νομοθέτες και οι περισσότερες από τις διατάξεις μοιάζουν πολύ με τις διατάξεις του Πρότυπου Νόμου, ακόμα περισσότερο ακολουθώντας το 2019 τροποποιήσεις. Υπάρχουν μερικές αξιοσημείωτες διαφορές μεταξύ των δύο, ωστόσο:[6]
- Το πεδίο εφαρμογής – ενώ το Πρότυπο Νόμο περιορίζεται μόνο στις διεθνείς εμπορικές διαφορές, ο σουηδικός νόμος περί διαιτησίας εφαρμόζεται τόσο σε εγχώριες όσο και σε διεθνείς διαιτησίες όταν η έδρα της διαιτησίας είναι στη Σουηδία;[7] ακόμη και σε ορισμένες περιπτώσεις όπου η έδρα της διαιτησίας δεν είναι στη Σουηδία, ενδέχεται ωστόσο να εφαρμόζονται ορισμένες διατάξεις, όπως, για παράδειγμα, τις διατάξεις που αφορούν την αναγνώριση και την εκτέλεση αλλοδαπών διαιτητικών αποφάσεων;[8]
- Απαιτήσεις ειδοποίησης – ενώ ο Πρότυπος Νόμος προβλέπει κανόνα για τη γραπτή επικοινωνία, η οποία θεωρείται παραληφθείσα μόλις παραδοθεί σύμφωνα με το άρθρο 3 του προτύπου νόμου, ο Σουηδικός νόμος περί διαιτησίας σιωπά σχετικά με τον τρόπο επίδοσης της ειδοποίησης στις διαδικασίες σουηδικής διαιτησίας; ορισμένες χρήσιμες διευκρινίσεις σχετικά με αυτό το θέμα δόθηκαν από το Σουηδικό Ανώτατο Δικαστήριο Lenmorniiproekt OAO v. Άρνε Λάρσον & Συνεργάτες ΑΒ, θεωρώντας ότι η πραγματική παραλαβή του εγγράφου αποτελεί προϋπόθεση για να θεωρηθεί έγκυρη η ειδοποίηση σύμφωνα με το σουηδικό δίκαιο;[9]
- Μορφή συμφωνίας διαιτησίας - σε αντίθεση με το Πρότυπο Νόμο και τη Σύμβαση της Νέας Υόρκης για την αναγνώριση και την εκτέλεση αλλοδαπών διαιτητικών αποφάσεων (ο "Σύμβαση της Νέας Υόρκης"), ο σουηδικός νόμος περί διαιτησίας δεν απαιτεί γραπτή συμφωνία διαιτησίας, καθώς μπορεί να γίνει και προφορικά ή σιωπηρά;
- Διαιτητής δικαστηρίου - ο σουηδικός νόμος περί διαιτησίας, σε αντίθεση με το Πρότυπο Νόμο, καθορίζει ορισμένες τυπικές απαιτήσεις που πρέπει να πληρούν οι διαιτητές; για παράδειγμα, ότι πρόσωπο που δεν έχει πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα δεν μπορεί να ενεργεί ως διαιτητής (Σουηδικός νόμος περί διαιτησίας, Ενότητα 7); επί πλέον, ενώ η διαδικασία για τον διορισμό του διαιτητή είναι η ίδια τόσο βάσει του Υπόδειγμα Νόμου όσο και του Σουηδικού Νόμου Διαιτησίας, μια αξιοσημείωτη διαφορά είναι ότι ο σουηδικός νόμος περί διαιτησίας παρέχει στα περιφερειακά δικαστήρια την εξουσία να διορίζουν ένα διαιτητικό δικαστήριο στο σύνολό του, όταν έχει ζητηθεί διαιτησία από πολλούς εναγόμενους που δεν μπορούν να συμφωνήσουν για τον διορισμό των διαιτητών.[10]
Ο σουηδικός νόμος περί διαιτησίας περιέχει μόνο μερικές υποχρεωτικές διατάξεις από τις οποίες τα μέρη δεν μπορούν να παρεκκλίνουν. Για παράδειγμα, Ενότητα 1 προβλέπει ότι η διαιτησία μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο σε διαφορές στις οποίες τα μέρη μπορούν να καταλήξουν σε διευθέτηση. Ενότητα 8 του Σουηδικού Νόμου Διαιτησίας, που προβλέπει ότι οι διαιτητές πρέπει να είναι αμερόληπτοι και ανεξάρτητοι, είναι μια άλλη διάταξη που θεωρείται υποχρεωτική σύμφωνα με τη σουηδική νομοθεσία. Η διαιτητική απόφαση πρέπει επίσης να συμμορφώνεται με τις βασικές αρχές της σουηδικής δημόσιας τάξης και να είναι γραπτή, δεόντως υπογεγραμμένο από τους διαιτητές, όπως προβλέπεται ρητά στην Ενότητα 33.
