Η επιβολή της απόφασης διαιτησίας για επενδύσεις ICSID στο Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να είναι περίπλοκο ζήτημα, ειδικά όταν το πράττει αυτό θα παραβίαζε αναμφισβήτητα το δίκαιο της ΕΕ.
Τον Ιανουάριο 2017, το Ανώτατο Δικαστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου εξέδωσε κρίση να παραμείνει η διαδικασία εκτέλεσης του τελικού βραβείου ICSID στην περίπτωση της Ioan Micula και άλλοι κατά Ρουμανίας, μετά από αίτημα της Ρουμανίας και της Επιτροπής της ΕΕ να το πράξουν.
Ανάμεσα στις πολλές ενδιαφέρουσες ερωτήσεις της ΕΕ και του επενδυτικού δικαίου που εξέτασε το Δικαστήριο, έπρεπε να επιτύχει μια ισορροπία μεταξύ δύο σειρών διεθνών υποχρεώσεων που βαρύνουν το Ηνωμένο Βασίλειο: τις υποχρεώσεις του Ηνωμένου Βασιλείου βάσει της Σύμβασης ICSID και τις υποχρεώσεις του Ηνωμένου Βασιλείου σύμφωνα με το δίκαιο της ΕΕ.
Με φόντο, βάσει της νομοθεσίας της ΕΕ, Απαγορεύεται η κρατική ενίσχυση σε εμπορικές οντότητες, Γι 'αυτό η Ρουμανία υποχρεώθηκε να ακυρώσει μια σειρά φορολογικών κινήτρων, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την ένταξή της ως κράτους μέλους της ΕΕ το 2004 2007. Αυτή η ακύρωση προκάλεσε την εν λόγω επενδυτική διαφωνία, που τέθηκε υπό τη Σουηδία-Ρουμανία BIT και κατέληξε σε δικαστήριο διαιτησίας της ICSID να διαπιστώσει ότι η Ρουμανία δεν είχε σεβαστεί τις εύλογες προσδοκίες των επενδυτών και να διασφαλίσει τη δίκαιη και δίκαιη μεταχείριση τους. Λόγω του κοινοτικού δικαίου ζητήματα που προέκυψαν (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφορούν BIT εντός της ΕΕ), η Επιτροπή της ΕΕ συμμετείχε στη διαιτησία ως φίλου του δικαστηρίου, όπου μεγάλωσε, μεταξύ άλλων, ζητήματα που αφορούν την εκτελεστότητα και τη συμβατότητα μιας ενδεχόμενης απονομής με το δίκαιο της ΕΕ. Το πρόβλημα με την επιβολή έγκειται στο γεγονός ότι, πρέπει να ζητηθεί από τη Ρουμανία να αποζημιώσει τους επενδυτές, όπως βρήκε τελικά το βραβείο, Υποστηρίχθηκε ότι αυτό από μόνο του θα αποτελούσε παράνομη κρατική ενίσχυση κατά παράβαση των υποχρεώσεων της ΕΕ.
Μετά την απονομή του βραβείου εναντίον της Ρουμανίας, ζήτησε με επιτυχία την ακύρωσή του. Εν τω μεταξύ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέδωσε επίσης ένα Τελική Απόφαση και Διατακτική Εντολή, που απαγόρευσε στη Ρουμανία να καταβάλει το βραβείο. ο επενδυτές επιδιώκουν να ακυρώσουν την απόφαση της Επιτροπής στο Δικαστήριο της ΕΕ (ΔΕΕ).
Ακολουθώντας την παράλειψη, οι επενδυτές ζήτησαν την εκτέλεση του διαιτητικού βραβείου τους στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου κατέγραψαν το τελικό βραβείο στο High Court σύμφωνα με το τμήμα 1(2) της Διαιτησίας (Επενδυτικές διαφορές) πραξή 1966, που εφαρμόζει τις υποχρεώσεις που περιλαμβάνονται στο άρθρο 54 της Σύμβασης ICSID. Σε απάντηση, Η Ρουμανία και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζήτησαν από το Δικαστήριο είτε να ακυρώσει την απόφαση καταχώρισης είτε, εναλλακτικά, να αναστείλει τη διαδικασία εκτέλεσης εν αναμονή της απόφασης του CJEU.
Το Ανώτατο Δικαστήριο έπρεπε επομένως να αποφασίσει δύο δυνητικά αντικρουόμενες υποχρεώσεις. Πρώτα, την υποχρέωση βάσει του άρθρου 54 της Σύμβασης ICSID, που απαιτεί από το Ηνωμένο Βασίλειο να αναγνωρίσει και να επιβάλει ένα βραβείο σαν να ήταν μια τελική απόφαση των δικών του δικαστηρίων. Δεύτερος, την υποχρέωση του Ηνωμένου Βασιλείου σύμφωνα με το δίκαιο της ΕΕ, βάσει του οποίου το Δικαστήριο έχει τη διακριτική ευχέρεια να αναστείλει τη διαδικασία, ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος επίτευξης συγκρουόμενων αποτελεσμάτων με τα θεσμικά όργανα της ΕΕ, όταν υπάρχουν εν εξελίξει εσωτερικές διαδικασίες.
