Το κόστος τείνει να αποτελεί μείζονα ανησυχία για τους χρήστες της διεθνούς διαιτησίας. Ωστόσο, ένα επιτυχημένο μέρος μπορεί να τα ανακτήσει πλήρως ή εν μέρει, συμπεριλαμβανομένων των εξόδων νομικής εκπροσώπησης. Από αυτή την άποψη, Τόσο η εθνική νομοθεσία περί διαιτησίας όσο και οι θεσμικοί κανόνες γενικά παρέχουν στους διαιτητές την εξουσία να επιβάλλουν τα έξοδα.
Αν και ο UNCITRAL Model Law σιωπά για το θέμα της κατανομής των εξόδων διαιτησίας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, απουσία αντίθετης συμφωνίας, επιτρέπει στους διαιτητές να αποζημιώσουν τα έξοδα της διαιτησίας και τα νομικά έξοδα.[1]
Την ίδια στιγμή, Ορισμένα κράτη που έχουν υιοθετήσει τον υπόδειγμα νόμου έχουν προσθέσει διατάξεις σχετικά με την απονομή των εξόδων διαιτησίας.[2] Ετσι, ο αγγλικός διαιτητικός νόμος της 1996 εισήγαγε μια διάταξη που τηρεί την αρχή ότι το κόστος πρέπει να ακολουθεί την εκδήλωση:[3]
Απονομή δαπανών.
(1) Το δικαστήριο μπορεί να απονέμει ένα βραβείο που κατανέμει το κόστος της διαιτησίας μεταξύ των μερών, με την επιφύλαξη οποιασδήποτε συμφωνίας των μερών.
(2) Εκτός εάν τα μέρη συμφωνήσουν διαφορετικά, το δικαστήριο επιβάλλει έξοδα στη γενική αρχή ότι τα έξοδα πρέπει να ακολουθούν την εκδήλωση εκτός από ό, τι φαίνεται στο δικαστήριο ότι αυτό δεν είναι κατάλληλο σε σχέση με το σύνολο ή μέρος των εξόδων.
Τα διαιτητικά δικαστήρια μπορούν να παρεκκλίνουν από τη γενική αρχή, ωστόσο, που εξαρτάται από τα γεγονότα κάθε διαιτησίας και τη συμπεριφορά των διαδίκων.[4]
Οι περισσότεροι θεσμικοί κανόνες παρέχουν ρητά στα διαιτητικά δικαστήρια την εξουσία να επιβάλλουν το κόστος της διαιτησίας. ο 2010 UNCITRAL κανόνες προβλέπουν μια γενική αρχή ότι το επικρατούμενο μέρος θα δικαιούται τα έξοδά του:[5]
Αρθρο 42
- Τα έξοδα της διαιτησίας βαρύνουν κατ 'αρχήν τον αποτυχημένο διάδικο ή τα μέρη. Ωστόσο, το διαιτητικό δικαστήριο μπορεί να κατανείμει κάθε ένα από αυτά τα κόστη μεταξύ των διαδίκων εάν αποφασίσει ότι η κατανομή είναι εύλογη, λαμβάνοντας υπόψη τις περιστάσεις της υπόθεσης.
- Το διαιτητικό δικαστήριο, στην τελική απόφαση ή, εάν το κρίνει κατάλληλο, σε οποιοδήποτε άλλο βραβείο, καθορίστε οποιοδήποτε ποσό που ενδέχεται να χρειαστεί να καταβάλει ένα μέρος σε άλλο μέρος ως αποτέλεσμα της απόφασης σχετικά με την κατανομή του κόστους.