Συμφωνία Διαιτησίας και Διαιτησία
Μια συμφωνία διαιτησίας που προβλέπει διαιτησία στη Σουηδία διέπεται συνήθως από το σουηδικό δίκαιο, εκτός εάν τα μέρη έχουν συμφωνήσει διαφορετικά. Για να είναι έγκυρη μια συμφωνία διαιτησίας, πρέπει να πληρούνται οι ακόλουθες προϋποθέσεις:
- Τα μέρη πρέπει να έχουν τη νομική ικανότητα να συνάψουν συμφωνία διαιτησίας;
- Η συμφωνία διαιτησίας πρέπει να αναφέρεται σε διαφορά που προκύπτει από συγκεκριμένη έννομη σχέση ή αφορά συγκεκριμένη διαφορά;
- Το θέμα πρέπει να είναι διαιτητικό.
Ενότητα 6 του Σουηδικού νόμου περί διαιτησίας ορίζει ρητά ότι δεν επιτρέπεται επίκληση συμφωνίας διαιτησίας όταν συνήφθη πριν από μια διαφορά σε περίπτωση διαφορών μεταξύ επιχειρηματικής επιχείρησης και καταναλωτή ορισμένων αγαθών, υπηρεσίες ή άλλα προϊόντα για ιδιωτική χρήση, εκτός εάν ορίζεται διαφορετικά από τη σουηδική νομοθεσία. Με άλλα λόγια, Η σουηδική νομοθεσία δεν επιτρέπει συμφωνίες διαιτησίας που αφορούν μελλοντικές διαφορές μεταξύ επιχείρησης και καταναλωτή.
Σε αντίθεση με το Πρότυπο Νόμο, Η σουηδική νομοθεσία δεν απαιτεί μια συμφωνία διαιτησίας να έχει συγκεκριμένη μορφή (μπορεί να είναι γραπτώς, ή ολοκληρώνεται προφορικά, ή ακόμα και υπονοούμενα). Τα μέρη μπορεί επίσης να θεωρηθεί ότι είναι υποχρεωμένα να διαιτητεύουν βάσει πρακτικών που έχουν καθιερωθεί μεταξύ τους, όπως κρίθηκε από το Εφετείο Svea στο Vermeledningsaktiebolaget Radiator v. Skanska AB.[11]
Στην πράξη, Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία των συμφωνιών διαιτησίας συνάπτονται γραπτώς.
Η διαιτησία των διαφορών διέπεται επίσης από το σουηδικό δίκαιο, ακόμη και όταν το δίκαιο που εφαρμόζεται επί της ουσίας της διαφοράς ή της συμφωνίας διαιτησίας είναι ξένο δίκαιο.[12] Σύμφωνα με τη σουηδική νομοθεσία, Οι διαφορές που τα μέρη δεν μπορούν να επιλύσουν με συμφωνία δεν μπορούν να υπόκεινται σε διαιτησία (δηλ., θεωρούνται ως μη διαιτητές). Αυτά περιλαμβάνουν συνήθως διαφορές που σχετίζονται με το ποινικό ή το οικογενειακό δίκαιο, αλλά και την καταχώριση και την εγκυρότητα των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας και των εμπορικών σημάτων, και ζητήματα τιμωρίας και κατάπτωσης. Σε θέματα δικαίου ανταγωνισμού, Οι διαιτητές μπορούν να αποφανθούν μόνο για τα αποτελέσματα αστικού δικαίου του δικαίου του ανταγωνισμού μεταξύ των μερών, αλλά όχι για την ουσία του δικαίου του ανταγωνισμού.
Αρχές Διαχωρισιμότητας και Ικανότητα-Ικανότητα
Η σουηδική νομοθεσία προβλέπει τόσο τη δυνατότητα διαχωρισμού της συμφωνίας διαιτησίας όσο και τις αρχές αρμοδιότητας-αρμοδιότητας. Ενότητα 3 του σουηδικού νόμου περί διαιτησίας προβλέπει ότι η συμφωνία διαιτησίας θεωρείται ότι συνιστά χωριστή συμφωνία όταν η εγκυρότητα της συμφωνίας διαιτησίας καθορίζεται σε συνδυασμό με τον καθορισμό της δικαιοδοσίας του δικαστηρίου.
