ten Konwencja Narodów Zjednoczonych o międzynarodowych porozumieniach zawartych w drodze mediacji („Konwencja singapurska (w sprawie mediacji)”) wszedł w życie w dniu 12 wrzesień 2020. Tworzy zharmonizowane ramy dla opłacalnego i szybkiego egzekwowania międzynarodowych porozumień o ugodzie mediacyjnej, mające na celu uczynienie mediacji bardziej wydajną i atrakcyjną dla podmiotów komercyjnych na całym świecie, jako alternatywa dla arbitraż międzynarodowy i spory sądowe.
Termin jego wejścia w życie jest dość wygodny, biorąc pod uwagę zakłócenia spowodowane przez Covid-19 pandemia na wszystkich frontach, w tym międzynarodowe transakcje handlowe i zwiększoną potrzebę szybkiego rozwiązywania sporów w skali globalnej.
Oprócz język angielski, tekst konwencji singapurskiej jest również dostępny w formacie Francuski, hiszpański, chiński, arabski i Rosyjski.
Cel: „Konwencja nowojorska” o mediacji?
Singapurska konwencja o mediacji wypełnia brakującą lukę w możliwościach wykonania mediacji, jako 1958 Konwencja nowojorska o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych pomyślnie przeszedł do arbitrażu („Konwencja nowojorska”) i 2005 Konwencja haska o umowach dotyczących właściwości sądu („Konwencja haska”) próbuje zrobić w postępowaniu sądowym.
Konwencja singapurska ujednolica ramy egzekwowania porozumień o ugodzie mediacyjnej w międzynarodowych sprawach handlowych. Państwa, które ratyfikują konwencję singapurską, są następnie zobowiązane do egzekwowania ugody zawartej w wyniku mediacji na podstawie własnych przepisów krajowych, ale dzięki uproszczonej procedurze sądowej, jak przewidziano w Konwencji. Ostatecznym celem konwencji singapurskiej jest ułatwienie handlu międzynarodowego poprzez uczynienie mediacji skuteczną i powierzoną metodą rozwiązywania sporów, obok arbitrażu i sporów sądowych.
Przed konwencją singapurską, międzynarodowe porozumienie w sprawie ugody w ramach mediacji samo w sobie nie było wykonalne. Oznaczało to, że jeśli strona przegrywająca nie zastosowała się dobrowolnie do wyniku mediacji, strona niewinna musiała wszcząć postępowanie arbitrażowe lub sądowe w związku z naruszeniem umowy, a następnie dążyć do wyegzekwowania wynikającego z tego wyroku arbitrażowego lub wyroku sądu w celu uzyskania żądanego zadośćuczynienia, co spowodowało dodatkowe niepotrzebne wydatki i stratę czasu. Było to głównym czynnikiem zniechęcającym strony do rozważenia nawet mediacji, ponieważ mogliby po prostu zdecydować się na arbitraż i zapewnić wykonalność.
Kamienie milowe - aktualny status konwencji singapurskiej
W chwili pisania (styczeń 2021), konwencja singapurska 53 sygnatariusze, w tym USA, Chiny i Indie, ale tylko sześć imprez (Państwa, które ją ratyfikowały), to znaczy, Singapur, Fidżi, Katar, Białoruś, Ekwador i Arabia Saudyjska (widzieć Status konwencji singapurskiej na styczeń 2021).
Przyjęcie: Konwencja singapurska została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ dnia 20 grudzień 2018.
Podpis: Na 7 sierpień 2019, został otwarty do podpisu w Singapurze (Artykuł 11(1) Konwencji Singapurskiej) iw tym samym dniu został podpisany przez 46 Stany, w tym kluczowe gospodarki, takie jak USA. i Chin, przewyższając 10 krajów, które pierwotnie podpisały konwencję nowojorską, gdy została ona otwarta do podpisu w dniu 10 czerwiec 1958 w Nowym Jorku chociaż teraz został ratyfikowany przez 166 Stany (widzieć Status Konwencji nowojorskiej na styczeń 2021). Do stycznia 2020, sygnatariusze konwencji singapurskiej wzrosła do 53.
Ratyfikacja: Na 25 luty 2020, Singapur i Fidżi były pierwszymi dwoma krajami, które ratyfikowały konwencję singapurską, a następnie Katar 12 Marsz 2020.
Wejście w życie: Konwencja singapurska weszła następnie w życie w dniu 12 wrzesień 2020, to znaczy, sześć miesięcy po złożeniu Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych trzeciego dokumentu ratyfikacyjnego przez Katar, zgodnie z art 10, 11(4) i 14 Konwencji Singapurskiej.
Podpis a ratyfikacja: Należy o tym pamiętać, podpisując traktat, państwo jedynie wyraża zamiar przestrzegania traktatu, która sama w sobie nie jest wiążąca. Dopiero gdy zostanie ratyfikowany, to znaczy, zatwierdzone zgodnie z wewnętrzną procedurą państwa, czy formalnie staje się wiążące dla tego państwa.