Το Ανώτατο Δικαστήριο αρνήθηκε να αναιρέσει την Εντολή Εγγραφής, στη βάση ότι δεν υπήρχε κίνδυνος σύγκρουσης αποτελεσμάτων με τα θεσμικά όργανα της ΕΕ για την καταχώρηση του βραβείου. Αυτό ήταν για δύο λόγους. Πρώτα, η διαταγή επιβολής απευθύνθηκε στη Ρουμανία και την απαγόρευσε πληρωμή μόνο του βραβείου. Αντίθετα, δεν υπήρχε απαγόρευση στις ενέργειες του επενδυτή για την επιβολή του βραβείου. Δεύτερος, έκρινε τη διάκριση μεταξύ της καταχώρισης μιας απόφασης στο Ανώτατο Δικαστήριο και της εκτέλεσης της. Όπως ανέφερε το Δικαστήριο «[ρ]Η εγγραφή δεν είναι απαραίτητα πρόδρομος της εκτέλεσης, αν και μπορεί να το οδηγήσει".[1] Δεδομένου ότι μόνο το τελευταίο θα ήταν παράνομη κρατική ενίσχυση, κυβέρνησε, δεν υπήρχε ανάγκη να παραμεριστεί η εγγραφή.
Προκειμένου να αποφασίσει εάν θα μπορούσε και πρέπει να αναστείλει τη διαδικασία, το Δικαστήριο εξέτασε στη συνέχεια το νομικό καθεστώς της καταχωρισμένης απόφασης. ο 1966 Το ίδιο το Act δεν περιέχει λόγους για άρνηση ή παραμονή της επιβολής. αντι αυτου, ένα καταχωρημένο βραβείο "εξισώνεται με μια τελική εγχώρια απόφαση για τους σκοπούς αυτούς, αλλά δεν είναι σε καλύτερη (ή χειρότερα) θέση"Και η εφαρμογή του υπόκειται στον ίδιο νόμο που ισχύει για την εκτέλεση απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου, συμπεριλαμβανομένου Το δίκαιο της ΕΕ.[2] Ως εκ τούτου, λόγω του υπαινιγμού της Επιτροπής σχετικά με την παράνομη κρατική ενίσχυση, το Ανώτατο Δικαστήριο διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε, σε αυτό το σημείο, επιτρέψτε την επιβολή. Επιπροσθέτως, διαπίστωσε ότι λόγω της εκκρεμής απόφασης του CJEU για την ακύρωση, υπήρχε "υλικός κίνδυνος σύγκρουσης"Με αυτήν την απόφαση.
Σύμφωνα με την ανάγνωση του νόμου, δεν θα υπήρχε σύγκρουση ή παραβίαση των διεθνών υποχρεώσεων του Ηνωμένου Βασιλείου επιτρέποντας την εγγραφή, αλλά αναβάλλοντας τη διαδικασία.[3] Από το άρθρο 54 της Σύμβασης ICSID δεν συνεπάγεται την «αυτόματη» εκτέλεση ενός βραβείου, αλλά απλώς απαιτεί από τα κράτη να υποβάλουν τα τελικά βραβεία στους ίδιους όρους εκτέλεσης με τις εθνικές αποφάσεις, Αυτή η υποχρέωση εκπληρώθηκε από το γεγονός και μόνο της εγγραφής του βραβείου στο High Court. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, το Δικαστήριο δεν παραβίασε τη Σύμβαση ICSID, αλλά συμμορφώθηκε με τους πρόσθετους όρους της νομοθεσίας της ΕΕ, όπως θα είχε κάνει για οποιαδήποτε άλλη εθνική απόφαση.
Με ενδιαφέρο, το Ανώτατο Δικαστήριο δεν απέκλεισε τη δυνατότητα προσωρινής αναστολής της εκτέλεσης μετά τη χορήγηση ασφάλειας από τη Ρουμανία. αντι αυτου, απέρριψε την απόφασή του για το θέμα αυτό έως ότου πραγματοποιήθηκε πρόσθετη ακρόαση επί του θέματος.
Με αυτήν τη θέση, το Ανώτατο Δικαστήριο κατάφερε να εξερευνήσει το ζήτημα της σύγκρουσης μεταξύ της ΕΕ και του επενδυτικού δικαίου, βρίσκοντας έναν τρόπο συμμόρφωσης με τα δύο σύνολα υποχρεώσεων.
Η διάκριση που επέτυχε το Ανώτατο Δικαστήριο μεταξύ της καταχώρισης και της εκτέλεσης ενός βραβείου διαιτητικής επένδυσης ICSID υπογραμμίζει ότι οι επενδυτές που επιδιώκουν την εκτέλεση στο Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να είναι προσεκτικοί με το νομικό καθεστώς εκτέλεσης εθνικών αποφάσεων, που ενδέχεται να επηρεαστούν από άλλες διεθνείς υποχρεώσεις που επιβάλλονται στο φόρουμ επιβολής.
- Anastasia Choromidou, Νόμος της Aceris
[1] Micula & Ors κατά Ρουμανίας & πρόγονοι [2017] EWHC 31 (Κομ) (20 Ιανουάριος 2017), για. 125, διαθέσιμο στο: http://www.bailii.org/ew/cases/EWHC/Comm/2017/31.html.
[2] Όχι, και παρα. 129.
[3] Όχι, και παρα. 132.