دادرسی های مجازی در داوری بین المللی

شیوع همه گیر COVID-19 و اقدامات محدود کننده (محدودیت های سفر, قفل کردن, و غیره.) تحمیل شده توسط بسیاری از دولت ها این امر را برای بسیاری از احزاب غیرممکن ساخته است, مشاوره آنها, شاهد و داورانی از نقاط مختلف جهان برای حضور در جلسات حضوری. بدین ترتیب, دادگاه ها و طرفین دادرسی در حال انجام به طور معمول بین جلسات استراحت انتخابی دارند, موافقت با "فقط اسناد"دادرسی یا برگزاری جلسات کاملاً مجازی.

در چنین وضعیت غیرقابل پیش بینی, تعویق ساده جلسات ممکن است راه حلی مناسب نباشد. مشخص نیست چه موقع به وضعیت عادی باز خواهد گشت, چه عادی جدید خواهد بود, آیا رسیدگی باید به طور نامحدود به تعویق بیفتد یا, در صورتی که به یک تاریخ خاص موکول شوند, آیا تعویق بعدی بعداً لازم خواهد بود. علاوه بر این, چنین تعویق ممکن است مزیت تاکتیکی فقط به یکی از طرفین بدهد, که به عنوان مثال وقت دیگری را برای ساخت پرونده خود اختصاص می دهد.

داوری های مجاز بین المللی داوری

"فقط اسناد"دادرسی در بسیاری از شرایط نامناسب است. دلیل وجود امتحان شفاهی شاهدان وجود دارد. همزمان, پیشرفت های چشمگیر در فن آوری امکان انجام دادرسی های کاملاً دور از داوری را ممکن می سازد, که کمبودهای خود را دارند اما به ذینفعان اجازه می دهند از هدر رفت هدر رفته و تأخیرهای بی مورد جلوگیری کنند.

کنفرانس ویدئویی در داوری بین المللی مشهور است. در واقع, همانطور که در نشان داده شده است 2018 ملکه مری / وایت & مورد بررسی داوری بین المللی, 43 درصد از پاسخ دهندگان از ویدئو کنفرانس در داوری بین المللی استفاده می کنند "مکررا", 17 درصد "همیشهاز آن استفاده کنید, 30 درصد استفاده از آن "گاهی" و فقط 5 درصد "هرگزاز آن استفاده کنید.[1] قطعا, این نسبت بالاتر از COVID-19 است و ممکن است در این راه باقی بماند. همزمان, داوران عموماً بیشتر با دادرسی حضوری آشنا هستند, که در آن فقط یک یا برخی از شرکت کنندگان (معمولاً شاهد یا کارشناس هستند) شرکت از راه دور.

استفاده از فناوری جدید توسط مؤسسات داوری مورد تشویق قرار گرفته است. گزارش کمیسیون داوری ICC در مورد تکنیک های کنترل زمان و هزینه در داوری نشان می دهد که داوران باید استفاده از تلفن و ویدئو کنفرانس را در نظر بگیرند., جاییکه مناسب باشد, برای جلسات دادرسی. آنها همچنین باید در نظر بگیرند که آیا برخی از شاهدان می توانند از طریق لینک ویدیویی مدارکی ارائه دهند, برای جلوگیری از لزوم سفر به یک دادرسی اثبات کننده.[2]

ضوابط اصلی نهادها همچنین اختیار دادگاه ها را در مورد نحوه انجام دادرسی اختیار می دهد. بدین ترتیب, طبق ماده 22(2) از 2017 قوانین ICC, به منظور اطمینان از مدیریت کارآمد پرونده, دادگاه داوری, بعد از مشورت با طرفین, ممكن است اقدامات تشخيصي را آنطور كه مناسب مي داند اتخاذ كند, مشروط بر این که خلاف هرگونه توافق طرفین نباشند.[3] مقاله 17 از 2010 قوانین UNCITRAL به طور مشابه نشان می دهد که دادگاه داوری, در اعمال اختیار خود, دادرسی را به گونه ای انجام می دهد که از تأخیر و هزینه های غیر ضروری جلوگیری شود و یک روند عادلانه و کارآمد برای حل و فصل اختلافات طرفین فراهم شود.[4]