Η αρχή της ικανότητας-αρμοδιότητας, και συγκεκριμένα, ότι το διαιτητικό δικαστήριο μπορεί να αποφανθεί στη δική του δικαιοδοσία, είναι επίσης βαθιά καθιερωμένο ως θέμα του σουηδικού δικαίου. Αρμόδιο σουηδικό δικαστήριο, ωστόσο, έχει τον τελευταίο λόγο για το εάν το διαιτητικό δικαστήριο έχει δικαιοδοσία να αποφασίσει τη διαφορά. Ένα δυσαρεστημένο κόμμα έχει 30 ημέρες για να προσβληθεί μια θετική απόφαση δικαιοδοσίας από ένα διαιτητικό δικαστήριο, που αποφασίζεται από αρμόδιο εφετείο. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν είναι δυνατό να ασκηθεί χωριστή αγωγή ενώπιον δικαστηρίου σχετικά με τη δικαιοδοσία του δικαστηρίου.
Επιλογή νόμου
Τα μέρη σε διαιτησία που εδρεύουν στη Σουηδία είναι επίσης ελεύθερα να συμφωνήσουν σχετικά με οποιοδήποτε εφαρμοστέο δίκαιο. Απουσία μιας τέτοιας συμφωνίας, το διαιτητικό δικαστήριο αποφασίζει για το εφαρμοστέο ουσιαστικό δίκαιο. Αυτό έχει εδραιωθεί ως αρχή στο σουηδικό δίκαιο. Αυτό ενσωματώθηκε και επίσημα σε 2019 τροποποιήσεις στον σουηδικό νόμο περί διαιτησίας, που αφήνει ευρεία διακριτική ευχέρεια στο δικαστήριο να αποφασίσει σχετικά με το εφαρμοστέο δίκαιο:
Ενότητα 27α
Η διαφορά επιλύεται με την εφαρμογή του νόμου ή των κανόνων που έχουν συμφωνηθεί από τα μέρη. Εκτός εάν συμφωνηθεί διαφορετικά από τα μέρη, μια αναφορά στην εφαρμογή του δικαίου ενός συγκεκριμένου κράτους θεωρείται ότι περιλαμβάνει το ουσιαστικό δίκαιο αυτού του κράτους και όχι τους κανόνες του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου.
Εάν τα μέρη δεν έχουν καταλήξει σε συμφωνία σύμφωνα με το πρώτο εδάφιο, οι διαιτητές καθορίζουν το εφαρμοστέο δίκαιο.
Οι διαιτητές μπορούν να βασίσουν την απόφαση σε λόγους ex aequo et bono μόνο εάν τα μέρη τους έχουν εξουσιοδοτήσει να το πράξουν. SFS (2018:1954).
ο 2023 Οι κανόνες SCC περιλαμβάνουν επίσης μια πολύ παρόμοια διάταξη στο άρθρο 28 (Εφαρμόσιμος νόμος), που διαβάζει:
Αρθρο 28 Εφαρμόσιμος νόμος
(1) Ο Διαιτητής αποφασίζει επί της ουσίας της διαφοράς βάσει του νόμου(μικρό) ή κανόνες δικαίου που έχουν συμφωνηθεί από τα μέρη. Ελλείψει τέτοιας συμφωνίας, ο Διαιτητής εφαρμόζει το νόμο ή τους κανόνες δικαίου που ο Διαιτητής θεωρεί καταλληλότερους.
(2) Οποιοσδήποτε ορισμός από τα μέρη του δικαίου ενός δεδομένου κράτους θα θεωρείται ότι παραπέμπει στο ουσιαστικό δίκαιο αυτού του κράτους, όχι στους κανόνες της σύγκρουσης νόμων.
(3) Ο Διαιτητής αποφασίζει τη διαφορά ex aequo et bono ή ως amiable compositeur μόνο εάν τα μέρη έχουν εξουσιοδοτήσει ρητά τον Διαιτητή να το πράξει.