Το κόστος της διαιτησίας περιλαμβάνει το «νομικά και άλλα έξοδα που βαρύνουν τα μέρη σε σχέση με τη διαιτησία" αλλά μόνο "στο βαθμό που το δικαστήριο καθορίζει ότι το ποσό αυτών των δαπανών είναι λογικό".[6]
ο 2017 Κανόνες ICC προβλέπει ότι η τελική απόφαση καθορίζει τα έξοδα της διαιτησίας και αποφασίζει ποια από τα μέρη θα τα φέρουν ή σε ποιο ποσοστό.[7] Κατά τη λήψη αποφάσεων σχετικά με το κόστος, το διαιτητικό δικαστήριο μπορεί να λάβει υπόψη τις περιστάσεις που θεωρεί σχετικές, συμπεριλαμβανομένου του βαθμού στον οποίο κάθε μέρος διεξήγαγε τη διαιτησία με ταχείο και οικονομικά αποδοτικό τρόπο.[8] Τα έξοδα διαιτησίας περιλαμβάνουν επίσης τα εύλογα νομικά και άλλα έξοδα που βαρύνουν τα μέρη για τη διαιτησία.[9]
ο 2014 Κανόνες LCIA προβλέπει επίσης ότι, ελλείψει οριστικής διευθέτησης της διαφοράς των μερών σχετικά με την ευθύνη για τα έξοδα διαιτησίας, το διαιτητικό δικαστήριο αποφασίζει τις αναλογίες στις οποίες θα τα φέρουν τα μέρη.[10] Το διαιτητικό δικαστήριο έχει την εξουσία να αποφασίσει με απόφαση ότι όλα ή μέρος των νομικών ή άλλων δαπανών που πραγματοποιούνται από ένα μέρος καταβάλλονται από άλλο μέρος και το ποσό αυτών των νομικών εξόδων σε εύλογη βάση που κρίνει σκόπιμο..[11]
Επιπλέον, οι Κανόνες LCIA ακολουθούν την αγγλική προσέγγιση ότι τα κόστη ακολουθούν την εκδήλωση. Ετσι, το άρθρο του 28(4) ρητά προβλέπει ότι το διαιτητικό δικαστήριο λαμβάνει τις αποφάσεις του τόσο για τα έξοδα διαιτησίας όσο και για τα νομικά έξοδα βάσει της γενικής αρχής ότι το κόστος πρέπει να αντικατοπτρίζει τα μέρη’ σχετική επιτυχία και αποτυχία στην απόφαση ή διαιτησία ή σε διαφορετικά θέματα, εκτός εάν φαίνεται στο διαιτητικό δικαστήριο ότι, υπό τις περιστάσεις, η εφαρμογή μιας τέτοιας γενικής αρχής θα ήταν ακατάλληλη βάσει της συμφωνίας διαιτησίας ή άλλως. Το διαιτητικό δικαστήριο μπορεί επίσης να λάβει υπόψη τη συμπεριφορά των μερών στη διαιτησία, συμπεριλαμβανομένης οποιασδήποτε συνεργασίας για τη διευκόλυνση της διαδικασίας ως προς τον χρόνο και το κόστος και οποιαδήποτε μη συνεργασία που οδηγεί σε αδικαιολόγητη καθυστέρηση και περιττή δαπάνη.[12]
Να συμπεράνω, η κατανομή των εξόδων διαιτησίας εξαρτάται γενικά από το βαθμό επιτυχίας ενός μέρους σε μια διαιτησία. Ωστόσο, δεδομένου ότι τα διαιτητικά δικαστήρια έχουν μεγάλη διακριτική ευχέρεια ως προς αυτό, οι διάδικοι θα πρέπει να διεξάγουν τη διαδικασία με εύλογο τρόπο, αποδοτικό και οικονομικά αποδοτικό τρόπο.
[1] Γκάρι Β. Γεννημένος, Διεθνής εμπορική διαιτησία, 2nd Έκδοση (2014), Π. 3088.
[2] Γκάρι Β. Γεννημένος, Διεθνής εμπορική διαιτησία, 2nd Έκδοση (2014), Π. 3088.
[3] Διαιτητικός νόμος, 1996, §61 (προστέθηκε έμφαση).
[4] Fence Gate Ltd v. ΙΝ Κ. ΕΠΕ [2001] 82 ConLR 41(TCC) (Αγγλικά Υψηλό Ct.).
[5] 2010 UNCITRAL κανόνες, Τέχνη. 42.
[6] 2010 UNCITRAL κανόνες, Τέχνη. 40(2)(μι).
[7] 2017 Κανόνες ICC, Αρθρο 38(4).
[8] 2017 Κανόνες ICC, Αρθρο 38(5).
[9] 2017 Κανόνες ICC, Αρθρο 38(1).
[10] 2014 Κανόνες LCIA, Αρθρο 28(2).
[11] 2014 Κανόνες LCIA, Αρθρο 28(3).
[12] 2014 Κανόνες LCIA, Αρθρο 28(4).