Επί 9 Νοέμβριος 2016, μετά την πρόκληση μιας διαιτητικής απόφασης πριν το γαλλικό συμβούλιο του κράτους, Το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της Γαλλίας, το διοικητικό δικαστήριο εξέδωσε μια ενδιαφέρουσα νέα απόφαση σχετικά με το θέμα της εξουσίας της να αναθεωρεί διεθνή απόφαση διαιτησίας στο πλαίσιο δημόσιας σύμβασης.
Αυτή η απόφαση προκύπτει από ένα βραβείο ICC σχετικά με ένα συμβόλαιο στο 2004 από την Fosmax για την κατασκευή τερματικού σταθμού ΥΦΑ στη χερσόνησο Cavaou στο Fos-sur-Mer, στην ακτή της Μεσογείου. Σύμφωνα με τη σύμβαση, «Η Fosmax υπέβαλε αξίωση ICC ζητώντας αποζημίωση για φερόμενες καθυστερήσεις και ελαττώματα κατά την παράδοση του τερματικού", και STS (Η Γαλλία Sofregaz και η Ιταλία Tecnimont και Saipem) ισχυρίστηκε υπερβολικό κόστος σε ανταγωγή. Σε 2015, το Διαιτητικό Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το ιδιωτικό δίκαιο ήταν εφαρμοστέο και απονεμήθηκε σε κάθε διάδικο για τις αντίστοιχες αξιώσεις του (Ευρώ 128 εκατομμύρια για STS και Eur 69 εκατομμύρια για το Fosmax).
Μετά από αυτό το βραβείο, Ο Fosmax υπέβαλε αίτηση στο γαλλικό Conseil d'Etat για να αμφισβητήσει το βραβείο με την αιτιολογία ότι το Δικαστήριο δεν έπρεπε να είχε εφαρμόσει ιδιωτικό δίκαιο, αλλά το διοικητικό δίκαιο, όπως προβλέπεται στη σύμβαση.
Σύμφωνα με το γαλλικό δίκαιο, ζητήματα πριν από το Conseil d’Etat παραπέμπονται πρώτα στο Tribunal des Conflits για τον καθορισμό της δικαιοδοσίας μεταξύ των γαλλικών αστικών και διοικητικών δικαστηρίων. Αυτό το δικαστήριο έκρινε ότι η σύμβαση ήταν στη φύση σύμβαση δημοσίου δικαίου, βασίζομαι σε η υπόθεση Inserm, και έτσι το Conseil d'Etat ήταν αρμόδιο να ακούσει την αναφορά.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας, για πρώτη φορά, εξέτασε το εύρος των εξουσιών της έναντι των διεθνών διαιτητικών αποφάσεων που αμφισβητούνται υπό τη δικαιοδοσία της. Ενώ τα γαλλικά αστικά δικαστήρια είναι συνήθως αρμόδια να εξετάζουν τις προκλήσεις της διεθνούς διαιτησίας, το Conseil d'Etat αποφάνθηκε ότι είχε δικαιοδοσία επί των βραβείων κατά παράβαση ενός υποχρεωτικού κανόνα του γαλλικού διοικητικού δικαίου, όπως έκανε στην υπόθεση, μερική κατάργηση του βραβείου ICC. Στην παράγραφο του 11, το Συμβούλιο της Επικρατείας εξήγησε ότι:
«Λαμβάνοντας υπόψη, στην πρώτη θέση, ότι προκύπτει από όσα ειπώθηκαν μέχρι τώρα 5 ότι ο έλεγχος του διοικητικού δικαστή σε διαιτητική απόφαση δεν πρέπει να σχετίζεται με την κατάταξη που έδωσαν οι διαιτητές της συμφωνίας που δεσμεύει τα μέρη, αλλά για τη λύση που δόθηκε στη διαφορά, l’annulation n’étant encourue que dans la mesure où cette solution méconnaît une règle d’ordre public ; ότι προκύπτει από την απόφαση που εκδόθηκε από το δικαστήριο διαφορών στις 11 avril 2016 ότι η εν λόγω σύμβαση ήταν διοικητική σύμβαση και εάν, επομένως, οι διαιτητές είναι λάθος, υπεύθυνος για τον καθορισμό του εφαρμοστέου δικαίου στη σύμβαση, θεώρησε ότι η διαφορά διέπεται από το ιδιωτικό δίκαιο, η λογοκρισία της απονομής από το Συμβούλιο της Επικρατείας μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο στο βαθμό που αυτό το σφάλμα κατάταξης θα είχε οδηγήσει τους διαιτητές να αναιρέσουν ή να παραβλέψουν έναν κανόνα δημόσιας τάξης που εφαρμόζεται στις διοικητικές συμβάσεις. »
Φυσικά, μια πρόκληση ενός διαιτητικού βραβείου πριν από το Conseil d’Etat θα επιτύχει μόνο εάν εμπίπτει στο πεδίο αρμοδιότητας του Conseil d’Etat, για παράδειγμα, με δημόσια σύμβαση, όπως στην παρούσα περίπτωση.
- Aurélie Ascoli, Aceris Law SARL