Πολυμερείς Διαιτησίες και Συνένωση Πρόσθετων Μερών
Ως θέμα αρχής, μια συμφωνία διαιτησίας είναι δεσμευτική μόνο για τα μέρη της συμφωνίας, αν και ένα τρίτο μέρος που δεν έχει υπογράψει μπορεί να δεσμευτεί από μια συμφωνία διαιτησίας μέσω σιωπηρής συγκατάθεσης ή διαδοχής. Το Σουηδικό Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε επίσης αυτό, ακολουθώντας μια μοναδική διαδοχή, ένας διάδοχος συνήθως δεσμεύεται από μια συμφωνία διαιτησίας, εκτός εάν αυτό θα ήταν παράλογο.[13]
Ο σουηδικός νόμος περί διαιτησίας δεν περιέχει συγκεκριμένες διατάξεις σχετικά με τη συνένωση τρίτων. Τα μέρη είναι ελεύθερα να συμφωνήσουν να συμμετάσχουν σε τρίτο μέρος στη διαδικασία, αλλά ένα τρίτο μέρος δεν μπορεί να αναγκαστεί να συμμετάσχει. Κανόνες SCC, αφ 'ετέρου, περιέχει ρητές διατάξεις σχετικά με τη δυνατότητα συνένωσης πρόσθετων μερών. Αυτό ορίζεται στο άρθρο 13, το οποίο προβλέπει ότι το συμβούλιο του SCC μπορεί να αποφασίσει να συμμετάσχει σε ένα ή περισσότερα πρόσθετα μέρη, υπό τον όρο ότι το SCC δεν έχει προφανώς αρμοδιότητα επί της διαφοράς.
Ενότητα 23 του σουηδικού νόμου περί διαιτησίας προβλέπει επίσης τη δυνατότητα ενοποίησης νέων αξιώσεων με εκκρεμείς διαδικασίες, κατόπιν αιτήματος ενός διαδίκου και μετά από διαβούλευση με τα μέρη και το δικαστήριο. ΕΙΔΙΚΑ, Ενότητα 23α, που εισήχθη σε 2019, παρέχει συνοπτικά τα ακόλουθα:
Ενότητα 23 ένα
Μια διαιτησία μπορεί να ενοποιηθεί με μια άλλη διαιτησία, εάν τα μέρη συμφωνήσουν σε μια τέτοια ενοποίηση, εάν ωφελεί τη διοίκηση της διαιτησίας, και αν έχουν οριστεί οι ίδιοι διαιτητές και στις δύο περιπτώσεις. Οι διαιτησίες μπορούν να χωριστούν, αν υπάρχουν λόγοι για αυτό. SFS (2018:1954).
Παρόμοια διάταξη περιέχεται επίσης στους Κανόνες SCC, που ορίζουν ότι το συμβούλιο του SCC μπορεί να συνενώνει νέες αξιώσεις με εκκρεμείς διαδικασίες κατόπιν αιτήματος ενός μέρους και μετά από διαβούλευση με τα μέρη και το δικαστήριο (2023 Κανόνες SCC, Αρθρο 15).
Προσωρινά Μέτρα και Διαιτησία στη Σουηδία
Σύμφωνα με το σουηδικό δίκαιο, τόσο ξένα όσο και εγχώρια κόμματα να ή θεσμικές διαιτησίες μπορούν να λάβουν προσωρινά μέτρα είτε από δικαστήρια είτε από διαιτητές.
Ενότητα 25(4) του σουηδικού νόμου περί διαιτησίας εξουσιοδοτεί ρητά τους διαιτητές να εκδίδουν αποφάσεις για προσωρινά μέτρα κατόπιν αιτήματος ενός μέρους, εκτός εάν τα μέρη έχουν συμφωνήσει διαφορετικά.
Οποιοδήποτε αρμόδιο δικαστήριο μπορεί επίσης να εκδώσει προσωρινά μέτρα εν αναμονή της συγκρότησης του δικαστηρίου ή μεταγενέστερα. Ο σουηδικός νόμος περί διαιτησίας προβλέπει επίσης ότι ένα δικαστήριο μπορεί να εκδώσει απόφαση για προσωρινά μέτρα σε διαφορές που υπόκεινται σε διαιτησία (Ενότητα 4(3)).
Αρθρο 37 των Κανόνων SCC παρέχει στα διαιτητικά δικαστήρια την εξουσία να χορηγούν προσωρινά μέτρα ως εξής:
Αρθρο 37 Προσωρινά μέτρα
(1) Το Διαιτητικό Δικαστήριο μπορεί, κατόπιν αιτήματος ενός πάρτι, να χορηγήσει τυχόν προσωρινά μέτρα που κρίνει κατάλληλα.