To mówi, podczas gdy konwencja singapurska z pewnością miała dobry początek, dopiero się okaże, ile państw ją ratyfikuje (i kiedy to zrobią), który ostatecznie zadecyduje o jego sukcesie. Konwencja nowojorska, na przykład, ma obecnie 166 Państwo jest stronami i jest, a zatem, słusznie okrzyknięty najbardziej udanym, wielostronny instrument w dziedzinie międzynarodowego prawa handlowego, nawet jeśli, kiedy został pierwotnie uruchomiony w 1958, nie wydawał się szczególnie atrakcyjny dla państw.
Początkową atrakcyjność konwencji singapurskiej wśród państw można wytłumaczyć wykładniczym wzrostem, jaki dowiodły alternatywne metody rozwiązywania sporów w ostatnich latach, w połączeniu z pojawieniem się kilku wyrafinowanych instytucji administracyjnych.
Szczególnie, instytucje oferujące usługi mediacyjne reagują na bieżące zmiany w dziedzinie mediacji. Na przykład, London Court of International Arbitration (LCIA) niedawno zaktualizował swój plik Zasady mediacji LCIA, które zaczęły obowiązywać w dniu 1 październik 2020. Na 18 Może 2020, Singapurskie Międzynarodowe Centrum Mediacji (SIMC) uruchomiono również Protokół SIMC COVID-19, oferowanie przyspieszonej mediacji w odpowiedzi na pilną potrzebę rozwiązywania sporów transgranicznych w szybki i niedrogi sposób, w świetle pandemii COVID-19.
Szereg zastosowań
Singapurska konwencja o mediacji ma zastosowanie do umów ugodowych ”wynikające z mediacji i zawarte na piśmie przez strony w celu rozwiązania sporu handlowego”, które są "międzynarodowy”W naturze w momencie ich zawarcia (Artykuł 1(1) Konwencji Singapurskiej).
„Międzynarodowy„Dla celów Konwencji Singapurskiej oznacza albo to (za) co najmniej dwie strony mają swoje miejsca prowadzenia działalności w różnych stanach lub (b) stan miejsc prowadzenia działalności przez strony różni się od jednego z nich (ja) państwo, w którym wykonywana jest znaczna część zobowiązań wynikających z ugody lub (ii) państwo, z którym przedmiot ugody jest najściślej związany (Artykuł 1(1) Konwencji Singapurskiej).
„Mediacja”Jest zdefiniowany zgodnie z konwencją singapurską jako„proces, niezależnie od użytego wyrażenia lub podstawy, na której odbywa się proces, przy czym strony próbują doprowadzić do polubownego rozwiązania sporu przy pomocy osoby lub osób trzecich („Mediator”) brak uprawnień do narzucenia stronom sporu rozwiązania” (Artykuł 2(3) Konwencji Singapurskiej).
„w pisanie„Wymóg jest spełniony, jeżeli treść ugody”są rejestrowane w jakiejkolwiek formie”, włącznie z "przez elektroniczny komunikacja, jeżeli informacje w niej zawarte są dostępne i można je wykorzystać do późniejszego odniesienia” (Artykuł 2(2) Konwencji Singapurskiej).
Konwencja nie ma zastosowania do porozumień ugodowych zawartych na „osobisty, cele rodzinne lub domowe”Lub te związane z„rodzina, prawo spadkowe lub prawo pracy” (Artykuł 1(2) Konwencji Singapurskiej). Nie ma również zastosowania do ugód, które są wykonalne jako orzeczenie sądu lub orzeczenie arbitrażowe (Artykuł 1(3) Konwencji Singapurskiej), ponieważ egzekwowanie w tych dwóch scenariuszach zwykle wchodzi w zakres Konwencja haska (o orzeczenie sądu) albo Konwencja nowojorska (o orzeczenie arbitrażowe).
Zastrzeżenia otwarte dla stanów
Zgodnie z art 8 Konwencji Singapurskiej, Państwa mają możliwość zgłoszenia dwóch zastrzeżeń, to znaczy, że państwo:
(za) „nie stosuje niniejszej Konwencji do ugód, których jest stroną, lub której stroną jest jakakolwiek agencja rządowa lub jakakolwiek osoba działająca w imieniu agencji rządowej, w zakresie określonym w oświadczeniu;”I / lub
(b) „będzie stosować niniejszą konwencję tylko w zakresie, w jakim strony ugody zgodziły się na stosowanie konwencji.”
Żadne inne zastrzeżenia nie są dozwolone poza dwoma wymienionymi powyżej (Artykuł 8(2) Konwencji Singapurskiej).
Stany mogą w dowolnym momencie dokonać rezerwacji, to znaczy, po podpisaniu, ratyfikacji lub po ratyfikacji konwencji singapurskiej. W pierwszym przypadku (etap podpisu), każde zastrzeżenie wymaga potwierdzenia przy ratyfikacji. W drugim przypadku (etap ratyfikacji) każde zastrzeżenie nabierze mocy równocześnie z wejściem w życie konwencji singapurskiej w stosunku do tego państwa, podczas gdy w drugim scenariuszu (etap po ratyfikacji), wchodzi w życie sześć miesięcy od daty złożenia rezerwacji (Artykuł 8(3) Konwencji Singapurskiej).