با وجود موارد فوق, زیاد (اما نه همه) دادگاه های داوری, احزاب و مشاوران آنها تمایلی به استفاده از جلسات مجازی ندارند. نگرانی های اصلی آنها صحت و اعتبار شهادت شهود است که از راه دور داده می شود; ملاحظات محرمانه و محرمانه بودن; و احتمال بروز اختلالات و خرابی های فن آوری. همانطور که در نشان داده شده است 2018 ملکه مری / وایت & مورد بررسی داوری بین المللی, 64% پاسخ دهندگان "هرگز"استفاده شده"اتاقهای شنوایی مجازی", در حالی که صرف 5 درصد از آنها استفاده کرد "مکررا".[5] در این زمینه, این 2020 ویلم ج. Vis بین المللی داوری تجاری داوری و East Vis Moot که به صورت آنلاین برگزار می شود ممکن است به عنوان نمونه ای از دادرسی های کاملاً مجازی موفق باشد, آشنایی برخی از دست اندرکاران داوری با این فناوری.

همزمان, بسیاری از خطرات ذاتی در جلسات مجازی ممکن است توسط پروتکل ها و راهنماهای بهترین راه حل موجود در محل مورد بررسی قرار گیرند (و بسیاری از آنها را می توان در طول جلسات اجتناب کرد, اگر تمام مقدمات و مقدمات لازم از قبل انجام شود). در زیر برخی از پروتکل ها آمده است:

پروتکل سئول در مورد کنفرانس ویدئویی در داوری بین المللی

را پروتکل شورای داوری تجاری کره درباره کنفرانس ویدئویی در داوری بین المللی [6] در 7^هفتم کنفرانس ADR آسیا و اقیانوس آرام در سئول برگزار شد 5-6 نوامبر 2018. این پروتکل توسط هیئتی از دست اندرکاران داوری تهیه و مورد بحث قرار گرفت و متعاقباً مورد بازنگری قرار گرفت تا شامل نظرات مرکز حل اختلافات بین المللی سئول شود. (SIDRC). همانطور که در مقدمه آن آمده است, پروتکل "در نظر گرفته شده به عنوان راهنما برای بهترین تمرین برای برنامه ریزی, آزمایش و برگزاری کنفرانس های ویدئویی در داوری بین المللی".

برای رسیدگی به نگرانی در مورد صحت شهادت / ملاحظات فرایند موقت, مقاله 1 پروتکل مستلزم آن است که سیستم ویدیو کنفرانس در محل برگزاری ، اجازه دهد تا قسمت معقول داخلی فضای اتاق روی صفحه نمایش داده شود, در حالی که مجاورت کافی برای به تصویر کشیدن شهود دارد; شاهد باید مدارك خود را كه در یك میز خالی نشسته یا در پشت پارچه ای نشسته است ، ارائه دهد, و صورت او به وضوح قابل مشاهده است. مقاله 3.1 مستلزم این است که کلیه افراد حاضر در کنفرانس ویدئویی باید به جلسات مربوطه توجه داشته باشند و هویت آنها در ابتدای کنفرانس تأیید شود. اگر کنفرانس ویدئویی منجر به ناعادلانه بودن برای یک حزب خاص شود ، کنفرانس خاتمه می یابد (مقاله 1.7).

طبق ماده 2, محل معاینه شاهد باید مکانی باشد که نمایشگاه را فراهم کند, حق برابر و معقول دسترسی به طرفین, و حداقل یک فرد در تماس با دانش فنی کافی برای کمک به برنامه ریزی داشته باشد, آزمایش و انجام کنفرانس ویدئویی.