(2) Το Διαιτητικό Δικαστήριο μπορεί να διατάξει το μέρος που ζητά προσωρινό μέτρο να παράσχει την κατάλληλη ασφάλεια σε σχέση με το μέτρο.
(3) Ένα προσωρινό μέτρο έχει τη μορφή διαταγής ή κατακύρωσης.
(4) Διατάξεις σχετικά με τα προσωρινά μέτρα που ζητήθηκαν πριν από την έναρξη της διαιτησίας, ή πριν παραπεμφθεί μια υπόθεση σε Διαιτητικό Δικαστήριο, παρατίθενται στο Παράρτημα II.
(5) Ένα αίτημα για προσωρινά μέτρα που υποβάλλεται από ένα μέρος σε δικαστική αρχή δεν είναι ασυμβίβαστο με τη συμφωνία διαιτησίας ή με τους κανόνες διαιτησίας.
Όταν ζητά προσωρινά μέτρα ενώπιον σουηδικών δικαστηρίων, Τα μέρη μπορούν να τα ζητήσουν είτε πριν από την έναρξη της διαιτητικής διαδικασίας είτε κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Εάν ζητηθούν προσωρινά μέτρα πριν από την έναρξη της διαιτησίας, το αιτούν μέρος πρέπει να αρχίσει τη διαιτησία εντός ενός μηνός από την έκδοση προσωρινής διαταγής.[14] Μπορούν επίσης να εκδοθούν προσωρινά μέτρα για την υποστήριξη αλλοδαπών διαιτήσεων εκτός Σουηδίας.
Η Έφεση, Κατάργηση και εκτέλεση διαιτητικές αποφάσεις από σουηδικά δικαστήρια
Μία από τις βασικές αρχές της διαιτησίας, βαθιά ριζωμένη στη Σουηδία, είναι ότι οι διαιτητικές αποφάσεις δεν μπορούν να ασκηθούν έφεση επί της ουσίας. Μια διαιτητική απόφαση μπορεί να ακυρωθεί από τα δικαστήρια μόνο αφού έχει προσβληθεί για τυπικούς ή διαδικαστικούς λόγους. ΕΙΔΙΚΑ, Ενότητα 33 απο Σουηδικός νόμος περί διαιτησίας προβλέπει ότι ένα βραβείο είναι άκυρο, αν:
περιλαμβάνει τον προσδιορισμό ενός ζητήματος το οποίο, σύμφωνα με τη σουηδική νομοθεσία, δεν μπορεί να αποφασιστεί από διαιτητές;
το βραβείο, ή τον τρόπο με τον οποίο προέκυψε το βραβείο, είναι σαφώς ασυμβίβαστο με τις βασικές αρχές του σουηδικού νομικού συστήματος; ή
το βραβείο δεν πληροί τις απαιτήσεις όσον αφορά τη γραπτή μορφή και την υπογραφή σύμφωνα με την ενότητα 31, πρώτη παράγραφος.
Η ακυρότητα μπορεί επίσης να ισχύει μόνο για μέρος μιας διαιτητικής απόφασης.
Ενότητα 34 προβλέπει περαιτέρω ότι ένα βραβείο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί σύμφωνα με το Τμήμα 36 θα, μετά από αίτηση, ακυρώνεται εν όλω ή εν μέρει μετά από πρόταση διαδίκου στην περίπτωση των ακόλουθων:
1. εάν δεν καλύπτεται από έγκυρη συμφωνία διαιτησίας μεταξύ των μερών;
2. εάν οι διαιτητές έχουν εκδώσει την απόφαση μετά την πάροδο της προθεσμίας που έχουν ορίσει τα μέρη;
3. εάν οι διαιτητές έχουν υπερβεί την εντολή τους, με τρόπο που πιθανώς επηρέασε το αποτέλεσμα;
4. εάν η διαιτησία, σύμφωνα με την Ενότητα 47, δεν έπρεπε να γίνει στη Σουηδία;
5. εάν διορίστηκε διαιτητής κατά τρόπο που παραβιάζει τη συμφωνία των μερών ή τον παρόντα νόμο;
6. εάν ένας διαιτητής δεν ήταν εξουσιοδοτημένος να εκδικάσει τη διαφορά λόγω οποιασδήποτε περίστασης που ορίζεται στις Ενότητες 7 ή 8; ή
7. αν, χωρίς να φταίει το κόμμα, Κατά τα άλλα, υπήρξε παρατυπία κατά τη διάρκεια της διαδικασίας που πιθανώς επηρέασε την έκβαση της υπόθεσης.
