W 1996, Powódowi przyznano umowę koncesji na prywatyzację usług wodnych i kanalizacyjnych prowincji Buenos Aires. Aby wykonać umowę, Powód zarejestrował AGBA (argentyńska firma).
Zgodnie z umową, AGBA nabyła wyłączne prawo do odbioru, leczyć, transport, dystrybuować i sprzedawać wodę i ścieki oraz, w zamian, było zapłacić US $ 1,260,000 do prowincji. Umowa dodatkowo zapewniła AGBA zapłatę za wszystkie „koszty operacyjne, koszty utrzymania i amortyzacja usług” (Artykuł 12.1.1 z kontraktu).
jednak, zaczynając od początku 2001, Powód napotkał trudności w uzyskaniu płatności od klientów. Problem narastał wraz z kryzysem gospodarczym w Argentynie, co spowodowało zastosowanie środków nadzwyczajnych wdrożonych przez rząd Argentyny, mających wpływ na inwestycję powoda.
Środki te obejmowały zamrożenie taryf za usługi publiczne i nowe ramy regulacyjne dla usług wodnych. pomiędzy 2001 do 2005, AGBA podjęła próbę renegocjacji umowy w celu przywrócenia równowagi gospodarczej. Pomimo wysiłków AGBA, negocjacje nie powiodły się i, w lipcu 10, 2006, AGBA została ukarana grzywną za naruszenie kilku swoich obowiązków. Dzień później, gubernator prowincji rozwiązał umowę, a koncesja AGBA została przeniesiona na ABSA, podmiot państwowy.
Po tych wydarzeniach, Powód złożył wniosek o arbitraż przed ICSID w lipcu 25, 2007.
W wyróżnieniu wydanym w czerwcu 21, 2001, Zespół Orzekający podtrzymał swoją jurysdykcję i, chociaż odrzucił roszczenie o wywłaszczenie, orzekł, że pozwany naruszył art 2.2 BIT między Włochami a Argentyną w odniesieniu do standardu sprawiedliwego i równego traktowania.
W odniesieniu do wywłaszczenia, Trybunał Arbitrażowy orzekł, że środki nadzwyczajne Pozwanego nie oznaczały utraty prawa własności lub koncesji Skarżącego. Mimo że Prowincja odstąpiła od umowy, dokonano tego na dopuszczalnych podstawach.
Z drugiej strony, Trybunał orzekł, że środki nadzwyczajne i ustawodawstwo pozwanego poważnie zmieniły równowagę ekonomiczną i, zgodnie z umową, Pozwany był zobowiązany do przywrócenia wspomnianej równowagi, czego się nie udało. W konsekwencji, Trybunał orzekł, że pozwany pogorszył sytuację ekonomiczną i finansową powoda, a tym samym naruszył BIT, nie zapewniając sprawiedliwego i równego traktowania powoda.
Dalej, Trybunał odrzucił obronę przez pozwanego stanu konieczności, stwierdzenie, że warunki określone w art 25 artykułów Komisji Prawa Międzynarodowego o odpowiedzialności państw za czyny niezgodne z prawem międzynarodowym nie zostały spełnione.