Jak dotąd, Białoruś, Iran i Arabia Saudyjska zgłosiły zastrzeżenia na mocy art 8 Konwencji Singapurskiej (widzieć Status konwencji singapurskiej na styczeń 2021).
W przeciwieństwie do konwencji nowojorskiej, konwencja singapurska nie zawiera zastrzeżenia wzajemności, co oznacza, że mediacja znajdująca się w dowolnym miejscu na świecie mogłaby zostać uznana i wykonana w państwie ratyfikującym.
Formalności - wymogi egzekucyjne
Zgodnie z art 4(1) Konwencji Singapurskiej, strona może zwrócić się do właściwego organu, to znaczy, sądy krajowe, Państwa-Strony Konwencji do wnioskowania o zadośćuczynienie na podstawie ugody tak długo, jak:
(za) ugoda jest prawidłowo podpisana przez strony; i
(b) istnieją wystarczające dowody na to, że ugoda była wynikiem mediacji, takie jak podpis mediatora lub zaświadczenie instytucji administrującej.
Tłumaczenie ugody lub „każdy niezbędny dokument w celu sprawdzenia, czy wymogi Konwencji zostały spełnione”Może wnieść właściwy sąd krajowy (Artykuł 4(3) i (4) Konwencji Singapurskiej).
Również, wszystkie krajowe sądy wykonawcze ”działać szybko”Przy rozpatrywaniu wniosku o zwolnienie (Artykuł 4(5) Konwencji Singapurskiej).
Podstawy odmowy wykonania
Istnieją ograniczone podstawy, na podstawie których sądy krajowe „może”Odmawiają egzekwowania międzynarodowych porozumień ugodowych za pośrednictwem mediacji, jak przewidziano w art 5 Konwencji Singapurskiej. Takie podstawy są podzielone na dwie kategorie, to znaczy, te, na które strona musi się powołać i udowodnić (Artykuł 5(1)(za)-(fa)) oraz te, które mogą być wzięte pod uwagę przez właściwy sąd z urzędu (Artykuł 5(2)(za)-(b)).
W szczególności, Można odmówić wykonania na podstawie art 5(1) konwencji singapurskiej, jeżeli:
(za) Impreza "był pod pewną niezdolnością”;
(b) Ugoda mediacyjna:
(ja) „Jest nieważne i nieważne, niedziałający lub niezdolny do istnienia wykonane zgodnie z prawem, któremu strony prawomocnie go poddały lub, brak jakichkolwiek wskazań na ten temat, zgodnie z prawem uznanym za właściwe przez właściwy organ”; lub
(ii) „Nie jest wiążąca, lub nie jest ostateczny, zgodnie z jego warunkami”; lub
(iii) „Został następnie zmodyfikowany”;
(do) Zobowiązania zawarte w ugodzie zostały wykonane lub są niejasne;
(re) „Udzielenie ulgi byłoby sprzeczne z warunkami ugody”;
(mi) „Doszło do poważnego naruszenia przez mediatora standardów obowiązujących mediatora lub mediacji, bez którego naruszenia ta strona nie zawarłaby ugody”; lub
(fa) Mediator nie ujawnił „stronom okoliczności, które budzą uzasadnione wątpliwości co do bezstronności lub niezależności mediatora, a ich nieujawnienie miało istotny wpływ lub niewłaściwy wpływ na stronę, bez której nie zawarłaby ugody.”
Zgodnie z art 5(2) Konwencji Singapurskiej, sądy mogą również twój spontaniczny odmówić udzielenia żądanej ulgi, jeśli to stwierdzą:
(za) Robiąc tak "byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym”Tego stanu; lub
(b) „Przedmiot sporu nie może zostać rozstrzygnięty w drodze mediacji" pod Sądy.
Najwyraźniej inspirację czerpano z podstaw odmowy uznania i wykonania wyroku arbitrażowego, jak określono w artykule V Konwencja nowojorska. W przeciwieństwie do tego ostatniego, ciekawe, że art 5(1)(re) Konwencji Singapurskiej („Udzielenie ulgi byłoby sprzeczne z warunkami ugody”) zezwala stronom komercyjnym na wyraźne odstąpienie od konwencji singapurskiej. Ogólny, podstawa z art 5 konwencji singapurskiej na pierwszy rzut oka ograniczony zakres. Dopiero okaże się, jak będą one interpretowane w praktyce przez sądy krajowe, jednak.
***
W sumie, Singapurska konwencja o mediacji jest obiecującym nowym instrumentem międzynarodowym, którego celem jest ułatwienie rozstrzygania międzynarodowych sporów handlowych poprzez zapewnienie wykonalności międzynarodowych porozumień w sprawie ugody mediacyjnej, istotna cecha przyznawana wcześniej tylko wyrokom arbitrażowym i niektórym orzeczeniom sądowym. Z zachęcającym początkowym apelem (53 sygnatariuszy i 6 ratyfikujące), konwencja singapurska to doniosły krok naprzód w promowaniu mediacji na skalę światową. Jego faktyczny wpływ dopiero się okaże, jednak.