Zjednoczone Emiraty Arabskie („ZEA”) ratyfikował konwencję nowojorską w lipcu 2006.
Istnieją dwa sposoby egzekwowania zagranicznych orzeczeń arbitrażowych w ZEA. Zalecanym jest użycie dwóch-
system sądów cywilnych na poziomie międzynarodowym Międzynarodowego Centrum Finansowego w Dubaju (RÓŻNE), ponieważ sądy DIFC są na ogół stronami arbitrażu i można oczekiwać, że wykonają ważną umowę arbitrażową. A drugi korzysta z normalnego trzypoziomowego systemu sądowego w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.
Zalety korzystania z systemu sądowego DIFC wynikają głównie z jego niezależności obywatelskiej od reszty kraju. Sądy DIFC stosują własne zasady zarówno materialne, jak i proceduralne, oparte na modelu prawa powszechnego w języku angielskim oraz, dokładniej, egzekwowanie zagranicznych orzeczeń arbitrażowych reguluje właściwe prawo arbitrażowe oparte na ustawie modelowej UNCITRAL. Zgodnie z tą zasadą, strony mogą ubiegać się o uznanie ich orzeczeń przez sądy DIFC, nawet jeśli arbitraż i strony nie mają związku z DIFC. Po drugie, po rozpoznaniu, orzeczenie arbitrażowe będzie traktowane jako wyrok sądu DIFC, a następnie powinno być wykonalne w lokalnych sądach w Dubaju i szerszych ZEA.
Inny, mniej korzystne, sposobem jest skorzystanie z systemu sądów powszechnych (inne niż w DIFC). Ponieważ sędziowie ci są bardziej zaznajomieni z tradycyjnymi przepisami lokalnymi, głównie artykuły 203–218 postępowania cywilnego w ZEA, pojawiają się trzy główne negatywne konsekwencje. po pierwsze, CPL zapewnia szeroki zakres możliwych podstaw do podważania nagród. Na przykład, niestosowanie ścisłych lokalnych przepisów dotyczących umów o arbitraż, arbitrzy nie podpisali każdej strony wyroku, rzekomy brak zapewnienia, by świadkowie składali zeznania pod przysięgą. Po drugie, strona wzywająca ma automatyczne prawo odwołania od pierwszej instancji, następnie do Sądu Apelacyjnego, i wreszcie do Sądu Kasacyjnego, wszystko to oznacza nieuniknioną długą procedurę. W końcu, niewyraźne praktyki sądów. Chociaż dwa sądy kasacyjne potwierdziły pierwszeństwo konwencji nowojorskiej przed CPL, niektóre lokalne sądy ZEA nadal stosują CPL. Ostatnio, Sąd Kasacyjny w Dubaju odmówił uznania dwóch arbitrażów ICC ze względu na brak jurysdykcji, pomimo faktu, że pozwany miał aktywa w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. W świetle tych różnych decyzji, wykonalność zagranicznych orzeczeń arbitrażowych w ZEA pozostaje niepewna, aczkolwiek ogólnie pozytywny trend.
Y. Deng, Prawo Aceris