Orzeczenie arbitrażowe ICC dotyczy pojęcia estoppel i umowy o reprezentacji między stronami, oraz czy umowa była ważna i wykonalna pomimo embarga ONZ, w odniesieniu do umowy na mocy prawa szwajcarskiego.
Podczas wykonywania umowy, embargo na Irak zostało wydane przez ONZ po inwazji na Kuwejt. Powód później złożył wniosek o arbitraż, ponieważ nie zapłacono mu prowizji jako agent na podstawie umowy o reprezentacji.
Pierwszy, Zespół Orzekający zbadał swoją jurysdykcję. Podtrzymał swoje kompetencje, uzasadniając to tym, że powód podpisał umowę o reprezentacji, a zatem był stroną, że nie było wyraźnej nowacji umowy (i w rezultacie, umowa o arbitraż) zgodnie z wymogami prawa szwajcarskiego, oraz że postępowanie arbitrażowe zostało prawidłowo złożone i rozpoczęte przez radcę prawnego Powoda.
druga, dotyczące istotnych kwestii w sprawie, Zespół Orzekający opowiedział się po stronie Powoda w roszczeniu o zapłatę prowizji agenta.
Trybunał Arbitrażowy uzasadnił, że umowa o reprezentacji podpisana przez strony i zapewniająca prowizje powódowi występującemu w charakterze agenta została zawieszona podczas embarga w Iraku.
Umowa nie naruszyła tego embarga, znaleziono, ponieważ sam stanowi, że zobowiązania umowne pozostaną ważne i wykonalne po zniesieniu embarga.
Trybunał Arbitrażowy wskazał również, że chociaż estoppel nie istnieje zgodnie z prawem szwajcarskim, a powód twierdził, że pozwany został powstrzymany od domagania się nieważności umowy o reprezentacji, ponieważ umowa została częściowo wykonana, pozwany nie nadużył swojego prawa (najbliższe pojęcie estoppel w prawie szwajcarskim) w celu dochodzenia nieważności umowy o reprezentacji. Jak uzasadnił Trybunał, ramy prawne, które wprowadziły embargo, stanowiły część międzynarodowego porządku publicznego, a zatem były wiążące dla stron, ale umowa o reprezentacji nie naruszyła embarga ONZ i w związku z tym była ważna.
Wreszcie, Trybunał Arbitrażowy zbadał rzeczywistą kwotę odszkodowania w stosunku do prowizji, którą pozwany został zobowiązany do zapłaty na rzecz powoda. Umowa przewidywała prowizję 11 procent całkowitej ceny umownej, który został określony jako godziwa rekompensata, powołując się na art 42.2 szwajcarskiego kodeksu zobowiązań, co zapewnia to:
„Odszkodowania, których nie można ustalić w wysokości, będą oceniane przez sędziego według jego uznania, uwzględniając zwykły bieg wydarzeń i środki podjęte przez stronę poszkodowaną.”