پروتکل همچنین به طور خاص نگرانی های مربوط به امنیت / محرمانه را نشان می دهد. بدین ترتیب, ماده 2.1c توصیه می کند که از ارتباطات مرزی به اندازه کافی محافظت شود تا از رهگیری غیرقانونی توسط اشخاص ثالث جلوگیری شود. به علاوه, مقاله 8 نشان می دهد که هیچ ضبط از ویدئو کنفرانس بدون ترک دادگاه نمی تواند انجام شود.

سرانجام, مقاله 6 پروتکل با اشکالات فنی احتمالی سروکار دارد و مقرر می دارد که آزمایش تمام تجهیزات کنفرانس ویدئویی حداقل دو بار انجام شود: یک بار قبل از شروع جلسه و بلافاصله قبل از کنفرانس ویدئویی. طرفین تضمین می کنند که در صورت عدم موفقیت کنفرانس ویدئویی ، از پشتیبان کافی استفاده شود (حداقل, پشتیبان گیری از کابل, کنفرانس تلفنی, یا روشهای جایگزین کنفرانس ویدیویی / صوتی).

گزارش کمیسیون ICC در مورد داوری و ADR "فناوری اطلاعات در داوری بین المللی"

را گزارش کمیسیون ICC در مورد داوری و ADR "فناوری اطلاعات در داوری بین المللی"[7] "در نظر گرفته شده است تا داوران را ارائه دهد, مشاور خارج, و مشاوران داخلی با نمای کلی از موضوعاتی که ممکن است هنگام استفاده از فناوری اطلاعات در داوری بین المللی ایجاد شود و چگونگی رسیدگی به این موارد".[8]

بخش 4 گزارش به طور خاص با "موضوعات مربوط به دادرسی ها". این موضوع به موضوعاتی از قبیل تأیید کفایت فناوری و اتصال می پردازد; استفاده از اسناد; تأیید هویت شرکت کنندگان, مخصوصاً شاهدان, و جلوگیری از مداخلات غیرقانونی در خارج (به عنوان مثال, مربیگری شاهد).

این گزارش همچنین نمونه ای از دستورات پیش شنوایی را برای شهادت از طریق ویدئو کنفرانس ارائه می دهد.

پیش نویس راهنمای خوب برای استفاده از لینک تصویری تحت کنوانسیون شواهد لاهه

را پیش نویس راهنمای استفاده از لینک تصویری تحت کنوانسیون لاهه از 18 مارس 1970 در مورد شواهد خارج از کشور در امور مدنی یا تجاری[9] در ماه مارس منتشر شد 2019 توسط شورای کنفرانس لاهه در مورد حقوق بین الملل خصوصی. این تحولات در استفاده از پیوندهای ویدئویی در گرفتن مدارک تحت کنوانسیون شواهد را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و اقدامات خوبی را در این زمینه ترسیم می کند.. دامنه این راهنما در اصل به استفاده از پیوند ویدئویی در گرفتن مدارک و توصیفات محدود می شود.

اگرچه کنوانسیون و, متعاقبا, راهنما, در دادگاههای ملی اعمال می شود و در زمینه داوری بین المللی به طور مستقیم قابل اجرا نیست,[10] آنها همچنین می توانند برای پزشکان داوری مفید باشند. بدین ترتیب, قسمت B راهنمای پیش نویس مربوط به آماده سازی و اجرای جلسات استماع است که در آن از پیوند ویدیویی استفاده می شود, که شامل مواردی مانند استفاده از اسناد و نمایشگاه ها می شود; استفاده از تفسیر; ضبط, گزارش و بررسی; محیط, موقعیت یابی و پروتکل ها (برای صحبت کردن, در صورت خرابی ارتباطات) و غیره.; قسمت C به جنبه های فنی و امنیتی می پردازد, مانند کفایت تجهیزات و حداقل استانداردهای فنی.

نتیجه گیری, امیدوارم مشکلات ناشی از بحران COVID-19 طی ماه های آینده مرتفع شود, اما استفاده گسترده از پیشرفت های فناوری, به ویژه جلسات مجازی در داوری بین المللی ممکن است رایج تر و رایج باقی بماند.