Οι αλλοδαπές διαιτητικές αποφάσεις αναγνωρίζονται και εκτελούνται επίσης στη Σουηδία, καθώς η Σουηδία επικύρωσε τη Σύμβαση της Νέας Υόρκης στις 28 Ιανουάριος 1972 χωρίς καμία επιφύλαξη. Άρθρο V(1) της Σύμβασης της Νέας Υόρκης, εκθέτοντας λόγους άρνησης αναγνώρισης και εκτέλεσης διαιτητικών αποφάσεων, έχει ενσωματωθεί στην Ενότητα 54 του Σουηδικού Νόμου Διαιτησίας, ενώ το άρθρο V(2) έχει συμπεριληφθεί στην ενότητα 55.
Για την εκτέλεση αλλοδαπής διαιτητικής απόφασης στη Σουηδία, η απόφαση πρέπει να υποβληθεί στη διαδικασία εκτελεστότητας που ορίζεται στις Ενότητες 56-60 του Σουηδικού Νόμου Διαιτησίας. Η διαδικασία exequatur ξεκινά με την υποβολή αίτησης για την εκτέλεση αλλοδαπής διαιτητικής απόφασης στο Εφετείο της Svea. Εκτός εάν το Εφετείο της Svea απαιτήσει διαφορετικά, πρέπει να υποβληθεί επικυρωμένη μετάφραση ολόκληρου του βραβείου στα σουηδικά, παρόλο που εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του Εφετείου της Svea να αξιολογήσει εάν μπορεί να κατανοήσει επαρκώς το περιεχόμενο μιας ξένης απόφασης σε μια ξένη γλώσσα.[15]
[1] GAR, Επισκόπηση, Οδηγός Περιφερειακής Διαιτησίας, Ινστιτούτο Διαιτησίας του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Στοκχόλμης.
[2] Ο Σουηδικός νόμος περί διαιτησίας (SFS 1999:116).
[3] SFS 2018:1954.
[4] Π. Σκατά, Η Σουηδία υιοθετεί αναθεωρήσεις για τον εκσυγχρονισμό του νόμου περί διαιτησίας (Ιστολόγιο διαιτησίας Kluwer, 1 Δεκέμβριος 2018).
[5] Bo G.H. Νίλσον, σι. Ρ. Άντερσον, Διεθνής Διαιτησία στη Σουηδία: Οδηγός επαγγελματία (Δεύτερη έκδοση, 2021), Κεφάλαιο 1, για. 22.
[6] Bo G.H. Νίλσον, σι. Ρ. Άντερσον, Διεθνής Διαιτησία στη Σουηδία: Οδηγός επαγγελματία (Δεύτερη έκδοση, 2021), Κεφάλαιο 1, καλύτερος. 40-48.
[7] Σουηδικός νόμος περί διαιτησίας, Ενότητα 46.
[8] Σουηδικός νόμος περί διαιτησίας, Ενότητες 52-60.
[9] Lenmorniiproekt OAO v. Άρνε Λάρσον & Συνεργάτες ΑΒ, απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου 16 Απρίλιος 2010 στην Υπόθεση Αρ. Ö 13-09, ΚΑΛΑ 2010, Π. 219.
[10] Σουηδικός νόμος περί διαιτησίας, Ενότητα 15.
[11] Vermeledningsaktiebolaget Radiator v. Skanska AB, απόφαση του Εφετείου της Svea που ελήφθη στις 15 Νοέμβριος 1988 στην Υπόθεση Αρ. Ö 2840-87, RH 1989:83.
[12] Σουηδικός νόμος περί διαιτησίας, Ενότητα 49(2).
[13] Απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Σουηδίας, 15 Οκτώβριος 1997, Υπόθεση αριθ. Ö 3174/95/NJA 1997, μικρό. 866.
[14] Κεφάλαιο 15, Ενότητα 7 του Κώδικα Δικαστικής Δικονομίας.
[15] Bo G.H. Νίλσον, σι. Ρ. Άντερσον, Διεθνής Διαιτησία στη Σουηδία: Οδηγός επαγγελματία (Δεύτερη έκδοση, 2021), Κεφάλαιο 11, καλύτερος. 24-32.